Laat het heldere denken weer tot leven komen en de jihad zal sterven

(Door: Raymond Ibrahim – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

Omdat het tot mijn vakgebied behoort, zou men verwachten dat ik onmiddellijk na de jihadistische aanslagen van het soort dat onlangs plaatsvond in Brussel (35 doden) of San Bernardino (14 doden) of Parijs (130) veel te zeggen zou hebben. Ironisch genoeg is dat niet zo; zulke aanvallen zijn uiteindelijk symptomen van wat ik een onderwerp voor discussie waard vind, namelijk de diepere oorzaken die eraan ten grondslag liggen; de wortels van het kwaad. (Wat kan men nog meer toevoegen wanneer een symptoom van het kwaad waar men allang voor gewaarschuwd heeft zich voordoet, behalve: “Ik heb het je toch gezegd?“).

Dus wat is de diepste oorzaak van jihadistische aanslagen? Velen denken dat de ultieme bron van de steeds toenemende terreur tegen het Westen de islam is. Toch heeft deze veronderstelling één probleem: de islamitische wereld is enorm zwak en in diepste wezen niet in staat een bedreiging te vormen. Dat iedere islamitische aanval op het Westen een terroristische aanslag is – en terrorisme is, dat is bekend, het wapen van de zwakken – is veelzeggend.

De islamitische wereld is niet altijd zwak geweest. Gedurende ongeveer duizend jaar was de islamitische wereld de gesel van het Westen. De huidige geschiedenisboeken verwijzen mogelijk naar diegenen die het christelijke Europa terroriseerden, zoals de Arabieren, de Saracenen, de Moren, de Ottomanen, de Turken, de Mongolen, of de Tataren – maar allemaal opereerden die onder dezelfde vlag van de jihad, waarvan de Islamitische Staat zich ook bedient.

Nee – nu bevindt de ultieme vijand zich onder ons. De diepere oorzaak achter de voortgaande islamitische terreur van het Westen is te vinden bij degenen die al het discussiëren over en het analyseren van de islamitische doctrine en de geschiedenis in de doofpot stoppen of vergoelijken; die honderdduizenden islamitische migranten verwelkomen, terwijl ze weten dat sommigen jihadistische activisten zijn en dat velen zonder meer ‘radicaal’ zijn; die eraan meewerken om de seculiere Arabische dictators omver te werpen, in naam van de “democratie” en de “vrijheid”; alleen maar om de jihad, die door de alleenheersers onderdrukt is, de vrije loop te laten (het grondgebied van de Islamitische Staat bestaat uit landen die waren “bevrijd” door de VS en hun bondgenoten: uit Irak, Libië, en Syrië).

Dus zijn westerse leiders en politici de achterliggende oorzaak van de islamitische terreur van het Westen?

U bent er dichtbij – maar u bent er nog niet helemaal.

De westerse versterking van de jihad beperkt zich zeker niet alleen tot een aantal elitaire leiders en instellingen, maar is het natuurlijke gevolg van het postmoderne denken – de echte reden dat het mogelijk is dat een van nature zwakke islam een bron van telkens terugkerende rampspoed voor een militair en economisch superieur Westen is.

Vergeet niet dat de reden dat mensen zoals de Franse president François Hollande, de Amerikaanse president Barack Hussein Obama en de Duitse bondskanselier Angela Merkel – drie prominente westerse leiders, die volhouden dat de islam niet schuldig is aan geweld en die aandringen op islamitische immigratie – aan de macht zijn, is omdat zij een wereldbeeld belichamen dat normatief is in het Westen.

In deze context is het faciliteren van jihadistische terreur niet zozeer van bovenaf opgelegd, maar meer een basisproduct van tientallen jaren verkeerd, maar onbetwist denken. (Degenen die geloven dat de problemen in Amerika beginnen en eindigen met Obama zouden er goed aan doen te onthouden dat hij niet aan de macht is gekomen door een staatsgreep, maar omdat hij – twee keer – werd gekozen. Dit geeft aan dat Obama en de meerderheid van de kiezers in Amerika een gedeeld en verkeerd wereldbeeld hebben. Hij kan dit wereldbeeld cynisch uitbuiten, maar dat verandert niets aan het feit dat het zo is, omdat dit verwrongen wereldbeeld de heersende stroming is en hij daar gebruik van kan maken).

De westerse versterking van de jihad is geworteld in een aantal filosofieën die zijn uitgezaaid tot in alle hoeken van het sociale leven en hoekstenen van de postmoderne epistemologie [wetenschapsleer] zijn geworden. Deze omvatten de leerstellingen van het relativisme en het multiculturalisme enerzijds, en antiwesterse, antichristelijke sentimenten anderzijds.

Tezamen genomen vinden deze hoekstenen van het postmoderne, post-christelijke denken dat er geen absolute waarheden zijn en dat dus alle culturen fundamenteel gelijkwaardig zijn en respect verdienen. Als een westers persoon een beschaving of religie wil bekritiseren, laat hem dan “naar binnen kijken” en erkennen dat zijn Europees christelijk erfgoed de belichaming van onverdraagzaamheid en imperialisme is.

Voeg daarbij een aantal onnozele en dwaze idealen – de waarheid kan nooit worden uitgesproken, omdat die ‘de gevoelens van sommige mensen zou kunnen kwetsen’ (uitgezonderd blanke christenen, die vogelvrij zijn verklaard). En in plaats van de moslims wantrouwend tegemoet te treden, zou het Westen zijn uiterste best moeten doen om hen te behagen, totdat ze “ons aardig vinden” – en daarmee heeft men een zeker werkend recept voor een ramp, die zichtbaar wordt in de huidige gang van zaken.

De westerse mensen worden van de wieg tot het graf gebombardeerd met deze bovengenoemde ‘waarheden’ – van de kleuterschool tot de universiteit, van Hollywood tot de redactiekamers/het nieuws en nu zelfs in de kerken – zodat ze niet in staat zijn om een eenvoudige waarheid, waarvan hun voorouders goed op de hoogte waren, te accepteren en daarnaar te handelen: dat de islam een inherent gewelddadige en intolerante geloofsbelijdenis is, die niet naast een niet-islamitische opvatting kan bestaan (behalve wanneer die, in tijden van zwakte, onoprecht is).

De essentie van dit alles kwam duidelijk naar voren toen Obama, om de onmenselijke wreedheden van de Islamitische Staat weg te redeneren, de Amerikanen adviseerde om een toontje lager te gaan zingen en in gedachte te houden dat hun christelijke voorouders schuldig waren geweest aan vergelijkbare, zo niet ergere, gruweldaden. Dat hij daarvoor bijna duizend jaar moest teruggaan om voorbeelden te vinden door te verwijzen naar de kruistochten en de inquisitie – die beide volledig zijn vertekend door het kromgetrokken postmoderne wereldbeeld en dat hij daarbij de imperialistische moslims als slachtoffers afbeeldde – deed er, volgens de leider van Amerika, niet toe.

Erger nog, het maakte voor de meeste Amerikanen niet uit. De grootste les was niet dat Obama moderne islamitische wreedheden goedpraatte door de christelijke geschiedenis verkeerd voor te stellen en te demoniseren, maar dat hij alleen maar het gangbare verhaal bevestigde, waarin de Amerikanen door indoctrinatie zijn gaan geloven. En zo, afgezien van de gebruikelijke kortstondige en betekenisloze praatjes, werden zijn woorden – net als veel van zijn pro-islamitische, antichristelijke commentaren en zijn beleid – doorgegeven zonder [politieke] gevolgen.

***

De islamitische wereld was eens, lang geleden, een supermacht en de jihad een onweerstaanbare kracht, waar rekening mee moest worden gehouden. Ruim twee eeuwen geleden versloeg een opkomend Europa – dat meer dan een millennium aan jihadistische veroveringen en wreedheden had ervaren – de islam echter en maakte hem onschadelijk.

Terwijl de islam zich terugtrok in de vergetelheid, kwam het post-christelijke Westen langzaam tot stand. De islam is niet veranderd, maar het Westen wel: de moslims houden nog steeds hun afkomst en hun religie – die hen aanzetten tot de jihad tegen de westerse “ongelovige” – in ere, terwijl het Westen heeft geleerd om haar afkomst en religie te verachten, waardoor het een ongewilde bondgenoot van de jihad is geworden.

Vandaar de huidige situatie: de jihad is op volle sterkte terug, terwijl het Westen – niet alleen haar leiders, maar ook een groot deel van de bevolking – die in meerdere of mindere mate faciliteert. En deze situatie kan niet gemakkelijk worden hersteld. Want als men accepteert dat de islam inherent gewelddadig en intolerant is, dan moet men een aantal hoekstenen van het postmoderne westerse denken verwerpen, en zoiets gaat het probleem van de islam verre te boven. In deze context, die niets minder is dan een intellectuele/culturele revolutie – waarin het rationele denken gangbaar wordt – zal het Westen frontaal met de islam in botsing mogen komen.

Maar er is ook enig goed nieuws. Met elke islamitische aanval worden de ogen van steeds meer westerse mensen geopend en zien ze de ware aard van de godsdienst van Mohammed. Dat dit gebeurt ondanks dat generaties in het Westen aan pro-islamitische indoctrinatie zijn blootgesteld, is een teken van de toenemende onbeschoftheid van de jihad.

Maar het blijft onduidelijk of het objectieve denken het huidige verhaal van het relativisme, het anti-christendom, en de dwaze emotionaliteit uiteindelijk omver zal werpen.

Eenvoudig gezegd, tegelijkertijd het multiculturalisme vieren en de jihad verslaan, is onmogelijk.

Als zo’n revolutie echter snel plaats vindt, zal de islamitische jihad gemakkelijk weer in de vuilnisbak van de geschiedenis kunnen worden geveegd. Want het feit blijft: de islam terroriseert de wereld, niet omdat hij dat kan, maar omdat het Westen dat toelaat.

Bron:
www.raymondibrahim.com
Auteur: Raymond Ibrahim

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)

h/t “De Realist”