Australische minister van BuZa doorbreekt internationale leugencultus rond “bezette gebieden” en “internationaal recht”

Julie Bishop, de minister van Buitenlandse Zaken van Australië

(Door: Martien Pennings)

In een artikel in de Jerusalem Post brengt  Caroline Glick een ode aan de premier van Canada, Stephen Harper, die zich van de laffe boycot-consensus rond Israël van nagenoeg de hele internationale mainstream-wereld niks aantrekt. Hij spreekt openlijk zijn sympathie uit voor Israël en trekt zich weinig aan van eventuele chicanes van Arabisch geboefte. Glick merkt op dat de chantagemogelijkheden van het Arabisch tuig minder worden. Ze schrijft:

“Vandaag de dag zijn de economieën van de Arabische wereld aan het ineenstorten. Fracking-technologieën verlagen de vraag naar de olie van het Midden-Oosten. De politieke instabiliteit doet investeringen en toerisme opdrogen. En locale universiteiten zijn niet in staat afgestudeerden te produceren die kunnen functioneren in de globale economie.”

Maar het voornaamste dat Glick schrijf, luidt aldus:

“( . . .) jarenlang is de valse Arabische claim dat de Israëlische gemeenschappen buiten de wapenstilstandslijnen van 1949 illegaal zijn onaangevochten gebleven. Maar de vorige week heeft de Australische minister van Buitenlandse Zaken, Julia Bishop, een bom laten vallen, toen zij in een interview met de Times of Israel brak met de consenus van leugenachtigheid en zei: ‘Ik zou wel eens willen zien welke internationale wet ze [de nederzettingen] illegaal heeft verklaard.’

Dit is inderdaad een doorbraakje. Tot nu toe waren het wereldwijd slechts enkele echte deskundigen met een normaal moreel besef, die het leugencircus van “bezette gebieden” en “internationaal recht” aan de kaak stelden: bijvoorbeeld de Nederlander Matthijs de Blois, wiens werk de basis vormt voor dit artikel van Roelf- Jan Wentholt, en de Israëliër Eugene Kontorovich, van wiens analyse van het internationaal recht m.b.t. Israël ik onlangs nog een samenvatting heb gepubliceerd, die ik hier maar eens herhaal:

“Je hoort altijd dat Israël volgens ‘het internationale recht’ niet aanwezig mag zijn op ‘de Westbank’ en op de Golan-hoogte. Maar wie maakt dat ‘internationale recht’. Wie is de internationale wetgever? Die is er niet. Het zijn voorál niet de Verenigde Naties. Volgens hun eigen Charter zijn ze dat niet. Er bestáát geen internationale wetgever. Wat de instanties van de VN vertellen heeft niet méér status dan een advies, een mening. Er zijn twee bronnen van echt en legitiem internationaal recht. Ten eerste: een verdrag (treaty) tussen landen. Ten tweede: de gewoonte (custom). Wanneer landen de gewoonte hebben iets te doen en ze vinden dat in onderling overleg best okay, dan wordt dat een gewoonterecht (customary rule).Wat is de overeenkomst tussen dat verdragsrecht en dat gewoonterecht? Dat het gebeurt tussen landen. Dat is het criterium. Alleen landen kunnen vrijwillig onderling besluiten zich aan een regel te houden. De Algemene Vergadering van de VN heeft een heleboel resoluties aangenomen waarin handelingen van Israël illegaal werden verklaard. Zelfs het bestaan van Israël is door die Algemene Vergadering illegaal verklaard. Dat is een mening. En bovendien een mening van een vergadering van overwegend misdadigerstaten. Ook het “Internationaal Gerechtshof” is geen producent van internationaal recht en maakt slechts opinies kenbaar. Dat staat in hun eigen Charter. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de met weinig analyse onderbouwde uitspraak van het Gerechtshof dat ‘de Muur’ (de barrière tussen Israël en de Westbank) illegaal is. Waar kunnen wel internationaal bindende rechtsregels vandaan komen? Alleen de Veiligheidsraad van de VN kan onder bepaalde omstandigheden internationaal bindende rechtsregels opleggen met sancties, maar alleen onder bepaalde omstandigheden. En dat kan alleen omdat de volken van de wereld dat overeengekomen zijn en zulks in het Charter van de Veiligheidsraad staat. Overigens: alléén besluiten gebaseerd op artikel 39 hoofdstuk VII van het Veilgheidsraad-Charter (“Peace-enforcement” ) zijn bindend. Dan kan een land inderdaad te maken krijgen met een militaire interventie op gezag van de Veiligheidsraad.  Maarrrrr . . . . . . . let goed op! Geen enkele resolutie van de Veiligheidsraad ter zake van Israël is gebaseerd op dit artikel 39 van hoofdstuk VII. Ook resolutie 242 niet.” 

Misschien is er nu via deze Australische minister een eerste bresje geslagen en beginnen ook in Nederland de liegende lasteraars die zich topjournalisten wanen en de nep-deskundigen die zich rond de antisemiet Dries van Agt hebben verzameld nattigheid te voelen.

Door:
Martien Pennings
(voor www.ejbron.wordpress.com)