SCHEEFPRAAT

(Door: Petra de Geus)

De islamisering-machine draait op volle toeren. Een “verwarde man” steekt mensen neer in Den Haag, de derde islamitische aanslag in Nederland alweer. Hij gaat een proces aanspannen tegen Parnassia, want o ja, is zelf slachtoffer. Een paar dagen later steekt een andere “verwarde man” mensen neer in Parijs, het is Ramadan. Van achter het bloed gaat de dagelijkse islamisering door in de vorm van de grote demografische transitie, een in de media nauwelijks opgemerkte Declaratie van Marrakesh en een fotoverbod van de EU. Ondertussen heeft Engeland zich definitief bekend tot politiestaat door in recordtijd Tommy Robinson op te sluiten, omdat hij een reportage maakte over een islamitisch pedofielen- en verkrachter-netwerk in Leeds, dat de regering van May graag onder de pet wilde houden. Op de achtergrond een coup van de EU in Italië, waar een EU-sceptische econoom geen minister van Financiën mocht worden. In Luik een nieuwe islamitische aanslag en Iraanse raketten vanuit Gaza afgevuurd op Israël.

De Franse filosoof Bruckner merkte onlangs op dat je het fanatisme niet alleen met kogels kunt doden, want dat het ook gaat om een gevecht tussen ideeën. Het gevecht begint met de zaken bij de naam te noemen. “Wie zich meester maakt van de woorden, heerst over onze geest en kan de leugen in het hart van de taal onderbrengen”. Vanwege deze invalshoek van de woordkeus wil ik stil staan bij twee woorden die vaak worden gebruikt: de No-Go-Zone en de parallelle samenleving. Want wat wordt er nu eigenlijk met deze begrippen bedoeld?

De No-Go-Zone is een recent begrip en wordt gebruikt voor buurten waar de veiligheid van de burger niet automatisch is gegarandeerd, zoals dat in een rechtsstaat zou moeten. In Frankrijk zijn er recentelijk 751 van dit soort zones gedefinieerd. Maar andere landen kennen ze ook, met name  Zweden, Duitsland en Engeland. Wat wordt er nu precies bedoeld, want er wonen toch mensen, mensen die als burgers worden gezien? No-Go-Zones zijn wijken waar de autochtone bevolking niet welkom is. Het zijn buurten die door moslims worden geclaimd als “hun buurt”. Dit wordt duidelijk gemaakt door vijandigheid tegen bijvoorbeeld politie of hulpdiensten, maar ook tegen politici, en soms is er sprake van een sharia-politie, dat wil zeggen een eigen islamitische ordedienst volgens de regels van de sharia. Het is dus niet zo dat niemand daar mag komen – de buurt is opgeëist als islamitisch territorium. In feite is het een stuk bezet of gekoloniseerd land, waar de wetten van het gastland niet gelden, het is veroverd gebied. Het woord No-Go-Zone mag weliswaar een wijze raad inhouden, want het is wijselijk je er niet te vertonen, maar qua betekenis geeft het een volstrekt verkeerde boodschap af. In de No-Go-Zone wonen mensen die vinden dat ze zich niet hoeven te voegen naar de wetten en gebruiken van het gastland. Ze hebben er schijt aan – ze zien het als hun veroverde gebied, dat ze graag zullen verdedigen, het zijn enclaves. Het gaat hierbij altijd om moslims; de conclusie is daarom gerechtvaardigd dat No-Go-Zones dus islamitische enclaves zijn.

Het begrip parallelsamenleving wordt gebruikt voor het verschijnsel dat veel moslims niet willen integreren in het gastland en (mee)werken aan de opbouw van een alternatieve, eigen infrastructuur. Met het begrip parallelsamenleving wordt de illusie gewekt dat er naast de infrastructuur van het gastland een gelijkwaardige infrastructuur voor immigranten of moslims zou bestaan. Maar dat is natuurlijk geen weergave van wat er in de praktijk gebeurt. Wat er gebeurt, is dat de cultuur van het gastland “voor iedereen” toegankelijk moet zijn en dat daar continu concessies gedaan moeten worden aan de (islamitische) immigranten. De cultuur van het gastland ligt permanent onder vuur, of het nu gaat om gescheiden zwemmen, halal eten, advertenties of de naamgeving van christelijke feestdagen.  Maar de parallelle samenleving, de samenleving van de immigranten, is niet in gelijke mate toegankelijk voor de autochtonen. Sterker nog, die is totaal niet toegankelijk en onttrekt zich ook voor een groot deel aan de waarneming van de autoriteiten. Kortom, waar het begrip parallel een zekere mate van wederkerigheid veronderstelt, is die in werkelijkheid totaal afwezig. Het begrip parallelsamenleving betekent dat de cultuur van het gastland wordt afgebroken, terwijl tegelijkertijd een afgeschermde islamitische cultuur wordt gevestigd. Met andere woorden, net als de No-Go-Zone is het begrip parallelsamenleving een signaal van de vorming van een enclave, ofwel veroverd gebied. Deze begrippen tonen een dualisering waarbij de cultuur van het gastland verliest en de islamitische enclave wint. Deze begrippen suggereren een wederkerigheid die er niet is, het is eenzijdigheid, eenrichtingsverkeer, apartheid. Met andere woorden, volgens Bruckner, via dit soort woorden worden de leugens in ons hart gelegd.

Een andere manier om deze begrippen te benaderen, is om te kijken wat er demografisch gebeurt. Het is bekend dat in sommige van deze wijken de Joden vertrekken, vrijwillig of gedwongen. Kortom, de No-Go-Zones worden “Judenfrei” gemaakt. Volgens het oude islamitische credo “eerst de zaterdagmensen, dan de zondagmensen” zijn daarna de christenen aan de beurt. Wanneer de zones ook “Christenfrei” zijn, is het proces van islamitische apartheid weer een stap verder voltooid. Met andere woorden; No-Go-Zones en parallelsamenleving zijn islamitische enclaves, het zijn strategieën van annexatie en kolonialisme. En terwijl de Gutmenschen bezig zijn om de Volkenkundige musea te “dekoloniseren”, worden de gastlanden nu zelf gekoloniseerd, niet eens met geweren, maar door massa-immigratie en kinderwagens. Wie daar iets van vindt, wordt weggezet als racist, Nazi, islamofoob, tokkie, boze oude man of populist.

Wat voor toekomst gaan we tegemoet met deze No-Go-Zones en parallelsamenlevingen? De No- Go-Zones nemen toe in aantal, in grootte, in onbereikbaarheid en haat, in gewelddadigheid en bewapening. Er zal een moment komen dat hele steden islamitische enclaves worden en daarna belangrijke delen van districten, provincies of departementen. Het geweld zal toenemen en op zeker moment zullen we de situatie bereiken waarop de overbelaste politie het geweld niet meer aan kan. Dat is waar onze kolonisatoren het op hebben voorzien. Het is de vraag welke geweldscenario’s zich zullen ontvouwen: Intifada, Libanon, IRA, Joegoslavië? Terugkerende ISIS- terroristen worden met open armen ontvangen.

Het leger en de politie, de instituten van het geweldsmonopolie, zijn grotendeels overbelast en onder-bewapend. De enige instantie in Nederland die zich aan deze malaise heeft weten te onttrekken, is de marechaussee. Deze instelling is de laatste jaren flink gegroeid en zij ziet er goed bewapend uit. Even voor de volledigheid; de marechaussee valt onder bevel van de Koning en niet van de regering. Er zijn ook al langere tijd plannen voor een EU-politiemacht. Daar lijkt de marechaussee goed in te passen. De nieuwe vraag wordt dan of deze EU-politiemacht de autochtone bevolking gaat beschermen of juist de islamisering verder door gaat drukken.

Dan heb ik het nog niet gehad over de gigantische kosten die de onvrijwillige islamisering met zich mee brengt. Al die uitkeringen en het hele asielapparaat er omheen moeten ook worden betaald. Door de gewone burger wel te verstaan. Natuurlijk zijn er bedrijven die profiteren van goedkope arbeidskrachten. Maar als we hen ook voor de kosten zouden laten opdraaien, zou het snel zijn afgelopen.

En dan is er de onvrijwilligheid waarmee dit proces zich voltrekt; de dwang die er vanuit diverse commissies van achter de schermen wordt uitgeoefend: iftar hier, iftar daar, de EU, hoofddoekjes bij de politie, corrupte Marokkaanse de-radicaliseringsambtenaren, dhimmicratische partijen zoals Groen Links en D66, arrogante Gutmenschen, een islamitische paus die de plotseling de hel afschaft en andere collaborateurs van onze vernietiging. Het is duidelijk dat er regie is, dergelijke processen die zich in alle West-Europese landen gelijktijdig afspelen? Dat kan nooit spontaan zijn.

Kort samengevat: de No-Go-Zone en de parallelsamenleving zijn versluierende begrippen. Ze suggereren een wederkerigheid die er niet is, het is apartheid – ze zijn symptomen van bezetting.

Om met Orwell te spreken: the religion of peace = war, diversiteit = islam; en van je eigen land en cultuur houden = hate. De evolutie van de vooruitgang in het licht van de islamisering – die terug wil naar de 7e eeuw – betekent verachterlijking. Ik wil niet gekoloniseerd worden! Er moet wat gebeuren.

Leve een Vrij Nederland!

Door:
Petra de Geus, mei 2018
(voor www.ejbron.wordpress.com)