Alle macht in één hand

(Door: Konrad Adam – Vertaling: E.J. Bron)

Het was toeval dat Michel Houellebecq´s nieuwe roman, die de onderwerping van Frankrijk onder de heerschappij van de islam beschrijft, op de markt kwam in een tijd toen een bloedige aanslag met meer dan honderd doden voor angst en paniek in het land zorgde. Dat de geloofsstrijders  willekeurig om zich heen schoten, was echter geen toeval; dat ze het op het culturele centrum van het Avondland hadden voorzien, ook niet. En het was al helemaal geen toeval dat noch Hindoes noch boeddhisten, maar opnieuw moslims op het idee gekomen waren om met de kalasjnikov in de hand reclame te maken voor hun religie.

Zeker, ook in de bijbel, met name in de geschiedenisboeken van het Oude Testament, staan passages die berichten van de martiale strijd tegen de ongelovigen. Een tekst zoals soera 47, die er zonder omwegen toe oproept om de koppen van de ongelovigen af te slaan, onder hen een bloedbad aan te richten, de overlevenden te boeien en alleen vrij te laten voor een hoog losgeld, is echter in de hele Bijbel niet te vinden – en al helemaal niet in het Nieuwe Testament, dat gaat over liefde voor de vijand.

Het vuursein op de muur lezen

In het lezen van het vuursein op de muur zijn schrijvers blijkbaar geoefender dan politici, geestelijken of sociologen. Auteurs observeren beter, ze letten op de kleine signalen en nemen ook de zwakke machten serieus. Houellebecq bewijst zijn feeling voor de labiele toestand van het Westen en de tactische handigheid van de moslims alleen al door het feit dat het bij hem geen terroristen zijn die Frankrijk tot capitulatie dwingen, maar vertegenwoordigers van een slappe, toegevende, tot gesprek bereide islam; een euro-islam, zoals die door de multiculturalisten gepropageerd en door de machthebbers in het Midden-Oosten bestreden wordt.

De Broederschap van de moslims, die in Houellebecq´s roman de macht grijpt, is een bijzondere partij: “Ze interesseert zich niet voor de gebruikelijke politieke ruzies, en vooral de economie is voor haar niet de kern van alle dingen. Voor haar zijn demografie en onderwijs wezenlijk. De bevolkingsgroep met het hoogste geboortecijfer, diegene die zijn waarden kan doordrukken, wint – zo eenvoudig is dat in zijn ogen. Wie controle over de kinderen uitoefent, heeft de toekomst onder controle – punt uit.”

Daarom moeten alle leraren moslims zijn, de mensen moeten de islamitische spijsvoorschriften respecteren, het rooster moet rekening houden met de gebedstijden, enz. Wie wil weten hoever de islam daar al in gevorderd is, moet eens een kijkje nemen in Duitse kleuterscholen, Franse scholen en Engelse universiteiten.

Socialisten als sukkels met ambitie

Terwijl de tactiek van de Moslimbroederschap een soort respect met tegenzin afdwingt, vindt Houellebecq voor haar coalitiepartner, de Socialistische Partij, alleen maar woorden van verachting. Haar voorzitter wordt als een sukkel voorgesteld, wiens politieke ambitie nooit uit is gekomen boven de wens om een of andere hoge functie te verkrijgen. Hij predikt een vergroeid humanisme en doet zich voor als de vredestichter in de dialoog van de religies. Francois Hollande is duidelijk als voorbeeld herkenbaar, in Duitsland zou men aan figuren als Martin Schulz en Sigmar Gabriel. Kathrin Göring-Eckhardt of Heinrich Bedford-Strohm kunnen denken.

Je hoeft deze lijst alleen maar uit te breiden met de namen van economieprofessoren, presidenten van verenigingen en hoofdredacteuren om een idee te krijgen van de nomenklatoera die in Europa de toon aangeeft; een nieuwe, onrealistische laag met goede netwerken, die zich geroepen voelt tot de heerschappij, tot het “doorregeren”, zoals mevrouw Merkel dat noemt. Die niet kan begrijpen dat het volk, de grote lummel, zich hiertegen verzet, over de tafel wordt getrokken, en zich er over verbaast dat de burgers bang worden als ze er achter komen dat de regering het land tot onherkenbaarheid wil veranderen.

Religievrijheid voor religieuze onvrijheid?

Om het gespuis in toom te houden, spant de overheid zich in voor het principe van de religievrijheid, die een te beschermen taak van de staat zou zijn. Alsof de islam van de staat als onafhankelijke instantie dezelfde voorstellingen zou hebben als het christendom! Het verhaal, waarin Jezus de gelovigen aanmaant om de keizer te geven wat van de keizer is, en God te geven wat van God is, maakt toch voldoende duidelijk dat het christendom vanaf het allereerste begin niet slechts één, maar twee machten kende die aanspraak konden maken op gehoorzaamheid. De les met grote gevolgen van de twee rijken en de beide zwaarden is inherent aan het christendom, zij spoorde in investituur-strijd aan, stichtte de religievrede en vond uiteindelijk, op basis van Verlichting en secularisatie, de weg naar de grondwet.

In de islam is hiervan helemaal niets te vinden. Als opvolgers van de profeet voerden de kaliefen beide zwaarden, het geestelijke en het wereldlijke; de sultan deed hen dit na, toen hij tijdens het vertrek voor een van zijn talloze veroveringsoorlogen de groene vlag van de profeet voor zijn residentie, het Topkapi-paleis in Istanboel, liet planten. Net zomin als het Saoedische koningshuis hebben de ayatollah´s in Iran nooit de aanspraak laten vallen om het aardse in te richten naar de voorschriften van het hiernamaals. Beide landen zijn theocratieën en volgen daarmee de leren van de islam.

Alle macht in één hand verenigd

Erdoğan, die zichzelf beschouwt als opvolger van de sultan, doet dat ook. Hij is er op dit moment mee bezig de door Atatürk verordende scheiding van de geestelijke en wereldlijke macht terug te draaien. Toen hij in 1997 voor duizenden aanhangers, een voorbereidend denker van de islam citerend, de democratie de trein noemde waar ze op zouden springen en mee zouden rijden tot ze hun doel bereikt zouden hebben, was hij doodeerlijk. Maar omdat de Duitsers een volk zijn dat dom gemaakt is door de ervaring, heeft Angela Merkel niet bijvoorbeeld haar Europese buren, maar de sultan van Ankara tot haar favoriete zakenpartner gekozen.

Europa staat op het punt om zich door een cultuur te laten “verrijken” die alle macht in één hand verenigt; die fundamentele rechten niet als aangeboren, maar als een geschenk van Allah beschouwt; die in de sharia de belangrijkste bron voor wetgeving en rechtsgevoel wil zien. Belangrijkste bron: dat herinnert aan de “leidende rol” waarop de Communistische Partij aanspraak maakt en had doorgedrukt. Die mooie formule diende als basis voor haar onbeperkte machtsaanspraak – en werd onmiddellijk doorgestreept toen de Oost-Europeanen hun vrijheid hadden herwonnen. Ze wisten dat leidende rollen en belangrijkste bronnen andere rollen en andere bronnen uitsluiten. De West-Europeanen, met voorop de Duitsers, willen daar niets van weten.

Zodat uiteindelijk Hegel gelijk krijgt, die zei dat het enige dat men uit de geschiedenis zou kunnen leren, de ervaring zou zijn dat men nog nooit iets uit haar geleerd zou hebben.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Auteur: Konrad Adam

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)