De democratie is aan een servicebeurt toe

Concurrentie komt overal voor, zelfs in de politiek, maar het fenomeen is vooral bekend uit de economie. Bedrijven die elkaar “op leven en dood” beconcurreren, zijn schering en inslag. Het lijkt soms wel of alle middelen geoorloofd zijn, tot in de rechtszaal toe zoals onlangs een kwestie tussen Apple en Samsung ons duidelijk maakte. Om de concurrentie een beetje eerlijk en billijk te laten verlopen, doen overheden er dan ook goed aan regels te stellen en die regels te handhaven. Zo is het ondernemers en burgers niet toegestaan om elkaar van het leven te beroven of elkanders’ bedrijf in brand te steken, alhoewel dit uitermate probate middelen zijn om de concurrentiestrijd met succes te kunnen afronden. Uiteraard ontstaat concurrentie slechts tussen bedrijven en instanties die in dezelfde branche werkzaam zijn. Zo kunnen schoenfabrikanten elkaar het leven flink zuur maken of staalproducenten, maar ook  religies schromen niet om stevig te concurreren met andere religies. De islam bijvoorbeeld roept op om aanhangers van andere religies de gelegenheid te bieden moslim te worden, maar als zij dat niet willen mogen zij door islamitische gelovigen gerust om het leven worden gebracht.  Zo verzocht de Haagse islamitische prediker Jneid enige jaren geleden zijn God om hulp teneinde de cineast Theo van Gogh het zwijgen op te leggen, waarna Mohammed Bouyeri zich tot Goddelijk instrument verhief en onsterfelijk werd in de islamitische gemeenschap in Nederland en ver daarbuiten. Zijn oplossing was effectief, want hij vermoordde de cineast eenvoudigweg. Ook verklaarde tegenstanders van die religie moeten hard worden aangepakt volgens de leiders er van, en daarbij zijn alle beschikbare middelen geoorloofd. Alle tegenstand moet worden uitgeroeid en pas dan kan volgens de islam de vrede uitbreken. Philips is er beslist jaloers op.

Om de economie “in goede banen te geleiden” bemoeit de overheid zich daar veelvuldig mee, bang als zij is dat ondernemers zich tot de meest vuige methoden verlagen. Zo worden markten die de overheid van belang acht veelvuldig gesubsidieerd en branches die de overheid onwelgevallig zijn  zwaar belast. Daarom worden alle instituties die zich bezig houden met “groen” en “milieu” voorzien van subsidies, want de overheid acht dat van eclatant belang voor de natie en soms ook voor de wereld. Zelfs woningcorporaties die dubbel glas in woningen aanbrengen worden geholpen met enige subsidies ondanks de daar aanwezige reserves. Naar het schijnt vermindert dan de gasrekening voor de bewoners en dit wordt door de samenwerkende gasleveranciers in hetzelfde tempo gecompenseerd door de gasprijzen licht te laten stijgen, zodat haar inkomsten op het juiste peil blijven. Merkwaardige en beslist toevallige bijkomstigheid is dat de overheid daar weer het meeste baat bij heeft, omdat zij de berekende gasprijs belast met een fiks percentage accijnzen, terwijl zij tevens de oerproducent van het gas is……. Sigaretten, alcohol en andere genotmiddelen worden zwaar belast, maar niet zodanig dat de consument deze massaal laat liggen: wanneer alle Nederlanders morgen stoppen met het gebruik van sigaretten, alcoholische versnaperingen en dergelijke, dan noteert de overheid morgenavond welhaast haar eigen faillissement vanwege de hevig gedaalde inkomsten. En dan spreken we nog maar niet over de prijs van benzine of dieselbrandstof voor automobielen, laat staan de accijns op de aanschaf van een dergelijk genotmiddel. De overheid, zo kunnen we vaststellen, heeft verstand van het fenomeen “prijs-elasticiteit.” Zo komt van iedere (buiten de overheid)  verdiende Euro binnen één maand keurig 80 cent terug bij diezelfde overheid. Zeg nu zelf: is dat niet een geweldig en inventief systeem?

Kortom: de overheid bevindt zich eigenlijk wel in een comfortabele positie waar het haar inkomsten betreft.

Toch is er “crisis.” Volgens de overheid is er een hevige crisis op de geldmarkten inclusief pensioenfondsen, in de gezondheidszorg en zelfs op het gebied van huisvesting. Dat zijn echter wel terreinen waar de overheid sinds jaar en dag nadrukkelijk de hand in heeft, in de woningbouw zelfs sinds de Tweede Wereldoorlog. We moeten dus ook vaststellen dat de overheid in essentie zelf verantwoordelijk is geweest voor ontstaan en voortduren van deze crisis in ons land. Gezondheidszorg, onderwijs en volkshuisvesting werden geconfronteerd met een onvoorstelbare hoeveelheid “managers” op instigatie van de overheid, die al deze terreinen veel voordeliger zouden laten opereren. Althans: dat beloofde de overheid. De werkelijkheid van vandaag de dag is, dat deze branches inmiddels onbetaalbaar zijn geworden terwijl de “managers” er, ongeacht hun prestaties, met grote bedragen vandoor gaan.  Het aanpassen van de infrastructuur zoals wegen en dergelijke, wordt weer opvallend gehinderd door allerhande “groene” actiegroepen, wier rechtshandelingen gek genoeg weer worden gefinancierd door de overheid waarmee zij in juridisch gevecht zijn.  Maar dat nog terzijde;

Het toverwoord “privatisering” is uiteraard zinvol voor terreinen waar de burger een volstrekt vrije keuze heeft door een pluriform aanbod, zoals bij de aanschaf van kleding, auto’s, meubelen, helikopters of schoenen. Maar in de gezondheidszorg is de keuze beperkt tot ziek zijn of beter worden en soms zelfs tussen leven en dood. Wie ziek is en beter wil worden of tenminste niet dood wil gaan, heeft geen andere keuze dan gebruik te maken van een arts. Zelfs kleur of kwaliteit van de arts doen niet ter zake: als er maar ingegrepen wordt. Wanneer die arts een ondernemer is, dan is hij achtereenvolgens op jacht naar juridische onafhankelijkheid, (bijvoorbeeld door zijn beroepsmatige handelingen in een BV of Stichting te verrichten), financiële onafhankelijkheid (geen bank of andere rente vragende financiers nodig) en daarna langdurige bestendiging van zijn bedrijf en verruiming van zijn financiële vermogen. De arts als ondernemer stelt logischerwijze niet het belang van de patiënt voorop, maar is gedwongen éérst zijn eigen (financiële) belangen veilig te stellen, omdat hij anders failliet gaat.  Ik durf daarom te voorspellen dat artsen in toenemende mate symptomen zullen bestrijden en niet de oorzaken van enige ziekte. Ik sluit zelfs niet uit dat gras eten en tegelijkertijd piano spelen in toenemende mate een populaire therapie zal worden: dat schijnt alleraardigst geld op te leveren en direct schadelijk is het niet.  Dat is niet zo best voor de volksgezondheid in het algemeen natuurlijk, maar wel heel erg duurzaam voor de artsen.

Klanten kunnen zich verzekeren tegen de kosten van die zorg, die megalomane vormen kunnen aannemen. Wanneer die klanten er zelfs niet in slagen de almaar stijgende premies te betalen, dan schroomt de overheid niet haar eigen dienst, het Centraal Justitieel Incassobureau,  in te schakelen. Geen enkele onderneming kan van dit machtsmiddel bij uitstek gebruik maken, maar deze verzekeraars (in de gezondheidszorg)  dus wel. De procedure is eenvoudig: wie niet kan betalen wordt op enig moment “wanbetaler” en diens rekening wordt met enkele tientjes per maand verhoogd, waarna een overheidsdienaar onder dreiging van geweld de verschuldigde som maandelijks opeist.  Als de kiezer dáárover mocht stemmen, werd het systeem uiteraard direct afgeschaft vanwege de inhoudelijke nonsens.

En daarmee komen we bij de kern van het probleem:

Geen enkele overheid heeft belang bij het definitief oplossen van maatschappelijke problemen.  Zolang deze problemen immers voortduren, is de overheid in al haar gedaantes volstrekt onmisbaar. Het is een losgeslagen vorm van klantenbinding en de klanten van de overheid kunnen zelfs met geweld worden gedwongen de door diezelfde overheid veroorzaakte ellende te betalen.  Gelukkig biedt de overheid ongemerkt ook ruimte. Zo heeft zij haar defensieapparaat nagenoeg ontmanteld en de politie gedegradeerd tot goedbedoelende amateurs die helaas in huilen uitbarsten indien een van hen de kogels om de oren fluiten. Stille tochten en bloemencorso’s zijn vervolgens hun lot en twee kogels minder voor het wapen dat inmiddels nog slechts de functie van indrukwekkend sieraad heeft.

En zo krijgt de burger uiteindelijk steeds meer ruimte om de dames en heren carrièrepolitici met pek en veren buiten ’s lands grenzen te brengen.  Na een noodzakelijk servicebeurt is de democratie er dan weer snel bovenop.

Door:

Henny Eekhof

(voor www.ejbron.wordpress.com)