Handwerk en industrie ontgoocheld: migranten voldoen niet aan de verwachtingen

(Vertaling: E.J. Bron)

Er bestaan twee modellen: Australië en Canada halen de goed geschoolde arbeidskrachten het land binnen. Duitsland en Zweden proberen van “asielzoekers” geschoolde arbeidskrachten te maken. Driemaal raden welk systeem beter functioneert.

“Vluchtelingen als arbeidskrachten zijn hopeloos”, citeren de kranten “Merkur” en “tz” uit München de bouwondernemer en meester-timmerman Rudolf Waxenberger uit Erding. “Nauwelijks eentje houdt het lang vol. Meestal is het na de tweede dag al einde oefening. Of ze komen daarna helemaal niet meer opdagen, of ze hebben de een of andere smoes.”

Hierin staat hij niet alleen, Veel ondernemers en zelfstandige handwerkers denken er exact hetzelfde over. Ongeveer 90% van de “asielzoekers” die in Duitsland een beroep willen uitoefenen, zouden hun opleiding afbreken. Er zou geen sprake kunnen zijn van geschoolde krachten. En bij velen ontbreekt de fundamentele kennis van de Duitse taal. Velen zouden niet eens hulpbaantjes kunnen uitvoeren. Ook de grote mentaliteitsverschillen zouden een probleem zijn. Uiteraard, want tijdens het werk moet je op elkaar kunnen vertrouwen.

De grote DAX-concerns, die in de mainstream graag over de kansen van de immigratie spreken, hebben zelf maar heel weinig “asielzoekers” aangenomen. Alleen ondernemingen die op zoek zijn naar goedkope arbeidskrachten kunnen hier voordeel uit halen.

Er bestaan twee modellen: model Zweden/Duitsland versus model Canada/Australië

Zweden en Duitsland zijn twee landen, wier model er hoofdzakelijk in bestaat om de grenzen zover mogelijk te openen voor “asielzoekers” uit de hele wereld. De economie daar hoopt op goedkope arbeidskrachten en leerlingen in opleiding. De immigranten moeten de geschoolde krachten van morgen zijn – wordt beweerd. Daarvoor neemt men – zogenaamd slechts tijdelijk – de massale immigratie in de sociale stelsels op de koop toe.

De economiewetenschapper en socioloog professor Gunnar Heinsohn heeft de aandacht gevestigd op de problematiek, dat immigratielanden zoals Amerika ervan geprofiteerd hebben dat de mensen met niets het land binnenkwamen en daar hard voor alles moesten werken. Dat heeft Amerika grootgemaakt. De situatie in Europa daarentegen zou een migratiefenomeen laten zien dat in de historie van de mensheid nog nooit zo zou zijn voorgekomen, namelijk de immigratie in de sociale stelsels. Ze komen om deel te nemen aan het sociale systeem. Het zijn geen pioniers.

Het huidige Angelsaksische migratiemodel, zoals dat vooral in Australië, Nieuw-Zeeland en Canada, maar ook in de VS gangbaar is, houdt het aantal “asielzoekers” laag en werft in plaats daarvan voor gekwalificeerde vakkrachten en academici. In Canada en Australië bestaat een streng selectiesysteem om uit te zoeken wie het land binnen mag en wie niet. Van doorslaggevende betekenis is de behoefte van de eigen economie. Een ieder die in deze landen wil immigreren, moet kunnen bewijzen dat hij een bepaalde tijd zonder hulp van de staat zijn hoofd boven water kan houden. Immigratie in de sociale stelsels wil men daar vermijden.

Weliswaar heeft Canada onder zijn minister-president Justin Trudeau geprobeerd om zich een liberaal en internationaal imago aan te meten en heeft grote aankondigingen gedaan wat betreft de opname van “vluchtelingen”. Maar in vergelijking met Duitsland en Zweden is Canada´s “betrokkenheid” bijna krakkemikkig.

Australië doet niet eens moeite om een asielzoeker-vriendelijk imago te bewaren. Daar stuurt men de “asielzoekers” liever naar Papoea-Nieuw-Guinea of een eiland in de Stille Zuidzee. Overigens: voor een “vluchteling”, die aangeeft voor oorlog en dood te vluchten, is het geen erg lot om op een vreedzaam eiland in de Stille Zuidzee te belanden.

Australië bezit onder de Angelsaksische landen de strengste immigratieregels. Maar geschoolde krachten zijn welkom. Het land heeft een heel hoge levensstandaard en een geringe werkloosheid. De grootste steden Sydney en Melbourne hebben een laag criminaliteitscijfer. De levensverwachting is er erg hoog.

Noorwegen en Denemarken oriënteren zich liever op de Angelsaksische landen dan op Zweden

Maar Zweden is niet representatief voor Scandinavië. In Noorwegen oriënteert men zich veelmeer op de Angelsaksische voorbeelden. Men wil goed opgeleide vakkrachten en academici, geen onopgeleide “asielzoekers”. De conservatieve midden-rechts regering van Noorwegen heeft overigens de laatste verkiezingen opnieuw gewonnen. De noren gelden volgens het “World Happiness Report” van 2017 als het gelukkigste volk ter wereld.

Zweden heeft vanwege ontbrekende capaciteiten aan de noodrem van zijn ongebreidelde opnamepolitiek getrokken. Maar in principe is men bij zijn politiek gebleven: Zweden moet een open land met een open samenleving blijven. Met reclamevideo´s op de Zweedse televisie wordt de Zweedse bevolking er op voorbereid zich in te stellen op de behoeften van de “nieuwe Zweden”. De Noorse minister van Integratie heeft al aangekondigd dat men in Noorwegen geen Zweedse toestanden zou willen.

Duitsland daarentegen geldt nergens in de wereld als voorbeeld. Er bestaat in de hele wereld geen enkel land dat de migratiequota van Duitsland als modelvoorbeeld voor zijn eigen doel heeft gesteld. De geschiedenis zal aantonen welk land de betere weg heeft gekozen, Duitsland of Australië. De prijs betaalt de volgende generatie.

Bron:
www.freiewelt.net

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)