Wat Brussel ook beweert, de EU implodeert nog steeds en dit zijn de redenen waarom het gebeurt

(Door: Leo McKinstry – Vertaling: “Wachteres” & “Henk V.”)

De Europese Unie heeft zich altijd gekenmerkt door opperste arrogantie. De leiders combineren een minachting voor democratie en nationaal bewustzijn met een messiaans geloof in hun ideologie van een federale eenheid. Maar nu heeft hun heerszucht nieuwe hoogten bereikt, gebaseerd op de theorie dat hun gekoesterde project na jaren van crisis weer op de rails staat.

Deze hernieuwde zelfingenomen ambitie wordt weerspiegeld in hun toenemende halsstarrigheid naar Groot-Brittannië met betrekking tot de Brexit, wat wordt onderstreept door hun buitensporig hoge eis van meer dan 80 miljard pond als compensatie voor een “echtscheiding”.

De toenemende arrogantie van Brussel berust op twee factoren:

Ten eerste heeft men het idee dat de progressieve, globalistische krachten in Europa de overwinning over het anti-EU-populisme behalen, wat geïllustreerd wordt in de recente overwinning van de Franse presidentsverkiezingen door Emmanuel Macron, iemand uit het politieke midden die zich aan de nieuwe tijd heeft aangepast, ten koste van Marine Le Pen van het Front National. De vermoedelijke overwinning van Angela Merkel in de Duitse verkiezing van september, de koude, plannen uitbroedende architect van het moderne Europa, zal het gevoel van superioriteit van de EU alleen maar versterken.

De andere factor is het eerste bewijs van groei in de economie van de eurozone, na een lange periode van stagnatie en daling. Nadat zij geweigerd hebben om de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor de ineenstorting na de financiële crash, proberen de EU-bazen nu met de eer te gaan strijken voor de eerste sprankjes van herstel.

“We hebben goed nieuws, dat van alle kanten van de Europese Unie komt”, maakte Mario Draghi, de voorzitter van de Europese Centrale Bank, de vorige maand bekend. Maar zo’n optimisme is niet alleen zelfingenomen, het is misleidend. In werkelijkheid is de EU, die door haar eigen chronische gebreken is geruïneerd, nog steeds op weg naar een totale mislukking.

In plaats van dat zij een bloeiende toekomst schept, leeft de Brusselse elite zich uit in een ‘Danse Macabre’, terwijl het continent wegglijdt in chaos. Alle retoriek over een economisch herstel is sterk overdreven. De meeste structurele problemen, die de laatste crisis hebben veroorzaakt, zijn nog steeds aanwezig. De overheidsfinanciën zijn te zwak en de tekorten te hoog. Vergeleken met de VS en het Verre Oosten is de eurozone volstrekt niet in staat om te concurreren, gebukt als zij gaat onder bureaucratie, zware belastingen en een geldverslindende sociale zekerheid.

In Europa woont slechts 7% van de wereldbevolking, maar tegelijkertijd neemt het 50% van de sociale uitgaven van de wereld voor haar rekening.

De quasi socialistische vijandigheid tegen ondernemingszin verklaart waarom de werkloosheid in Europa, die op dit moment 9,3% bedraagt, zo hoog blijft, meer dan het dubbele van het Verenigd Koninkrijk. Evenzo is het banksysteem niet vernieuwd, in het bijzonder in Italië, waar het aantal onrendabele leningen wordt geschat op £ 270 miljard. Nog de vorige week moesten twee regionale Italiaanse banken door de belastingbetaler worden opgekocht. Even schadelijk is de obsessie van de EU om door middel van politieke integratie de federale superstaat te bouwen.

Dat doel zal zeker instabiliteit en woede onder de bevolking teweeg brengen, omdat het in feite betekent dat de democratie wordt afgedankt, de nationale identiteiten worden vernietigd, de soevereiniteit wordt verwoest en de rol van een niet-gekozen, gecentraliseerde oligarchie wordt vergroot.

Maar verreweg het meest destructieve kenmerk van de EU-regering is de permanente sociale revolutie die door de open grenzen politiek, het vrije verkeer en het dogma van het multiculturalisme wordt veroorzaakt.

Zelfvoldane personen, zoals Macron en Merkel, beweren graag dat de massale immigratie welvaart en voorspoed heeft gebracht, maar de enorme, niet aflatende buitenlandse instroom is een slopershamer in het hart van de Europese samenleving geweest.

De aantallen tarten alle beschrijvingen. Alleen al in 2015 emigreerden 4,7 miljoen mensen naar de EU, waarvan 1,54 miljoen naar Duitsland gingen en 631.000 naar Groot-Brittannië.

Volgens de eigen cijfers van Brussel waren er in januari 2016 35 miljoen mensen in de EU die buiten haar grondgebied zijn geboren.  Maar liefst 17% van de bevolking van Zweden is in het buitenland geboren, terwijl het aantal van 16,3% voor België niet veel lager is. Maar dit zijn alleen maar de officiële statistieken, die in werkelijkheid veel hoger kunnen uitvallen. De migrantenbevolking van Groot-Brittannië is zeker veel hoger dan de regering bereid is te erkennen.

De weigering op ideologische gronden van de EU om immigratie aan te pakken, wordt zichtbaar gemaakt door de logistieke ondersteuning die zij geeft aan de enorme exodus uit Afrika en het Midden-Oosten over de Middellandse Zee. Sinds januari 2015 zijn 1,47 miljoen migranten via de zee in Europa aangekomen, waarvan 101.210 in de afgelopen zes maanden.

In plaats van dat zij heeft geprobeerd deze overstroming te voorkomen, heeft de EU in feite een gigantische veerbotendienst op touw gezet, die wordt gemaskeerd als een reddingsoperatie met het doel migranten van de Afrikaanse kust naar Europa over te brengen. Het hoeft ons niet te verbazen dat deze aanpak alleen maar het geopend worden van nog meer routes en het zich verzamelen van steeds grotere aantallen mensen in Noord-Afrika heeft aangemoedigd.

In maart van dit jaar waarschuwde Antonio Tajani, de voorzitter van het EU-parlement, dat zonder [tegen]actie de instroom “Bijbelse proporties” zou kunnen aannemen en dat “10, 20 of zelfs 30 miljoen immigranten in de komende tien jaar naar de Europese Unie zullen komen”.

Traditioneel Europa is aan het verdwijnen. Zoals commentator Douglas Murray het stelt: “Aan het einde van de levensduur van de meeste mensen die momenteel leven, zullen de volkeren van Europa de enige plaats in de wereld hebben verloren die wij ons ‘thuis’ kunnen noemen”.

Terwijl de leiders van de EU zichzelf steunen met propaganda die op hun eigen belang gericht is, moet het publiek leven met maatschappelijke ontwrichting en geschonden maatschappelijke infrastructuren, met vreemdelingen die dis-harmoniëren, met vrouwonvriendelijke culturen en met de angst voor een moorddadig jihadisme.

Brussel wil een goede afloop bezingen, maar de doodsklok klinkt voor de Europese beschaving.

Bron:
www.express.co.uk
Auteur: Leo McKinstry

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)

h/t “Ben Heavem”