LONGREAD: Goodbye Mohammed – Hoe we een einde kunnen maken aan de islamisering van Europa

(Door: Jürgen Fritz – Vertaling: E.J. Bron)

Europa staat opnieuw voor een ommekeer. Opnieuw moet ze zichzelf van om het even welke vreemde heerschappij, van vijandige bondgenootschappen op eigen territorium, van ondergraving en ondermijning bevrijden als ze wil overleven. Daarbij kan ze veel leren van de handelwijze van haar voorouders.

De Slag bij Las Navas de Tolosa

Het was op 16 juli van het jaar 1212 toen het tot een enorme confrontatie kwam. In de Slag bij Las Navas de Tolosa (illustratie boven) stonden aan beide zijden tienduizenden soldaten tegenover elkaar. Menigeen spreekt zelfs van honderdduizenden aan beide kanten. Het zou een van de grootste veldslagen van de hoge middeleeuwen worden. Onder leiding van de koningen van Castilië, Navarra, Portugal en Aragón rukte er een enorme strijdmacht van ridders uit heel Europa op. De tegenpartij bezat een ongeveer gelijke grote pan-islamitische strijdmacht, zo niet tweemaal zo groot, met Jihadisten uit Noord-Afrika en Centraal-Azië. Op deze dag werd over het verdere lot van Spanje beslist en wellicht zelfs meer dan dat. Wie zou de strijd in zijn voordeel kunnen beslechten? Maar voordat we naar het verloop van de veldslag gaan, eerst enkele woorden over de voorgeschiedenis. Hoe en waarom was het tot deze gigantische veldslag gekomen?

Over de voorgeschiedenis: vreemde heerschappij in Spanje

De verovering van Spanje en de vreemde heerschappij was al in het jaar 711 begonnen. De Visigoot Roderik, een katholiek christen, liet zich in het jaar 710 tot koning kronen, had echter grote delen van de adel, arianistische christenen, tegen zich. Deze riepen familieleden, bondgenoten en huurlingen uit Noord-Afrika ter ondersteuning om Roderik af te zetten.

In 711 landde de Berber Tariq ibn Zijad met zijn leger (geen Arabieren, geen moslims zoals vaak is te lezen) in de regio Gibraltar en onderwierp het West-Gotische rijk. De geesten, die hij had opgeroepen, raakte men echter niet meer kwijt. Want nu drongen ook Omajjadisch-Arabische troepen (ook geen moslims) binnen, die het in de daaropvolgende jaren lukte om bijna het hele Iberische schiereiland te veroveren.

Het prototype van de gehate, nu echt islamitische vreemde heerschappij werd daarna omstreeks het jaar 1000 de vizier Al-Mansoer, die erop pochte ieder jaar een veldtocht tegen de “ongelovigen” te ondernemen. Meer dan 50 keer overviel hij de noordelijke gebieden op het Iberisch schiereiland en brandschatte en plunderde deze. In 997 liet hij de christelijke inwoners van Santiago di Compostella, die tot slaaf werden gemaakt, ter vernedering te voet de klokken van de basiliek naar het duizend kilometer verwijderde Córdoba slepen.

De periode van de Almoraviden (militante moslims)

In 1031 viel het Omajjadische kalifaat uiteen en er ontstonden tientallen taifa´s, kleine islamitische koninkrijkjes, soms tot wel 60 stuks. De regenten waren Arabieren van verschillende clans, Berbers van diverse stammen, Romanen, Noormannen, Goten, piraten enz. Iedereen sloot een pact met iedereen tegen iedereen. Een van deze kleine vorsten riep de heersers uit Noord-Afrika, de Almoraviden, te hulp, militante moslims uit de Sahara. De Almoraviden keerden zich tegen alles wat volgens hen niet overeenkwam met de islam, bestreden uiteraard alle christenen, hielden echter ook opruiming onder hun islamitische bondgenoten. Het was nu voorbij met wijngelagen en dansvoorstellingen in Córdoba, Sevilla en elders. En opnieuw gold: de geesten die men opgeroepen had, raakte men niet meer kwijt.

De fundamentalisten uit Noord-Afrika namen een compleet nieuwe kwaliteit van oorlogvoering mee naar Spanje: de geloofsoorlog, de jihad. Wat nu telde, was de verovering in naam van Allah. Tegelijkertijd kwam het tot een tegenbeweging. De Spaanse kerk kwam rechtstreeks onder invloed van Rome te staan. In 1095 riep paus Urbanus II. tot de kruistocht op. In 1099 werd Jeruzalem heroverd. Bijna tegelijkertijd vielen echter Granada, Sevilla, Valencia en Mallorca in handen van de Noord-Afrikaanse Jihadisten.

Twee megatrends, de Afrikanisering van de Spaanse islam en de Europeanisering van het Spaanse christendom, stuurden vanaf nu op elkaar af en botsten waar op elkaar? In de slag bij Las Navas de Tolosa in het jaar 1212.

Het verloop van de veldslag

Het lukte het christelijke leger om in het centrum tot de posities van de boogschutters van de Almohaden op te rukken en hen in man tegen man gevechten te verslaan. De aanvoerder van de moslims, kalief Muhammad al-Nâsir, had zich met een groep zwaarbewapende slaven, die aan elkaar zaten vastgeklonken in de buurt van zijn tent, verschanst. Maar toen hij uiteindelijk persoonlijk in het nauw werd gebracht, sloeg hij met zijn lijfwachten op de vlucht, wat paniek veroorzaakte in het sowieso terugwijkende islamitische leger. Op de vlucht leden de moslims verwoestende verliezen. De veldslag eindigde met hun totale nederlaag. De Almohadische kalief Muhammad al-Nâsir vluchtte uiteindelijk naar Noord-Afrika.

In de tijd daarna konden de moslims zich niet meer van deze nederlaag herstellen, temeer daar de christelijke overwinning de legende van de onoverwinnelijkheid van de Almohaden weerlegde. De macht van de moslims in Spanje was gebroken.

Gevolgen van de slag

In de 40 jaren daarna kon het grootste deel van het Spaanse schiereiland weer onder de heerschappij van christelijke koningen gebracht worden. In 1236 werd Córdoba heroverd, in 1248 Sevilla en in 1261 Cádiz. De al eeuwenlang durende Reconquista (herovering van Spanje) was grotendeels afgesloten.

Bij de inname van Córdoba had Yusuf Ibn Nasr, een kleine heerser uit Arjona, de Castiliaanse koning Ferdinand III. ondersteund en kreeg in ruil daarvoor vrije hand in Granada, dat hij tot zijn bezit maakte – het begin van het laatste hoofdstuk van islamitische heersers in Spanje, dat 250 jaar later ook afgesloten zou worden. Hoe kwam het daartoe?

Het einde van de islamitische heerschappij in Granada

Aan het eind van de 15^e eeuw was het grootste thema het gevaar van de Turken (in 1481 landde er een Ottomaanse expeditie in Zuid-Italië, de paus vlucht uit Italië; later in 1529 en 1683 stonden de Turken tweemaal voor Wenen om te proberen de stad in te nemen). De turken ontwikkelden zich steeds meer tot een serieuze bedreiging en men kon zich in Spanje geen bondgenootschap van moslims op eigen territorium permitteren. Zodoende werd het einde van het islamitische Granada ingeluid. Het was een einde dat in de geschiedenis niet veel parallellen kent; en al helemaal niet in de islamitische geschiedenis wanneer moslims zich in een superieure positie bevonden.

Maar nu gaan we even weer een stukje terug in de tijd om de voorgeschiedenis te begrijpen. Van beslissende betekenis was het huwelijk van Ferdinand van Aragón met Isabella van Castilië in 1469, dat het mogelijk maakte dat de beide koninkrijken tien jaar later uitmondden in de vereniging van Spanje. Spanje was nu verenigd en kon zich bezighouden met het probleem Granada.

Waarom echter werd het islamitische Granada steeds meer een probleem? Enerzijds omdat het voortdurend toevlucht bood aan islamitische piraten in zijn haven. Nog verontrustender was echter iets anders. Het kwam herhaaldelijk tot contacten met het nieuwe schrikbewind in het oosten, de Turken. Ferdinand moest handelen om het eerder genoemde bondgenootschap in eigen land te verhinderen. Maar wat moest hij doen? Wat moest er gebeuren met al die moslims in Granada? De stad met geweld in te nemen en alle moslims af te slachten, te verjagen of tot slaaf te maken, zou met desbetreffende eigen verliezen zeker mogelijk geweest zijn voor het verenigde Spanje. Maar Ferdinand besloot iets anders te doen.

Ferdinand´s aanbod aan de moslims

Hij stelde emir Muhammad XII. Abu Abdallah voorwaarden die zó gunstig waren, dat deze zelfs geen andere keuze had dan ze te accepteren. Op 2 januari 1492 overhandigde Abu Abdallah de sleutels van de stad aan het Spaanse koningspaar. Het probleem met de moslims in Spanje was opgelost. Nadat dit van tafel was, kreeg drie maanden later een kapitein genaamd Christoph Columbus eindelijk opdracht van het Spaanse koningshuis om de zeeweg naar Indië te vinden. De reis begon in augustus en eindigde met de ontdekking van de Nieuwe Wereld in oktober.

Ferdinand zegde emir Abu Abdallah en alle inwoners van Granada, uiteindelijk bijna uitsluitend moslims, behoud van hun bezit en persoonlijke ongeschondenheid toe. Wie onmiddellijk wilde vertrekken, kon dat ongehinderd doen en zijn bezit meenemen of het binnen twee (of drie) jaar zonder beperkingen van de hand doen.

Bijna allen die over vermogen beschikte, kozen voor de laatste optie en verlieten Spanje als welgestelde mensen richting Marokko. Spanje was van de laatste islamitische vreemde heerschappij bevrijd. De Reconquista was beëindigd.

De capitulatie van Granada.

Het jaar 1492

Het jaar 1492 vormde dus een dubbele mijlpaal: a) de volledige bevrijding van Spanje van islamitische heerschappij en b) de ontdekking van Amerika. Daarom wordt dit jaar respectievelijk de periode rondom het jaar 1500 als het begin van de Nieuwe Tijd beschouwd. De symboolkracht van het jaar 1492 kan daarbij niet hoog genoeg ingeschat worden.

In de vroege 9^e eeuw had de Arabische (niet islamitische!) Kalief van Bagdad, al-Mamun, de aardbol tot op enkele kilometers nauwkeurig laten meten en berekenen. Nu, in 1492, nadat de laatste islamitische heerser in Spanje was afgezet, stuurden Ferdinand en Isabella Christoph Columbus uit, die achter de horizon de ronde aardbol vermoedde en de Nieuwe Wereld moest ontdekken. Dit voorbeeld laat waarschijnlijk duidelijker dan alle anderen zien hoe in de eeuwen daar tussenin de geest quasi vanuit de Arabische naar de Europese wereld was gewisseld.

In de inmiddels volledig geïslamiseerde Arabische wereld echter, die eeuwenlang wat betreft kennis en cultuur superieur was, moest men zich de aarde alleen maar plat voorstellen. Dit beval het “heilige boek” van de islam, de koran. En alle wezenlijke waarheden over God en de wereld, aldus het boek, bevonden zich in dit “heilige boek”, zodat in principe andere boeken en onderzoeken niet per se nodig zouden zijn.

Het Alhambra-edict

Dat Noord-Afrika in enige vorm van de komst van al die moslims geprofiteerd zou hebben, daarvan is niets bekend, in geen enkele vorm. Het meest geleden overigens hebben zowel onder de moslims als onder christenen – trefwoord: Alhambra-edict – de Joden. Waarom dit zo was, zou stof voor een zelfstandig essay zijn.

Door dit edict werden de Joden uit alle territoria van de Spaanse Kroon verdreven. Wie tot 31 juli 1492 niet tot het christendom was overgegaan, moest Spanje verlaten. In tegenstelling tot de moslims hadden de Spaanse Joden slechts vier maanden de tijd om een beslissing te nemen en, als ze zich niet wilden bekeren, hun have en goed te verkopen en het land te verlaten. Dit leidde tot een golf van bekeringen tot het christendom. Deze nieuwe christenen werden echter algemeen verdacht door de Inquisitie. Dit leidde tot een diepe splijting in de Spaanse samenleving. Veel joden vluchtten echter ook naar het naburige Portugal. Hier werden ze in het begin met open armen ontvangen.

Vanuit economisch oogpunt bekeken was het Alhambra-edict verwoestend voor Spanje. Enerzijds moesten de zich voor de verdrijving bevindende joden hun have en goed ijlings verkopen. Dit leidde tot een overstroming van de markt. Vooral in de sector onroerend goed daalden de prijzen drastisch. Nog erger; complete economische sectoren, die zich daarvoor vast in handen van de Spaanse Joden bevonden, waren nu niet bezet. Omdat christenen geen geldschieter mochten zijn, ontbrak het kapitaal. Ook artsen en ambachtslieden, die werden verdreven, ontbraken nu. Terwijl zich in andere Europese landen een middenklasse vormde, bleef het in Spanje bij de bovenklasse en de onderklasse. Ook voor de cultuur en de wetenschap was de verdrijving van de Joden vernietigend. Veel universiteiten hadden problemen om de docenten te vervangen.

Het Europese succesmodel en zijn uitbreiding

Over het algemeen zou zich in het Europa van de Nieuwe Tijd echter een wereldwijd uniek succesverhaal ontwikkelen, dat in de loop van de komende eeuwen door velen, die daartoe in staat waren, gekopieerd en geïmiteerd werd: de VS, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Japan, Zuid-Korea, Taiwan, inmiddels ook in beginsel door India en China. Minder door Rusland en helemaal niet door Afrika en de hele islamitisch gedomineerde wereld. De laatste twee geven er inmiddels massaal de voorkeur aan om in plaats van zelf iets op te bouwen, daar naartoe te immigreren waar anderen al iets opgebouwd hebben om zich daar in het voorbereide nest te nestelen. Maar terug naar het unieke Europese succesverhaal.

Doordat de religieuze boeien, ook die van het christendom, steeds losser gemaakt werden, de rationaliteit ruimte kon winnen, er een herbezinning op de Grieks-Romeinse Oudheid met haar unieke culturele bloei plaatsvond (Renaissance), de wetenschappen nieuw opbloeiden, de Verlichting zich een weg baande, kwam men langzaam maar zeker over de duizendjarige middeleeuwen heen. De Nieuwe Tijd begon met al zijn verworvenheden, die uiteindelijk uitmondde in de moderne tijd. Met dit essay wil ik echter de aandacht op een bepaald punt vestigen:

Wie onmiddellijk wilde vertrekken, kon dat ongehinderd doen en zijn bezit meenemen of het binnen twee (of drie) jaar zonder beperkingen van de hand doen.

Slotwoord

Europa staat opnieuw voor een ommekeer of bevindt zich veelmeer hier al midden in. Ze zou zich opnieuw van welke vreemde heerschappij dan ook, van vijandige bondgenootschappen op eigen territorium, van ondergraving en ondermijning moeten bevrijden. En ze zou dit opnieuw op dezelfde genereuze wijze moeten doen zoals Ferdinand dat aan het eind van de 15^e eeuw gedaan heeft, zodat de duistere vooruitzichten van Rolf Peter Sieferles, Michael Leys of Michel Houellebecq van de volledige ondergang van Europa niet waar worden.

Want ons deel van de aarde, onze unieke cultuur, onze samenleving, onze verworvenheden, vooral de onvoorwaardelijke inwilliging van mensenrechten voor iedereen op ons territorium, onze veiligheid, onze welvaart, onze vrijheid zijn veel brozer dan de meeste mensen vermoeden.

Wie van de moslims onmiddellijk wilde vertrekken, kon dat ongehinderd doen en zijn bezit meenemen of het binnen twee (of drie) jaar zonder beperkingen van de hand doen.

Goodbye Mohammed.

Bron:
www.epochtimes.de
Auteur: Jürgen Fritz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)