De “Boere-hobby” van Martin Bosma

(Door: “eg regs”)

‘Hoe ver die golwe ons al omspoel,
die diepe hart sal altyd voel –
ons is verborge-een.’

Met deze woorden omschreef de Zuid-Afrikaanse dichter Totius ooit de verwantschap tussen Nederlander en Boer. Hij sprak van een ‘fyn mistieke eenheidsband’. Het is dan ook op zich mooi dat Martin Bosma aanleiding heeft gevonden om bijna een heel boek te wijden aan het tragische lot van onze halfbroers. En om aan de hand van hun recente geschiedenis óns een blik in onze eigen toekomst te gunnen. Helaas echter bleek ook Martin Bosma op cruciale momenten niet te  kunnen ontkomen aan de knieval voor politieke correctheid.

Want ‘minderheid in eigen land’ is weliswaar een heel potente zegswijze om de problematiek op een beeldende manier tot uitdrukking te brengen, maar wat koop je ervoor als je blijft steken in de volstrekt ontoereikende PVV-riedel van moskeeverbod en immigratiestop? Maatregelen die (dankzij de discrepantie in etnische geboortecijfers) dit doemscenario hooguit zullen vertragen, maar nimmer stuiten, laat staan keren. Wil je er werkelijk wat aan doen, dan zijn veel radicalere maatregelen vereist: denaturalisatie gevolgd door deportatie. Zou het kunnen dat deze oplossingen in het boek wel genoemd werden, maar (om onverklaarbare redenen) in de recensies en interviews onaangeroerd bleven? Het lijkt niet aannemelijk.

Concentrerend op de Zuid-Afrikaanse dimensie van zijn boek valt Bosma nog veel dieper door de mand. Allereerst heeft het iets ongepasts om -zoals Bosma dat doet- een tragedie die zich in ‘real time’ ontvouwt als een soort empirische aanschouwingsles op te willen voeren. Stel dat je een drenkeling ziet spartelen in het water;dan ga je toch zeker eerst proberen een reddingsboei naar die arme stakker toe te werpen,en pas daarná ga je eventueel de omstanders wijzen op het belang van zwemlessen, de gevaren van de zee en dergelijke. Maar deze stap slaat Bosma over. Het is alsof we door hem meegevoerd worden naar een bizar experiment, waarin het met de proefobjecten op catastrofale wijze fout afloopt. Alsof ons nu nog slechts de klinische taak rest om de kille data te verzamelen en te analyseren.

Alleen hebben we hier natuurlijk niet van doen met amorfe en willoze entiteiten in een laboratoriumsetting, maar met mensen van vlees en bloed. Mensen die nú -vandaag de dag- onderworpen zijn aan de gruwelijke uitwassen van ‘social engineering’. De oprechtheid van Bosma’s sympathieën mogen dan wel boven iedere twijfel verheven zijn, maar dit neemt niet weg dat hij zijn onderwerp met wat meer gevoel – om niet te zeggen respect – had kunnen bejegenen. De afstandelijkheid waarmee hij het Boere-volksbestaan harteloos als een verloren zaak weg impliceert, doet zoals gezegd bepaald onkies aan.

Maar hoe had Bosma zijn boek dan wél moeten aankleden? Welke oplossingen bijvoorbeeld had hij  kunnen aandragen? Wel, hij is een politicus en enige verbeeldingskracht mag dan bij zo’n persoon aanwezig verondersteld worden. Maar los daarvan hebben wij als land natuurlijk een lange geschiedenis en traditie van ‘aandacht voor mensenrechten’, ‘ontwikkelingssamenwerking’, ‘trainingsmissies’,’opbouwmissies’ en ‘vredesmissies’. Misschien dat voor het eerst deze – kennelijk onverbeterlijke – bemoeizucht eindelijk eens ten goede aangewend zou kunnen worden. Het is zomaar een suggestie. En dan nog één: zou het misschien niet recht doen aan de ten hemel schreiende afgrijselijkheid van het onderwerp dat ter tafel ligt als Geert Wilders voortaan een kleine fractie van de tijd die hij besteed aan Israël zou afbuigen in de richting van Zuid-Afrika?

Helaas valt Bosma meer te verwijten dan slechts een enigszins halfslachtige betrokkenheid. Want als hij in het programma van Pauw verklaart dat “Mandela deugde”, of als hij in het Volkskrant-interview stelt dat de Apartheid ‘immoreel en verwerpelijk’ was, wat doet hij dan anders dan de Boeren nog even een trap na geven? Je zou haast denken dat iedere t.a.v. de Apartheid aangevoerde rechtvaardigingsgrond volstrekt uit de lucht gegrepen was. Dat er feitelijk nooit een reden heeft bestaan voor Apartheid en dat ieder motief niet legitiem was; slechts een façade waarachter blind nazisme schuilging.

Om aan Mandela woorden vuil te maken, is overbodig. Als Bosma werkelijk nog niet inziet dat Mandela een communistische bedrieger, leugenaar, dief en massamoordenaar was, dan heeft het geen nut om hem hiervan te proberen te overtuigen, want hij zal deze onbetwistbare waarheden nooit kunnen bevatten; het is verspilde moeite. Maar ook ten aanzien van de Apartheid zou het -zo valt te vrezen – louter voor de vorm zijn wanneer je hem enige voor de hand liggende vragen zou voorleggen:

Indien de ANC-dictatuur inderdaad zo afzichtelijk is als Bosma beweert, met welk middel had hij dán deze calamiteit willen voorkomen? Dat wil zeggen: afgezien van de afzonderlijke kieslijsten waarin de Apartheid voorzag. En als hij inderdaad zo begaan is met het lot van de tienduizenden blanken die sinds de afschaffing van de Apartheid vermoord zijn, welke maatregel om de zwarte bloeddorst te stelpen had hij dan wél aanvaardbaar geacht? Wederom afgezien van de remedies die de Apartheid voorschreef: de groepsgebiede wet, de wet op de aparte geriewe en bijvoorbeeld het (‘racistische’) kommando-stelsel.

Dat een prominent Nederlands politicus zich waagt aan een sympathieke beschrijving van het actuele lot der Boeren is bijzonder. Misschien is zoiets in de huidige Westerse wereld zelfs een unicum. En het is te begrijpen dat een schrijver soms verplicht is om voor de Bühne de nodige obligate gemeenplaatsen te prevelen. Niemand die had verwacht dat Bosma bij zijn boekpresentatie ronduit zou zeggen: Apartheid was een verstandige en wijze voorzorg. Hoe waar het ook maar zijn mag – dat zou echt ondenkbaar zijn geweest. Maar wat Bosma uiteindelijk wél te zeggen had over de Apartheid (en over Mandela) is, zelfs onder verwijzing naar de terreur van politieke correctheid, onverschoonbaar. Dit zijn dingen die hij zelf kennelijk werkelijk gelooft. Dat is misschien zijn goed recht, maar daarmee heeft hij zichzelf wel voorgoed gediskwalificeerd als een serieus pleitbezorger van de blanke zaak.

Naar verluidt doet Geert Wilders de interesse van Martin Bosma voor Zuid-Afrika af als een ‘Boere-hobby’. Deze ontboezeming verschaft ons misschien een inkijkje in de processen die in het spel zijn. Wat zou Wilders ervan vinden als iemand zijn voorliefde voor Israël zou karakteriseren als een ‘hobby’? Waarschijnlijk zou hij dit (terecht) opvatten als een denigrerende sneer. Maar de kwalificatie is in het geval van Bosma misschien niet eens zo heel erg gezocht. Want inderdaad lijkt het erop dat Bosma zich in het beoefenen van deze liefhebberij in hoofdzaak laat leiden door een gemakzuchtige, lichtzinnige en niet goed doorgedachte vrijblijvendheid. Jammer.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)