Het noodzakelijke afscheid van Turkije

(Vertaling: E.J. Bron)

Erdoğan krijgt dus zijn sultanaat. Met een krappe meerderheid van 51,4% van de stemmen hebben de Turken precies een week geleden voor de invoering van een presidentieel systeem gestemd, dat aan hun heerser bijna onbeperkte macht verleent. Veel erger is echter dat veel van de in Europa levende Turken de wil van Erdoğan eveneens ondersteunden – een waarschuwing, die nu eindelijk ook bij de verantwoordelijken aangekomen lijkt te zijn.

Parallellen met Oostenrijk

Er zijn enkele verrassende parallellen met de laatste presidentsverkiezingen in Oostenrijk herkenbaar: waren het daar 46,3% van de kiezers die uiteindelijk op Norbert Hofer stemden en zo probeerden de kandidaat van de globalisten te voorkomen, in Turkije stemde 48,6% van de mensen tegen de macht-wellustige plannen van hun staatshoofd. En net als in Oostenrijk heeft het heersende systeem er voor de verkiezing alles aan gedaan, maar dan ook echt alles, om de kiezers voor zich te winnen – ook al ging het er daarbij in Oostenrijk, overeenkomstig de aard van de bewoners, beduidend netter aan toe dan in Turkije.

Dat was het dan ook al met de parallellen. Want terwijl in Oostenrijk de opstandigen merendeels op het platteland wonen, waren het in Turkije de grote steden, de toeristische regio´s en natuurlijk de Koerdische gebieden die zich verzetten tegen Erdoğan´s wensdroom van het sultanaat.

Bedenkelijk stemgedrag van veel buitenlandse Turken

Niet weinig van de “Hayir”-Turken bekritiseren inmiddels scherp het stemgedrag van hun in het buitenland levende landgenoten. Want hier is grotendeels een deprimerend beeld te zien: zo hebben bijvoorbeeld in België 75%, in Oostenrijk 73%, in Nederland 68%, in Duitsland 64%, in Frankrijk 63% en in Denemarken 61% van de daar levende Turken voor Erdoğan´s presidentieel systeem gestemd. Uitzonderingen vormen hier – zoals zo vaak – Zwitserland, waar slechts 38,1% van de daar levende Turken “Ja” stemde, evenals de VS, waarin maar 16,2% zijn instemming met Erdoğan´s plannen gaf.

Desondanks moeten we ontnuchterend vaststellen dat de meerderheid van de in het buitenland levende Turken heel weinig weet aan te vangen met de waarden van haar gastlanden, waarin ze deels al tientallen jaren leeft. De parallelsamenleving, waarvan het bestaan door links-groene zijde steeds met veel woorden betwist wordt, is hier ook met een ware donderslag duidelijk geworden.

De slachtofferrol

Vertegenwoordigers van Turkse en islamitische verenigingen reageerden op de geschokte reacties van de Europese democraten op dezelfde manier als ze altijd doen: voorwaarts in de slachtofferrol. Natuurlijk zijn weer de landen van opname de schuldigen: aan het stemgedrag van de hier levende Turken, aan de omstandigheid dat ook in de vierde en vijfde generatie veel Turken zich hier nog als vreemd lichaam voelen, aan de gebrekkige mogelijkheden om deel te nemen. Terwijl ze eens temeer ontkennen dat dit probleem van gebrekkige integratie steeds opnieuw alleen maar mensen uit de islamitische cultuurkring betreft. Een zuivere schuldprojectie, want je hoort nooit van integratiemoeilijkheden van de hier levende Japanners, Vietnamezen of Chinezen, hoewel deze mensen minstens net zo ver van onze cultuur verwijderd zijn als de Arabieren of in dit geval de Turken.

De Groenen? – “Nix verstehen”

Daar zijn natuurgetrouw de vertegenwoordigers van de Groenen het mee eens. Zo zei de vicevoorzitter van het Duitse parlement, Claudia Roth, dat men zich “nu nog veel meer met deze mensen zou moeten bezighouden” en bedoelt daarmee de Turken, die de koers van Erdoğan ondersteunen. Dan kun je je afvragen: Hoezo? En waarom überhaupt? Zou het niet veel zinvoller zijn om precies het omgekeerde te doen, dus die minderheid van de Turken te ondersteunen die de “westerse waarden” juist zo erg waarderen dat zij ondanks de druk uit Ankara tegen de alleenheerser-fantasieën van hun president stemden?

Langzaam ontwaken

Daarentegen schijnt de verandering die niet weinig vertegenwoordigers van de politieke mainstream op dit moment lijken door te maken sensationeel. Ook roden en zwarten schijnen langzaam maar zeker te begrijpen dat we hier voor een ware berg met problemen staan wat betreft de Turkse parallelsamenleving. Ook al lijkt de motivering vaak nogal merkwaardig: vaak heb je namelijk het gevoel dat deze politici eigenlijk alleen maar beledigd zijn, omdat de buitenlandse Turken de voorkeur schijnen te geven aan het  vaak botte optreden van de  schreeuwlelijk Erdoğan boven hun zachtaardige, tolerante en op consensus gerichte manier van doen. Deze beledigde leverworsten hebben nog steeds niet begrepen dat de Oriëntaal nu eenmaal anders spoort dan de Europeaan. Een ander slag mensen vereist gewoon een andere omgangsvorm.

Tijd voor een heldere koers

De enigen die dat al lange tijd zeer goed begrepen hebben, zijn de patriottische krachten van Europa. Desbetreffend lieten Beatrix von Storch (AfD) en HC Strache (FPÖ) zich na het Turkije-referendum ook op niet mis te verstane wijze uit. Of de Erdoğan-stemmers aan hun vriendelijke aanbeveling om hun koffers te pakken en terug te gaan naar Turkije alsjeblieft willen voldoen. Een feit is dat deze mensen, die voor Erdoğan stemden, al lang afscheid hebben genomen van Europa (respectievelijk hier nooit zijn aangekomen). Het is nu tijd voor Europa om ook omgekeerd afscheid te nemen van Turkije.

Bron:
www.unzensuriert.at

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)