Uitgesloten van het veronderstelde paradijs

Juist de eerste maanden van het afgelopen jaar bereikten opnieuw veel boten met Afrikanen de zuidelijke kusten van Europa. Ze hopen na de gevaarlijke reis en vlucht uit hun geboorteland op een nieuw begin in Europa, maar niemand in Europa wil ze. In “Hoop in het hart, vrijheid in de zin. Vier jaar op de vlucht naar Duitsland” zijn de belevenissen te lezen van Zekarias Kebraeb, die vanuit Eritrea op weg ging naar het noorden.

De redenen waarom hij zijn geboorteland verliet, zijn zeer zeker te begrijpen: “Ik was 16 jaar oud, de groene militaire bussen stonden voor de deur van de voormalige katholieke kloosterschool die ik bezocht om ons op de laatste schooldag meteen na de diploma-uitreiking naar het militaire kamp Sawa te brengen. De oorlog van 1998 was voorbij, maar de angst voor de vijand nog lang niet. Integendeel, onder de gruwelijke indrukken van vernietiging, honger en dood zag het regime zijn macht van alle kanten bedreigd en was binnen een mum van tijd veranderd in een hysterische militaire dictatuur. Aan wetten en een grondwet, die het volk eiste, dacht niemand meer.  In plaats daarvan werd de levenslange militaire dienstplicht voor jongens en meisjes ingevoerd, die, als men geluk had, werd veranderd in burgerdienst. Wie andere dromen had – pech gehad.”

Zekarias Kebraeb had echter andere dromen. Hij droomde van het paradijs Europa, waarvan hij dacht, dat het geld daar aan de huismuren zou groeien en niemand honger zou moeten lijden of ziek zou worden. Op de daarna volgende 250 pagina´s zal de lezer zich af en toe afvragen of Zekarias Kebraeb ook uit zijn geboorteland gevlucht zou zijn als hij geweten zou hebben dat Europa alles andere is dan een paradijs en dat ook hier de mensen hard moeten werken en vechten voor een goed leven.

Omdat Zekarias Kebraeb zijn toekomst niet bij het leger zag en naar het veronderstelde paradijs Europa wilde om zichzelf te ontwikkelen, waagde hij de gevaarlijke vlucht naar Italië. Onmenselijke inspanningen, honger, dorst en ellende nam de net 17 jaar oude jongen op weg door de Afrikaanse rimboe, door de Sahara en over de Middellandse Zee op zich om deze droom te verwezenlijken.

Wat volgde, was echter een uiterst harde landing met beide benen op de grond. Zekarias Kebraeb vluchtte uit het opvangkamp in Italië naar Zwitserland. Maar ook daar was de situatie niet veel rooskleuriger. “Dagen later word ik in een politiebus met getint glas naar een asielzoekerscentrum in St. Gallen vervoerd. Mijn grootste tijdverdrijf daar is het kijken naar de sneeuwvlokken… Het is ondraaglijk in het centrum. De godganse dag bij neonlicht op bed rondhangen, televisie kijken, kapot gekookte kantineaardappelen… sociale competentie is gevraagd wanneer je met zoveel mensen, van wie je hun talen helemaal snapt, enkele vierkante meters ruimte en een televisie deelt. Wie de afstandbediening bezit, is de winnaar en beslist of er gekeken wordt naar voetbal, porno of Big Brother, dat sowieso niemand verstaat, gekeken wordt”.

Zekarias Kebraeb slaat opnieuw op de vlucht. Hij komt in Duitsland terecht. Deze keer was het echter geen vlucht voor een militaire dictatuur, maar de vlucht voor de moedeloosheid, de wanhoop over de willekeur van de instanties, de lang durende asielprocedures, de vlucht voor die dingen, om te vergeten waarvoor hij eigenlijk uit zijn geboorteland was gevlucht.

Dit boek roept veel vragen bij de lezer op, ook veel gevoelens. Moeten we mensen zoals Zekarias Kebraeb niet helpen? Men mag zich echter niet laten meesleuren door medelijden, want er zijn per slot van rekening velen zoals Zekarias en we kunnen en willen ze helemaal niet allemaal opnemen. En wat gebeurt er als alle Afrikanen zoals Zekarias uit hun geboorteland vluchten in plaats van te proberen zich aaneen te sluiten en in opstand te komen tegen bestaande regimes?

Video (Duitstalig):

Bron:

http://www.preussische-allgemeine.de/nachrichten/artikel/vom-vermeintlichen-paradies-ausgeschlossen.html

Auteur: Vanessa Ney

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)