Humanitair, dom, gevaarlijk

(Door: Eugen Sorg – Vertaling: E.J. Bron)

De val van de Libische dictator Muammar al-Gaddhafi door een westerse interventie heeft tot een fiasco geleid: Libië verzinkt in de chaos, alleen al in de omgeving van Tripolis werden sinds de “bevrijding” 300 milities geteld. Een commentaar.

Midden februari schokte een nieuwe video van de bloedmoslims van de “Islamitische Staat” (IS) de geciviliseerde wereld. De video laat de onthoofding van 21 Kopten uit Egypte zien. Toneel van de rituele moord op de christelijke gastarbeiders was het Middellandse Zeestrand bij Tripolis, de hoofdstad van Libië. Dit zou een boodschap aan “de natie van het kruis” zijn, verkondigt de video. Er zou alleen sprake van veiligheid zijn wanneer “men zich aan de islam onderwerpt”. En weldra zou men ook “Rome veroveren”. Daarna zie je hoe het bloed in de zee stroomt, zich uitbreidt naar het noorden, richting Italië, dat slechts enkele honderden kilometers ver verwijderd ligt.

Vier jaar geleden was het in het kader van de “Arabische Lente” in verschillende steden in Libië tot demonstraties tegen het regime van kolonel Gaddhafi gekomen. Deze reageerde met de aan het land eigen harde onderdrukking, wat door de westerse media met toenemende verontwaardiging werd becommentarieerd. Vooral de door Gadhaffi´s troepen omsingelde havenstad Misrata werd het symbool voor de oorlog van de duisterling tegen het naar vrijheid smachtende volk. Er zou een gigantisch bloedbad komen, werd voorspeld, de dictator zou strooibommen tegen de burgerbevolking inzetten, het Westen zou niet opnieuw mogen toekijken en zich mede schuldig maken zoals destijds in Rwanda, Bosnië, Darfur.

Geen materiële motivering

De druk op de politici nam toe, maar ook de verzoeking om zichzelf door een snelle militaire interventie als goede en vastberaden staatsmannen te presenteren en de eigen resultaten in de peilingen te verhogen. Met de zegen van de VN-veiligheidsraad en onder leiding van de Amerikanen, met krachtige ondersteuning van de Britten en de Fransen, begon de NAVO op 12 maart 2011 haar luchtaanvallen op Libië. Er bestond geen materiële motivering voor de operatie. Het Westen werd niet door Gadhaffi bedreigd en er stonden in Libië geen nationale belangen op het spel. Gaddhafi had zowel zijn atomaire ambities evenals zijn internationale terreursponsoring al lang opgegeven, en als olieleverancier was hij net zo betrouwbaar als wachter tegen het extreme Jihadisme. De militaire actie werd gerechtvaardigd als morele handeling, als “humanitaire interventie” om onschuldige mensen te redden.

Zeven maanden en 20.000 luchtaanvallen later was het regime verpulverd en Gaddhafi dood – gespietst en doodgeslagen door de meute. “Wij kwamen, wij zagen, hij stierf”, pochte de minister van Buitenlandse Zaken Hillary clinton. En de “New York Times” schreef dat “de Amerikaanse tactiek in Libië model zou kunnen staan voor andere inspanningen”, ja, een “essentiële overwinning van de Obama-doctrine voor het Midden-Oosten. De Britse minister-president David Cameron op zijn beurt, zij aan zij met de tevreden grijnzende Nicolas Sarkozy, feliciteerde in een toespraak in Benghazi het Libische volk en vooral zichzelf “jullie land bevrijd” te hebben en zodoende de voorwaarden gecreëerd te hebben de “democratie op te bouwen”. Zelfs de linkse “Guardian” prees Cameron ervoor “de loop van de geschiedenis veranderd te hebben”.

Land met twee regeringen

Een jaar later werd de Amerikaanse ambassade in Benghazi door islamitische extremisten in brand gestoken en de ambassadeur en drie van zijn medewerkers vermoord. De daders lopen nog steeds vrij rond. In het tweede jaar na de “bevrijding” werden alleen al in de omgeving van Tripolis 300 verschillende milities geteld. Tegenwoordig heeft het land twee regeringen. De ene heeft zich verschanst in een gepantserde Griekse autoveerboot in de haven van Tobroek. De andere – een wilde bende radicale islamieten – resideert in Tripolis. Beide beweren de legitieme autoriteit te zijn. Om de rest van het land wordt gevochten door bandieten en rivaliserende terroristische groeperingen zoals de IS, die o.a. in Benghazi vaste voet heeft gekregen, waar ook een emiraat werd uitgeroepen.

De NAVO had een autoritaire, maar functionerende staat vernietigd en een chaos achtergelaten. Alleen al in de afgelopen 18 maanden zou een derde deel van de bevolking naar Tunesië zijn gevlucht. De “humanitaire interventie” was een gigantisch, schandalig fiasco. Maar sinds de overwinningsfeesten hoor je niets meer van Obama, Cameron en consorten. Alleen al om de eigen eer te redden zouden de kranten hen aan hun verantwoordelijkheid moeten herinneren en aan hun morele schaamteloosheid om net te doen alsof het land, dat zij in de hel gegooid hebben, hen niets meer aangaat.

Bron:
http://bazonline.ch
Auteur: Eugen Sorg

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)