ONDANK IS DES WERELDS LOON

Zeer ondankbare islamitische kinderen.

(Door: “Driek”)

Zojuist lees ik tot mijn verbijstering dat honderd en vijftig ontevreden asielzoekers meelopen in een demonstratie tegen de omstandigheden in de noodopvang Heumensoord. Hoewel de betoging gericht is tegen de omstandigheden, gaan de meeste spandoeken over de lange procedures. De protestmars gaat naar het raadhuis van Nijmegen. Vorige week klaagde de Ombudsman over de noodopvang, waar zo’n drieduizend asielzoekers verblijven in tenten.

Spitse lezer van deze ongenaakbare site van E.J. Bron, ik vind dat het terugsturen van die parasieten veel te lang duurt. Ze hebben hier niks te zoeken. Het zijn bedriegers. Doch onze bewindslieden zijn door geen wereldschokkende gebeurtenis uit hun geheiligde slaap te wekken. Pas als bij duizenden Nederlandse burgers de toorn ontvlamt, de verbittering en haat zijn uitweg zoekt in rebellie, omdat zij het gif der verderfelijke islam, waarmee zij druppel voor druppel zijn geïnjecteerd, niet langer accepteren – wanneer ook de mooipraters en sympathisanten dezer gruwelijke ideologie hun ‘Vaandel der Domheid’ strijken, omdat de knop der bedelstaf hen al wordt aangereikt; dan pas ontwaken zij ontgoocheld in een gehavend, verwaarloosd Nederland. Doch dan is het tij des onheils niet meer te keren.

Neen, lezer, die islamitische goudzoekers hebben geen reden tot protest. Doch zij eisen materiële welvaart. Beter ware geweest als die bedelende bedoeïenen in hun armzalige contreien waren gebleven. Ze hebben hier niks te zoeken. Je moet toch maar het lef hebben om als vreemdeling zonder geld hier in Nederland met spandoeken te gaan lopen. Want, let wel, lezer, het ontbreekt die evangelisten van Mohammed aan niets. Zij krijgen eten en drinken, medische verzorging, kleding en zakgeld, gratis vervoer en een gratis advocaat voor de verblijfsprocedure.

Niet zonder koude rilling lees ik dat in de jaren-40 het doorgangskamp Westerbork op die Drentse heidevlakte duizenden Joodse burgers herbergde, die daar maandenlang moesten bivakkeren om uiteindelijk op transport gesteld te worden naar de vernietigingskampen in Polen.

De Joden die lange tijd in Westerbork verbleven, bemerkten, na de schok van arrestatie en deportatie naar Drenthe enigszins te boven te zijn gekomen, dat de leefomstandigheden in Westerbork redelijk goed waren. Mishandelingen en moord kwamen er nauwelijks voor. Gezinnen bleven bij elkaar. Er was over het algemeen voldoende te eten. Daarnaast waren er vele voorzieningen, waaronder een winkel, scholen, een uitstekend ziekenhuis en een theater waar kwalitatief goede shows op de planken werden gebracht.

Joodse kinderen op transport naar doorgangskamp Westerbork.

Maar, lezer, let wel, uiteindelijk draaide het in Westerbork maar om één ding: het transport dat wekelijks vertrok. Soms wel twee. De angst op transport gesteld te worden beheerste het hele dagelijkse kampleven. Transport betekende je doodvonnis.

En daar hoeven die klagende ondankbare Mekkanen in Heumensoord niet bang voor te zijn. Want aan het eind van hun procedure wacht hun niet de dood in de gaskamer. Hoogstens een retourtje land van herkomst met geld toe. Ik vind het een reuze schande wat ons, Nederlanders, allemaal wordt aangedaan. Eens dienen Lodewijk Asscher en zijn ‘vrienden in het kwaad’ voor een rechtbank te worden gedaagd.

Lezer, zoals gewoonlijk voel ik weer een niet te beteugelen woede in mij opstijgen. Daarom laat ik het hierbij.

Ik wens u allen nog een gezegende dag.

Door:
“Driek”
(voor www.ejbron.wordpress.com)