Dat die erwe van ons vad’re…..

…..vir ons kinders erwe bly:
Knegte van die Allerhoogste, teen die hele wêreld vry.

Uit: Die Stem

(Door: “eg regs”)

Voor wie het op PowNed gezien heeft, was het natuurlijk een kostelijk stukje amusement: de asielzoeker die ons trakteerde op een onvervalste proeve van typische Arabische pantomime. De handpalmen eerst nog ritmisch bijeen gewreven in een soort van ‘was-gebaar’, maar alras (met de armen breder uitgestrekt) zich aanbiedend aan de toehoorder: een bezwerende geste van vermoorde onschuld (‘ik heb niks gedaan’, ‘ik wil er niks mee te maken hebben’). Onderwijl ons deelgenoot makend van zijn minder dan ruimhartige taxatie van het niveau van de opvang ter plekke: “No service…no service”. Zelfs nog gerekend buiten Quinsy Gario en de ontelbare loslopende Jihadisten is het geen wonder dat multiculturalisme aan populariteit heeft ingeboet. En dat, zoals een over het paard getilde Surinaamse ‘tv-persoonlijkheid’ deze week nog mocht ervaren, ook meer en meer mensen bereid zijn deze weerstand in niet mis te verstane bewoordingen te articuleren. Wat ontbreekt is echter een veel meer fundamentele evaluatie van wat ons de voorbije decennia is aangedaan.

We zijn tegen massa-immigratie, omdat deze in de praktijk blijkt te leiden tot zulke afzichtelijke gevolgen. Maar wat als deze ‘schaduwkanten’ niet bestaan hadden; hadden we er dan wél vrede mee gehad? Natuurlijk zal dit het nodige vergen van ons inbeeldingsvermogen, maar laten we ons een Nederland proberen voor te stellen waarin de ‘nieuwe landgenoten’ zich allen wél op een perfecte manier hebben weten in te passen in onze maatschappij.

Dus geen ‘activisten’ die zich er in hun blinde blankenhaat zelfs niet toe kunnen brengen om -dan toch op z’n minst – onze allerkleinsten te ontzien. Verder, geen lanterfanterig gependel tussen moskee, koffiehuis, Marokko en de sociale dienst. Ook geen bontgekraagde  ‘kwajongens’, noch  door ‘stigmatisering en islamofobie geradicaliseerde kansarmen’. Daarentegen een droomwereld waarin zelfs de asielzoekers zich geen bedrieglijke parasieten betonen, maar moreel hoogstaande individuen zijn die onafscheidelijk kunnen bogen op een authentiek en legitiem ‘vluchtverhaal’. En dit overschrijdt mogelijk de buitenste design-parameters  van onze menselijke faculteiten, maar laten we ook fantaseren over een situatie waarin deze ‘nieuwkomers’ blijk geven van enige ‘goede wil’ of – wie weet – zelfs van dankbaarheid jegens de gastheer-populatie.

Zelfs in dit meest ideale scenario was veel-rassige massa-immigratie evenwel nooit vrijblijvend of ‘gratis’ gebleken. Ten eerste had ons ras deze infusie (ook onder dit meest gunstige – zij het onmogelijke – gesternte) niet kunnen overleven. De meeste mensen vinden het ‘leuk’ als hun kinderen en kleinkinderen enige uiterlijke gelijkenis vertonen met henzelf en met het nog vroegere voorgeslacht. Dit zijn puur-natuur-sentimenten die ook waardevol zijn als een soort van subliminale herinnering aan diepere overwegingen die raken aan plicht, recht en orde. Maar een dergelijke gelukkige omstandigheid zal in de toekomst dus zeldzamer en zeldzamer worden, totdat we uiteindelijk allemaal geassimileerd zijn tot een mokkakleurige melange van eenvormigheid. We maken ons druk om de panda en de zeehonden; waarom zijn we dan zo gelaten wanneer het aankomst op het behoud van onze éigen soort?

Ook is Nederland natuurlijk nú al het op één na dichtstbevolkte land ter wereld. Niet alleen moeten we met de ‘nieuwe Nederlanders’ concurreren om onderwijs, huisvesting en werkgelegenheid, het ‘samen delen’ van dit beperkte territorium zal ook betekenen dat voor een ieder van ons afzonderlijk een steeds kleiner deeltje overblijft.

En dan is er nog de ‘verkleuring van het straatbeeld’. Het gaat natuurlijk dwars in tegen alles wat ons aangeleerd is, maar als we eerlijk zijn, geeft dit nou nooit aanleiding tot een gevoel van Unheimlichkeit? Denken we nooit: ‘Dit zijn buitenlanders en dat zullen het ook altijd blijven’, of  ‘Ze hebben allemaal al hun eigen land;waarom moeten ze zo nodig ook nog het mijne hebben’?

In het kort komt het erop neer dat immigratie maakt dat die erwe van ons vad’re niet langer als een erfenis aan de volgende generaties doorgegeven wordt; een schending van het natuurrecht en in scherpe afwijking van wat wij gewoonlijke onder ethisch correct zouden verstaan. Het grondgebied – de fysieke ‘levenssfeer’-, de materiële en immateriële rijkdom die over eeuwen is opgebouwd, en tot slot ook de biologische integriteit zélf: dit alles maakt deel uit van een erfenis die volksvreemden simpelweg niet toekomt. En de vraag of het gaat om hoogopgeleide, vlijtige en wetsgetrouwe model-immigranten (of niet natuurlijk) is dan ook volstrekt irrelevant.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)