Het goede nationalisme van Geert Wilders

(Door: Roelf-Jan Wentholt)

De voorstanders van de Europese Unie menen dat nationalisme de bron van oorlog is. Dit is een gegeven, een ónomstreden stelling in kringen van zogenaamd weldenkende Eurofielen. Maar wat is nationalisme?

Nationalisme is een gevoel van gezamelijkheid. Zoals een familieband dat gevoel ook biedt. Nationalisme is de vorm waarin de band tussen de mensen op de meest omvangrijke manier georganiseerd wordt. In de VS zijn 300 miljoen mensen lid van dit gevoel. Nationalisme is een voorwaarde om tot een goede samenleving te komen maar het is niet op zichzelf voldoende. Nationalisme kan ontaarden, zoals alles kan ontaarden. Zelfs de liefde kan ontaarden in de vreselijkste wraakacties.

Wie het nationalisme aanwijst als oorzaak van “oorlog”, wijst het gevoel van gezamelijkheid onder de mensen aan als oorzaak. Dat kan niet kloppen.

Nationalisten zijn georganiseerde mensen die zich in de verkeerde richting kunnen laten leiden. Maar niet-georganiseerde mensen zijn volstrekt machteloos. Ieder-voor-zich is de aller slechtste politieke optie.

Hoe de georganiseerde mensen in de goede richting te leiden? Dat weten we in het Westen heel goed: de democratie en de rechtsstaat doen hun werk. Gesteund door een idee over vrijheid dat het iedere deelnemer mogelijk maakt hard te werken en zo tot ongekend niveau van welvaart te geraken. “Kapitalisme” noemen we dat laatste fenomeen.

Maar democratie en de rechtsstaat zijn nu uitgerekend de twee instellingen die de door de EU-moloch  tot in de wortels wordt aangetast. De democratie wordt aangetast, in de eerste plaats doordat de EU zelf niet democratisch is, in de tweede plaatst doordat de EU niet democratisch kan zijn, omdat de mensen die gedwongen worden verenigd onder de EU zich geen gezamelijkheid voelen. Waar het gevoel van gezamelijkheid niet is, bestaat het gevoel van legitiem gekozen bestuur niet. Want het maakt mij geen moer uit wie de Fransen kiezen, ik zal nooit accepteren dat de Fransen het in ons land voor het zeggen krijgen. Of de Duitsers of de Italianen, laat staan de Spanjaarden of de Portugezen. Of, ware idiotie van de Eurofielen: de Turken. Omdat het gevoel van gezamelijkheid ontbreekt.

Koningin Wilhelmina vond in 1939 (!) nog dat 12 km afstand  te weinig was tussen haar zomerverblijf, Paleis ’t Loo en een gepland kamp voor uit Duitsland gevluchte Joden. Net zo min als die van de Nederlandse regering hadden de armen van de Moeder des Vaderlands erg open gestaan bij het opvangen van de Joden bij de grens met Duitsland.   Tijdens de uitzendingen van “Radio Oranje” vanuit Engeland tijdens de oorlog heeft Wilhelmina het precies drie keer even over de Joden gehad. Dat is óók een vorm van “nationaal gevoel”, zullen we maar zeggen, net als die hoofddoeken van Beatrix.

De rechtsstaat wordt aangetast op dezelfde wijze. Want het maakt me niet uit of in Amerika een verdachte strafvermindering kan krijgen als hij meteen bekent. Dat is voor mij geen reden dit in Nederland ook toe te willen passen. Het maakt me niet uit dat de Oostelijke leden van de EU de pest hebben aan homo’s. Wij doen dat in Nederland anders. Dat bedoel ik met het ontbreken van legitimiteit: bij gebreke aan gezamelijkheid. Er bestaat geen democratie en geen rechtsstaat onder een afgedwongen gezamelijkheid.

Gezamelijkheid laat zich niet dwingen. Voormalig Joegoslavië is daar een goed voorbeeld van. De Tweede Wereldoorlog ook. Gezamelijkheid is een organisch gegroeid fenomeen. Niets kan het vervangen. Wat Maxima daarover ook  moge zeggen. Maar dat iemand in zo’n belangrijke rol iets dermate idioots heeft gezegd over Nederland als “de Nederlandse identiteit bestaat niet” doet mij het ergste vrezen. Op het hoogste niveau is men voor het evidente blind. Maxima is de vrouw van ons volgende staatshoofd. Waarvan wordt Willem Alexander dan het hoofd? Van iets dat niet bestaat? Kan zijn functie dan wel bestaan?

Mensen zonder identiteit, over wie Maxima zo lovend spreekt, zijn gevaarlijk. Want zij weten niet wat hen te doen staat als de omstandigheden optreden vereisen. Het zijn mensen zonder hart, zonder richting en daarom zonder enige bereidheid tot het brengen van offers. Ik denk hierbij aan de antihelden van Nederland. Zij die de Duitsers in staat stelden de Nederlandse Joden massaal te vermoorden. In het net opnieuw uitgegeven boek van Nanda van der Zee “Om Erger te Voorkomen” staat het glashelder beschreven.

Van der Zee beschrijft hoe in de eerste plaats Wilhelmina, dit valse symbool van gezamelijkheid, zonder enig overleg met de regering, enkele dagen na de Duitse overval vluchtte naar Londen. Deze zelfzuchtige daad dwong de regering haar te volgen. Althans de Nederlandse ministers die ook niet uitblonken in het koesteren van een krachtige identiteit wisten niets beters te verzinnen. De laffe vlucht van Wilhelmina legde het gezag vlot in handen van de Nederlandse Secretarissen Generaal. Een club mensen die werkelijk zo tekort schoten in Nationaal Besef dat zij de Duitsers vlijtig ter zijde stonden. Evenzo de leden van de Nederlandse Hoge Raad. Deze instelling die de rechtvaardigheid beweerde te belichamen, had niet eens het morele niveau zich te verzetten tegen de nazistische Ariër-verklaring. Dit met uitzondering van de president van de Hoge Raad, de zeer moedige Mr. Visser. Maar Visser had een identiteit. Hij was Joods. Zó ziet een mens met een identiteit er uit.

De Nederlandse elite geeft de voorkeur aan mensen zonder identiteit. Omdat zij als de dood zijn offers te brengen. Er is één Nederlander in de politiek die een offer brengt vergelijkbaar met dat van Mr. Visser en die dan ook morele ankers en dus een echte identiteit heeft: Geert Wilders.

Door:

Roelf-Jan Wentholt (voor https://ejbron.wordpress.com)

____________________________