Soevereiniteit – kan de Israëlische expanderen, terwijl de Franse afneemt?

Mahmoud Abbas en Emmanuel Macron.

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Frankrijk heeft zich in de media gepresenteerd als aanvoerder van de landen die van de Europese Unie verlangen strafmaatregelen tegen Israël in te voeren, mocht het delen van de “Westbank” annexeren. Tijdens de videoconferentie van de EU-ministers van Buitenlandse Zaken op 15 mei werd echter niet eens een overeenkomst met een afgezwakt verzoek bereikt.

Deze poging van anti-Israëlische aanvoering door Frankrijk komt tot een dieptepunt in de geschiedenis van het land. Tot 17 mei had Frankrijk meer dan 27.000 corona-doden, waardoor het tot een van de zwaarst getroffen Europese landen behoort. Het land heeft aanzienlijke economische problemen. Al voor de pandemie bezat Frankrijk een slechte verhouding van het bnp tegenover de schulden-stand van bijna 100%. De EU vertelt haar lidstaten om te streven naar een percentage van ongeveer 60% en het tekort op de begroting niet groter te laten worden dan 3%. Tot midden april voorspelden Franse ministers voor het jaar 2020 een begrotingstekort van 9% en een bnp/schulden verhouding van 115%, wat nog wel eens te optimistisch zou kunnen zijn. President Emmanuel Macron´s populariteit neemt af. Tegen eind april bedroeg deze nog 38%. Tijdens de uitbraak van de pandemie was ze toegenomen.

De EU werd lange tijd gestuurd door een Duits-Franse as. Tientallen jaren lang waren de Duitsers bereid Frankrijk in de EU een grotere rol te geven dan het op grond van zijn politieke en economische gewicht verdiende. Dat hield verband met Duitsland´s gruwelijke oorlogsverleden. De Duitsers beviel hun meer dan noodzakelijke terughoudendheid. Tijdens het lange kanselierschap van Angela Merkel, die in 2005 begon, werd Duitsland dominanter. En des temeer toen bleek dat de vorige socialistische Franse president François Hollande (2012-2017) een zwakke leider was.

Frankrijk dreigt verder te vervallen. Het Duitse dagblad “Die Welt” schreef dat Frankrijk vreselijk slecht voorbereid was op de pandemie, waarvoor het met veel doden betaalde. Het blad voegde er aan toe dat Frankrijk nu economisch ver achterloopt op Duitsland. Er heeft een enorm verlies van vertrouwen van de Franse burgers in de politieke leiding van hun land plaatsgevonden. De krant beweerde eveneens dat er in Frankrijk in het verleden een gevoel was dat het een middenpositie tussen de EU-landen van Noord-Europa en het economisch problematische Zuid-Europa zou hebben ingenomen. Na de corona-crisis behoort het duidelijk tot de zuidelijke groep.

Er zijn andere extreem ophitsende anti-Israëlische lidstaten van de EU. Waarom zou Frankrijk de aanvoerder van het kamp tegen de Israëlische annexatie moeten zijn? Zou Frankrijk op dit kritieke moment van nationaal falen niet naar binnen willen kijken? Waarom daadwerkelijk internationaal een leidende rol innemen?

Daarbij schijnt een serie factoren een rol te spelen. De Franse buitenlandse politiek is het domein van de president van het land. Een assistent van de Franse president Nicolas Sarkozy (2007-2012) vertelde me echter dat het voor zijn chef heel moeilijk was om het ministerie van Buitenlandse Zaken onder controle te houden. De Quai d´Orsay – zoals het ministerie vaak naar haar adres wordt genoemd – gedraagt zich zeer onafhankelijk. Het heeft sinds de 19^e eeuw een pro-Arabische politiek bedreven.

In 2008 publiceerde David Pryce-Jones zijn boek “Betrayal: France, the Arabs and the Jews”. Zijn onderzoek bevatte documenten, waartoe hij toegang had in de archieven van het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij kwam tot de conclusie dat Frankrijk in het Midden-Oosten meer schade heeft aangericht dan welk ander land dan ook.

Frankrijk heeft weliswaar zijn imperium verloren, maar probeert nog steeds een imago van grootsheid te handhaven, dat ver uitstijgt boven zijn werkelijke politieke en economische gewicht. Dat betekent ook neerkijken op Israël. In 2001 vond er tijdens een privé dinner-party bij Conrad Black, destijds de eigenaar van de “Daily Telegraph”, een diplomatiek incident plaats, dat we ons allemaal nog kunnen herinneren. De Franse ambassadeur in Groot-Brittannië, Daniel Bernard, noemde Israël een “klein klotenland”. Toen Black´s vrouw Barbara dat openbaar maakte, probeerde Bernard zich eruit te draaien. Het schandaal leverde hem in Frankrijk geen problemen op; Bernard werd benoemd tot ambassadeur in Argentinië, een veel belangrijker functie. Daar stierf hij in 2004.

Gérard Araud werd in 2003 tot Frans ambassadeur in Israël benoemd. Nog voordat hij zijn geloofsbrieven had overhandigd, zei hij: “Sharon (destijds minister-president van Israël) is een misdadiger en Israël is paranoïde.” Dat kostte hem bijna zijn baan. Met het gebruik van het begrip “paranoïde” demonstreerde hij de Franse mengeling van politiek en psychologie nog duidelijker.

Wellicht hebben we hier een aanwijzing voor een reden dat Frankrijk nog steeds het kamp tegen de annexatie door Israël wil aanvoeren. De psychologische factor kon wel eens een belangrijke rol spelen. Frankrijk is op zijn eigen territorium niet volledig soeverein. Er zijn veel gebieden, waarin het voor de autoriteiten “moeilijk” is om naar binnen te gaan. De Franse politie heeft problemen deze gebieden ongedeerd te betreden en te verlaten. Het is een teken van totale machteloosheid en incompetentie van de regering dat deze situatie zich ontwikkeld heeft.

Is het een te grote psychologische sprong om te denken dat Frankrijk enerzijds het nodige aan soevereiniteit op eigen territorium heeft afgestaan? Anderzijds wil het “kleine kloten-Israël” zijn soevereiniteit uitbreiden. Dat is mentaal niet te verwerken. Waarom zou Frankrijk een zwaartepunt op het volkerenrecht moeten leggen wanneer het huis niet eens zijn eigen wetten volledig kan handhaven?  Je kunt een land niet op de bank leggen, maar het is de moeite waard om dit idee te uiten.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)