Waarom krijgen schijnasielzoekers vóór de Duitse jongeren een stageplaats?

(Door: Petra Raab – Vertaling: Theresa Geissler)

250.000 jongeren genegeerd: De regering sjoemelt met de stage-statistiek.

De helft van de leerlingen uit het middelbaar voortgezet onderwijs en een vijfde van de leerlingen uit het hoger voortgezet onderwijs wordt intussen op een zijspoor gerangeerd. Het gevolg is dat de Duitse stagiaires gemiddeld 19, 5 jaar oud zijn als zij met hun stage beginnen. Middelbare scholieren zijn aan het begin van hun opleiding 19,2, leerlingen uit het hoger voortgezet onderwijs 19 jaar oud – en dat terwijl de schooltijd voor de meesten met 17 jaar afloopt. Waarom? Omdat velen van hen eerst een paar rondjes in het overgangssysteem draaien eer zij een echte stageplek krijgen.

www.spiegel.de

Illegale asielzoekers, die eigenlijk helemaal niet naar Duitsland zouden mogen komen, omdat ze helemaal geen asielzoekers zijn, mogen voor altijd in Duitsland blijven als ze hier een opleiding beginnen. Ook de andere zogenaamde asielzoekers, die geen asielzoekers zijn, mogen allemaal in Duitsland blijven. Niemand van de 600.000 geweigerde binnenkomers – die de Duitsers door hun arbeidsinzet allemaal mede onderhouden- wordt uitgezet. Wie het redt om als buitenlander naar Duitsland te komen, wordt door de Duitsers voor de rest van zijn leven volledig verzorgd.

In plaats van eerst ervoor te zorgen dat de autochtone jongeren een stageplaats krijgen, worden thans de vluchtelingen op de Duitse arbeidsmarkt bevoorrecht.Welke werkgever zou nu toch een vluchteling bevoorrechten, die noch Duits spreekt, noch een schoolopleiding als de Duitse kinderen achter de rug heeft en die bovendien in een cultuurkring is opgegroeid, waarin over het algemeen alles door middel van geweld geregeld wordt? Zoiets is alleen maar mogelijk als de werkgevers door de Duitse regering bij het in dienst nemen van vluchtelingen een bonus uitbetaald krijgen, net zoals pensions, hotels en autochtone particulieren alleen maar vluchtelingen opnemen, omdat er voor hen met Duits belastinggeld betaald wordt en voor Duitsers niet.

Zo bevordert deze regering met Duits belastinggeld de bevoorrechting van buitenlanders in Duitsland ten opzichte van Duitsers, hoewel dit land dankzij de arbeidsinzet van Duitse ouders en grootouders pas geworden is wat het nu is. In plaats van hier rekening mee te houden, alleen al uit respect voor deze ouderen en hun inzet voor Duitsland, worden hun nakomelingen thans, ten gunste van  buitenlanders in Duitsland, op straat gesmeten. Deze regering bedrijft aldus niet langer politiek voor de Duitsers, maar voor alle buitenlanders over de hele wereld die het op de één of andere manier lukt Duitsland binnen te komen Zij bezorgt hen een onderkomen en doet al het denkbare dat zij zich maar hier in Duitsland kunnen vestigen, door de inzet en arbeidskracht van de Duitsers, terwijl zij de Duitsers verwaarloost en ervoor zorgt dat zij ten opzichte van de buitenlanders in Duitsland op alle fronten worden benadeeld, zodat er daardoor steeds minder Duitsers in Duitsland komen en steeds meer buitenlanders.

Hier gaat het niet om de bereidheid te helpen, want dan zou men op de eerste plaats de Duitsers hier minstens dezelfde hulp doen toekomen als de buitenlanders; hier gaat het om de decimering van de Duitsers op zich, teneinde ze door mensen uit Afrika, Turkije en het Arabische gebied te vervangen, over het algemeen allemaal moslims. Daartoe wordt de  arbeidskracht van de Duitsers afgedankt.

De Duitsers werken aldus tegen zichzelf en hun cultuur. Ze worden door  hun eigen regering gedwongen de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen te vernietigen. Als men het Duitse belastinggeld niet zou gebruiken voor het naar Duitsland halen van zo veel buitenlanders zouden ten eerste de Duitsers minder hoeven werken en zouden ten tweede alle Duitsers dan geen zorgen om het bestaan meer hebben. Werk- en stageplekken zouden er genoeg zijn in Duitsland, zoals in de tijden dat er nog zo goed als geen buitenlanders in Duitsland waren, maar vooral zou men de daarmee samenhangende kosten van 1 biljoen Euro voor de migranten aan de Duitsers kunnen besteden, die dan nog slechts maximaal 20 uur per week zouden moeten werken. Duitse daklozen zouden er dan helemaal niet zijn en ook geen gepensioneerden die zich in het vuil moeten wentelen.

Moeders zouden meteen bij hun kinderen kunnen blijven en ze grootbrengen. Door de eisen, die de buitenlanders in Duitsland stellen is het voor deze hoe dan ook mogelijk, alle hoeken en gaten die voordien door Duitsers werden bezet, over te nemen.  Dat is het beste te zien aan de toewijzing van levensmiddelenstandplaatsen. Buitenlanders worden door stad en gemeente bij de toewijzing van levensmiddelenstandplaatsen en -zaken bevoorrecht. Als bijvoorbeeld een Turk en een Duitser beide een levensmiddelenstandplaats in Duitsland aanvragen, krijgt de Turk hem, dat is zo zeker als het Amen in de kerk. Precies daardoor is bijna elke kleine zaak in het centrum van de stad door kebab-tenten  bezet. De pizzabezorgdiensten worden over het algemeen niet meer door Italianen bezet, maar door Arabieren. Leverdiensten, van wat dan ook, eigenen de de moslims in Duitsland zich allemaal toe, gesteund door de Duitse politiek.

Wie een plaatselijke festiviteit bezoekt, zou er eens op moeten letten, hoeveel van deze kramen door Arabisch ogende mensen bediend worden. Minstens de helft ervan is al in Arabische handen en dat toch bij een, naar verluidt, 5% moslims in het land. Wie in zijn stad om zich heenkijkt, zou er eens op moeten letten hoeveel kebab-zaken zich daar bevinden. Voor deze plekken hebben zich ook Duitsers en andere christelijke buitenlanders, zoals Italianen of Grieken, aangemeld, maar vrijwel altijd gaan ze naar de Turken in het land. Zo wordt wat dit betreft de veiligstelling van arbeidsplaatsen voor moslims in Duitsland bevorderd, terwijl men tegelijkertijd de Duitsers onteigent en op straat smijt.

De levensmiddelendistributie is een lonende zaak, in welk land dan ook. Hetzelfde geldt voor bankkredieten. Moslims krijgen leningen voor hun zelfstandigheid in Duitsland. Duitsers niet.

Zo kunnen moslims zich steeds meer in Duitsland nestelen. Door deze over-bevoordeling van buitenlanders in Duitsland, in het bijzonder de moslims, door de Duitse Staat en de banken, wordt de Duitse samenleving steeds meer teruggedrongen en de woekering van culturen die niets met de Duitsers gemeen hebben, bevorderd. Deze over-bevoordeling van vreemde culturen in Duitsland doet zich voor op elk gebied, zoals bijvoorbeeld in de Hartz IV autoriteiten. Terwijl de Duitsers voor de geringste overtreding beboet worden, wordt in Duitsland zo goed als geen buitenlander door de Hartz IV autoriteiten beboet, in het bijzonder niet als hij moslim is. Daarbij komt dan nog dat ze toch ook alle privileges incasseren, daarbij geholpen door hele verenigingen en ondersteunende organisaties, zodat hen maar niets door de vingers glipt: http://info.kopp-verlag.de

Zo worden zelfs ISIS-aanhangers in Duitsland gesteund. Mensen dus,die de Duitse ongelovigen als hun vijanden beschouwen. Wie buitenlander in Duitsland is, kent geen nood. Het zijn de Duitsers die bij bosjes op straat belanden, de Duitse kinderen. Buitenlanders of buitenlandse kinderen, in het bijzonder de islamitische, ziet men daar niet. Die hoeven zich om hun bestaan in Duitsland, vanwege de arbeidsinzet van de Duitsers, geen zorgen te maken. Die worden gekoesterd en beroepsmatig op de posten die ze bezetten kunnen en willen, gesteund.

Dat geldt evenzeer voor de ziektekostenverzekering. Terwijl honderdduizenden Duitsers geen ziektekostenverzekering meer hebben, ofschoon ze misschien wel decennialang voor deze staat gewerkt hebben, wordt aan asielzoekers meteen een ziekenfondsbewijs uitgereikt. Hetzelfde geldt voor mobiele telefoons, betaalkaarten waarmee de asielzoekers overal betalen kunnen. Steeds keurig bijgevuld. Terwijl de Duitsers in de winkels nog maar heel weinig in kunnen kopen en velen van hen vaak alleen nog maar statiegeldflessen afgeven, kopen de asielzoekers als kampioenen in de winkels en hebben niet de geringste geldzorgen. Ze leven als de spreekwoordelijke luizen op een zeer hoofd. Waar men asielzoekers in Duitsland ziet, zijn zij met z’n allen beter uitgerust dan het grootste deel van de Duitsers. Dat begint met hun schoenen, gaat via de broek en eindigt bij de koptelefoon van hun nieuwe mobiele telefoon.

Geldproblemen, om deze überhaupt te kunnen gebruiken, hebben ze niet. Wie een asielzoeker in Duitsland ziet die nog maar net twee weken hier is, heeft het gevoel dat hij óf de Lotto gewonnen heeft óf zich door tientallen jaren hard werken in Duitsland een financiële basis vergaard heeft, terwijl de hardwerkende Duitsers er steeds meer als vluchtelingen uitzien en het hen voor het grootste deel hier dan ook precies zo vergaat.

Bron:
http://petraraab.blogspot.nl
Auteur: Petra Raab

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)