EU – Brussel – de Godsstaat

(Door: Claudio Michele Mancini – Vertaling: E.J. Bron)

Laat me het zo zeggen: het grenst aan blasfemie wanneer men het zich permitteert om “Europa” en het parlement te bekritiseren. Ook de euro wordt door niemand meer serieus genomen, het allerminst door de Amerikanen. Door mezelf overigens ook niet. Waarom? Achter de euro zit geen staat. Want nog altijd geldt in de economiewetenschap: “one State – one Money”. En de politieke elite? Zij kijkt toe bij de collectieve waanzin hoe de regeringen in een brandend huis proberen met benzine het vuur te blussen.

Dat moet je de eurocraten toegeven: voor ons geld is hen niets te duur. Regeringen, en niet in de laatste plaats ook onze ambtenaren, doen alles om zich bij hun “sponsoren” – de brave lidmaatschapsbetalers – nog meer impopulair te maken dan ze sowieso al zijn. Alleen door steeds maar na te blijven vragen kom je te weten, wat aan Brussel ondergeschikte media verbeten verzwijgen, dat de chef van het Europees Parlement Antonio Tajani, Jean-Claude Juncker & Co. de komende vier jaar “overeenkomstig hun stand” voor het luttele bedrag van € 12,6 miljoen per luxe privéjet door de wereld zullen vliegen, terwijl zij hun “onderdanen” adviseren braaf te bezuinigen. Om het een of andere misverstand onmiddellijk in de kiem te smoren, het apparaat in Brussel verslindt iedere dag € 32 miljoen – inclusief zon- en feestdagen.

De Godsstaat behoort inmiddels tot de grootste geldvernietigingsmachine aller tijden en iedereen doet ijverig mee. Ook Duitse politici, die men vanwege de hoge stoorfactor en verstrekkende incompetentie naar Brussel heeft uitgewezen. Daar gaan ze vrolijk verder met het plunderen van de kassen en zien een verguld levensonderhoud in de vorm van pensioenen vurig tegemoet.

Toch lijken enkele landen langzamerhand bij zinnen te komen. Zo denkt men er in Italië, Polen, Hongarije, Nederland en Frankrijk over na om de heilige graal van de woede opwekkende geldverbranding de rug toe te keren. Alleen Duitsland niet. Zoals uit de coalitiebesprekingen naar buiten kwam, eisten de Groenen zelfs nog meer geld voor EU-projecten te reserveren. Vermoedelijk is de partijleiding van plan om enkele ongehoorzame leden naar Brussel af te schuiven.

Zelfs als we geen euro-crisis zouden hebben en er genoeg geld voor subsidies en stimuleringsprojecten zou zijn, € 12,6 miljoen reiskosten per jaar voor in totaal 5 regenten is een klap in het gezicht van belastingplichtige burgers, want die betalen de rekening. Er heerst een zorgeloosheid in Brussel alsof men een onuitputtelijke ruif op de Brusselse kantinetafel zou hebben gezet met de oproep dat iedereen zich vol kan vreten. Eat as much as you can – het motto van de monetaire Godsstaat.

Ik vind het echter al erg genoeg hoe zorgeloos er in tijden van crises, dreigende staatsbankroeten, kinderarmoede en pensioenramp met belastinggeld van de burgers wordt omgegaan. Maar het wordt nog dramatischer: het gaat om het 23^e rapport op rij dat zulk wanbeleid onthult. En als je dan de argumenten van de tweede en derde klasse hoort – daarbij gaar het om de verwende toppolitici die in hun landen van herkomst niet meer nodig zijn – dan keert je maag om.

Men zou geen controle over het uitgeven van geld hebben, omdat alles zo onoverzichtelijk zou zijn. Vaak zou het er aan liggen dat de criteria en voorschriften voor de verdeling van geld niet goed begrepen zouden worden. Reden daarvoor zou de gecompliceerde tekst van de Europese voorschriften zijn. Ongelooflijk. Elk jaar opnieuw verdwijnen er enorme bedragen, omdat de ambtenaren hun eigen richtlijnen niet begrijpen, en niemand verandert daar iets aan? De parlementariër haalt ongeïnteresseerd zijn schouder sop, gaat naar de kassa, haalt zijn aanwezigheidspremie op, en gaat naar huis.

Een van de meest ijverige daggeld-profiteurs was, zoals bekend, een boekhandelaar uit Würselen [Martin Schulz, SPD], die het op deze manier lukte om zijn maandelijkse salaris van € 9000,- met jaarlijks € 111.000.- op te krikken, zonder aan vergaderingen deel te nemen. Deze kleine verbetering inde hij overigens ook onterecht gedurende de verkiezingscampagne van 2017. Maar dat zou hem nu de kop kunnen kosten, want Brussel bereidt nu een aanklacht tegen hem voor.

Elk jaar worden er in deze moloch duizenden tonnen papier volgeschreven, akkoorden, regelingen, besluiten en aanbevelingen over de landen verdeeld, en nooit gaat er iemand aan de slag om deze begrijpelijk te formuleren. Nou ja, ik zou er vermoedelijk ook geen zin in hebben om bijvoorbeeld in de EU-verordening voor het uiterlijk, de graad van rijpheid en levensduur van appels in de handel tussen Litouwen en Griekenland te duiken. Over zulke taken kan een burger alleen nog maar naar zijn hoofd grijpen.

Geen enkele onderneming zou zo kunnen werken, ze zou het eerste jaar niet doorstaan. Aangesproken op de ongepaste hoogte van hun onkostenvergoedingen, verontschuldigen ze zich er vaak genoeg mee dat ze in de vrije markteconomie immers meer zouden verdienen. Dat klopt niet! Daar zouden de heren in de regel werkloos zijn – en velen van hen in aanmerking komen voor een uitkering.

En terwijl er in Brussel miljarden over de balk worden gesmeten, omdat niemand de moeite neemt een keer goed te kijken en te controleren waar dat geld van de burgers naartoe gaat, gaan bij ons middenstanders failliet, omdat ze uitgesloten zijn van de subsidiepolitiek van de EU. Engeland heeft alles goed gedaan, die is eruit gestapt. En als het klopt wat men zo hier en daar leest, gaat het met het land sinds de Brexit beter dan ooit tevoren, ook al doen enkele sluwe journalisten en politici er alles aan om het tegendeel waar te laten worden. Ook Duitsland zou dit kapitaalfascisme de rug moeten toekeren. Het liefst onmiddellijk.

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Claudio Michele Mancini

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)