Verkiezingen in Italië: De volgende aardbeving dreigt voor de EU

(Door: Marco Maier – Vertaling: E.J. Bron)

Op 4 maart vinden in Italië de vervroegde parlementsverkiezingen plaats. De actuele peilingen doen een politieke aardbeving voor de EU verwachten.

Italië is na Duitsland en Frankrijk (en het niet meerekenen van Groot-Brittannië) de op twee na grootste economie van de Europese Unie. Juist ook daarom, en omdat het land ook lid is van de eurozone, vormen de Italiaanse parlementsverkiezingen op 4 maart ook een beslissing van richting voor de EU en de eurozone. Een beslissing van richting, die juist de Brusselse eurocraten niet lekker zal smaken.

Met het oog op de nieuwste peilingen mag je er echter van uitgaan dat de Brusselse eurocraten onaangename tijden te wachten staan. Want: de links-populistische euro-kritische protestbeweging Vijfsterrenbeweging (M5S) van Beppe Grillo zou met 26-28% wel eens de grootste partij kunnen worden. De sociaaldemocratisch-centristische “Democratische Partij” (PD) van minister-president Paolo Gentolini, die op dit moment de grootste partij in het Italiaanse parlement is, zal uitkomen op 22-24% van de stemmen.

De “Berlusconi-partij” Forza Italia (FI) kan op 16-18% van de stemmen rekenen, gevolgd door de Lega Nord (LG), die in de peilingen op 11-13% uitkomt. Ook de links-liberale partij Liberi e Ugali (LeU) met ongeveer 6-8% en de nationaal-conservatieve partij Fratelli d´Italia (FdI) met 5-6% van de stemmen maken kans in het parlement te komen.

Maar dan ontstaat er een probleem: weliswaar hebben de midden-linkse partijen M5S, PD en LeU een meerderheid, maar met de partij van Beppe Grillo wil niemand een coalitie vormen. Het zou echter mogelijk zijn dat de PD en de FI gaan samenwerken, maar de ongeveer 40% van de stemmen zijn dan niet genoeg. Zelfs samen met de FdI zouden ze nog maar 45% van de parlementariërs hebben.

Daarbij komt de omstandigheid dat juist met M5S, LN en de FdI drie bijzonder EU- respectievelijk euro-kritische partijen in het Italiaanse parlement vertegenwoordigd zullen zijn, die samen eveneens tot 45% van de stemmen zouden kunnen krijgen. Samen met de veeleer rechts-conservatieve afgevaardigden uit de gelederen van Forza Italia zouden er wel degelijk meerderheden kunnen ontstaan die de Brusselse eurocraten niet smaken.

Over het thema “euro-uittreding” wordt op politiek niveau steeds opnieuw gediscussieerd. De chef van Lega Nord, Matteo Salvini, zei: “Ik denk dat één munt voor 18 economieën, ieder op zijn eigen manier verschillend, op de lange termijn gewoon niet kan functioneren.” En verder: “Sinds de invoering van de huidige munteenheid namen de schulden van Italië met € 900 miljard toe. Het experiment is mislukt en wij zouden niet op deze weg door moeten gaan.”

Vooral echter moet het ook Brussel, Frankfurt en Berlijn duidelijk zijn dat men Italië niet zo erg onder druk kan zetten als met Griekenland het geval was (en nog steeds is). Tsipras heeft de Grieken voor twee generaties in de totale schuldenslavernij gedreven. De Italianen zullen dat niet met zich laten doen. Want ook al explodeerden de staatsschulden (naar inmiddels 134% van het bnp) en zijn de Italiaanse banken extreem geruïneerd – iedere betutteling van ten noorden van de Alpen zal in Rome op enorme afwijzing stuiten. De eurocraten zullen in dit geval weliswaar op marmer in plaats van graniet bijten, maar ook dat is niet beter voor hen.

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)