Garmisch-Partenkirchen als conferentieoord – de verloren idylle?

Garmisch-Partenkirchen

(Vertaling: E.J. Bron)

Met betrekking tot de enorme problemen rondom het centrum voor eerste opvang “Abrams” in Garmisch-Partenkirchen (lees hier!) ontvingen we nu ook een brief van een lezer aan het stadsbestuur, die rechtstreeks betrekking heeft op de “brandbrief” van de burgemeester, en die de inmiddels in de eens zo idyllische plaats in Oberbayern blijkbaar reeds epidemisch geworden toestanden ongezouten bij de naam noemt; we citeren de brief met toestemming van de schrijver en bedanken hem er vooral voor dat hij de persoonlijke moed heeft opgebracht om toestemming te geven voor publicatie:

Zeer geëerde dames en heren,

In de tweede week van september verbleef ik weer eens in uw mooie stad om deel te nemen aan een om de twee jaar plaatsvindende conferentie. Zoals altijd verbleef ik iets buiten de stad, dit in verband met de rust om me te kunnen voorbereiden. Ik ging dan altijd te voet door de stad naar de conferentie, want de stad was het waard.

Net zoals de voorgaande keren had ik me weer verheugd op de conferentie, wat minder met de conferentie op zich, maar veelmeer met de prachtige plaats te maken heeft waar deze plaatsvindt. Helaas was het deze keer anders. Het lopen door de binnenstad was duidelijk minder prettig dan anders. Hoewel een kennis, voor iedere blinde duidelijk herkenbaar, al een begeleider had, ik namelijk, werd ze steeds opnieuw geprovoceerd. Het eens zo mooie stadsbeeld kwam op een bepaalde manier ontsierd over en overal mensen met wie ik – om het even waar ik zou zijn moet hier benadrukt worden – weinig lust voelde om in winkels, cafés of andere etablissementen te verblijven. Je liep gewoon door en was blij dat je bij de conferentiezaal aangekomen was, waar overigens eveneens de verrijkers constant probeerden binnen te dringen, of later gewoon weer lekker in de gehuurde woning. Als het Duitsers geweest zouden zijn zou men zonder grotere problemen in bovenstaande zin het begrip “gespuis” hebben kunnen schrijven. Niemand zou je daarom scheef hebben aangekeken en iedereen zou begrepen hebben dat je daar niet wilt blijven. Maar in dit bijzondere geval zegt men niets, schrijft men niets en besluit voor zichzelf gewoon om deze plaats eerst door te strepen op de lijst van gezellige oorden die men ooit graag bezocht. Zonder uw brandbrief zou mij dat ook zo zijn vergaan; het stilletjes verdragen en wegslikken. Toen ik echter hoorde van uw brandbrief dacht ik:

Hoever moet dat uiteindelijk nog gaan?

Wat moeten we allemaal nog opgeven, opofferen en van ons laten afpakken?

Wie heeft er baat bij wanneer men zwijgt en alleen nog maar verdraagt, werkt tot je totaal uitgeput bent, creëert wat de verrijking dan mag verbrassen en daarbij tijdens het vieren ook nog eens zo nadrukkelijk aanwezig en luidruchtig is dat men zichzelf eigenlijk alleen nog maar naar de smerige rand van het land gedrongen voelt?

Dat heeft zeer zeker niets met racisme te maken, ook al word ik daar gegarandeerd onmiddellijk van beschuldigd. Als ik echter de typische idylle van Garmisch-Partenkirchen verwacht, dan heb ik nu eenmaal geen zin in een Arabisch marktplein. Dan hoef ik ook geen zwart-Afrikaanse ontmoetingsplek goedvinden.

“Ja, dan moet hij hier gewoon niet komen, meneer de Nazi”, zult u nu wellicht roepen, maar ik kan u verzekeren, ik ben geen Nazi . . . in ieder geval was ik er nooit eentje. Maar het moet gevreesd worden dat men in dit land eentje moet worden om überhaupt nog duidelijk te “mogen” zeggen dat men “typisch Duits” of “typisch Beiers” geboekt en verwacht heeft, maar helaas iets anders kreeg. Dat andere wilde en wil men echter niet hebben, men had het immers ook niet besteld. . . in ieder geval is het geen rooie cent en geen reis waard.

Ben ik daarom een Nazi?

Goed, het zij zo.

Veel succes met uw brandbrief en meldt u alstublieft wanneer de idylle weer ontstaan is!

Met vriendelijke groeten,

Dr. Norbert Schwarzer

Bron:
http://unser-mitteleuropa.com

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)