De nieuwe wereldorde: waarom de observatie van radicale islamieten faalt

(Door: Udo Ulfkotte)

In het Duitstalige gebied begint iets te veranderen. Geschiedenis betekent per slot van rekening verandering. De politiek beweert dat de veranderingen goed voor ons zullen zijn. Daarbij ontstaat er op dit moment met steeds meer islamitische kiemcellen in ons oude vaderland een nieuwe wereldorde.

Er bestaan veel goede boeken en dvd´s over de islam. Maar desondanks blijft één ding meestal buiten beschouwing: als je naar de doelen, motieven en ideologisch-religieuze achtergronden van het radicale islamitische netwerk kijkt, dat zo te zien over stevige institutionele contacten en een niet te onderschatten criminele energie beschikt, dan zou je verwachten dat de onrust bij de Duitse autoriteiten en onder de burgers zou toenemen. Er leven meer dan 3,2 miljoen moslims in Duitsland, die op het eerste gezicht vreedzaam samenleven met hun medeburgers.

Maar in menig kebabzaak, moskee of islamitische vereniging wordt waarschijnlijk niet altijd alleen maar ontspannen gediscussieerd. Midden onder ons ontstaat een islamitisch getto dat vele, niet alleen vreedzame, gezichten heeft en zich ook laaft aan het gedachtegoed, dat de tot nu toe voorgestelde verenigingen, organisaties en broederschappen onder de gelovige moslims verbreiden. Een van de verborgen gezichten is de tronie van de terreur, die zichzelf openlijk camoufleert door dialoogforums, multiculti-manifestaties en een aan de Duitse “gesprekscultuur” aangepaste excessieve discussievreugde, in het geheim echter oorlog en terreurdaden toestaat of bevordert om de zogenaamde plannen van Allah te realiseren. Zo bezorgt een kleine, radicale minderheid de islam in zijn totaliteit een slechte naam, omdat zij zich bereid toont om in de niet al te verre toekomst de oorlog aan onze steden te verklaren.

Zeker, het veruit grootste deel van de moslims identificeert zichzelf niet met de radicale islamieten. Per slot van rekening komen 72% van de in Duitsland levende mensen met het islamitische geloof op voor een duidelijke scheiding van kerk en staat. Slechts 3% is georganiseerd in de door de binnenlandse veiligheidsdienst geobserveerde radicaalislamitische scene. Als je daar hun familieleden bij optelt, kom je op ongeveer 10% van alle moslims. Procentueel gezien bevinden de radicaalislamitische groeperingen zich daarmee iets boven de rechts-extreme partijen zoals de DVU of de NPD, waartegen de binnenlandse veiligheidsdienst terecht met grote inspanningen optreedt. De naar verhouding over wezenlijk meer aanhangers beschikkende Turkse radicale scene is helemaal niet zo vreedzaam zoals de leider naar buiten toe beweren, maar hoeft niet in dezelfde mate bang te zijn voor de binnenlandse veiligheidsdienst als de rechtse scene. Maar een handjevol medewerkers houdt zich bezig met deze club extremisten. Waarom is dat zo?

In Duitsland observeren iedere deelstaat en daar iedere autoriteit individueel de activiteiten van verdachte groepen, waarbij voor deze groepen vaak verschillende personen verantwoordelijk zijn. Verbanden tussen potentiële terreurgroepen en de georganiseerde misdaad kunnen alleen daarom al niet herkend worden, omdat voor beide terreinen volledig van elkaar gescheiden afdelingen verantwoordelijk zijn. Eentje daarvan zit bij het Bundes Kriminal Amt (BKA) in Wiesbaden, de andere in Meckenheim. Men heeft weliswaar contact met elkaar, maar belangrijke uitwisseling van informatie vindt nauwelijks plaats. Zo komt het af en toe tot de absurd aandoende situatie dat de ene afdeling wegens witwassen van geld en de andere wegens terreurgevaar een onderzoek instelt naar dezelfde groepering, maar dat de informatie van de onderzoekers bijna nooit bij elkaar komt.

In de onderzoekstechnische wirwar sneeuwt net zoals in de openbare discussie steeds opnieuw een punt onder dat voor het geheime optreden, de geheime samenwerking en het geheime begrip van terroristische groeperingen in Duitsland enorm belangrijk is. Het bindende element van alle groeperingen is het gemeenschappelijke stereotype vijandbeeld. Of je nu leden van de Turkse radicale islamieten of van de Libanese Hezbollah ondervraagt, ze zijn het allemaal eens over de afwijzing van de staat Israël en ze spreken van “wereldzionisme”. Ten tweede zijn vanuit hun oogpunt Europeanen atheïsten en afgodenaanbidders, woekeraars, kapitalisten, plegers van overspel, alcoholici en aan pornografie overgeleverde waardeloze schepselen, agenten en andere vijanden, die weliswaar als leraren, artsen of ingenieurs mogen optreden, in werkelijkheid echter vijanden van de islam vormen.

Vanuit hun oogpunt geven de media van die “ongelovigen” bewust een vertekend beeld van de islam, die daarbij toch de enige uitweg uit de westerse wereld vol sadisten, pedofielen, massamoordenaars en ander perverse mensen biedt. Deze fundamentele houding is ook zeker van toepassing op vele niet radicaalislamitische moslims in Duitsland. De radicale islamieten worden echter verenigd door het doel om met gewelddadige middelen een einde te maken aan de onhoudbare toestand in de christelijke Europese wereld door de heroprichting van een “kalifaat”.

Het is deze droom van het “kalifaat” die de vertegenwoordigers van Turkse extremisten, de aanhangers van Algerijnse terreurgroepen en Tsjetsjeense “rebellen”, de strijders van de Palestijnse Hamas, van Hezbollah, van de Palestijnse Jihad en de Egyptische Gamaat al-Islamiya tot een geestelijke eenheid smeedt. Want wat de vertegenwoordigers van Hizb ut-Tahrir in een moskee in Hamburg tijdens het vrijdagsgebed voorlazen en wat bezoekers woord voor woord op video vastlegden, zou kunnen rekenen op de instemming van alle extremisten, om het even tot welke organisatie ze behoren:

“In naam van Allah, de barmhartige. Het islamitische kalifaat is de bescherming voor d elanden van de moslims. Zijn oprichting is plicht. En de inactiviteit daarbij een zonde. Het kalifaat is een collectieve leiding voor alle moslims op deze aarde om de islamitische wetten te implementeren en de islamitische boodschap in de hele wereld uit te dragen. Het is een politieke structuur, die moslims en hun landen verenigt. De profeet van Allah heeft de moslims bevolen een kalifaat op te richten, dat hen met de wetten van de sharia regeert. Het kalifaat is ook de staat, wiens terugkeer ons werd voorspeld door de profeet, toen hij zei: ´Er zal weer een kalifaat ontstaan volgens het plan van het profetendom! Het is die staat, die datgene ten uitvoer brengt wat Allah, de verhevene, de moslims aan islamitische wetten in de rechtspraak, het regeringssysteem, het economische, sociale en familiesysteem, het onderwijs en in de buitenlandse politiek heeft bevolen. Het kalifaat is ook die staat, die de jihad ten uitvoer brengt, die Allah aan de moslims heeft opgelegd om de islamitische boodschap in de hele wereld te verspreiden, de landen van de moslims te beschermen en hun leven, hun familieleden, hun eigendom en dat van hun dhimmi´s te verdedigen.”

Als we de gezamenlijke droom van het kalifaat van de extremistische groeperingen kennen, kunnen we begrijpen waarom de radicale islamieten, ondanks het verwarrende grote aantal organisaties waarin ze zich bewegen, onder elkaar zo´n groot saamhorigheidsgevoel ontwikkeld hebben. En we zien de reden voor het feit waarom het blootleggen van conspiratieve netwerken een uitzichtloze onderneming is, zolang deze groepen niet in verband gezien worden en hun dwarsverbindingen onder elkaar, inclusief alle contacten tot de georganiseerde criminaliteit, met de hoogste prioriteit worden onderzocht.

Het “kalifaat” is een van de trefwoorden die in het islamitische staatsbestel grote betekenis hebben. Toen de profeet Mohammed op 8 juni 632 in Medina stierf, liet hij volgens de soennitische richting van de islam geen opvolgers na, terwijl hij volgens de sjiieten, die tegenwoordig bijvoorbeeld in Iran regeren, zijn neef en schoonzoon Ali tot zijn opvolger (tot “kalief”) benoemde. Van 632 tot de ontbinding van het kalifaat door de Turkse Nationale Vergadering in het jaar 1924 was het begrip verbonden met de wereldlijke en geestelijke leider van de moslims, die echter geen richtlijnen mocht opstellen. Sinds de afschaffing van het kalifaat kan theoretisch gezien iedereen zichzelf tot kalief uitroepen, wat de “kalief van Keulen” immers ook deed. Hoewel zulke benoemingen geen bindend gevolg voor andere moslims hebben, willen veel van hen een Europees kalifaat, waarin de daar levende christenen en Joden als “schatplichtigen” een ondergeschikte rol spelen.

Na alles wat we tot nu toe te weten zijn gekomen, is het afzienbaar dat de strijd tegen dit soort terrorisme niet zal eindigen zoals de gebruikelijke oorlogen. We moeten afscheid nemen van het idee van een in principe in staten opgedeelde wereld, waarin de staten tegen elkaar oorlog voeren en vrede sluiten. De trend – dat hebben de Balkanoorlogen in Europa al aangetoond – gaat naar denationalisatie, privatisering en commercialisering van een oorlog, in het verloop waarvan lokale krijgsheren, bendeleiders, huurlingenfirma´s evenals internationaal verbonden en inzetbare geloofsstrijders meer en meer opklimmen tot de eigenlijke spelers van het oorlogsgebeuren. Deze privatisering van het geweld is een kenmerk van het internationale terrorisme, waarbij de grenzen tussen huurlingenbendes en terreurgroepen vloeiend geworden zijn. Fataal daaraan is: het gaat niet langer om de oorlog tegen een staat, een economische macht of bepaalde regeringskringen, maar het gaat om de oorlog van een – islamitische – wereldbeschouwing. Kortom: het gaat om de vernietiging van de westerse wereld. Daarbij hoeft niet gerekend te worden op een verdrag, een wapenstilstand of zelfs een vredesakkoord.

Bron:

http://info.kopp-verlag.de/hintergruende/deutschland/udo-ulfkotte/die-neue-weltunordnung-warum-die-beobachtung-radikaler-islamisten-versagt.html

Auteur: Udo Ulfkotte

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)