Anti-Wilders tuig “goes mad”

(Door: Bruce Bawer)

Een paar dagen geleden schreef ik hier over een Noorse tv-documentaire – om de term ‘documentaire’ zeer losjes te hanteren – waarin Robert Spencer, de volmaakte islamcriticus en deskundige, vakkundig werd gedemoniseerd. Het programma toonde hem in Stockholm afgelopen zomer, vanaf een platform in de buitenlucht een publiek toesprekend. Terwijl hij daar stond in pak en das, zijn gedrag volkomen kalm en redelijk en daar zijn toespraak gaf – of probeerde dat te doen – spuwde een gewelddadige menigte op een paar meter afstand haar gif: “Fucking racisten! Geen racisten in onze straten! “

Inmiddels had een klein leger van oproerpolitie moeite om hen tegenhouden. Het was niet makkelijk. Om naar die van haat verwrongen gezichten te kijken – die mensen, veranderd in woeste beesten, vol van wilde verontwaardiging en door alle aanwijzingen, bereid lijken om hun medemens de ledematen af te scheuren – was als staren in het hart van de duisternis in het hedendaagse Europa. Het is één ding om vandaag de dag te lezen in de geschiedenis van Europa over de bestorming van de Bastille, het is een ander ding om de meest catastrofale, psychopathische keerpunten van de laatste paar eeuwen, als het ware voor onze ogen, levend weerspiegeld te zien.

Hoe anders waren de gezichten in Stockholm immers niet van de gezichten te onderscheiden die men in de straten van Parijs kan hebben gezien tijdens het Terreurbewind? Deze woedende menigte kwam niet uit de lucht vallen: zij is het product van de geschiedenis. Die relschoppers in Stockholm waren de afstammelingen van Robespierre en de onlusten, de erfgenamen van hun onlesbare bloeddorst, en de woede in hun ogen was getuige van de voortdurende destructieve kracht van pure fanatieke ideologie, die keer op keer sinds 1789 Europa heeft veranderd in een gekkenhuis.

Kijkend in de ogen van die demonstranten zou men nauwelijks betwijfelen dat als ze verder hadden kunnen komen dan die agenten en hun handen op Spencer hadden kunnen leggen, ze hem zo veel kwaad zouden doen als ze konden. En toch, opmerkelijk, terwijl Frode Nielsen, de “journalist” die deze “documentaire” maakte, niet probeert om het geweld van deze mensen voor ons te verbergen, verspilt hij ook geen woord aan een veroordeling ervan. Integendeel: als stilte een teken is van goedkeuring, keurde hij het goed. Sterker nog, zelfs toen we die relschoppers rabiaat tegen Spencer tekeer zagen gaan, probeerde Nielsen om voor ons uit te spellen wie de echte extremist was – Spencer, natuurlijk.

Onnodig te zeggen dat als Nielsen had gepauzeerd en in slechts twee of drie minuten een ​​eerlijk overzicht van het werk van Spencer had gegeven, dan zou dat de hele vooronderstelling van zijn documentaire hebben doen instorten, het zou elke kijker duidelijk zijn geworden dat Spencer juist het tegenovergestelde is van wat Nielsen, en die relschoppers, ons wil doen geloven. Maar dat was niet wat Nielsen wilde, hij wilde dat zijn kijkers Spencer zouden zien als een kracht van het kwaad. En hij wilde blijkbaar dat ze ook zouden begrijpen dat die barbaarse demonstranten in werkelijkheid de ‘Good Guys’ waren – fatsoenlijke, delicate zielen die tot dit extreem gedrag waren gedreven door een verachtelijke Amerikaanse provocateur. Als ze in staat waren tot geweld, was het geweld in de naam van de deugd.

Spencers bezoek aan Stockholm vond afgelopen zomer plaats. Afgelopen zaterdag was het een van de mensen die routinematig door de soortgenoten van Nielsen gekarakteriseerd wordt als een eigentijdse kracht van het kwaad, Geert Wilders, die een lezing gaf in een andere Zweedse stad, namelijk in Malmö. Zondag plaatste een website een bijdrage van de Deense politicus en jurist Aia Fog over wat er gebeurde toen ze samen met drie andere vrouwen aankwam bij het sportcomplex waar Wilders gepland stond om te spreken. Ze kwamen in een taxi schreef Fog, maar vanwege de politiebarricades moesten ze 200 meter lopen naar de ingang. De politie was er in grote getale en, als bij toeval, schreeuwden de demonstranten exact dezelfde slogan die Spencer begroette in Stockholm: “Geen racisten in onze straten!”

Een verschil tussen die demo en deze was echter dat deze keer de demonstranten niet door de politie werden tegenhouden. De politie was hier, de demonstranten daar – wat betekende dat Fog en haar vrienden hun weg door het tuig moesten zien te vinden om in de zaal te komen. Terwijl ze dit te doen herkende blijkbaar een deel van de demonstranten een van de metgezellen van Fog, de high-profile journaliste Katrine Winkel Holm – die een columnist is voor Jyllands-Posten en een van de oprichters van de Deense Free Press Society en een directeur van de Deense staats-tv en -radio. “Racist!” riepen ze. “Ga naar huis, wij hebben grenscontroles voor jou!” En ze schreeuwden tegen haar: “Vet fascistisch varken!”

“Katrine begint met hen te discussiëren,” herinnert zich Fog, maar het is volkomen nutteloos en al snel trek ik aan haar arm en zeg haar ermee te stoppen, zodat we door de menigte naar binnen kunnen gaan. En dan gebeurt het heel snel: Katrine en ik zijn plotseling geïsoleerd van Kit en Trine en omgeven door AFA.

AFA is de Antifascistisk Aktion – een van die Europese groepen die zichzelf antifascisten noemen, maar in alles wat ze doen en zeggen, zijn ze totalitairen als uit het boekje. Fog was er niet zeker van dat deze jongens leden waren van AFA, maar ze zagen er wel zo uit: Deense mannen van in de twintig, met zwarte mutsen en kleine lelijke tatoeages …. zeer bedreigend – niet alleen in hun houding (die woedend is en hatelijk – en gewoon wachten op de gelegenheid ​​om toe te slaan), maar ook heel fysiek: ik ben volledig omgeven door 4 of 5 van hen, die me niet alleen de weg versperren, maar die hard met hun schouders tegen me aan duwen, me uit balans brengen. Dan voel ik een klap op de achterkant van mijn hoofd, en dan nog een – deze keer niet zo hard en uiteindelijk blijkt een ei in mijn nek te zijn gegooid.

Hoewel de Zweedse politie in de buurt was, waren ze te ver weg om hier iets van te zien en kwam dus niet te hulp. In ieder geval bereikten de vier vrouwen veilig de zaal – en toen ze even later uit bezorgdheid over de veiligheid van andere aanwezigen naar buiten gingen om te zien of de politie erin was geslaagd om een ​​veilige “corridor” te creëren waardoor mensen ongehinderd door de menigte konden passeren, zei de politie dat ze weer naar binnen moesten gaan, “omdat we door onze aanwezigheid [de demonstranten] ‘uitlokken'”. Ah, dat woord – uitgelokt. (Inderdaad, nadat Wilders’ toespraak voorbij was, vroeg een Zweedse journalist aan Fog of ze iemand had “uitgelokt” voordat het ei naar haar werd gegooid.)

Zoveel woede! Zoveel mannen pesten vrouwen in de naam van menselijke gevoeligheid! Het wordt allemaal verondersteld vanwege “islamofobie” te zijn, uiteraard – over het verdedigen van onschuldige moslims tegen hun racistische onderdrukkers. Maar kras aan deze zelfbenoemde vrienden van de islam en wat je zult vinden zijn de erfgenamen van de meest giftige, Europa’s ontmenselijkende dromen – mannen en vrouwen die de gezworen vijanden zijn van dat rommelige, onvolmaakte ding, de menselijke vrijheid en die nooit hun gevaarlijke, blinde geloof in de utopische belofte van een autoritaire ideologie zullen afschudden. Zo staat het helaas in grote delen van Europa in het jaar 2012. Om iets te weten over de geschiedenis van de laatste paar generaties op dit belegerde continent, is om te beseffen dat niets van deze waanzin nieuw is – en dat elk stuk ervan, laten we zeggen, diep onheilspellend is.

Bron:

http://frontpagemag.com/2012/bruce-bawer/anti-wilders-mob-goes-mad/

Auteur: Bruce Bawer

Vertaling: Vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)