Waarom Europa Afrika niet kan redden

(Door: Jürgen Fritz – Vertaling: E.J. Bron)

Europa wordt de afgelopen jaren overspoeld door een migratiegolf die qua omvang zonder precedent is. Miljoenen mensen uit Afrika en Azië gaan op weg. Hun doel: het beloofde land – Europa en daar vooral Duitsland. Maar hoe kwam het tot deze nieuwe volksverhuizing en waarom kan Europa Afrika niet redden?

Een bevolkingsexplosie zoals de wereld die nog nooit heeft gezien

De bevolking van Afrika bedroeg eeuwenlang tot het begin van de 20^e eeuw slechts ongeveer 100 miljoen. Van 1900 tot 1950 steeg ze dan van ca. 130 naar 230 miljoen. In slechts 50 jaar kwamen er dus 100 miljoen Afrikanen bij, zoveel als Afrika tot in de late 19^e eeuw in totaal bezat.

In de 50 jaar daarna, van 1950 tot 2000, kwamen er nog eens 100 miljoen bij, nee, de bevolkingsexplosie versnelde zelfs nog. Nu kwamen er bijna 600 miljoen bij. In het jaar 2000 waren er al meer dan 810 miljoen mensen in Afrika. En de komende tien jaar komen daar nog eens meer dan 210 miljoen bij, van 810 miljoen naar meer dan 1.020 miljoen. De toename in slechts tien jaar was tweemaal zo groot als het totaal aantal inwoners dat Afrika tot in de tweede helft van de 19^e eeuw in totaal had. En dat binnen tien jaar!

Deze ontwikkeling gaat ook sinds 2010 door. In 2015 waren er al bijna 1,2 miljard mensen in Afrika. Tot 2050, dus over ruim 30 jaar, zullen dat naar schatting 2,4 tot 2,5 miljard zijn, dus nog eens 1,3 miljard meer. En tot het eind van de eeuw moeten we rekenen op 4,3 tot 4,4 miljard Afrikanen, dus nogmaals een toename van bijna 2 miljard. Ter vergelijking: bijna 4,4 miljard mensen zullen dan vijf- tot zesmaal zoveel mensen alleen in Afrika zijn als er in 1750 in de hele wereld waren.

In slechts 200 jaar van 8% naar bijna 40% van de wereldbevolking

Welke druk hier alleen al in Afrika ontstaat, kunt u zich wellicht al aan de hand van deze cijfers een beetje voorstellen. En dan hebben we nog helemaal niet gekeken naar de islamitische wereld in Azië. Het aantal moslims, beter gezegd Mohammedanen, nam sinds 1900 van 200 miljoen (13% van de wereldbevolking) naar meer dan 1,55 miljard in het jaar 2010 (22,5% van de wereldbevolking) toe – bijna een verviervoudiging. Maar laten we in Afrika blijven.

Rond 1900 had de aarde een totale bevolking van ca. 1,6 miljard. Deze is ongeveer als volgt over de verschillende continenten te verdelen:

Azië: 57%
Europa: 25%
Afrika: 8%
Noord-Amerika: 5%
Midden- en Zuid-Amerika: 4,5%
Oceanië: minder dan 0,5%

Tot 2015 waren 1,6 miljard mensen ca. 7,35 miljard mensen geworden, die nu echter al heel anders verdeeld zijn:

Azië: 60%
Afrika: 16%
Europa: 10%
Midden- en Zuid-Amerika: 8,5%
Noord-Amerika: 5%
Oceanië: 0,5%

Terwijl dus in het begin van de 20^e eeuw één op de vier mensen een Europeaan was, was slechts 115 jaar later nog maar één op de tien een Europeaan. Dit echter niet, omdat het aantal Europeanen in de 20^e eeuw bijvoorbeeld gekrompen zou zijn. Nee, integendeel, het aantal Europeanen steeg van bijna 410 miljoen naar bijna 740 miljoen, dus met ca. 330 miljoen. Maar de bevolkingsgroei op alle andere continenten was veel groter, vooral in Azië, Midden- en Zuid-Amerika en het grootst in Afrika, dus juist in die zones van de aarde die in ontwikkeling ver achter lagen.

In het begin van de 20^e eeuw kwamen op één Afrikaan meer dan drie Europeanen. Nu komen op één Afrikaan 0,6 Europeanen. En deze verhouding zal in de loop van de 21^e eeuw verder dramatisch verschuiven. Tot 2050 zullen op één Europeaan al 3,5 Afrikanen komen en aan het einde van de eeuw bijna zeven. Tot 2100 zal de aarde ca. 11,2 miljard mensen tellen, dus bijna 4 miljard meer dan nu, die dan als volgt over de continenten verdeeld zullen zijn:

Azië: 44%
Afrika: 39%
Midden- en Zuid-Amerika: > 6%
Europa: < 6%
Noord-Amerika: 4,5%
Oceanië: 0,5%

Europa, Noord-Amerika en Oceanië zullen samen nog maar ongeveer 11% van de wereldbevolking uitmaken, Azië en Afrika daarentegen 83%. Vijf van de zess mensen zullen dus in Afrika of Azië leven. Azië en Afrika zijn echter precies die continenten die aan Europa grenzen.

Europa kan Afrika niet redden

Over het algemeen zien we dus sinds vele decennia een ontwikkeling dat de zogenaamde Eerste Wereld qua aandeel snel afneemt, terwijl de Derde Wereld regelrecht explodeert. Landen zoals Duitsland, maar ook Japan, krimpen inmiddels ook in absolute aantallen. Dit houdt verband met het feit dat de geboortecijfers in veel hoogontwikkelde landen duidelijk onder 210 kinderen per 100 vrouwen zijn gedaald (instandhoudingsquotum), zodat de bevolking terugloopt, omdat op 100 vrouwen minder dan 105 meisjes volgen, bij Duitse en Japanse vrouwen (die overigens mede het hoogste IQ hebben) zelfs maar 60 en 70. Daarin zou je, afgezien van het probleem van de vergrijzing van de samenleving, in principe een niet ongezond proces kunnen zien, omdat de bevolking niet oneindig verder kan toenemen. Per slot van rekening heeft onze aardbol niet alleen slechts een beperkte oppervlakte, maar ook beperkte bronnen. Maar wie zegt dat tegen de Zuid-Amerikanen, Aziaten en Afrikanen? En vooral: interesseren die zulke vragen?

De bevolking van Afrika neemt op dit moment met ca. 30 tot 35 miljoen per jaar toe. Zelfs wanneer jaarlijks slechts 10% van de jaarlijkse toename (0,3% van de Afrikaanse bevolking) naar Europa zouden willen, dan zouden dat ieder jaar 3 tot 3,5 miljoen zijn, tendens stijgend. Toen in 2015 ongeveer meer dan een miljoen niet-Afrikanen, maar immigranten in totaal naar Europa stroomden, stortte dit Europa in een diepe crisis, waar we jarenlang, zo niet tientallen jaren lang last van zullen hebben. Maar zelfs als we slechts 10% van de jaarlijkse toename, slechts 0,3% van de Afrikanen per jaar zouden opnemen (plus miljoenen immigranten uit de Aziatisch-islamitische wereld), hoe zit het dan met de resterende 99,7% van de Afrikanen?

We hebben nu een situatie die vergelijkbaar is met die van verdrinkende mensen die in een reddingsboot willen vluchten. Het zijn er echter tweemaal zoveel die in de boot willen dan diegenen die sowieso al in de zeer volle boot zitten en weldra zullen dat vijf- tot tienmaal zoveel zijn. Bovendien neemt het aantal van diegenen die zich in het water bevinden constant toe. Als er eentje wordt opgenomen, zijn er inmiddels alweer 10,20 of 30 nieuwe bijgekomen. En dat deze mensen zich in het water bevinden, heeft zijn redenen, die ook in henzelf verankerd zitten. Ze zijn grotendeels niet in staat om a) een boot te bouwen die stabiel is en b) niet in staat om zich coöperatief en constructief in de boot te gedragen. Diegenen die men opneemt, plegen niet altijd, maar veel, heel veel meer dan gemiddeld delicten, vooral geweldsdelicten, die diegenen in de boot alleen maar kennen in uitzonderingsgevallen. En diegenen die werden opgenomen, dreigen op de lange termijn ook de boot, die hen heeft opgenomen, tot zinken te brengen.

Grote, ook ethische, ontwikkelingsgebreken als diepere oorzaak

Dat is ongeveer de situatie waarin we ons bevinden en voor het merendeel van de mensen is het een psychische overbelasting om uit te houden dat wij die grote massa drenkelingen niet kunnen redden. Ook worden de verbanden niet begrepen en ontbreekt het bij velen aan de ethische maatstaven om verstandig en verantwoordingsbewust met deze situatie om te gaan. Aan het geheel liggen tegelijk meerdere denkfouten ten grondslag. Enerzijds hebben we hier een speciale vorm van de maakbaarheidswaanzin, dus de ontbrekende nederigheid voor de onaangename zaken van het bestaan. Bovendien denken veel mensen dat wanneer A in de ellende komt, een ander, dus niet A zelf, maar B, daarvoor verantwoordelijk voor respectievelijk schuldig aan zou zijn. dit is een van de grootste foutieve voorstellingen überhaupt, die echter bij velen quasi een grondstelling van hun volledige wereldbeschouwing vormt, waarvan slechts heel weinigen in staat zijn deze te modificeren.

Groen-linkse goedmenschen, maar ook anderen, zoeken dwangmatig naar de schuld van de ellende van Afrika bij anderen, vooral bij de “boze imperialisten”, “de uitbuiters”, de “boze blanke man” etc. (middeleeuws zondebok denken), omdat het niet met hun wereldbeschouwing verenigbaar is dat er vaak geen schuldige is of dat veel dingen eigen schuld zijn. En de meeste Europeanen zijn diep doordrongen van de christelijke moraal, die gebiedt om diegenen te helpen die hulp behoeven (Sint Maarten).

Wie niet of niet genoeg helpt, heeft dan automatisch een slecht geweten. En een genoeg bestaat in deze situatie niet. Voor dit dilemma biedt de christelijke moraal weinig hulp, eigenlijk helemaal geen. Een theologische ethiek die over het taxeren en de ethische beoordeling van de consequenties regels ontwikkelt, zou hier uitkomst kunnen bieden. Maar zulke ethische concepten kennen de meeste mensen niet (ethische/moraal-filosofische analfabeten). Als ze dat zouden zijn, dan zou men er snel achter komen dat het niet altijd in morele zin goed is om een ander te helpen. Dat kan vaak zelfs contraproductief zijn, zowel voor hemzelf als voor de betrokkene. Verder dat een ethisch gefundeerde hulp zich niet moet concentreren op korte termijn doelen, maar moet proberen de implicaties op de lange termijn mee te bedenken.

Waar gaat het de immorele moraalapostelen werkelijk om?

Bovendien dringt zich de verdenking op dat het vele spelers, die doen alsof ze de arme Afrikanen en Aziaten uit de islamitische wereld willen helpen, in werkelijkheid ook, misschien zelfs in de eerste plaats om iets anders gaat. Want wie de armsten in de wereld serieus en duurzaam zou willen helpen, die zou zich vooral voor één ding inspannen: er bij de hele Afrikaanse en Aziatisch-islamitische wereld, waarop veel van hetgeen overdraagbaar is wat hierboven werd aangehaald, op aan te dringen hun geboortecijfers drastisch te verminderen, omdat dit het fundamentele probleem is. En denkt u nu eens na waarom geen enkele internationale instelling – noch de EU noch de VN of anderen – dat doet. Waarom wordt al tientallen jaren lang het probleem niet bij de wortels aangepakt en wat betekent dit voor de geloofwaardigheid van de ontwikkelingshulp?

Bron:
https://juergenfritz.com
Auteur: Jürgen Fritz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)