Arabische stemmen hebben kritiek op Palestijnse weigerhouding

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

In meerdere artikelen hebben Arabische schrijvers kritiek op de Palestijnse weigerhouding. Een paar voorbeelden: de korangeleerde Wasem Yousef uit de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) beschuldigde Palestijnen en de Palestijnse leiding van respectloosheid tegenover de vlag van de VAE, terwijl Israël deze trots laat wapperen. Yousef heeft 1,6 miljoen volgers op Twitter.  

Op 8 september bekritiseerde de Saoedische krant “Al-Sharq Al-Awsat” uit Londen de Palestijnse Autoriteit vanwege haar afwijzende houding betreffende het normalisatieakkoord van de VAE met Israël. Daarin werd met nadruk de spoedvergadering genoemd, die onlangs door Palestijnse groepen uit Beiroet, Ramallah en online tegen deze normalisatie werd georganiseerd.

Kranten in Saoedi-Arabië, de VAE en Egypte publiceerden tientallen artikelen, die de Palestijnen vanwege hun ondankbare leiding veroordeelden. In enkele artikelen werd beweerd dat de Palestijnse leiding de zaak van de Palestijnen zeven jaar lang uitgebuit had en veel geld afgeperst zou hebben van de Golfstaten. Eentje beschuldigde Palestijnse vertegenwoordigers er zelfs van geld voor zichzelf te houden en bewust elk vredesinitiatief af te wijzen om de situatie te doen aanhouden en aan de macht te blijven.

De Golf-Coöperatieraad (GCC) bestaat uit Qatar, Koeweit, Bahrein, Oman, Saoedi-Arabië en de VAE. De secretaris-generaal van de GCC, Nayef al-Hjaraf, verlangde van de Palestijnse leiders een verontschuldiging vanwege hun kritiek op de normalisatieovereenkomst van de VAE met Israël. Hij beschuldigde de Palestijnse leiders tijdens een ontmoeting met de leiders van verschillende Palestijnse groepen van “ophitsing en dreigingen”.

De GCC gaf een verklaring uit, waarin stond: “De secretaris-generaal veroordeelt de onwaarheden die de historische houding van Golfstaten ter ondersteuning van de rechten van de Palestijnen betwijfelt en roept de verantwoordelijke Palestijnse leiders, die onder leiding van Mahmoud Abbas aan deze ontmoeting deelnamen, op om zich voor deze schendingen en provocatieve en valse uitlatingen te verontschuldigen, die tegenover de realiteit van de betrekkingen tussen de staten van de coöperatieraad en het Palestijnse broedervolk staan.”

Meerdere Arabische commentatoren vinden het nodig om te verklaren waar deze Arabische landen, die de betrekkingen met Israël normaliseren, vandaag staan wat betreft de oprichting van een Palestijnse staat. Dat is deels noodzakelijk, omdat het opnemen van betrekkingen tegenstrijdig is aan het Arabische vredesinitiatief van 2002. Dit eiste een normalisatie tussen de Arabische wereld in ruil voor een volledige terugtrekking van Israël achter de grenzen van voor 1967 – “een rechtvaardige regeling van het Palestijnse vluchtelingenprobleem” op basis van VN-resolutie 194 en de oprichting van een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.

Diegenen, die de overeenkomsten in de VAE en Bahrein ondersteunen, kunnen de volledige waarheid in deze zaak niet toegeven. Als ze dat zouden kunnen, zou een verklaring bijvoorbeeld als volgt luiden: “De belangen van ons land beschouwen de oprichting van een Palestijnse staat niet als hoogste prioriteit. We worden door Iran met een gevaarlijke grote oorlog bedreigd. Israël kan een bondgenoot tegen de Iraanse agressie zijn. Onze overeenkomst is verder mogelijk gemaakt, omdat Israël zijn plan tot annexatie van delen van de Palestijnse gebieden uitgesteld heeft. In de VS bestaat op dit moment een regering, die bereid is ons van moderne wapens te voorzien als wij meedoen aan haar plannen voor de regio. Als er een Palestijnse staat ontstaat, zouden we blij zijn. Dat heeft echter absoluut geen prioriteit.”

Een alternatieve optie, die vaak opduikt, bestaat erin te benadrukken dat de actuele strijd om een Palestijnse staat in de eerste plaats een zaak van de Palestijnen zelf is.

Israël´s doorbraak bij deze beide Arabische landen is niet alleen maar een zware klap voor de Palestijnen. Hij legt ook een deel van het grote falen van de Midden-Oostenpolitiek van de voormalige Amerikaanse president Barack Obama bloot, die de Arabieren op velerlei wijze vleide. Kort na zijn verkiezing tot president van Amerika bezocht hij Egypte en besloot bewust niet naar Israël te komen. Hoewel en desondanks zij druk op Israël uitoefenden, lukte het Obama en zijn minister van Buitenlandse Zaken John Kerry niet om een betrekking tussen Israël en de Arabische landen tot stand te brengen. Dat is een zeer zwakke prestatie in vergelijking met die van zijn zo zwart gemaakte opvolger Donald Trump.

Het is onwaarschijnlijk dat Obama nu een verklaring publiceert, waarin staat: “President Trump zou niet alle erkenning voor de opname van de betrekkingen tussen twee Arabische landen en Israël moeten krijgen. Een deel van deze verdienste is indirect aan mij te danken. Alleen maar als gevolg van de JCPOA-overeenkomst van 2015, die ik met de Iraniërs tot stand heb gebracht, voelden de laatsten zich zeker om de terreur in het Midden-Oosten enorm uit te breiden. Meerdere Arabische landen beschouwen dat als bedreiging van hun bestaan. Dus ik heb indirect het opnemen van betrekkingen met Israël mogelijk gemaakt.”

Ondertussen maakten ook de huidige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo en meerdere media zich vrolijk over John Kerry. In 2016 zei Kerry: “Ik kan u zeggen wat de afgelopen week opnieuw bevestigd werd, omdat ik met de leiders van de Arabische gemeenschap heb gesproken: er zal geen uitgebreidere en separate vrede met de Arabische wereld komen zonder het Palestijnse proces en vrede. Iedereen moet dat begrijpen. Dat is de harde realiteit.”

Het opnemen van betrekkingen tussen de VAE, Bahrein en Israël is ook een klap voor veel Israëlische masochisten. Onlangs schreef de voormalige partijchef van Meretz, Yossi Beilin, een Op-Ed in “Ha´aretz” met de titel “Het wordt tijd dat de Arabische staten nog een bom tegen Israël laten ontploffen”.

Beilin herhaalde enkele van zijn veel vroegere verkeerde inschattingen, toen hij schreef: “We zouden in acht moeten nemen dat we de noodzakelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen op basis van twee staten onder het dak van een confederatie of zonder deze niet kunnen of zouden moeten omzeilen. Dat is de enige manier waarop we kunnen garanderen dat een joodse minderheid in de toekomst geen Arabische meerderheid beheerst. Noch vrede met een andere staat noch met een aantal Arabische staten kan dat voor ons garanderen.” Hieruit wordt duidelijk dat Beilin de mogelijkheid dat Israëli´s de Palestijnen zouden kunnen beheersen meer zorgen baart dan de diep in de Palestijnse samenleving ingegraven cultuur van de dood.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)