Gaystapo

(Door: “eg regs”)

Onlangs adviseerde een lezer mij aldus: “Laat iedereen zijn eigen leven leiden.” Ik was het daar overigens mee eens, al geloof ik wel dat deze tip misschien beter aan de homolobby besteed was. Want zeg nou zelf: kunt u, met uitzondering wellicht van de moslims – wellicht! -, een meer onverdraagzaam en haatdragend clubje bedenken dan juist deze ‘lieve en vrolijke’ pleitbezorgers van geïnstitutionaliseerd homo-isme?

De benaming ‘lbgt-gemeenschap’ mag dan wel het mentale beeld oproepen van onbaatzuchtige weldadigheid, maar in werkelijkheid zijn deze roze activisten zo ongeveer het meest gemene gespuis wat je maar zou kunnen tegenkomen. Misschien bent u bijvoorbeeld bekend met het lot van die Amerikaanse bloemisten en bakkers die getroffen werden door een roze fatwa. Google anders maar even en u zult de ware terreur zien die deze arme mensen over zich heen kregen. En nee, dit is geen uitsluitend Amerikaans fenomeen. Want wat denkt u: toen het COC uitgerekend een christelijke zalenverhuurder uitkoos voor haar ‘jongerenbijeenkomst’ – denkt u nou werkelijk dat er in de hele stad Utrecht geen enkele ‘geschiktere’ accommodatie voorhanden was?

Meestal gaat deze ‘non-discriminatoire inclusiviteit’ niet openlijk en letterlijk over lijken. Maar soms wel. Zo werd enkele weken geleden een christelijke hulporganisatie door de ‘lgbt-gemeenschap’ en haar hooggeplaatste politieke faciliteerders de stad New York uitgejaagd. De vrijwilligers van Samaritan’s Purse (geleid overigens door de zoon van Billy Graham) hadden aanvankelijk op het verzoek van de autoriteiten noodhulp verleend. Corona dreigde de ziekenhuizen te overweldigen en dus werd een veldhospitaal ingericht. Daar verleenden artsen en verpleegkundigen hun medische zorg aan honderden patiënten (gratis en zonder navraag te doen naar etnische herkomst, geloof of ‘gendere-identiteit’). Niemand die de professionaliteit van deze vrijwilligers in twijfel trok, maar helaas hadden zij zich schuldig gemaakt aan een onverschoonbaar affront: zij geloofden namelijk in de Bijbel.

Laat niemand dus denken dat deze roze fascisten onze bondgenoten zijn in ‘de strijd om het behoud van de Westerse beschaving’. Zij zien nog liever mensen sterven dan de hulp toe te staan van ‘homofoben’. Maar er is meer. Ten eerste zijn deze neigingen misschien normaal in Afghanistan of in West-Samoa, maar hier in West-Europa kennen we een andere traditie. We hebben het immers over zaken die een halve eeuw geleden in de meeste blanke landen nog onder het strafrecht vielen.

Maar hoe ‘democratisch’  is het trouwens als 4% van de bevolking de meerderheid haar wil kan opleggen? Hoe ‘wetenschappelijk’ is het als mannen door middel van een magische rite op het stadhuis (of waar deze overduidelijke valsheid in geschrifte ook maar plaatsvindt) plotseling tot vrouwen verklaard kunnen worden? En wat heeft het woordje ‘vrijheid’ te betekenen als we daar haatwetten, discriminatieverboden, meldpunten, mediapropaganda en een van staatswege verordonneerde heropvoeding onder moeten verstaan?

Ik moet toegeven dat ik niet altijd de meest fijnzinnige woorden gebruik om deze hele toestand te beschrijven. Dit is echter doelbewust. Want als het heersende dogma van ons verlangt dat we ons in het stof werpen voor een krankzinnig waanidee dat bezig is ons naar de afgrond te drijven, dan is misschien de beste remedie om alle egards en taboes rücksichtslos overboord te kieperen. Linkse mensen zouden dit beter moeten begrijpen dan de meesten. Waren zij het immers niet die in de jaren 70 en 80 het ‘entameren door te provoceren’ voorstonden? Misschien kunt u zich zelfs nog de term ‘functionele vloek’  herinneren. Trouwens, moeten wij ons nou werkelijk door homo’s de les laten lezen over hoffelijkheid en betamelijkheid? – dat is totaal absurd…

Er zullen lgbt’ers zijn die veinzen zich te distantiëren van dit radicale homo-isme; “Ik heb niks met al die roze driehoekjes en die leren strings met ritssluiting”. Maar aangezien zij wel stilzwijgend meeprofiteren van alle politieke bescherming, mogen ze wat mij betreft ook gerust op alles aangesproken worden.

Want als kerkgangers op zondagmorgen worden lastiggevallen door moslimjongeren, dan is er geen haan die er naar kraait. Heel anders is het gesteld met de transgender die op een marktplein het ondraaglijke trauma van een ‘nare opmerking’ te verduren krijgt. Dan worden onmiddellijk Kamervragen gesteld. En als je ruzie hebt met je buren, dan kan het geen enkel kwaad om ‘homofobie’ te roepen – grote kans dat je dan meteen een urgentieverklaring krijgt. Vanzelfsprekend heb ik het niet over hypothetische gedachte-experimenten, maar over voorvallen die daadwerkelijk gebeurd zijn. Wat te denken ook van bedrijven die zogezegd ‘diversiteit hoog in het vaandel hebben staan’; zou je dan als homo nou wel of niet een streepje voor hebben? Iemand die ontkent dat het er in het corporate wereldje werkelijk zo aan toegaat, roept maar wat. Velen, waaronder ondergetekende, hebben dit van zeer nabij meegemaakt.

Voor mij is misschien wel het grootse probleem met de homo-isering van onze samenleving het logisch te beredeneren eindspel: men zal de Bijbel willen ‘aanpassen’ of simpelweg verbieden. Sorry, maar daar kan ik niet ‘genuanceerd’ of ‘ruimdenkend’ in meegaan. Deze ultieme rampspoed moet koste wat kost afgeweerd worden.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)