Neigen Turken eerder tot geweld?

Een meer dan politiek incorrect artikel uit de Oostenrijkse krant “Die Presse”

Vrijdagochtend op de basischool Wagram in St. Pölten. Een 37-jarige man stormt het klaslokaal van zijn 8-jarige zoon binnen en neemt hem mee naar de garderobe van de school. Daar trekt hij een wapen, die hij volgens de politie illegaal bezit, schiet de jongen in het hoofd en vlucht. Een uur later wordt hij dood in zijn auto gevonden – hij heeft zichzelf in het hoofd geschoten. De jongen werd zondag geopereerd, maar overleed aan zijn verwondingen. De achtergronden van de daad zijn vermoedelijk familieproblemen geweest – de moeder van de jongen had in het begin van de week de scheiding aangevraagd.

De man was overigens van Turkse afkomst. Welke rol dat speelt? Een volgens de wetenschap niet te verwaarlozen rol. Want volgens een representatief onderzoek van het Criminologisch onderzoeksinstituut Niedersachsen zijn jonge Turkse mannen veel gewelddadiger dan Duitse. Uiteraard zijn de oorzaken daarvan ook te vinden in de sterkere sociale benadeling. Maar zelfs als je rekening houdt met de maatschappelijke randvoorwaarden blijken Turken (mannen tienmaal zoveel als vrouwen) een bijna tweemaal zo grote bereidheid tot het gebruiken van geweld te bezitten dan de autochtone bevolking of migranten uit ander elanden, zoals uit het voormalige Joegoslavië. Een fenomeen, dat evenveel van invloed is op het aantal daders als op de slachtoffers.

De directeur van het onderzoeksinstituut, Christian Pfeiffer, en zijn toenmalige plaatsvervanger Peter Wetzels beroepen zich daarbij op een eigen onderzoek, waarbij in 1998 in negen Duitse steden d.m.v. “representatieve steekproeven” meer dan 16.000 jongeren werden geïnterviewd. Een van de kernvragen betrof de eigen gewelddadigheden van de jongeren. Pfeiffer en Wetzels wilden van hen weten hoe vaak zij de afgelopen 12 maanden anderen beroofd, gechanteerd, geslagen of met een wapen bedreigd hadden. Het laagste percentage met 18,6% bleken de Duitsers te hebben, het hoogste de Turken met 34,2%. Op de tweede plaats staan mannen en vrouwen uit het voormalige Joegoslavië met een daderpercentage van 29,2%. Deze verschillen worden nog groter, wanneer men ook rekening houdt met het aantal totaal door de jongeren berichte gewelddadigheden. Op de 100 Turken komen naar eigen zeggen bijna driemaal zoveel gewelddadigheden voor dan bij even oude Duitsers.

Met betrekking tot hun “slachtofferervaring” werd er ook aan de mannen gevraagd tot welke etnische groepering de daders zouden behoren. 28,9% gaf aan, dat de daders Turken geweest zouden zijn. Als men hier differentieert naar het etnische lidmaatschap van de slachtoffers, dan zijn er slechts geringe verschillen te vinden. Zelfs Turken noemden met 26,9% hun landgenoten als daders – een percentage, dat driemaal zo hoog is als het aandeel Turken onder de ondervraagden.

Spiraal van hopeloosheid

Achter het etiket van de “etnische herkomst”, aldus de conclusie van de wetenschappers, zou zich – naast sociale benadelingen en slechtere toekomstkansen – “ook een traditioneel, door dominantie en geweld gevormd mannelijkheidconcept schuilgaan”. Het gebruik van lichamelijk geweld zou als legitiem middel voor de instandhouding van de traditionele orde worden gezien. Lage scheidingspercentages – daar op straffe verboden – zouden ertoe leiden, dat er systematisch psychische druk zou worden opgebouwd, die zich in lichamelijk geweld zou kunnen ontladen.

Bron…

Bron:

http://sosheimat.wordpress.com/2012/05/28/neigen-turken-eher-zu-gewalt/

Auteur: derpatriot

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)