Uitputtingstactiek door gerechtelijke processen nu ook in Duitsland

Nu heeft ook Duitsland zijn eigen zaak, net zoals Geert Wilders in Nederland en Elisabeth Sabaditsch-Wolff in Oostenrijk – Michael Mannheimer werd aangeklaagd, omdat hij uitspraken over de islam heeft gedaan waarmee de moslims en hun politiek correcte geallieerden niet blij waren.

Mannheimer handelde volgens de Duitse autoriteiten in strijd met de wet, nadat hij op 8 april 2011 een “Oproep tot algemeen verzet van het Duitse volk volgens Artikel 20, alinea 4, van de grondwet” had gepubliceerd.

Michael Mannheimer heeft zijn eigen, onder zijn eigen naam draaiende, conservatieve website, die scherp gekant is tegen de islam en hij is de afgelopen jaren door verschillende hiermee verband houdende optredens tijdens seminaries en demonstraties bekend geworden. Op zijn website ondersteunt Mannheimer het project Neurenberg 2.0, een internet “verzamelpunt ter documentatie van de systematische en illegale islamisering van Duitsland en van de criminele handelingen van linkse fascisten ter onderdrukking van de mensen”.

Op “Neurenberg 2.0” wordt allerlei informatie over het linkse Duitse establishment, politici en intellectuelen verzameld, die zaken zoals een liberale immigratiepolitiek en het cultureel relativistische “multiculturalisme” ondersteunen, om zogezegd een vaag idee van een toekomstig tribunaal, genoemd naar en analoog aan het historische tribunaal in Neurenberg dat vlak na de Tweede Wereldoorlog plaatsvond, te ondersteunen.

In zijn manifest op de Duitse website PI beriep Mannheimer zich op een artikel (Artikel 20, lid 4)  uit de Duitse grondwet, die verkondigt, dat “Tegen iedereen die probeert deze orde uit de weg te ruimen, alle Duitsers het recht tot verzet hebben wanneer iets anders niet meer helpt”.

Mannheimers rechtvaardiging waarom hij deze Duitse oproep van een natuurlijk recht tot verzet geciteerd had, was dat “het hele Duitse establishment” van “politici, academici, media en justitie  en nu ook de kerk met de islam sympathiseert en samenwerkt en door en door verrot is en er zodoende aan werkt om stukje bij beetje de Duitse grondwet ten gunste van de islam af te schaffen”. Door “de wil van het Duitse volk” te negeren, heeft het establishment miljoenen immigranten naar Duitsland gehaald “die onze culturele en civilisatorische verworvenheden verachten en onze Europese willen afschaffen (die absoluut niet islamitisch is, maar Grieks-Romeins en Joods-christelijk) ten gunste van het barbaarse systeem genaamd islam.” Hij beweert, dat zulke ontwikkelingen een natuurlijk uitvloeisel van “het centrale doel van de islam” zijn, namelijk “wereldheerschappij”. In naam van dit doel, vervolgt hij, hebben de moslims door de hele historie heen de “eeuwige oorlog” van de “islamitische Jihad” gevochten, die meer doden te betreuren had dan christelijke godsdienstoorlogen, het fascisme, het communisme en het nationaalsocialisme bij elkaar.”

Mannheimers antwoord op deze bedreiging was de oproep zich te “verdedigen” tegen de “vijanden uit de rijen van hun islamitische migranten, die hier de barbaarse prehistorische sharia willen invoeren” evenals “het regerende establishment uit hun kantoren te verjagen” en “diegenen die hiervoor verantwoordelijk zijn voor het gerecht te slepen.” Ter aanvulling op zijn oproep betreffende een Neurenberg-achtig tribunaal verwees Mannheimer naar de machtsgreep van de nazi´s als centraal punt in de Duitse geschiedenis en beschuldigt “dit establishment van het maken van dezelfde fouten als in 1933!” “Kom van de bank af”, roept Mannheimer. “Ga de straat op! Grijp naar de wapens als er geen ander alternatief meer is… Lang leve de vrijheid!”

Mannheimers verzetsverklaring op internet had zijn veroordeling volgens paragraaf 130 StGb (aanzetting tot haat en volksophitsing) tot gevolg, alinea 2(1)(a) van het Duitse Wetboek van Strafrecht. Volgens deze wet is het niet toegestaan om schriftelijke materiaal te verspreiden dat “tot haat oproept” of een “beschimpend, kwaadaardig verachtelijk makend of belasterend” karakter heeft m.b.t. de aanhangers van religieuze groeperingen. Tijdens de rechtszitting veroordeelden de rechters Mannheimers “belastering” van de islam als een “mensenvijandig fascisme” en “als de ergst mogelijke vijand van vrijheid, gelijkheid en broederschap”. Zulke beweringen zouden een “ongedifferentieerde” en “bewuste verdraaiing” van de islamitische “theologische inhoud” als een “militante, intolerante en niet vredelievende religie” die “gevaarlijk” is en het “niet waard is om door de burgers gerespecteerd te worden”. Mannheimers inschatting van het islamitische “centrale doel” van “wereldheerschappij” zou eveneens, volgens de rechtbank, “opnieuw” een “verkeerde voorstelling van de islamitische religieuze dogma´s” zijn. Al met al zou Mannheimers “voorstelling van een beeld van de zogenaamde islamitische niet legale inhoud en het islamitische niet legale doel” een “bewuste vervalsing” zijn.

Mannheimers voorstel om “de straat op te gaan”, misschien zelfs gewapend, was zeer zeker provocatief. Vooral in een land als Duitsland roepen zulke boodschappen bittere herinneringen aan straatgevechten op, zowel tussen politieke, paramilitaire verenigingen als die van de nazi´s en communisten tijdens de ineenstorting van Duitslands ongelukkige poging tot een democratie van de Republiek van Weimar, evenals tijdens de daaropvolgende huis-aan-huis-gevechten in de Tweede Wereldoorlog in steden zoals Berlijn, toen de Duitse troepen vergeefs probeerden de ondergang van het Derde Rijk in het oog van de oprukkende geallieerde legers te verhinderen.

Ter verdediging wees Mannheimer er echter op, dat geweld slechts als ultima ratio bedoeld zou zijn in overeenstemming met de traditionele uitleg van Artikel 20 (4) en de daaraan ten grondslag liggende politieke filosofie. Bovendien was het geen aanzetting tot geweld, maar een, volgens de bepaling van paragraaf 130 aanzetting tot geweld en belediging en belastering van een groep mensen (hier: de moslims), die de basis van Mannheimers veroordeling vormde.

Het meest storend aan de veroordeling was wellicht de politiek correcte bewerking van het wezen van de islam. Objectieve waarnemers zullen zich er waarschijnlijk over verbazen waar een rechtbank zo´n theologische, politieke en historische inschatting van de islam of welk ander geloof dan ook vanaf leidt. De opvattingen van de rechtbank in Heilbronn zijn zeker niet algemeen geldend onder de waarnemers en de geleerden van de islam. Bijvoorbeeld de in Egypte geboren, islamitische, tot het christendom bekeerde Nonie Darwish, die zich in haar onlangs verschenen boek “The Devil We Don´t Know: The Dark Side of Revolutions in the Middle East” naar de islam verwijst als een “Dracula”, die voortdurend expansie nodig heeft om te overleven.

Gebaseerd op haar leven in Egypte, voordat ze naar de VS kwam, beklaagt Darwish ook de “verdraaide moraal en het ethische systeem” en de “droevige waarheid over de islamitische opstanden” zoals de ooit geprezen “Arabische Lente… die nu terugkruipt waar hij vandaan is gekomen – terug naar de tirannie.” Darwish´ medebekeerling, de onder een pseudoniem schrijvende uit Zuid-Azië afkomstige Amerikaan Ibn Warraq heeft onlangs eveneens de verwoestende islamitische veroveringen van het Hindoeïstische India in zijn boek “Why the West is Best: A Muslim Apostate´s Defense of Liberal Democracy” beschreven, waarin hij schreef, dat “het leven in de islam als een gesloten boek” zou zijn, met zaken als een ethiek, “die beperkt is tot het opvolgen van bevelen”.

De zaak van Michael Mannheimer betekent slecht nieuws voor de vrijheid van meningsuiting in Duitsland, samen met steeds vaker voorkomende gelijksoortige zaken elders. Na de veroordeling van Elisabeth Sabaditsch-Wolff toont Mannheimers zaak aan, dat niet alleen politici zoals Geert Wilders, maar ook privéburgers onderworpen worden aan legale sancties, mits ze te prominent en wordeni n hun kritiek op en de veroordeling van de islam. Hun nederlaag zal omgekeerd een nederlaag van de samenlevingen in het algemeen zijn, die beroofd worden van de mogelijkheid om de islam te leren kennen in al zijn perspectieven, een zaak, die tegenwoordig immens belangrijk is in de hele wereld.

Uiteindelijk maakt het niets uit, hoe bijzonder Manheimers vaak brutale en pure proza ook mag zijn, opvattingen over verschillende religies horen niet in rechtszalen, maar in de zalen van de publieke opinie thuis.

Bron:

http://europenews.dk/de/node/55678

Vertaling: Liz

Bron oorspronkelijk artikel:

http://www.legal-project.org/blog/2012/05/lawfare-reaches-germany

Auteur: Andrew E. Harrod

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)