De Rusland-discussie op “E.J. Bron” nader verklaard

De Russische presidentiële vlag. 

(Door: “Weethetwel”)

Inmiddels zijn er op “E.J. Bron” in korte tijd drie artikelen verschenen die als onderwerp een negatieve houding hadden tegen Vladimir Poetin, de president van Rusland. De reacties waren veelvuldig en in diverse kleuren. Vaak ook scherp en humoristisch. In een later stadium zelfs geïrriteerd, omdat het niet meevalt herhaaldelijk opmerkingen aan te moeten horen die voor de schrijver kennelijk gesneden koek zijn, maar voor de lezer nog lang niet. Voorbeelden: de bewijzen van de Rusland-connectie bij Trump´s verkiezing zouden zich opstapelen en het zou Poetin zijn die spionnen in Engeland vergiftigde. Zo staan er tientallen van dit soort ongemotiveerde statements in de tekst. Opmerkelijk was dat veel van de opmerkingen ook een economische achtergrond hadden. Termen als zelfverrijking,  economische sancties, crisis, armoe voor de bevolking, bezuinigingen op Defensie die de positie van Rusland verzwakken en noem maar op. Er werd zelfs meesmuilend gedaan over de omvang van de Russische economie, die kleiner zou zijn dan die van Italië, wat dat er dan ook mee te maken zou hebben. Reden om een aantal zaken wat beter in de context te plaatsen.

Rusland is in potentie een rijk land.

Rusland beschikt over enorme rijkdommen aan grondstoffen. Daaronder zijn begrepen fossiele brandstoffen als olie en gas. Kenmerk van grondstoffen is doorgaans dat ze goedkoop zijn. Het grote geld wordt gemaakt door van de grondstoffen producten te maken. In de vroege jaren van de industriële revolutie gebeurde dat meestal niet ver van de vindplaatsen. Waar kolen en staal samen zaten, ontstonden de eerste grote industriegebieden. Tegenwoordig is dat verband er minder. De “maakindustrie” kwam in toenemende mate naar China, maar er is een weg terug ingezet, mede onder invloed van stijgende kosten en een versnelling van de productiefasen en kwaliteitseisen.

Het treurige van Rusland is dat het land in de meeste gevallen de boot gemist heeft, niet in de laatste plaats door buitenlandse manipulatie. De Tsarenfamilies van vorige eeuwen waren er vooral om mooi en rijk te zijn en hadden niet de prikkel om iets te doen aan economische ontwikkeling. Daarna kwam het communisme. Daar was wel de wens tot economische ontwikkeling maar de opgetuigde “planeconomie” werkte niet naar behoren. Dat is nu eenmaal het probleem als ideologisch opgetuigde bestuurders de maatschappij in willen richten naar hun natte dromen. Zie ook onze huidige bestuurders en de EU. In zo’n planeconomie komen wel zaken van de grond, maar uiterst bureaucratisch. Het mist het sprankelende van een economie waar mensen geprikkeld worden en de kans krijgen hun gedachten en ideeën om te zetten in voor de maatschappij nuttige producten. Het beste komt dan boven drijven. Tot op heden heeft een dergelijk systeem in Rusland nog geen enkele kans gehad.

De Koude Oorlog vergde veel van Rusland´s krachten

Dat Rusland na de Tweede Wereldoorlog communistisch was, had twee grote nadelen: een hoop energie ging zitten in het onderdrukken van de eigen bevolking, zoals dat bij links hoort. Dat was allemaal energie die nuttig gebruikt had kunnen worden, los van de miljoenen arbeidskrachten (ook zijnde consumenten!) die vermoord werden in deze linkse wereld. In de tweede plaats was Rusland vanwege het communisme een dankbare bliksemafleider voor de westerse wereld om een gemeenschappelijke vijand te creëren. Daarmee kon in het Westen de aandacht van andere problemen afgeleid worden en kon tevens flink verdiend worden aan een defensieapparaat dat bestond uit duizenden in West-Europa gelegerde militairen met alle bijbehorende steeds vernieuwde en verbeterde wapens. Rusland met zijn slecht ontwikkelde economie voelde de noodzaak in die wapenwedloop mee te gaan en besteedde daardoor een buitengewoon groot deel van zijn productiemiddelen aan defensie. Dat ging ten koste van andere bestedingsmogelijkheden, zoals het verhogen van de levensstandaard van de bevolking. De Dunki’s en de Jannen zullen wel beweren dat Rusland begon, maar in de naoorlogse geschiedenis valt van Rusland weinig agressie te bespeuren ten aanzien van uitbreiding van zijn grondgebied en werd (soms met harde hand) wel ingegrepen in landen en gebieden die bij de capitulatie van Duitsland in 1945 “verdeeld” en toegewezen waren aan de Russische invloedssfeer. De onderdrukking van de Hongaarse opstand in 1956 is daarvan een voorbeeld. Door de exorbitant hoge defensie uitgaven in relatie tot zijn slecht ontwikkelde economie en een belabberd economisch systeem als het communisme heeft Rusland toen niet de mogelijkheid gehad zijn economie naar een veel hoger plan te tillen.

Einde communistische tijdperk in 1989, val van de Berlijnse Muur

De val van de Berlijnse Muur betekende het einde van het communistische tijdperk in Rusland. De westerse kapitalistische wereld zag zichzelf als de overwinnaar. Er volgden in sneltreinvaart een aantal ontwikkelingen die men als “kapitalistisch” zou kunnen kenmerken, maar in wezen een snelle diefstal betekenden. Alle dingen in Rusland behoorden de staat en zonder dat dit ook maar ergens geregeld was eigende een aantal “slimme” Russen zich dit voor een appel en een ei toe onder het motto “privatisering”. Dat waren havens, gebouwen, boerderijen, grond etc., maar de hoofdprijs was de beschikking over de rijkelijk voorradige grondstoffen. Het was vooral Boris Jeltsin die dit mogelijk maakte. In korte tijd kwam bijna 70% van de Russische rijkdom in handen van een 20 tal personen, vaak oligarchen genoemd.

Een aantal van hen kwam uit kringen van het corrupte communistische systeem en dat maakte ze nog minder geliefd bij de bevolking. Ze kregen toen de beschikking over volstrekt verouderde fabrieken en juist degenen die moderniseerden, ontsloegen vaak ook nog duizenden improductieve arbeiders.

Het werd steeds duidelijker dat zo’n kapitalistisch systeem niet kan bestaan in een maatschappij die daar helemaal niet op is ingericht. Een puur kapitalistisch systeem ontspoort door zijn eigen hebzucht, omdat er geen tendens is tot herverdeling en de rijkdom zich buiten het bereik van de bevolking steeds meer ophoopt bij enkelen.

En op zo’n moment wordt Poetin de president

Ga er maar eens aan staan. Poetin is een slimme vogel en beslist geen onruststoker. Het zijn juist rust en orde welke er eerst moeten zijn voordat je wat anders kunt. Voor westerse begrippen is zijn definitie van rust misschien niet helemaal democratisch, want onder rust verstaat hij geen opgeklopte politieke polemieken en manifestaties, en hij is er van overtuigd dat de ultieme rust voor Rusland op dit moment zijn eigen presidentschap is. En hij is per slot van rekening ook als zodanig gekozen. De tandenknarsende Poetin-haters zeggen dat het allemaal niet eerlijk is en ook niet eerlijk gegaan is bij de verkiezingen, maar in de onderbouwing van Jan en Ronald heb ik geen “bewijzen” kunnen vinden dat er op grote schaal gefraudeerd is. Trouwens 60% van de stemmen is toch wel iets heel anders dan de schamele 20% die bijv. een Rutte heeft om toch minister-president te worden of de 32% van Merkel waarmee ze ook de andere 68% van de Duitsers in de vernieling kan helpen.

Vervolgens is  Poetin begonnen een deel van de Russische rijkdom terug te gaan pakken. Zijn focus lag daarbij vooral op de oligarchen die de grondstoffen ingepikt hadden, want om olie uit de grond te halen en te verkopen hoef je geen speciale kwaliteiten te hebben. Verschillenden van hen zitten nog in de gevangenis. Kun je ook weer allerlei Poetin-haat bij verzinnen. Voor degenen die fabrieken bezitten die van de grondstoffen iets maken, bijv. aluminiumindustrie, ligt de zaak moeilijker. Als de fabriek succesvol is, heeft de ondernemer kennelijk wel kwaliteiten en als je de fabriek terug pakt en door ambtenaren laat runnen, kun je hem net zo goed meteen sluiten. Deze oligarchen worden vooral aangepakt op het terrein van belasting betalen. Ze worden gedwongen fatsoenlijke boekhouding te gaan voeren, waaruit de werkelijke winst blijkt, en daarover belasting te betalen. Doen ze dat niet, dan volgt er vast en zeker een actie die in de ogen van de Poetin-haters weer politiek gekleurd is. De opmerking dat het voor Poetin balanceren is, is dan ook terecht, maar in een heel andere context dan Dunki bedoelt. Dunki ziet Poetin alleen balanceren om in het zadel te blijven. Het komt niet in hem op dat Poetin ook nog wel goede en weldoordachte bedoelingen zou kunnen hebben, maar dat dit uiterst omzichtig moet geschieden.

Opmerkelijk is ook het grote aantal reacties van mensen die ervaringen hebben met lompe Russen waar ook ter wereld. Kennelijk worden ze toch niet overal vandaan gehouden en kunnen ze zich behoorlijk vrij bewegen. Het lijkt onmogelijk die Russen allemaal te laten beloven dat ze geen kennis zullen nemen van internet en westerse verworvenheden in de talrijke landen waar ze ongestoord kunnen reizen en verblijven. Dat staat een beetje haaks op nog zo’n stelling dat Poetin de bevolking ieder globaal nieuws ontzegt. Kent u het systeem in Duitsland, waar inmiddels een heel ministerie met honderden ambtenaren het internet afzoekt naar voor de staat onwelgevallige meningen?

Rusland kreeg te maken met de “roebel-crisis”

De “roebel”- crisis van 1998 betekende voor Rusland een grote klap. Wat bij het publiek niet zo bekend is, is dat een land met economische oorlogvoering harder getroffen kan worden dan met een conventionele oorlog. Het is bijvoorbeeld mogelijk alle mensen hun spaargelden af te pakken, zodat ze in één klap van een ogenschijnlijk goed verzorgde oude dag tot de bedelstaf geraken. De oorlogvoerders kunnen anoniem opereren, bijv. onder de naam “de internationale kapitaalstromen”. Rusland heeft een betrekkelijk kleine economie. Dan heb je niet zo’n grote “internationale geldstroom” nodig om tegen die economie, en dan met name de roebel, te speculeren. Je wacht de kans af en die kwam begin 1998 toen in korte tijd de prijzen van grondstoffen enorm daalden (hoe kan dat dan nu weer?). Omdat Rusland voor haar inkomsten aangewezen is op de prijs van grondstoffen, had ze een acuut gebrek aan valuta om haar import te betalen. Dat was het sein om tegen de roebel te gaan speculeren. Speculanten als Soros zijn daar altijd als de kippen bij. Ze verkopen enorme hoeveelheden roebels, die ze vaak niet eens hebben, waardoor het aanbod groot is en de vraag klein, waardoor de prijs van de roebel daalt, vaak absurd laag. Op een laag punt koop je ze weer terug voor veel minder. Tel uit je winst. Als de rust is weergekeerd, stijgt de roebel weer een flink stuk, omdat de daling door het grote aanbod sterk overdreven was. Dan heb je nog meer geld verdiend. In 1998 was de daling zó sterk dat de mensen in paniek hun spaargeld van de banken haalden om er dollars voor te kopen, wat het aanbod van roebels nog vergrootte. Er volgde een bankencrisis die leidde tot een soort faillissement van de Russische staat. Veel mensen verloren hun vermogen en wat veel belangrijker is: hun vertrouwen om roebels op een Russische bank te hebben staan. Het gevolg is dat Rusland sinds die tijd kampt met geldvlucht, die in feite in Rusland hoorde te zijn om daar een bijdrage te leveren aan de economie. In 2008 is het spel nog eens overgedaan, waardoor weer veel Russen hun vermogen verloren, op dat moment vooral de oligarchen die een flink vermogen hadden opgebouwd. Voor de relatieve duidelijkheid: de 20 rijkste Russen hebben samen nog niet zoveel vermogen als Bill Gates alleen! Maar ook bij hen was het vertrouwen geschaad en ook zij stallen een deel van hun vermogen nu in het buitenland in dollars of euro’s. Ook niet goed voor de Russische economie.

Inmiddels was de westerse arrogantie tegen Rusland zo groot dat het in 2014 geen moeite meer deed om zijn bedoelingen te verbergen en kreeg Rusland voor “straf” voor het annexeren van de Krim een roebelcrisis cadeau. Hoe kun je een land en zijn bevolking willens en wetens treffen.

Rusland werd opnieuw de zondebok

Na de val van het IJzeren Gordijn verkeerde het Westen in de veronderstelling dat het Rusland in de zak had en er wel even de dienst uit kon gaan maken. Maar het Russisch volk is een trots volk en langzaam maar zeker herwon het onder leiding van Poetin haar zelfvertrouwen. Dit in tegenstelling tot de westerse bestuurderselite, die er in eigen land en in de EU een steeds grotere puinhoop van maakt. En wat steeds gebeurt wanneer een kliek in eigen land de zaak niet op orde heeft, probeert men de aandacht af te leiden door het zoeken van een gemeenschappelijke vijand. Het moet gezegd: zoveel keuze is er niet en met Rusland als zondebok hebben ze per slot van rekening bijna 50 jaar ervaring. Dus ging de EU-kliek, samen met de Obama-bende op oorlogspad en probeerde hondsbrutaal Oekraïne in te lijven. De hele geschiedenis kunnen we ons hier besparen, want we zien de beelden van de oorlogshitsers van Baalen en Verhofstadt nog voor ons kort voordat er “opdracht” werd gegeven op de bevolking te schieten en de president werd afgezet. Terecht dat Poetin deze inmenging niet pikte. Het vervolgverhaal over de Krim wordt er met de haren bijgesleept om ruzie met Rusland te kunnen maken.

En wat doet het Westen? Economische sancties. Wéér wordt het economisch herstel in Rusland op achterstand gezet, omdat Poetin niet pikte wat het Westen deed. Wéér krijgt Rusland niet de kans om eindelijk eens aan de opbouw van het land te kunnen werken. Bijkomstigheidje voor de westerse oorlogshitsers is dat ook de eigen boeren en bedrijven door allerlei sancties grote schade en inkomensverlies lijden. Maar wie maalt daar om?

Rusland trekt nu zijn eigen plan

De westerse bestuurders, die nu zo gretig Rusland boycotten en van zich vervreemden, maken echter een hele grote fout. Rusland kiest er niet voor om weg te kwijnen. Als het Westen dan niets anders doet dan voortdurend de confrontatie te zoeken waar Rusland vooral rust wil, zoekt het land andere partners. Dat zijn per definitie de landen waar het Westen geen overdreven goede banden mee heeft. Met China als andere buurman worden grote overeenkomsten gesloten. De vanzelfsprekende rol van het Westen als leider van de wereld raakt snel uitgespeeld. Europa is zichzelf aan het omvolken en zal als het zo doorgaat een ongekende terugval meemaken in welvaart en welzijn van de bevolking. De Europese bestuurders missen steeds meer een realistische kijk op de zaken en zullen er voor zorgen dat Europa zal wegzakken in het moeras der vergetelheid. Trump ziet het realistischer en zoekt wel degelijk de aansluiting bij Rusland, alhoewel hij daarin zó wordt tegengewerkt door de oude deep-state figuren en hun adepten dat hij wijselijk zijn mond houdt en alleen maar doet. De Amerikaanse ambassade zou ook nooit vóór 2020 naar Jeruzalem gaan als die er ooit kwam, zeiden de tegenstanders, toch Jan? Ja, bij die Russische partners hoort ook Iran. Het Westen vraagt er gewoon om. En voor een land dat om de paar jaar op een roebelcrisis wordt getrakteerd, is een paar miljard dollar voor een uranium dealtje best welkom.

Toekomst

Als Rusland iets geleerd heeft, dan is het wel dat je niet bij de westerse staten  moet zijn om gezamenlijk te bouwen aan de toekomst.  Notoire Rusland-haters proberen zelfs tot confrontatie te komen (vrij naar Dunki: de EU is niet competent, want ze treedt niet hard genoeg op). Rusland zoekt hierdoor zijn heil elders. Het wordt de hoogste tijd dat de sancties tegen Rusland beëindigd worden en de handelsrelaties hersteld. Dat is ook goed voor de Europese ondernemers. Daar komt bij dat een goede buur beter is dan een verre vriend. Handel is het middel bij uitstek om elkaar beter te leren begrijpen en de wederzijdse welvaart te verhogen. Het zal voor onze Rusland-haters wel even slikken worden.

Door:
“Weethetwel”
(voor www.ejbron.wordpress.com)