Justitie en politiek: de ware daders van Berlijn

(Door: Andreas Unterberger – Vertaling: E.J. Bron)

Je begrijpt het allemaal niet wat er rondom de door een Tunesische crimineel en Salafist gepleegde Berlijnse massamoord tot nu toe al aan het licht is gekomen. Het ongelooflijke, het echt intens diepe kwaad is echter – afgezien van de misdadige fundamenten van het “islamisme” – niet bijvoorbeeld het falen van de politie en rechercheurs. Deze hadden de mannen weliswaar al lang voor dodenrit op de korrel gehad, konden de daad echter niet verhinderen.

Het ongelooflijke, het werkelijk kwaad zijn echter veelmeer de rechters, officieren van justitie en Europese rechtbanken, die het terrorisme, de illegale massa-immigratie en de islamisering al jarenlang de weg hebben geplaveid met ignorantie en een wereldvreemde goedmenschelijke juridische dictatuur. Zij zijn het samen met de wetgevende machinerie in de individuele landen van Europa die bijna altijd meer in de mensenrechten van vermeende daders dan in de overlevingsrechten van de slachtoffers geïnteresseerd zijn geweest. De politiek heeft het uit louter politieke correctheid nooit gedurfd de immigratievriendelijke daders in juridische robe tegen te houden.

Mededaders zijn echter ook alle media en de (vooral in het Groene, kerkelijke en rode kamp te vinden) “goedmenschen”, die zich altijd hebben verzet tegen efficiënte wetten voor databescherming, tegen efficiënte uitzettingswetten en tegen de opsluiting van immigranten die geen asiel hebben gekregen en weigeren te vertrekken.

Het is werkelijk ongelooflijk wat er allemaal fout is gegaan, zowel in de concrete zaak Amri als in de zogenaamde antiterreur politiek. Hieronder de belangrijkste elementen van het afgrijzen over de zelfvernietigende degeneratie van de rechtsstaat, maar ook van de hulpeloosheid van de politiek van veel landen:

1. Een dag na de massamoord in Berlijn maakt het Europees Gerechtshof bekend dat het een efficiënte jacht op potentiële terroristen door middel van dataopslag, dus door het opslaan van contactdata voor bijvoorbeeld een periode van zes maanden, verbiedt. Dit zou alleen mogen plaatsvinden bij zware misdaden. Wat de “rechters” van het Europees Gerechtshof echter niet begrijpen: men weet helaas niet van tevoren wie een zware crimineel is. Als deze dataopslag zou bestaan, dan zou men in ieder geval binnen enkele minuten na concrete daden weten met wie een verdachte de afgelopen 6 of 12 maanden getelefoneerd, gemaild of op andere wijze contact gehad heeft. Maar de EU-rechters vinden de antiterreur strijd gewoon niet belangrijk . . .
2. Amri is niet alleen in Tunesië, maar daarna ook in Italië zwaar crimineel geweest. Alleen hebben de Duitse autoriteiten, bij wie hij als zielig persoon die bescherming zocht, hebben dat noch van de Italiaanse noch van de Tunesische justitie gehoord.
3. Tunesië heeft geweigerd de man terug te nemen, omdat hij (wijselijk genoeg) geen papieren bezeten en voortdurend zijn zogenaamde identiteit veranderd heeft. Dan zou men immers niet kunnen weten of hij Tunesiër is. Terwijl zijn hele familie in Tunesië woont en na Berlijn ook onmiddellijk voor de camera´s verscheen. Het gedrag van Tunesië is weliswaar begrijpelijk, omdat het land zelf enorme problemen met de terreur en absoluut geen behoefte aan zulke types heeft. Het is echter onbegrijpelijk dat Europa dat schouderophalend accepteert.
4. De Duitse ambassadeur in Tunesië heeft vorig jaar (echter alleen maar volgens niet helemaal te verifiëren aanwijzingen) bericht dat het land gevangenissen heeft geopend om door middel van de “vluchtelingen”stroom ettelijke ongure types kwijt te raken.
5. De wetgevers durfden nog niet eens van potentiële Jihadisten de asielvergunning of het paspoort af te pakken. Of van zulke radicale islamieten die zelf bij ISIS zaten in Syrië – maar van wie men niet exact weet wat ze daar precies gedaan hebben.
6. In de meeste Europese landen zin tot nu toe alle pogingen mislukt om het geven van welke soort ontwikkelingshulp dan ook te verbinden aan de strikte verplichting van het ontvangende land om mensen terug te nemen die door Europese autoriteiten als burgers van dat land geïdentificeerd werden. Ook de EU was met het oog op haar hulp niet tot zo´n verbinding bereid.
7. In de meeste landen bestaat er volgens de jurisdictie en de wetgeving geen mogelijkheid om mensen, wie asielaanvraag werd afgewezen en weigeren te vertrekken, desnoods langdurig op te sluiten.
8. Dat gaat raar genoeg zelfs dan niet als de autoriteiten aanwijzingen hebben dat de man koketteert met een terroristische daad, zoals dat bij de Tunesiër Amri het geval was. Zolang hij nog geen aanslag heeft gepleegd of zolang een plan hiertoe niet in alle details bekend is, hebben voor de rechtbanken in de regel de mensenrechten van zo iemand voorrang. Wat kan de rechters daarentegen de mensenrechten interesseren van ieder mens die daarna door deze man vermoord of verminkt wordt . . .
9. Zelfs de mogelijkheid bestaat niet om zulke potentieel gevaarlijke personen, zulke would-be-terroristen van een elektronische enkelband te voorzien om ze in de gaten te houden.
10. In Berlijn werd nu na de vrachtwagenterreur een salafistische moskeevereniging bestormd. Deze was al eens in 2015 bestormd, omdat daar Turken en Kaukasiërs werden gerekruteerd voor de terreurstrijd van de “Islamitische Staat”. Destijds kwam de verantwoordelijke imam ook in voorarrest – en werd blijkbaar weer vrijgelaten.
11. Nu windt iedereen zich op dat Anis Amri weliswaar als potentieel gevaar bekend stond, maar niet 24 uur per dag werd bewaakt. Vooral winden zich diegenen op die het altijd oké hebben gevonden dat justitie niemand serieus vervolgd en gevangen zet bij wie geen concrete daden te bewijzen waren. Daarbij zien deze critici echter over het hoofd dat voor de bewaking van één man ongeveer 40 agenten nodig zijn. Wat gezien de veel meer dan tienduizend potentieel gevaarlijke personen, terugkeerders uit de Jihad en aanstichters tot Jihadisme dit idee compleet onmogelijk maakt.
12. Bovendien is het ongelooflijk dat in het geval van Amri de procureur-generaal bij het hoogste federale gerechtshof in Duitsland de observatie van de verdachte in september heeft stopgezet, omdat er alleen belastende aanwijzingen waren geweest, omdat er (nog) niets concreets gebeurd was.
13. In Oostenrijk ken ik gevallen waarin het openbaar ministerie tegen agenten is opgetreden, omdat deze bij de jacht op misdadigers af en toe verschillende opsporingsmaatregelen zonder uitdrukkelijke aanwijzing van het openbaar ministerie hebben uitgevoerd. In de meeste gevallen hebben de rechters de politieagenten uiteindelijk vrijgesproken. Maar hun demotivatie werd desondanks een duurzame. Al teveel politieagenten hebben zichzelf op grond van het formalistische of machtsbewuste gedrag van de officieren van justitie beloofd om in het vervolg alleen nog dienst te doen volgens de voorschriften.
14. Een andere catastrofe onder de verantwoordelijkheid van justitie, deze keer de Italiaanse, in de zaak Amri: het is heel aannemelijk dat dit criminele figuur pas in de Italiaanse gevangenis überhaupt salafistisch geradicaliseerd werd.
15. Het allergrootste schandaal is echter dat door de door links geregeerde Duitse deelstaten nauwelijks nog uitzettingen worden uitgevoerd (in Duitsland is uitzetting namelijk een zaak van de deelstaten). De nieuwe regering van de stad Berlijn – waar de dader zich het laatst heeft opgehouden – staat aan de top van de uitzettingsweigeraars. Des te onbegrijpelijker is het dat de Berlijnse SPD-burgemeester Müller nu, in plaats van ook maar een zweem van zelfkritiek te oefenen, de kritiek van de CSU op het Berkijnse nietsdoen “onfatsoenlijk” noemt.
16. Rood-Rood-Groen heeft in Duitsland ook in de Bondsraad efficiëntere uitzettingswetten verhinderd.
17. In Oostenrijk bestaat geen enkele open informatie en diepgaand onderzoek waarom er hier eigenlijk nog minder mensen worden uitgezet dan in Duitsland. Om dat precies te onderzoeken zou al lang een zaak voor de Rekenkamer hebben moeten zijn. Er bestaat geen vertrouwen meer in de ministeries van Binnenlandse Zaken en Justitie of de landelijke politieautoriteiten dat we hierover werkelijk omvattend en eerlijk geïnformeerd zouden worden . . .
18. Tot op de dag van vandaag wordt van asielzoekers geen DNA-monster genomen. Met behulp hiervan zou men niet alleen misdaden gemakkelijker kunnen vervolgen; daarmee zou men ook achter de nationale herkomst van de zwijgzame asielzoekers kunnen komen (dat zou echter “racistisch” zijn, argumenteert echter het linkse hulpfront voor volksverhuizing met zijn killer vocabulaire).
19. In Duitsland zowel als in Oostenrijk is Justitie enorm zwijgzaam tegenover het publiek. Terwijl de politieautoriteiten eraan gewend zijn geraakt voor hun gedrag openlijk rekening en verantwoording te moeten afleggen, beschouwen officieren van justitie en rechters zich ver verheven boven zulke eisen.
20. Bijna net zo weerzinwekkend als het nietsdoen van de wetgevers en justitiële autoriteiten bij de antiterreur strijd en het stoppen van de volksverhuizing is hun ijver bij de vervolging van burgers, die op de sociale media uitdrukking verlenen aan hun frustratie en woede over dit alles met al te duidelijke woorden, dus “ophitsend”, dus crimineel.

Met het oog op zo´n justitie kan je alleen nog maar hopen en bidden dat de blijkbaar voor Kerstmis geplande islamitische terreur geen nieuwe tonelen vindt. In Australië werd zojuist bekend dat daar een aanslag met kerst verhinderd werd. Daar zijn echter justitie en politiek niet zulke watjes als in Duitsland en Oostenrijk.

Bron:
www.andreas-unterberger.at
Auteur: Andreas Unterberger

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)