Heer Ollie en de Deugdrammers

(Door: “Taljaard”)

Op een regenachtige herfstavond, nadat Joost een eenvoudige, doch voedzame, maaltijd had bereid zat Heer Ollie voor het haardvuur in de zitkamer van Slot Bommelstein de post van deze dag door te nemen. Zijn oog viel op een grote bruine enveloppe, die er ambtelijk en formeel uitzag. In het daarin ingesloten schrijven werd vermeld dat tante Berezina uit het onzalige oord Lacrimosa het tijdige met het eeuwige had verwisseld. Heer Ollie werd verwittigd dat hij zich, voor het voorlezen van het testament en de verdeling van de nalatenschap, voor de datum van overmorgen naar dit onzalige oord had te begeven. De volgende ochtend werd de Oude Schicht aan geslingerd en reed Heer Ollie, vergezeld door zijn jonge vriend Tom Poes, naar Lacrimosa.

Enige uren nadien veranderde het voorheen lieflijke landschap in een bepaald naargeestige en mistige vlakte toen zij Lacrimosa betraden. Omdat Heer Ollie vanwege de allengs dikker wordende mist bang was om te verdwalen, wilde hij de weg vragen. Hij zag een gebogen en in het grijs gehulde gestalte langs de kant van de weg lopen en besloot deze persoon aan te spreken. ”Goede man”, zo begon hij met zijn gewoonlijke joviale wellevendheid, ”kunt u ons wellicht zeggen waar zich het landhuis van Berezina Bommel ook alweer bevindt?” De Lacrimosiër reageerde hierop als door een adder gebeten; ”mannelijk chauvinistisch, reactionair zwijn!”, zo krijste de aangesproken persoon woedend. ”Hoe durft jij zomaar mijn gender-identiteit te veronderstellen?” ”Wat bedoelt u?”, zo vroeg Heer Ollie hoogst verbaasd. ”Jij weet zelfs niet eens waar ik het over heb”, antwoordde de grijze Lacrimosiër, met een verbeten en nog steeds woedende toon in zijn hoge stem. ”Want jij leeft in een bubbel van jouw smerige privilege en daarom ben jij slecht en fout. Een fascist. Dat ben je!” De persoon zette diens skeletachtige, witte handen aan de mond en stootte vervolgens een ijzingwekkende en langgerekte kreet uit.

Vanuit de mist zagen Heer Ollie en Tom Poes meer van deze in het grauw  geklede gestalten opdoemen, die klaarblijkelijk hoogst geagiteerd waren. ”Wij hebben jouw alarmkreet gehoord, mede persoon”, zo sprak de grootste en de oudste van deze Lacrimosiërs, die een lange en witte baard had en een ronde bril met dikke glazen op zijn grote neus. ”Betreft het hier de grootste misdaad en het ergste van het ergste?”

”Zeker, wijze en grote Deugdrammer”, antwoordde de aangesprokene. ”Deze hier, die op zoek was naar het huis van de verderfelijke dissidente en de onlangs overleden Berezina, vervloekt moge het zijn, heeft mij aangesproken op een manier waarin het zomaar mijn gender-identiteit meende te kunnen veronderstellen.”

Een verontwaardigd en huiverend gehuil steeg op uit de rangen van het grijze gezelschap. ”Getriggerd, getriggerd!”, zo kreetten zij. ”Naar de Veilige Ruimte! Naar de Veilige Ruimte!” Verbijsterd zagen Heer Ollie en Tom Poes hoe de Lacrimosiërs een kring vormden waarin zij elkaar omarmden en jammerlijk weenden. Slechts de grote Deugdrammer hield zich afzijdig, maar bezag Heer Ollie en Tom Poes met een blik vanachter de dikke bril waar een diepe afkeer en woede in lag.

Nadat de Lacrimosiërs waren uitgehuild, knoopten zij doeken voor hun gezicht, waarbij zij alleen hun ogen vrij lieten. Zij vatten stenen op, waarmee zij de Oude Schicht bekogelden en een hunner poogde de wagen zelfs in brand te steken. Tom Poes wist dit echter te verhinderen door de fakkel uit diens skelethand te grissen en in een plas te werpen. ”Verkrachting! Geweld!”, zo krijste de rest daarop. ”Voor het tribunaal”, zo beval de grote Deugdrammer met een stem waaruit een enorme onderdrukte razernij bleek. Vele handen omklemden de armen van Heer Ollie en Tom Poes. Zij werden naar een kerkachtig gebouw gevoerd waarvan de binnenzijde was behangen met zwarte en rode doeken. De grote Deugdrammer nam plaats op de hoogste stoel, recht tegenover Heer Ollie en Tom Poes, en de anderen gingen zitten op twee rijen banken ter linker- en ter rechterzijde. Hun gezichten stonden zonder uitzondering plechtig en vastberaden.

”Mede persoon; maak jouw gekwetstheid en hun afschuwelijke misdaad aan ons allen bekend”, galmde de grote Deugdrammer. ”Oh grote Deugdrammer en allen hier met mij”, begon de door Heer Ollie op de weg aangesproken grijze Lacrimosiër, ”deze verachtelijke nazi daar heeft mij, en daarmee een ieder van ons deugende collectief, tot in het diepst van ons wezen gekwetst door geen rekening te houden met mijn en onze gevoelens aangaande onze collectief afgesproken strikte gender-neutraliteit. En of het zich hieraan bewust, dan wel onbewust, schuldig heeft gemaakt is niet relevant. Want uit de wijze waarop het meende mij te kunnen aanspreken, blijkt reeds de institutionele transfobie waaraan alle niet deugenden zich schuldig maken. Bovendien schijnt het bekend te zijn met het kwaad in ons midden; de nu overleden afwijking Berezina, die zich niet aan jouw en ons aller deugende wijsheid wilde onderwerpen. Al deze feiten tonen de noodzaak aan dat deze verachtelijke zich aan een geestelijke herprogrammering dient te onderwerpen, waarin het net zolang door ons zal worden vastgehouden totdat het zich volledig tot onze deugende beginselen heeft bekeerd.” Een goedkeurend gemompel van de andere deugdrammende Lacrimosiërs weerklonk uit hun rangen door het vertrek.

”Mede persoon en gekwetste nummer twee”, vervolgde de grote Deugdrammer. ”Formuleer jouw aanklacht tegen de geweld plegende aanrander.” ”Oh grote Deugdrammer en alle Deugdrammers met mij”, sprak de Lacrimosiër, wiens fakkel, waarmee hij de Oude Schicht in brand had willen steken, door Tom Poes uit de handen was gegrist. ”Deze witte verachtelijke en gewelddadige verkrachter heeft het gewaagd om mij te verhinderen in het uitvoeren van mijn deugende plicht, waarbij ik in onze actie tegen het foute en het kwade hun milieuvervuilende en broeikasgas uitstotende decadente voertuig volkomen rechtmatig trachtte te vernietigen. Daarbij heeft het zich ontegenzeglijk en voor de ogen van al jullie hier aanwezig aan mijn persoon vergrepen. En dat op een afgrijselijke en masculien gewelddadige wijze, die typisch is voor alles wat niet deugt en fout is. Bezie ook diens witte kleur, waaruit de schuld voor al ons deugenden bij voorbaat al vast staat. Het is daarom niet meer te redden en derhalve pleit ik dan ook voor diens vernietiging. En wel een vernietiging op dezelfde wijze als waarop ik heb getracht hun voertuig te vernietigen.” De Deugdrammers braken uit in een collectief aangeheven Engelstalige leus, wat hun liturgische taal scheen te zijn bij het uitvoeren van hun rituelen in dit gebouw. Eerst zacht en fluisterend, maar tenslotte uitzinnig en extatisch; ”Burn, baby burn! Burn, baby burn! No Trump, no KKK, no fascist USA!”

”Het ziet er naar uit dat wij in zeer ernstige moeilijkheden zijn geraakt, jonge vriend”, zo sprak Heer Ollie bekommerd tot Tom Poes. ”Kun jij geen list verzinnen?” Tom Poes streek enige tijd nadenkend met zijn hand onder zijn kin. Hij stak deze daarna op en vroeg om het woord. ”Jij kunt spreken, verachtelijke, gewelddadige verkrachter”, zei de grote Deugdrammer. ”Maar besef wel dat alles wat jij zegt alleen nog maar kan bijdragen aan de zwaarte van jouw grote schuld. En dat jij daarmee het leven van jouw metgezel ook wel degelijk in gevaar kunt brengen.”

”Daar ben ik mij van bewust, oh grote Deugdrammer”, sprak Tom Poes beheerst en waardig. ”Maar ik zie dat u een lange baard hebt. En dan vraag ik mij af of het hebben van een baard geen kenmerk is van mannelijkheid, of dat het er in ieder geval wel naar verwijst. Tevens moet ik u in dit verband wijzen op het feit dat de kleur van uw baard net zo wit is als die van mijn vacht. Daaruit moet toch volgen dat uw uiterlijke verschijning net zomin in overeenstemming kan zijn met uw eigen deugende beginselen als die van mij. En gezien de omstandigheid dat u, en de uwen met u, ervan uitgaan dat men zich zowel innerlijk als uiterlijk aan al uw beginselen moet onderwerpen, kan ik hieruit niet anders concluderen dan dat uzelf niet deugt.” Het gelaat van de grote Deugdrammer werd daarop net zo wit als zijn baard. Zijn magere in het grijs gehulde lichaam begon zo te sidderen dat zijn bril van zijn neus afviel. ”Dat deugt, omdat het niet deugt”, mompelde hij panisch. ”En omdat het niet deugt, deugt het. Ik deug niet, omdat ik wel deug. En omdat ik niet deug, deug ik wel.” Hij stootte eenzelfde ijzingwekkende kreet uit die Heer Ollie en Tom Poes reeds eerder hadden gehoord uit de mond van de eerste Deugdrammer die zij onderweg waren tegengekomen. ”Misdeug! Misdeug!”, jammerde hij daarna. En alle andere Deugdrammers vielen hem daarin collectief bij.

Zonder nog enige aandacht aan Heer Ollie en Tom Poes te besteden, wankelden zij allemaal jammerend het gebouw uit, constant uitbrekend in de kreet; ”Misdeug! Misdeug!” Zij strompelden achtereen door de mist in de richting van een diep ravijn en wierpen zich als lemmingen, nog steeds jammerend, over de rand daarvan. Nadat de laatste Deugdrammer was verdwenen, brak opeens de zon door de mist heen en een zoele wind stak op, die de rest van deze mist in een oogwenk verdreef. Lacrimosa scheen een stuk minder naargeestig en onzalig.  Aan de horizon ontwaarden Heer Ollie en Tom Poes een landhuis, dat omgeven was door een hoge muur en een diepe gracht. Niet ver daar vandaan stond de Oude Schicht te blinken in het zonlicht. Zij liepen over een neergelaten ophaalbrug door een nauwe poort in deze muur, die hen toegang verschafte tot een zonovergoten en weelderige tuin. Een oude heer met een nobel gelaat kwam hen tegemoet.  ”Welkom, neef Bommel”, zo sprak hij tot Heer Ollie. ”Uw tante en mijn lieve overleden vriendin Berezina vertrouwde er op dat u Lacrimosa van de verstikkende dictatuur van de Deugdrammers zou weten te bevrijden. En dat is u gelukt. Veel aardse goederen laat zij u niet na, behalve dan dit kistje dat ik u hierbij mag overhandigen. Het bevat het gouden hart der waarheid, dat zij u in bewaring geeft. U moet mij nu excuseren, want mijn krachten verlaten mij. En het is mijn enige en laatste wens om mijn moede leden thans neer te vlijen in het graf van mijn geliefde. Vaarwel.” De oude heer draaide zich om en liep met onzekere schreden naar een crypte in de tuin. ”Wij kunnen gaan, Heer Ollie”, sprak Tom Poes aangedaan. Aldus eindigde het avontuur van Ollie B. Bommel en Tom Poes met de Deugdrammers.

Door:
“Taljaard”
(voor www.ejbron.wordpress.com)