STRAKS MOETEN WE DE SCHUILKELDER IN . . .

Schuilkelder in Amsterdam (1942).

(Door: “Driek”)

Nu lees ik zojuist in één onzer Socialistische Couranten dat er in Amsterdam oefeningen worden gehouden voor een eventuele terroristische aanslag. Wie had ooit kunnen denken dat in ons eens zo vredig Amsterdam terroristische aanslagen zouden kunnen plaatsvinden. Ongelooflijk. Maar, let wel, spitse lezer van “E.J. Bron”, dit is nog maar het begin van alle ellende die ons in den nabije toekomst te wachten staat. Straks, binnen afzienbare tijd, kan niemand zich nog veilig op straat begeven. Dan loeien dagelijks den sirenes ter waarschuwing van een komende aanslag en worden wij geteisterd door gebedsoproepen van moskeeën en minaretten. Schuilkelders ontsieren straks het vertrouwde straatbeeld. Lezer, dan leven wij in een land van tweedracht, haat en onheil. Hoe heeft het toch in hemelsnaam zover kunnen komen wijl we toch een vredelievend volk zijn?

„Deze oefening is een vervolgstap in de voorbereiding op een aanslag waarvan ik hoop dat deze onze stad nooit zal treffen”, schrijft locoburgemeester Eric van der Burg. „De oefening is een onderdeel van de bredere aanpak van (dreigend) terrorisme. Leerpunten uit de oefening worden meegenomen in de bredere aanpak. Ik hecht er aan te benadrukken dat een aanslag nooit helemaal te voorkomen valt. Voor het geval een aanslag toch plaatsvindt, is het van belang dat alle betrokken diensten goed voorbereid zijn.”

Het was in het turbulente jaar 1940 dat mijn opa een schuilkelder construeerde in de achtertuin van onze woning. Voor het geval den Duitsers de stad zouden bombarderen hadden wij alvast een schuilplaats. Thuis leefden wij in angstige spanning. Toen den schuilkelder na veel gegraaf eindelijk klaar was, verbleef ik den gansche dag onder de grond. Mijn opa maakte er een riant onderkomen van. Het was er gezellig toeven. Doch mijn opa bleef somber gestemd. ‘We gaan er straks allemaal aan’, zei hij. En daar kreeg hij grotendeels in gelijk. Gelukkig bleef ons huis gespaard. Het bleef bij een paar verdwaalde granaatscherven die ons vensterraam versplinterden.

In juli 1942 werd het bittere ernst. De Duitsers maakten een aanvang om met vrachtwagens den Joodsche burgers uit hun huizen op te halen. Het waren grote wagens met een laadklep aan den achterzijde met een zeildoeken overkapping. Ja, lezer, zo ging dat toen. Enig erbarmen met dien vervolgde stumpers was er niet.

Welnu, lezer, ik zie den toekomst donker in. Dank zij de onverantwoordelijkheid onzer corrupte regeringsleiders die hun ogen sluiten voor het islamitisch gevaar leven wij in een angstwekkende tijd. Soms, in mijner verbeelding, beluister ik van verre alreeds den vrachtwagens die met zacht ronkende motor naderbij komen. Voor den Nederlander die zich straks niet wenst te bekeren tot dien misdadige islam en weigert als slaaf te worden behandeld, is het instappen geblazen. U bent dus gewaarschuwd.

Joodsche burgers worden met vrachtwagens opgehaald (1942).

Edoch, lezer, den burger heeft de mogelijkheid gehad om een nieuwe regering onder Mark Rutte te verijdelen. Doch de wil ontbreekt. Den ongeïnteresseerde burger kijkt liever naar nutteloze televisieprogramma’s. Dikwijls vraag ik mij af hoe Geert Wilders zijn immer bevlogen optreden volhoudt om dien domme burgers wakker te schudden. Maar zijn ze het eigenlijk wel waard? Want,  lezer, het volk blijft altoos maar stemmen op die leugenaars die van alles beloven. Ik had allang het bijltje erbij neergegooid.

Ik vind Geert Wilders een heldhaftig man. Het is werkelijk zonde van zijn tijd en energie om deze te verspillen aan een belachelijk proces over zijn uitspraak ‘minder Marokkanen’. Maar het is niet anders. Tenslotte moeten wij dien beledigde mohammedanen, die ons allemaal vreselijk de strot uitkomen, tegemoet komen. Anders worden ze weer eens boos.

Ik wens U allen nog een gezegende dag.

Door:
“Driek”
(voor www.ejbron.wordpress.com)