Massa-immigratie en hoe Labour probeerde de Britse identiteit af te breken

Gedurende de ambtstermijn van de laatste Labourregering bekritiseerden deze krant (MailOnLine) en andere kranten fel de laksheid van onze zogenaamde grenscontroles, terwijl de geweldige bijdrage die immigranten in het verleden hadden geleverd aan dit land werd geprezen. Het was duidelijk dat het wezenlijke karakter van onze samenleving bezig was te veranderen door een nieuw soort ongecontroleerde massa-immigratie, en dit gebeurde zonder dat het Britse volk ooit was gevraagd of het dit beleid wel steunde.

Labour beschuldigde haar critici op een arrogante manier van racisme – ofschoon de meeste binnenkomers blank waren – en van bangmakerij. Zij (Labour) beweerde stellig dat zij geen andere keuze had dan onze (de Engelse) grenzen te openen voor de staatsburgers  van tien landen, hoofdzakelijk uit het ex-sovjet blok, die zich in 2004 bij de EU hadden gevoegd. De waarheid was dat Labour wel degelijk een keuze had – zoals andere  EU landen bewezen, door een beperkte immigratie vanuit deze landen toe te laten.

Nutteloos                                                                                                                                                                                                

Het bleef niet bij die cynische houding. Labour beweerde dat zij zich een zodanige taak had gesteld dat alleen maar mensen zouden worden toegelaten die het recht hadden om in Groot-Brittannië te zijn. Met dat doel was in 2008 de UK Border Agency (agentschap voor grenscontrole) opgezet. De waarheid was helaas heel anders.

Theresa May, de huidige Minister van Binnenlandse Zaken, heeft aangekondigd dat het agentschap  inderdaad de volgende maand zal worden opgeheven, omdat het onbruikbaar is en de bestuurders onbeheersbaar – ongeveer net zo als de grenzen die zij geacht werden te controleren –  waren.

Ondanks de geduchte dreiging van het internationale terrorisme, de aanwijzing dat Oost-Europese criminele bendes Engeland aan het infiltreren zijn en onze overbelaste overheids- en sociale diensten, werden 500.000 mensen zonder enige controle tussen 2007 en het afgelopen jaar via Eurostar Groot-Brittannië binnengelaten. Bovendien werden talloze zogenaamde studenten probleemloos toegelaten.

Ofschoon Labour het gehele controlesysteem overduidelijk in een puinhoop achterliet, moet er nota van worden genomen dat het deze regering bijna twee jaar heeft gekost om te erkennen dat onze immigratieprocedures een mislukking zijn en dat men er iets aan moet doen. Dus dient het departement van Mevrouw May – en vooral de Minister van Immigratie, Damian Green –  ook rekening en verantwoording af te leggen.

Zij schenen zich er niet van bewust te zijn dat ook hun ambtenaren opdracht gaven om de controles te vergemakkelijken. Toch, hoewel de coalitie nalatig is geweest, was Labour absoluut kwaadwillend bezig. Het spel werd in 2009 verraden door Andrew Neather, een voormalige Labour adviseur van Binnenlandse Zaken en Downing Street, die onthulde dat de massa-immigratie een bewust beleid van Links was om de sociale/maatschappelijke structuur van het land te veranderen en om Rechts gedwongen met diversiteit kennis te laten maken.

Dit schandelijk beleid werd nooit openlijk besproken, omdat de Labour-strategen vreesden dat hen dit de traditionele steun van de blanke werkende klasse  zou kunnen kosten. Uit politiek eigenbelang kon het publiek onmogelijk worden geraadpleegd.

Massa-immigratie bevredigde  Links op twee manieren, die beide een enorme schade aan ons land hebben toegebracht. De instroom bevorderde het valse idee van het multiculturalisme – terwijl dit de nationale identiteit en de gezamenlijke waarden ondermijnde – en het verhinderde een succesvolle integratie van immigrantengemeenschappen in de Britse culturele heersende stroming. Bovendien voegde het, in een tijd van een groeiende economische crisis, een enorm aantal mensen toe aan de lijst van potentiële Labour stemmers.

Nieuwe immigranten waren dankbaar dat zij tot het land waren toegelaten en dat zij konden profiteren van het dure vangnet van de welvaartsstaat dat in hun noden voorzag: een dankbaarheid waarvan Labour hoopte dat die meer stemmen tijdens de verkiezingen zou opleveren.

Afgezien daarvan is het algemeen bekend, dat nieuwkomers in een land – die vaak relatief arm zijn – waarschijnlijk eerder geneigd zijn om te stemmen op linkse regeringen. Dus, ofschoon de huidige ministers veel hebben uit te leggen, dit mengsel van ideologie en schaamteloze manipulaties is van linkse makelij.

In het belang van het creëren van een maatschappij waarbij de linkse ideologen zich prettig voelden en die zou helpen om de stemmen voor Labour tijdens de verkiezingen te versterken, werden de wensen van de grote meerderheid van het Britse volk, en hun veiligheid, bruut met voeten getreden.

Met behulp van politici, rijksambtenaren en gemeenteambtenaren had de idee van het multiculturalisme gedurende verscheidene decennia voortgang geboekt via verschillende onopvallende fases. De doctrine werd verspreid op scholen en op opleidingen voor leraren.

Zwak zoals zo vaak, scheen de Engelse Anglicaanse kerk het idee te verwelkomen, alhoewel dat een dodelijke bedreiging vormde voor dat instituut. De BBC, die nooit tekort schoot wanneer politieke correctheid werd vereist, onderdrukte elk debat over massa- immigratie, nam de leerstellingen van het multiculturalisme voor waar aan en verkondigde die aan de natie.

Internationalisme is  één van de kernprincipes van links. Het verafschuwt de nationale staat en  ziet deze als een plek waar onverdraagzaamheid, racisme en agressief nationalisme ontstaat. Links heeft altijd begrepen dat, als je er in slaagt een nationale cultuur en een nationale identiteit te vernietigen, je de banden met de geschiedenis en het nationaal bewustzijn, gevormd door eeuwen, aan diggelen slaat.

Alhoewel er oorspronkelijk patriottische linksen waren – en er zijn er nog één of twee – waren velen, succesvol in het Nieuw Links project van de negentiger jaren en de beginjaren 2000, zichzelf hatende Britten. Zij kwelden zichzelf met schuldgevoelens over het post-imperialistische tijdperk, wilden dat het land zijn onafhankelijkheid zou verliezen en zou worden geregeerd door Brussel en streefden ernaar dat het, wat een BBC leidinggevende de “akelig blanke” toonaangevende cultuur noemde, zou worden vermengd door diversiteit.

Dreiging

Dit was levensgevaarlijk. In een wereld, waarin zelfs Trevor Phillips, de voorzitter van de commissie voor gelijke behandeling, de dreiging die het multiculturalisme vormt voor de sociale cohesie benadrukt, is het verbazingwekkend dat het voor ministers zo lang geduurd heeft voordat zij op dit gevaar bedacht waren.

Een van hen echter, Eric Pickles, minister voor de verschillende bevolkingsgroepen, heeft gezegd dat aan de cultuur van de meerderheid in de samenleving opnieuw voorrang zal worden gegeven. Dit is uitermate verstandig en, inderdaad, onontbeerlijk als wij een maatschappij met gezamenlijke waarden willen, waarin iedereen geïntegreerd is.

Het bevorderen van andere culturen is – in tegenstelling tot het tolereren ervan – hetzelfde als mensen in een getto drijven. Het voorkomt dat er integratie en assimilatie plaats vindt en zaait tweedracht tussen religieuze en sociale groepen/richtingen in de maatschappij, die er achter komen dat ze elkaar achterdochtig aanstaren vanachter de scheidslijnen die gecreëerd zijn door het multiculturalisme. Meneer Pickles  heeft nader toegelicht wat deze aanval op het multiculturalisme zal gaan betekenen. Hij heeft gezegd, dat de obsessie van overheidsinstanties voor het vertalen van folders in alle bekende talen – en tegelijkertijd hierdoor een fortuin aan publiek geld verspillen – zal moet stoppen. Het leren van de Engelse taal is één van de fundamenten om de Britse manier van leven te gaan begrijpen. Hij heeft betoogd, dat acceptatie van de verschillende geloven zich niet zou moeten uitstrekken tot het verstoten van het geloof van de meerderheid. Hij betreurde het dat tegen christelijke werknemers die kruisjes dragen disciplinaire maatregelen werden genomen en ook vond hij het jammer dat onlangs  werd besloten om het bidden  voor de vergaderingen van een gemeenteraad in Devon te verbieden. Hij heeft al deze beslissingen benoemd als een politiek van ‘verdeel en heers’ en hij heeft gelijk.

Absurd

In een maatschappij, die voor meer dan 90 procent autochtoon blijft, is het absurd om je te schamen voor nationale tradities, die geworteld zijn in gezamenlijke waarden van een gedeeld verleden. En het is volkomen terecht om van diegenen die hier (GB) naartoe komen te verwachten dat zij die waarden en tradities aannemen en dat ze niet zodanig worden beïnvloed – gewoonlijk door boosaardige, politiek gemotiveerde blanke liberalen – dat zij er vijandig tegenover staan.

Als zelfs veel atheïsten de centrale rol van het christendom in onze cultuur en in de gevestigde gewoontes van ons land erkennen – en ik ben één van hen – dan is het beledigend zowel voor onze intelligentie als voor onze spiritualiteit om te proberen dat geloof neer te halen of te marginaliseren.

Voor onze maatschappij is het nodig dat er een einde komt aan de massa-immigratie. Dit is niet alleen nodig, omdat delen van het land waar immigranten zich het liefst willen vestigen overbevolkt zijn en omdat de publieke diensten en de infrastructuur onder de ontstane druk bezwijken of omdat we 2,7 miljoen werklozen hebben. Het is in diepste wezen noodzakelijk, omdat onze nationale identiteit – gegrondvest op christelijke waarden van tolerantie en fatsoen en op een geschiedenis waarop we buitengewoon trots kunnen zijn – ernstig is beschadigd geraakt door de linkse vijand binnen onze muren en daarom van haar wonden moet genezen.

De beste manier om een harmonieuze toekomst voor al onze mensen, van welke raciale achtergrond dan ook, te garanderen, is om die cultuur opnieuw sterk te maken voor ons allen om die te omarmen.

Bron:

http://www.dailymail.co.uk/debate/article-2104550/Mass-immigration-Labour-tried-destroy-Britishness.html#ixzz1n904xrZX

Auteur: Simon Heffer

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres