Dinsdagavond 29 mei 2018: Manifestatie in Den Haag voor Tommy Robinson. Omdat het doodgewoon móest.

Waardoor doet een uiterst bescheiden, bijna subtiele oproep voor een manifestatie, waarbij het ook nog ongelofelijk kort dag is, iemand niettemin direct opveren en weten: Já, hieraan moet ik gehoor geven; dat móet gewoon…? Het antwoord is doodsimpel: door de aanleiding.

Want gaat U maar na, trouwe lezers van de site van E.J. Bron: het was zondagmiddag 27 mei 2018, we zaten zogezegd allemaal nog te kóken van verontwaardiging over het schandaal dat twee dagen eerder in Engeland had plaatsgevonden: de arrestatie van vrijheidsstrijder en islamcriticus Tommy Robinson, waaraan ook ik enige aandacht aan had besteed met dit artikel, en dan verschijnt er uitgerekend op dát topic, uiterst eenvoudig in de vorm van een comment van de hand van activist Ben van der Kooi, een oproep voor deze manifestatie! Pretentielozer kan het al haast niet en minder tijd om het te overwegen – het diende twee dagen later, op dinsdag 29 mei om 19.00 uur. plaats te vinden – is óók al bijna niet mogelijk. Wie dán desondanks meteen weet: hier moet ik gehoor aan geven, kan eigenlijk al niet meer anders, dan dat gewoon dóen.

Omdat ik de bedenkingen van dhr. Bron betreffende de reputatie van Van der Kooi – NVU-man, wérkelijk extreemrechts, antisemitisch – wel kende, polste ik hem voorzichtigheidshalve eerst nog over mijn voornemen. Zijn voorzichtige suggestie, dat er misschien eveneens belangstellenden van ándere rechtse signatuur dan de neo-nazistische aanwezig konden zijn, kon ik echter volmondig beamen, aangezien dat, zeker de laatste jaren, bij dergelijke manifestaties altijd het geval is geweest. En zie: Nog diezelfde avond maakte onze webmaster het grootse gebaar om zich over zijn reserves heen te zetten en het eenvoudige comment van van der Kooi te transformeren tot een heus, officieel topic, dat hier heel goed ontvangen is en zich warempel in aardig wat belangstelling heeft mogen verheugen! Chapeau Hr. Bron!

Goed, ik dus twee dagen later naar Den Haag: reistijd een kleine anderhalf uur met één overstap in Haarlem. Bij vertrek uit Alkmaar om 16.19 uur was het nog schitterend weer, maar dat zou binnen het uur veranderen: Ter hoogte van Leiden barstte de eerste stortbui al los. Met een vertraging van een goede 10 minuten (maar dat was niet erg; juist vanwege dat soort risico’s plan ik mijn vertrektijden altijd zo ruim van tevoren) arriveerde de trein in Den Haag, waar de regen – wel, niet direct was opgehouden, maar althans voor dat ogenblik was gekalméérd (stilte voor de storm, zoals later zou blijken.) het Lange Voorhout, domicilie van de buitenlandse ambassades, is daar gelukkig gemakkelijk te vinden: ze ligt zo ongeveer in het verlengde van het Malieveld en men hoeft grotendeels slechts het pad te volgen dat tegenwoordig de “Laan van Reagan en Gorbatsjov” heet om er te komen. Het politiebusje, zo ter hoogte van huisnummer 10 – de Britse Ambassade – vertelde mij al vanaf enige afstand dat ik mij op de goede weg bevond.

Er waren op dat moment een paar aanwezigen, waaronder enige bekenden, wat altijd prettig is. Dat het weer eens geen storm zou lopen, lag zo langzamerhand in de lijn der verwachting, al blijft de chronisch geringe animo steeds weer een weinig bemoedigende zaak. Tenslotte zou het aantal deelnemers toch nog aangroeien tot zo’n 50 man. In ieder geval hoefde ik geen woord terug te nemen van mijn verzekering aan dhr. Bron: dit werd in geen enkel opzicht een neonazistische manifestatie. Onder degenen die hun opwachting maakten, bevonden zich vrijwel alle personen, op wie ik eigenlijk ook wel gerekend had ze hier te treffen: Koos, Yvette, Peggy, de familie Kuipers, Marcel Vink, de ‘patriottische tweelingbroers’, Hugo Kuiper en nog zo enkele anderen, waaronder enige Pegida NL volgers. Maar ook Raffie, wat wél een verrassing mocht heten, want, zoals ze vertelde, met haar man ging het onveranderlijk slecht. Haar cassatie had nog niet gediend en was tot op heden dan ook nog niet eens aangekondigd, al had ze al wél intussen de helft moeten betalen. Ik vroeg wijselijk maar niet, hoe het met haar crowdfunding gesteld was: het was duidelijk, dat die in dit stadium niet veel noemenswaardigs meer zou opleveren. Geld is en blijft in deze tijden voor velen van ons een probleem en zeker voor menen als Raf, die hardnekkig op hun nek gezeten blijven worden door ‘onze’ door links gemanipuleerde overheid in het kader van de steeds meer ingeperkte vrijheid van meningsuiting – zoals die trouwens immers ook nú weer onderwerp was van déze manifestatie. Het was daarom uiteindelijk dan ook logisch dat ze hier nu acte de présence gaf.

Nog voor het officiële begin van de demonstratie zou Raf me trouwens nog geagiteerd aanschieten met een: “Theresa, kom er even bij, schrijf dit even op en vermeld het vooral in je verslag!” Het bleek dat ze in gesprek was geraakt met een mede-demonstrant, een oudere, onopvallende man van tamelijk kleine gestalte, die had geprobeerd de straat over te steken tot vlakbij de deur van de Britse ambassade en daarop onmiddellijk door de politie teruggewezen was: “Terug naar de overkant. Als U het niet meteen doet, houden we U aan.” Ergo waren ze daar wel bijzónder vlot mee: óf ze koesterden de vrees dat mijnheer een handgranaat of iets dergelijks onder zijn colbertje verborgen hield, óf het was een afgegeven signaal dat het vanaf nu óórlog was en dat een ieder die ook maar één fractie van de ‘veiligheidsrestricties´ overtrad hetzelfde lot te wachten zou staan als Tommy Robinson. Overdreven krachtpaserij was het hoe dan ook. Enfin, voor het overige hield de politie zich opvallend afzijdig: geen dreigende houding, maar evenmin welwillende toenadering, zoals eerder af en toe nog wel eens het geval was geweest, dat viel hier wel op. Voor het overige had ze trouwens niets te doen: de demonstranten gedroegen zich keurig en linkse tegengeluiden lieten zich in het geheel niet horen, laat staan zíen.

De voor deze gelegenheid vervaardigde banner zag er goed uit: Hij bevatte de tekst: SOLIDARITY WITH TE PEOPLE WHO FIGHT FOR OUR FREEDOM OF SPEECH, aangevuld met FREE TOMMY en SHAME ON THE U.K., en aan het ene uiteinde opgeluisterd met afbeeldingen van Tommy Robinson en Jayda Fransen (natúúrlijk, ook om háár ging het) achter tralies en aan het andere uiteinde met karikaturen van de ‘gevestigden’ die dit onrecht op hun geweten hadden: Theresa May en Jeremy Corbyn. De ‘Union Jack’ kreeg een plaats naast de banner.

Even na zevenen nam initiatiefnemer Hugo Kuijper het woord en het moet gezegd: Evenmin als zijn gehoor bij deze gelegenheid een afspiegeling van het extreemrechtse neo-nazi-gedachtegoed kon worden genoemd, kon zijn speech dat: het was niet meer of minder dan een keurig to-the-point relaas, waarin hij de arrestaties van zowel Robinson als Fransen op scherpe wijze hekelde, zijn bezorgdheid uitsprak over met name het lot van Tommy – die vrijwel zeker wederom bij zijn doodsvijanden zou worden ondergebracht – alsmede van de algehele ontwikkeling in Groot-Brittannië en trouwens overal in Europa, met name binnen de EU – ook alle incidenten, inclusief uiteraard moorden, en verdere signalen in Nederland van de afgelopen jaren haalde hij aan, alsmede het feit dat in Nederland nog steeds bepaalde gedane uitspraken van ‘gevestigde’ politici alsmaar zonder gevolg bleven, in tegenstelling tot het “minder, minder, minder” van Wilders. Al wisten we dat inmiddels allang, het was bleef nuttig om te blijven benadrukken.

De speech van Kuijper werd afgestoken op provisorische, maar goed functionerende wijze: door een megafoon, gekoppeld aan zo’n vierkant handversterkertje, dat precies in de muis van de hand van de spreker past, terwijl de megafoon zelf door iemand anders wordt vastgehouden. Dat bleek een goede oplossing voor als er geen podium, noch een geluidsinstallatie voorhanden is: het was in ieder geval allemaal uitstekend te verstaan en dat is al meer dan er van de Fortuyn-manifestatie op 6 mei j.l. gezegd kon worden; de eenvoudigste oplossingen blijken vaak de beste.

Omdat er echter maar één speech/spreker voorhanden was, was het programma zo rond half  acht wel afgewerkt, terwijl de manifestatie kennelijk tot ná achten de tijd gegund was. Bijna niemand vertrok dan ook meteen daarop, zelfs niet na de afsluiting van Hugo Kuiper van R.I.V., welke nog vergezeld ging van een paar aankondigingen voor komende manifestaties, elders in Nederland, onder meer in Enschede de komende zondag: men bleef nog even rondhangen en met elkaar van gedachten wisselen, doorspekt met het schreeuwen van leuzen in de richting van de Ambassade, met name de kreet “U.K. shame on you!”

Tenslotte brak ik dan op, begaf mij op weg richting station, ging onderweg tóch nog even binnen bij café-restaurant de Posthoorn aan het Lange Voorhout, waarvan ik wist, dat een paar demonstranten daar naartoe gegaan waren, en dronk nog één afzakkertje mee….waarna ik wel had willen gáán, maar nog geruime tijd op het overdekte terras moest afwachten, omdat er een werkelijk gigántische hoosbui was losgebarsten, waarvan je met recht kon zeggen: Gelúkkig, dat díe niet een uur eerder was komen opzetten: Daarmee was de manifestatie althans net niet ” in het water gevallen”! Nadat duidelijk werd dat er voorlopig geen einde aan zou komen, verkoos ik dan tóch maar uiteindelijk zónder droge draad aan mijn lijf in de trein te stappen: er zijn ergere dingen te bedenken en het was nog steeds een flinke reis, waarbij het liefst de aansluiting niet moest worden gemist.

Maar zoals gezegd: de manifestatie werd er nét niet door getroffen. En dát was een zegen! Want: hoe kleinscheeps dit gebeuren wederom ook weer gebleven was, hoe overhaast het ook was gepland en hoe provisorisch opgezet, het was eenvoudig een statement dat door realistisch Nederland gemaakt MOEST worden. Was het met betrekking tot de aanleiding ertoe stil gebleven tegenover de Britse Ambassade in Den Haag, dan had Nederland zich, samen met het Verenigd Koninkrijk, díep moeten schamen, iets waartoe nu althans nog een béétje minder reden is….

Al zál het Tommy noch Jayda noch hun lotgenoten overal in Europa/deEU metterdaad helpen, onze stem laten horen is nu eenmaal het minste wat men kan doen – en tegelijkertijd het meeste, zolang andere, meer doeltreffende middelen ons niet ter beschikking staan. En essentieel daarbij is het die stem nóóit te laten verstommen!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)