“De laatste Nederlander”, deel 3

(Door: Martin Bosma)

We hebben honderdduizend dingen te doen om een partij op te bouwen, maar in die hectische wereld van constant tijdgebrek maakt Geert een zeer principiële keuze. Hij wil aan alle belangrijke Kamerdebatten meedoen, plus deelnemen aan alle stemmingen. Dat betekent het voorbereiden van debatten, dus inlezen en een tekst schrijven. Dus zitten we tot diep in de nacht te studeren op, ik noem maar wat, de bv’tjes van minister Veerman als er een debat is over zijn boerenbedrijf in Frankrijk. Eenzelfde molensteen om onze nek vormen de stemmingen. Elke dinsdag stemt de Tweede Kamer over vele tientallen moties, op uiteenlopende terreinen, van verkeer tot landbouw- om maar twee zaken te noemen waar we geen verstand van hebben. Dat betekent inlezen of mensen bellen om advies.

Ik heb Geert vaak vervloekt om zijn beslissing aan alle stemmingen en belangrijke debatten mee te doen, maar achteraf  kan ik hem alleen maar gelijk geven. Het is een principieel kiezen voor de kern van het parlementaire werk – het is waar je voor bent gekozen. De latere neergang van Rita Verdonk wordt door velen geweten aan het verwaarlozen van haar taak als volksvertegenwoordiger. Kiezers zijn bereid je veel te vergeven, maar dat je niet eens namens hen debatten voert, wordt niet gewaardeerd. En terecht. We komen zelf met moties, maar die worden meestal  kansloos verworpen – 149 tegen 1. Twee moties halen het echter zowaar. De Kamer stemt in met het boerkaverbod en er zou een eind komen aan het procedurestapelen.

“Procedurestapelen” is het eindeloos starten van nieuwe procedures door afgewezen vreemdelingen. Na verloop van tijd komt er dan weer een generaal pardon en dan worden ze alsnog  “gewit”. De coalitiepartijen gaan zowaar mee. Beleidsmatig maakt dat helaas niet veel uit. Alle kabinetten Balkenende weigeren die moties uit te voeren.

Bij dit alles is er steeds een grote handicap, de zwarte wolk die constant boven ons hoofd hangt:  de veiligheidssituatie. In de nadagen van de moord op Theo van Gogh slaat de angst in Nederland toe. Mensen durven geen contact met ons te zoeken; of gesprekken gaan op het laatste moment niet door. Een lunch in een restaurant wordt al gezien als gevaarlijk en daarom afgelast. Meestal blijkt dan het thuisfront ophef te hebben gemaakt. Dat vreest blijkbaar dat een bezoek aan ons ontaardt in bloedvlekken op het tapijt. Zo zijn er veel mensen die afhaken. Talent, anders misschien doorgestroomd naar vertegenwoordigende functies in onze democratie, besluit niet mee te doen.

Mensen die ons wel helpen doen dat vaak alleen als hun anonimiteit gewaarborgd blijft. De mensen van het internetbedrijf  dat ons van een nieuwe site voorziet, inclusief een prachtig  content managementsysteem, doen dat op voorwaarde  van anonimiteit. Dus reizen we ’s avonds naar een plek ver in de provincie, op het moment dat het kantoor uitgestorven is, zodat het personeel niet doorheeft dat Geert en ik les krijgen in het bedienen van de website. Allemaal te begrijpen, maar het maakt ons het leven knap lastig. We moeten functioneren als een soort half ondergrondse verzetsorganisatie.

(Lees hier deel 1 en deel 2 van “De laatste Nederlander”)

Bron: “De schijn-élite van de valse munters”
Auteur: Martin Bosma

h/t Tom Hendrix