Hoe PEGIDA-Utrecht werd belaagd, maar uiteindelijk overeind bleef

(Door: Theresa Geissler)

Pegida Utrecht! Wekenlang had ik er naartoe geleefd en gehoopt dat ik erbij zou kunnen zijn! Zelfs een opgelopen zware verkoudheid in de laatste dagen van september 2015 werd door mij in zekere zin met opluchting begroet, louter omdat het ongemak zich op een niet al te ongunstig tijdstip voordeed: Zo’n twaalf dagen schatte ik -terecht- voldoende om ook dit te boven te komen. Het is natuurlijk waar dat dit weer eens niet de enige “beer op de weg” bleek te zijn, iets, waar de oplettende volgers van de site van E.J. Bron de afgelopen dagen ruimschoots kennis hebben kunnen nemen.

Ga maar na: Een dag of vier geleden kwam het bericht door dat de geplande mars vanaf de Neude te Utrecht door de binnenstad op last van VVD-burgemeester van Zanen verboden was. Zogezegd uit veiligheidsoverwegingen, omdat de Jonge Socialisten op dezelfde dag toestemming voor een tegen-demonstratie hadden gevraagd en men “vreesde voor confrontaties.” Een drogreden, aangezien men, als men daar dan zó voor vreesde, de toestemming voor de -laatst aangevraagde- tegendemonstratie gemakkelijk had kunnen weigeren. Dat Van Zanen, dubbelhartig, niet tot een dergelijke duidelijke uitspraak overging, mocht geen verwondering wekken, aangezien zijn Haagse collega-partijgenoot van Aartsen hem in dubbelhartigheid overvloedig was voorgegaan: Die had zelfs inmiddels élke vorm van demonstratie binnen zijn gemeente verboden, hoe aanvechtbaar zo’n besluit vanuit democratisch standpunt misschien ook ís. Aldus mocht men, achteraf bekeken, nóg in zijn handen knijpen dat van Zanen nét niet verkoos over te gaan tot een algeheel verbod, maar zich bepaalde tot het beperken van de twee vergunningen tot staande manifestaties op twee verschillende locaties, op weliswaar betrekkelijk geringe, maar voldoende afstand van elkaar.

Daarmee was, zoals de attente lezer zich zal herinneren, het gesteggel geenszins ten einde: Een tweede linkse beweging, de Antifa, kreeg officieel géén toestemming voor een tegendemonstratie, maar nam daar geen genoegen mee en dreigde met illegale ‘aksies’ op de betreffende dag – gericht tegen Pegida, wel te verstaan. En Pegida-zelf zowel als de Jonge Socialisten sputterden op hun beurt tegen en verkondigden aanvankelijk tegenover de pers de geplande marsen toch te zullen houden, zodat men als belangstellende, behalve met het vooruitzicht, dat het allemaal nog wel eens knap ‘link’ zou kunnen worden, tevens kampte met onzekerheid omtrent de startlocatie: Tóch de Neude of de nieuw vastgestelde standplaats Vredenburg? Het zou tot de morgen van de dag zelf duren, voor dagblad de Telegraaf daarover (digitaal) uitsluitsel gaf: Men berustte tóch in de staande manifestatie op Vredenburg. Mij alláng best; als het maar dóórging!

Nu ben ik zo’n gek die uit ziekelijke angst ergens te laat te komen altijd en overal te vroeg komt,  althans als zich geen onvoorziene omstandigheden voordoen. Maar die déden zich – afgezien van een treinvertraging van 10 minuten – niet voor, zodat ik rond één uur – een uur vóór tijd – op de bewuste locatie arriveerde. Vooralsnog was er meer ‘kit’ aanwezig dan publiek: Surveillancewagens zowel als politiebusjes stonden in ruime mate geparkeerd en zelfs bereden politie patrouilleerde van tijd tot tijd rond, zodat het plein aan het eind van de middag danig vervuild bleek door de uitwerpselen hunner rijdieren. Maar ja, imposant er uitzien doen zulke ruiters natuurlijk wél. Zo op het oog werd de indruk hoe dan ook gewekt dat de “Hermandad” vastbesloten was om niets aan het toeval over te laten, ook al bleek dat later enigszins tegen te vallen en ook al had het geheel op dát moment nog iets weg van “met een kanon op mussen schieten.” Maar ook ik begreep dat dit nog zou kunnen veranderen.

Na een tijdje rondgekeken te hebben of ik misschien ook ergens een bekende zag, ontdekte ik Jack Terrible, die voor de gelegenheid zijn zwart-getinte schilderij van de gesluierde vrouw om zijn nek gehangen had. We waren erg blij elkaar tezien, want, hoewel we er wel allebei op gehoopt hadden, was er deze keer in die richting geen afspraak gemaakt. Jack gaf dan ook toe dat hij deelname aan dit evenement aanvankelijk niet zozeer van plan was geweest, maar zich had laten overhalen door Raffie Chohan van de Dutch Defense League, die hier nu ook zou spreken. Ik had Raffie tijdens de demonstratie in Rotterdam, afgelopen Pinksteren, ook al ontmoet en onze wederzijdse begroeting was erg hartelijk. Tevens vond een nieuwe kennismaking plaats met onze mede-reaguurster “Jowitteroos” die deze middag ook aanwezig was.

Intussen was het plein gaandeweg wel meer en meer “dichtgeslibd”, zij het dan ook helaas niet met uitsluitend Pegida-fans: We waren ons bewust van de waarschijnlijke aanwezigheid van “Antifa ‘s” en de vraag was niet direct óf maar eerder wannéér ze van zich zouden laten spreken. Dat begon kort na de aanvang, tijdens het openingswoord door “Edwin Utrecht.” Hun strategie: Vooral het scanderen van leuzen (“Aksie, aksie!”), het manipuleren met rook- en vuurwerkbommen en  ‘laatkomers’ die alsnog naar de manifestatie wilden de weg versperren. Op zichzelf vond ik het eigenlijk niet onoverkomelijk: Hoewel spoedig duidelijk werd dat de politie, tenminste aanvankelijk, niet adequaat ingreep, slaagden die lui er toch niet in te dichtbij het podium te komen en waar wij stonden – vooraan dus – bleef het rustig, terwijl voor mijn gehoor de microfoon het tumult gemakkelijk overstemde. Het verstandigste had ik eigenlijk gevonden als de sprekers zo goed mogelijk dóórgesproken hadden, de verstoorders zoveel mogelijk negerend, maar waarschijnlijk heb ik wat dat betreft te makkelijk praten: Feit is tenslotte dat de sprekers, ook nog op het podium, natuurlijk het volle zicht hadden op de ongeregeldheden, wat een mens uiteraard aardig van zijn a propos kan brengen, om nog maar te zwijgen van het feit dat Pegida-fans meer naar achteren van tijd tot tijd hun zelfbeheersing verloren en de Antifa ’s te lijf gingen, waarop met name Edwin Utrecht zich enige malen gedwongen zag zijn speech te onderbreken en hen te bezweren zich niet te laten provoceren. Natuurlijk is het onder dergelijke omstandigheden tamelijk ondoenlijk een redevoering te houden en vooral Raffie, die als derde sprak, raakte enige keren de draad kwijt en liet zelfs één keer het papier met haar tekst op de grond vallen.

Toch deed zich tenslotte een kentering voor, verrassend genoeg nadat Edwin Utrecht de redevoeringen voor de zoveelste keer onderbrak, ditmaal om een beroep op de politie te doen om “zich eens echt als politie te gedrágen en diegenen in bescherming te nemen, die het récht hadden hier thans te stáán en diegenen aan te pakken die dat recht verstoorden!” Opmerkelijk genoeg leek dit de ‘kit’ wat te doen ontwaken, want ze werden eindelijk wat actiever: De rust keerde terug en er schijnen een aantal onruststokers te zijn opgepakt, al geschiedde dat vrijwel geheel buiten ons gezichtsveld.

Veel bijval kregen Lutz Bachmann – tweede spreker – voorman van Pegida-Dresden, die zijn speech trouwens in het Engels hield, en, verrassend, Tommy Robinson! Diens stijl en stemgeluid herkende je onmiddellijk als vanouds! Hoewel natuurlijk niet langer de leider van de EDL leek hij zich psychisch, Goddank, geheel ontworsteld te hebben aan de invloeden van het twijfelachtige ‘Quilliam’, want hij sprak als vanouds, overtuigd en met verve! Ergens vond ik het geen wonder dat hem dit kennelijk gelukt was, want hij was er destijds, met behulp van deze organisatie, wel bijzónder laaghartig ingeluisd!

Alle pogingen van de Antifa’s – en, in verkapte vorm, die van het wettig gezag – ten spijt bleef deze Pegida-middag tóch overeind, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid én de inbreng van deze twee kópstukken! Dát nam niemand ons nog af! Wij – Jack, Jowitteroos en ik – besloten de middag met een afzakkertje en een, al met al, toch niet onvoldaan gevoel, ondanks alles. En wat ons, na al deze ervaringen, verder te doen staat? Persoonlijk heb ik daar maar één antwoord op: Dóórgaan: We kúnnen niet anders!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)