Franciscus en de Rooms-katholieke kerk

(Door: “Sobieski”)

Naar aanleiding van wat ik gisteren vernomen heb, en nu ook bevestigd zie, zal ik mijn reactie op het vorige artikel over het bezoek van deze Paus aan Hongarije moeten bijstellen. De sluwe rat Bergoglio blijkt dus toch de linkse gladjanus te zijn, aangesteld en betaald door de duistere elite, die met de islam heult om op deze manier Europa kapot te maken. Net zoals zijn evangelische ambtsgenoten heeft hij weinig goeds voor met zijn eigen schapen, voor wie hij het toch boven alles zou moeten opnemen.

De pogingen van de elite om de Kerk te infiltreren begonnen na de dood van Johannes-Paulus II. In 2005. De elite zag namelijk al lang in dat de Katholieke Kerk, zoals die tot voor 2013 bestond, tot een bolwerk van verzet tegen de New World Order zou kunnen uitgroeien. Dat laatste had Paus Johannes-Paulus II. al bewezen toen hij het opnam tegen het communisme, en uiteindelijk won. Van buitenaf zou de Kerk niet kapot te krijgen zou zijn, want, zoals we weten, kan geloof bergen verzetten.

Niet dat de Kerk voor die tijd in orde was. Laten we daar geen illusie over hebben (voor wie dat nog had). Er was gigantisch veel corruptie, en de schandalen van kindermisbruik hoopten zich op, alsmede het schrijnende gebrek aan de bereidheid van de clerus om deze misstanden aan te pakken en de schuldigen voor het gerecht te brengen. En dan zijn de dubieuze duistere praktijken van Opus Dei en het gekonkel van de Jezuïeten nog niet eens genoemd. Nee, het was nooit een sympathiek en menslievend instituut, voor zover zoiets zou kunnen bestaan. Maar er waren wel grote groepen oprechte gelovigen onder de leken en de lage priesters, die vanuit hun geloof veel goede werken probeerden te doen en dat nog steeds doen.

Helaas is het bij katholieken vaak nog zo, dat ze behoefte hebben aan een morele autoriteit op wie ze hun spirituele oriëntatie kunnen projecteren. Het zijn nog geen “volwassen” mensen, die God in het innerlijke durven te zoeken. Het feit dat Christus al 2000 jaar niet meer als mens onder ons is, wordt deze behoefte aan externe geestelijke leiding geprojecteerd op een mens als zijzelf, die deze rol toebedeeld krijgt met de titel van “Paus”. Dit is puur symboliek, want iedereen met een beetje verstand beseft donders goed dat een paus ook maar een gewoon mens is als ieder ander. Desondanks heeft deze ritualistische symboliek redelijk goed gefunctioneerd tot en met 2013, omdat alle Pausen tot dan toe altijd een laag profiel hielden, zodat iedere katholiek zich erin kon herkennen, ongeacht hun eigen politieke overtuiging.

De duistere elite wist echter maar al te goed dat deze afhankelijkheid van een groot deel van de gelovigen van een geestelijke leidersgestalte de achilleshiel van de Kerk was. Het was dus een effectievere strategie om deze Kerk van binnenuit over te nemen dan om deze van buitenaf te bestrijden (wat ze voorheen ook geprobeerd hadden, maar wat ze met uitzondering van West-Europa nergens anders gelukt was). Het was ze ook duidelijk dat de Kerk een groot deel van zijn populariteit wereldwijd te danken had aan de oprechtheid en standvastigheid van Paus Johannes-Paulus II. Zolang deze dus Paus was, wisten ze, konden ze de Kerk niet onder hun controle krijgen, en iemand vermoorden à la Kennedy of vergiftigen à la Johannes-Paulus I. zou in de tijd van internet toch echt te riskant zijn wat betreft public opinion. Dus wachtten ze rustig zijn dood af, die sowieso een keer zou komen.

Met zijn overlijden in 2005 zag de elite voor het eerst sinds de Contrareformatie opnieuw de kans om de Kerk over te nemen, en deze klaar te stomen voor de duistere plannen voor de 21e eeuw (Agenda 2030). Die gelegenheid schiep ze zelf, doordat ze de opvolger Paus Benedictus XVI. tot aftreden kon dwingen (wat nog nooit eerder is voorgekomen). De motiveringen die ze daarvoor nodig had, konden gemakkelijk kunstmatig gegenereerd worden, omdat Benedictus XVI. sowieso al een politiek kwetsbare positie had vanwege zijn nationaliteit in combinatie met zijn generatie, evenals zijn zeer conservatieve standpunten. Een koud kunstje dus om hem in kunstmatig gecreëerde politieke schandalen te verwikkelen. Berucht werd bijv. de uitwerking van zijn Regensburger toespraak, waarin hij theologiestudenten de logica van argumentatie wilde onderwijzen met het voorbeeld van een middeleeuws debat tussen een Byzantijnse bisschop in dialoog met een Perzische imam. Hierbij werd een fragment van zijn betoog bewust uit zijn verband gerukt, waardoor het een totaal andere betekenis kreeg dan door de Paus bedoeld was. Vervolgens ging dat fragment viraal, wat tot gevolg had dat wereldwijd, van Nigeria via Syrië en Pakistan tot Indonesië, tientallen christenen door beledigde moslim fanaten vermoord werden. Hierbij ging het nog niet eens altijd om Rooms-katholieke gelovigen. Vragen werden gesteld over de “verantwoordelijk” van de Paus, waarbij niemand repte over de verantwoordelijkheid van moslims om meningsverschillen met civiele debatten op te lossen of beheersbaar te maken.

Toen volgde het nog beruchtere interview met de nitwit Williamson, die zich in zijn stommiteit tot ontkenning van de Shoah had laten manipuleren. Dat zette vooral in het Westen veel kwaad bloed. Dit interview duurde bijna drie uur, en wat er in die tijd allemaal besproken werd, is nooit openbaar gemaakt, maar de gewraakte uitspraak kwam pas aan het einde ervan, en dat is – uiteraard – het enige fragment dat viraal ging. De vraag die gesteld werd, werd niet uitgezonden, maar aan de reactie van Williamson valt af te lezen dat het onderwerp niet door hemzelf gekozen was, maar door die linkse Zweedse journalisten. Na dit fragment hadden ze wat ze nodig hadden. Met de publicatie ervan werd meer dan een jaar gewacht, net tot het moment nadat Paus Benedictus XVI. Williamson weer terug als lid in de Kerk opgenomen had. Wat niet verteld werd, was dat Williamson slechts als leek terugkeerde. Hij kan dan wel een bisschop onder de schismatische groep van Lefebvre zijn geweest, in de hoofdkerk was hij een leek, meer niet. Wat evenmin vermeld werd, is dat de Paus helemaal niet op de hoogte was van dat interview en de dubieuze ideeën van Williamson, en deze ook zeker afgekeurd zou hebben als hij er op tijd van op de hoogte zou zijn gesteld. Maar hoe kan een Duitse Paus uit de “verdachte” generatie zich tegen deze serieuze beschuldigingen weren?

Toen het hierdoor dus gelukt was om Benedictus XVI. tot aftreden te dwingen, zetten ze de Jezuïet Bergoglio op zijn post, zgn. een Paus uit de “Derde Wereld”, om de Afrikanen en Zuid-Amerikanen te paaien (Argentinië ligt weliswaar in Zuid-Amerika, maar is een westers land, net als Uruguay en Chili).
Dat er nog nooit eerder in de geschiedenis van de Kerk een Jezuïet het hoogste ambt bekleedde, laat duidelijk zien dat deze orde in wezen andere loyaliteiten heeft en andere idealen nastreeft dan de christelijke boodschap die de Kerk, althans officieel, nog steeds zegt te (willen) vertegenwoordigen.
De Jezuïeten zijn het product van de duistere loges, die tijdens de Contrareformatie de Kerk onder controle probeerden te krijgen. Dat is ze toen maar gedeeltelijk gelukt, maar nu de Eindtijden naderen, zijn ze er 100% in geslaagd.

De Rooms-katholieke kerk is dus verworden tot een satanisch instituut, en het zal de komende jaren belangrijk worden dat gelovigen dit in gaan zien en zich los gaan maken van de Kerk en zelf nieuwe, daadwerkelijk christelijke gemeenschappen gaan vormen.

Door:
“Sobieski”
(voor www.ejbron.wordpress.com)