Een van de laatste kansen

(Door: Thorsten Hinz – Vertaling: E.J. Bron)

Het Europees Parlement heeft met een twee derde meerderheid een procedure tegen Hongarije besloten met het doel om op EU-niveau het stemrecht te onttrekken aan de Hongaarse regering. Als motivering worden de “systematische bedreiging van de democratie, van de rechtsstaat en van de fundamentele rechten in Hongarije” opgevoerd. Maar iedereen weet waarom het in werkelijkheid gaat: Hongarije en de andere Visegrád-landen weigeren hetzelfde te doen als de West-Europeanen en hun grenzen te openen voor een massa-immigratie uit de Derde, voornamelijk islamitische wereld.

In de praktijk zal het initiatief uit Straatsburg met een sisser aflopen, want het onttrekken van het stemrecht vereist een unaniem besluit in de Europese Raad, en Polen heeft al aangekondigd hier tegen te stemmen. Desondanks gaat het om een schandaal, want wanneer van een regering, die meermaals door middel van vrije verkiezingen het vertrouwen van het volk heeft gekregen, het tevredenheidsvermogen wordt betwist, devalueert men de staat symbolisch tot een protectoraat.

Minister-president Viktor Orbán wees het Europees Parlement in Straatsburg erop dat zijn land “al duizend jaar lid is van de familie van de christelijke Europese volkeren”, het communisme het hoofd heeft geboden en in 1989 “zijn grenzen voor zijn Oost-Duitse lotgenoten” geopend heeft. Hij appelleerde aan het historisch bewustzijn, dat bij de meeste parlementariërs al lang ontbreekt.

EU als agentschap van het globalisme

Dit Europees Parlement en de EU-bureaucratie staan niet voor de historische, geestelijke en culturele waardigheid van het continent, maar voor de totale heerschappij van een heden, waarin de volkssoevereiniteit, de democratie en de machtenscheiding zijn gekrompen tot strijdbegrippen zoals diversiteit, deelname, antidiscriminatie.

Een belangrijke rol speelt daarbij het globale migratieakkoord, dat door meer dan 190 VN-lidstaten aan het eind van het jaar ondertekend zal worden. De VS en Hongarije willen niet ondertekenen. Hongarije verklaarde dat het akkoord tegenstrijdig zou zijn aan de landsbelangen. Het akkoord voorziet in humanitaire visa en vestigingsprogramma´s voor migranten, die hun thuisland vanwege milieuverwoesting en klimaatverandering moeten verlaten. Ze dienen in de doellanden toegang te krijgen tot gezondheidszorg, wonen, onderwijs en het rechtssysteem en via de wet tegen discriminatie beschermd te worden. Gezinsherenigingen zullen gemakkelijker gemaakt worden.

Terwijl de Hongaren pochen op hun recht om binnen de eigen grenzen in zelfbeschikking te leven, is de EU werkzaam als agentschap van het globalisme en beschouwt zij het als haar taak om van de natiestaten ook het recht op existentiële zelfbeschikking af te pakken en het continent richting Afrika en Voor-Azië grenzeloos te maken.

Nieuw West-Oost-conflict

De politieke wetenschapper Yascha Mounk verklaarde voor de publiekrechtelijke omroep over de lopende agenda “dat we een historisch uniek experiment wagen, en wel om een mono-etnische en mono-culturele democratie te veranderen in een multi-etnische. Dat kan lukken, (…) daarbij komt het uiteraard ook tot veel verwerpingen.” Wanneer iemand zich hiertegen zou verzetten, dan zou “heel duidelijk” getoond moeten worden “dat de staat in staat is om de mensen, die zich daartegen uit haat verzetten, goed te bestraffen.”

De mensen en volkeren ten oosten van de Elbe zijn al eerder eens de objecten van een “uniek experiment” geweest, dat duurde van 1945 tot 1989. Het zit diep in hen en in de herinnering van hun nakomelingen gegrift. Het nieuwe West-Oost-conflict, dat ontbrandt met de behandeling van Hongarije door de EU, gaat dus veel verder dan hetgeen de theoretici van de postdemocratie omschrijven als neoliberaal dieptepunt van het liberale systeem. De Poolse filosoof Ryszard Legutko, die op dit moment zijn land in het Europees Parlement vertegenwoordigt, ziet in het multi-etnische en multiculturele project een met het communistische experiment in tendentie te vergelijken totalitaire energie aan het werk.

Ook nu worden de zogenaamde goeden, die onder vrijheid de instemming met het uiteindelijke doel verstaan, door de staat van de vermeende slechten gescheiden, wier “verzet in het belang van allen gebroken moet worden”. Omdat men op zakelijk niveau niet tegen hen op kan, worden ze moreel als racisten en fascisten gestigmatiseerd. De tweede parallel is de politisering van alle levensterreinen tot aan de schoolse opleiding, de taal en zelfs private relaties toe.

Het Oosten doorziet de mechanismen van de indoctrinatie

Het nieuwe West-Oost-conflict scheurt in de Bondsrepubliek Duitsland een kloof binnen de staat open. Terwijl de politieke en mediale discussie bijna volledig instemt met de multi-etnische transformatie en de bevolking in het Westen tot nu toe alleen maar punctueel durft tegen te spreken, doorzien de mensen in het Oosten uit historische ervaring de mechanismen van de indoctrinatie en weigeren deze grotendeels.

Het gaat om een verzet van onderen. Er bestaan nauwelijks traditionele politici, academici of journalisten die als woordvoerder zouden kunnen fungeren, omdat de onderwerping onder de West-discussie voor carrière georiënteerde Oost-Duitsers het toegangsticket tot promotie vormde. De media nemen de vaak onhandige articulatie van de protesten tot aanleiding om zich aaneen te sluiten tot ophitsende meute van de ware gelovigen en de demonstranten als “gepeupel” te bespotten.

De agressie doet radeloosheid, onderdrukte twijfel en zelfhaat vermoeden. Ook daarom is de huidige West-Oost-controverse voor Duitsland en Europa een van de laatste kansen om zich te bevrijden uit de maalstroom van de zelf-afschaffing.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Door: Thorsten Hinz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)