Twaalf jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord

(Door: Robert Kern)

Twaalf jaar zijn in een zucht voorbijgegaan sinds Pim Fortuyn vermoord is. Zijn moordenaar is al vier dagen vrij. Pim is dood, maar zijn politieke agenda is springlevend. Ik mis hem nog elke dag en met mij miljoenen anderen. Hieronder is de ontreddering in Rotterdam op de dag na zijn dood opgetekend.

Op 7 mei, de dag na de moord, liep ik tussen duizenden aangeslagen mensen bij het huis van Fortuyn. De mensen wachtten waardig en geduldig tot zij het palazzo di Pietro, het indrukwekkende vrijstaande huis van Pim in een Rotterdamse volkswijk, bereikten.

Daar legden zij hun brieven, pamfletten, bloemen, knuffels, sigaren en flessen wijn neer. Het huis ligt aan een kindvriendelijk plein, met een speeltuin en veel groen. Op honderd meter afstand rijden treinen langs. In deze volkswijk woonde Pim, die van de mensen van Rotterdam hield, tussen de mensen. Hij hield van hen en zij hielden van hem.

Voor mij liep een effectenhandelaar uit Amsterdam, gekleed in een duur merkpak, en achter mij een stramme heer van 80 jaar, die een gedicht voor Pim bij zich droeg in het Spaans. Het gedicht was geschreven door zijn Spaanse vrouw, die niet in de stoet kon staan omdat zij slecht ter been was. Naast mij liepen twee kleine kinderen met een grote bos bloemen. Hun blonde moeder huilde. Overal teksten; Pim bedankt. Bij het palazzo aangekomen, huilden de meesten. Vele anderen klapte uit eerbied voor Pim. De politie had niets te doen en keek hoe de menigte – oud, jong, blank en gekleurd – waardig voorbij liep. Regillio Tuur, de oud-wereldkampioen boksen bleef de hele dag rond het palazzo hangen. Hij kon Pim´s dood gewoon niet bevatten en op deze wijze drong het verlies stukje bij beetje tot hem door.

Later in de week liep Rotterdam uit om Pim de laatste eer te bewijzen. Tien-, zo niet honderdduizenden, stonden op de kist te wachten. Bij het palazzo en langs de route naar de kerk, waar de uitvaartdienst gehouden werd. Overal huilende en klappende mensen, die in koor riepen ‘Pim bedankt’ en ‘wij gaan door’. ’s Middags stonden klappende mensen langs de hele snelweg, waar de rouwstoet langskwam. Harry Mulisch noemde dit opmerkelijke fenomeen uniek. Het deed hem denken aan de taferelen bij de bevrijding van Nederland in mei 1945. Fortuyn respecteerde anderen, maar vond dat Nederland wel eisen mocht stellen aan degenen die hier opgevangen worden. Hij vond dat Nederland er recht op had trots te zijn op zijn identiteit, democratie en moderniteit. Nederland moest volgens hem maatregelen nemen om te voorkomen dat het land overspoeld werd met grote aantallen onaangepaste vreemdelingen die het natuurlijke evenwicht zouden ontwrichten. Hij noemde de joodse en christelijke waarden de moderniteit, waaraan de immigranten zich moesten aanpassen. Belangrijke kenmerken van de moderniteit vond hij de scheiding van kerk en staat, gelijkwaardigheid van man, vrouw en kind en individuele verantwoordelijkheid.

Ondanks alle pogingen van het politieke en journalistieke establishment hem in een kwaad daglicht te stellen, liet het Nederlandse volk zich niet bedotten. Pim was geen racist, geen populist, maar een moedige idealist die zijn leven gaf voor het Nederlandse volk.

Door:
Robert Kern
(voor www.ejbron.wordpress.com)