De neger als mens: Suriname en Nederland (+ update!)

(Door: Martien Pennings)

________________________________________________________________

TEN GELEIDE:

Onderstaand stuk stamt uit ongeveer 1998 en was bedoeld voor Letter & Geest van Trouw – vandaar de enigszins deftig-bezadigde taal – maar het werd geweigerd. Ik publiceer het alsnog omdat het een probleem tackelt dat alsmaar niet weg gaat: betuttelracisme, het niet serieus nemen van de lichtgetinte tot zwarte medemens, puur vanwege die huidskleur. Al wordt het tegenwoordig ook steeds meer mode om mensen van alle verantwoordelijkheid te ontslaan als ze de oudste vorm van nazisme aanhangen, namelijk de islam.

Recentelijk heeft dit betuttelracisme weer eens uitdrukkelijk de kop opgestoken. Vers in het geheugen ligt de viering van 150 jaar afschaffing van de slavernij en het opnieuw virulent worden van de flauwe kul die alle moderne problemen van de Homo Africanus wijt aan de slavernij. En dan was er het vrijspreken van George Zimmerman, een best wel een beetje gepigmenteerde buurtwacht die de zeer gepigmenteerde Trayvon Martin doodschoot. Voor de gelegenheid werd Zimmerman tot “blanke” verklaard, uitsluitend om weer eens de racisme-kaart te kunnen trekken. Zorgvuldig werd verzwegen, ook in de Nederlandse media, dat de lichtgetinte Zimmerman door de zwarte Trayvon Martin flink was toegetakeld en dat het er alle schijn van had dat Zimmerman inderdaad puur uit noodweer had gehandeld.

                                                
Gerhard Zimmerman nadat hij was aangevallen door Trayvon Martin

Maar zowel bij herdenking van de afschaffing van de slavernij als bij het incident rond Zimmerman klonk het impliciet: zwarte mensen zijn beter! Met het correlaat: witte mensen zijn inherente kolonialisten, imperialisten en racisten. Behalve de linkse witte mens. Die is goed, en daarom kan die ook de goedheid van de zwarte mens zien. Veel van die zwarte mensen gaan in die gedachtengang mee en zijn uitsluitend nog slachtoffer. En uit dat slachtofferschap wordt dan weer het recht op heel veel boosheid en compensatie gepuurd.

Je snapt niet hoe het mogelijk is. Ben ik nou de enige die opmerkt dat die zwarte rappers vaak klinken als nazi’s? Maar ik kan toch niet de enige zijn die heeft opgemerkt dat het zwarte continent, Afrika, ondanks alle “ontwikkelingshulp”, alsmaar verder wegzakt in oorlog, moord, verkrachting, verminking, dictatuur, corruptie, tribalisme, armoede, incompetentie en islamisering? Met voorop Zuid-Afrika waar de zwarten nu eindelijk  de macht hebben en waar de racistische en uiterst wrede “plaasmoorden” aan de orde van de dag zijn.
________________________________________________________________

                                       Zwarte mensen kunnen óók best heel mooi zijn

“Neger”, mag je dat zeggen? Ligt eraan. Als je zelf zwart bent en je hebt het tegen een andere zwarte, dan mag het. Veel jeugdige zwarten noemen elkaar zelfs “nigger”en dan is het een soort Geuzennaam. Als bleekscheet moet je dat laatste niet proberen wanneer diezelfde jeugdige zwarten binnen gehoorsafstand zijn. Overigens wil de gewenste terminologie nog wel eens wisselen met de tijden en plaatsen. In Amerika schijnt het woord “neger” in een bepaalde periode zeer correct te zijn geweest en dat was dan vanwege de trots waarmee de zwarte bevolking zichzelf zo aanduidde. In de titel van onderhavige tekst is het woord “neger” vooral gebruikt als aandachttrekker, een prikkel tot lezen. En om te wijzen op de . . . . . . eh . . . . . . onderliggende problematiek.

Terzake!

Op de Amsterdamse Dappermarkt, een markt waar ik veel kom, stond vorig jaar zomer, op een drukke zaterdag, een jonge Marokkaan een krant uit te venten. Mij leek de combinatie jeugdige Marokkaan en krant een nader onderzoek waard, vooral omdat het een bepaald type Marokkaan was: lang, sportschoenen, donker jack, spijkerbroek, petje. Ik mocht even een van zijn krantjes vast­houden om te kunnen inschatten wat ik kocht. Hij zag mijn blik van afkeuring en verbazing toen ik de foto op de voorpagina zag en het onderschrift las: “E. Tjon, voorzitter van het Actiecommité Handen af van Suriname”. Mijn afkeuring stond in verband met E. Tjon en mijn verbazing met het feit dat een Marokkaan met een Surinaams krantje colporteerde.

“Toch maar niet?”, vroeg hij. Ik schortte de oplossing van het etnische raadsel op en aarzelde eventjes over de formulering die ik zou kiezen om hem mijn gevoelens rond E. Tjon duidelijk te maken. En dat was maar goed ook, want toen ik een paar vage aanduidingen had gegeven in de richting van mijn bezwaren tegen mijnheer Tjon, werden de lange ledematen van de jongeman vlak tegenover mij onrustig en zei hij: “Je hebt het wél over mijn vader.” Dat was even schrikken: mijn Amsterdamse straatwijsheid bleek zich te kunnen vergissen. De vermeende Marokkaan bleek een Surinaamse identiteit te hebben.

Van E. Tjon die een Chinese neger is, vond ik geen foto’s op het internet. Daarom een foto van de neger van de Nederlandse politiek, de rare Chinees Geert Wilders.

Die zaterdagavond las ik de gekochte krant en ging vervolgens naar bed. Maar na enige tijd stond ik weer op, staarde een poosje naar het ding op mijn tafel en overwoog om hem te verbranden dan wel buiten op straat in een prullenbak te gaan gooien. In ieder geval wilde ik niet dat hij in mijn huis was terwijl ik sliep. Overwegend dat ik er misschien iets over wilde schrijven, heb ik hem buiten op het balkon gelegd, gewikkeld in een plastic tasje, want het regende. Wat zegt u? Nee, ik lieg niet.

Wat mij tot deze uit-huis-plaatsing dreef, heeft te maken met een benauwenis die vaker bij me opkomt wanneer ik kijk naar de echt smerige yellow press, naar de onderbuik-tabloids of naar de Telegraaf wanneer die weer eens een beerput over de voorpagina heeft geleegd. Het is vrees voor de ontremmende werking die van dit soort pornografie uitgaat. En die angst kwam bij mij uitzonderlijk sterk naar boven bij het kijken naar de betreffende editie van de Sranan Koranti (Surinaamse krant) op mijn keukentafel: vele kleuren en een schreeuwende kop, gedrukt in een letter die kwaliteitskranten reserveren voor wereldrampen.

Het had inderdaad veel weg van de Telegraaf op hysterische dagen. Ik hoop niet dat deze Sranan Koranti onder Surinamers net zo populair is als onze eigen gezond-verstand-krant voor wakkere Nederlanders die alles willen weten. Maar ik vrees het ergste, want als ik bij mezelf naga hoe vaak ik een Surinamer ben tegengekomen met een ándere Nederlandse krant dan de Telegraaf, dan kom ik over een periode van een jaar of twintig tot één hele keer. Ik weet nog waar het was, namelijk vlakbij het Amsterdamse Tropenmuseum en ik weet ook nog wie het was, te weten de linkse journalist Rudi Kross. Hij had een Volkskrant onder de arm.

Rudi Kross: midden jaren negentig bij het Tropenmuseum gesignaleerd met een Volkskrant onder de arm

De knallende kop in de Sranan Koranti luidde: “Tjon vreest escalatie als Bouterse verliest.” Maar wie het artikel eronder las, werd duidelijk dat de heer Tjon niet zozeer vervuld was van vrees als wel van groot verlangen en dat hij de escalatie bijzonder graag een handje zou helpen. Het was dan ook een smakelijk soort escalatie, want het woord werd vervolgens een paar keer als escallatie gespeld, waardoor het een lekker volkse volmondigheid kreeg.

Onder de kop was een kleurige pasfoto van Tjon afgedrukt en hij keek de lezer aan zoals Mike Tyson een tegenstander aankijkt voordat de partij begint: kil en uitdrukkingsloos. Het is een blik die bedoelt te brutaliseren en hij wordt door bepaalde opgroeiende jeugd tegenwoordig verbazend goed geïmiteerd.

                                         Henk Herrenberg in wit anti-corruptie-pak

Daarnaast een tweede foto, met als onderschrift: “Tweede van links (achtergrond) de heer E. Tjon samen met zijn militante medewerkers bij de afscheidsreceptie van de toenmalige ambassadeur Henk Herrenberg in Nederland.“

Inderdaad zijn Tjon en een tiental medestanders op deze foto “militant” uitgedost in een Maoïstische aandoend groen “gevechtspak”. Tjon draagt een zonnebril. Op de rij daarvoor heeft Herrenberg eveneens gekozen voor een bril met getint glas. Hij heeft de handen in de zakken van zijn witte pak en wordt geflankeerd door nog een wit pak, dat het overhemd diep gedecolleteerd draagt en aldus de haren op de borst zichtbaar maakt. Herrenberg, zo weet men, is de ambassadeur die in Nederland niet gehandhaafd kon worden omdat de diplomatieke kanalen te nauw bleken om zijn negatieve gevoelens jegens Nederland te verwerken.

            Bouterse en Herrenberg bezig samen de tegenstelling blank-zwart te relativeren

Nu kan je lachen over zo’n foto en verveeld zuchten bij de bekende associaties met de Nazi’s die een groep “militanten” gegroepeerd rond een “politicus” als Herrenberg oproept. Maar de sfeer die dezer dagen in Suriname heerst, geeft daar geen aanleiding toe. Ik herinner mij van vorig jaar zomer tv-beelden van de garage waarin de vermeende “coupplegers” tegen het regime Bouterse-Wijdenbosch zouden hebben samengezworen: daaraan was evenenens iets yellow-press-achtigs, iets pornografisch. Dat glas op de grond, die verveloze armoede, refereerde aan veelgeziene beelden in de afgelopen jaren, klungelige shots van schamele interieurs in armoedelanden, waar het bloed van gekleurde mensen nog aan de wand zat of waar hun lijken zelfs nog lagen. Het herinnerde aan een gevangenis in Paramaribo in december 1982, waar dode mannen lagen met hun afgesneden geslacht in hun eigen mond. En vervolgens kwam, vorig jaar zomer, mijnheer Bouterse op de Nederlandse televisie. Hij kwam spreken in verband met dergelijke beelden en ook hij, de persoon Bouterse, had iets pornografisch in zijn gelaatsvlees toen hij weer eens zijn dreigementen stond uit te zweten over zijn toehoorders.

                                                   Desi Bouterse op zijn cocaïenst

Zou Winnie Sorgdrager wel eens overwogen hebben om, in Nederland, de partij van Bouterse, de NDP, te verbieden?

        Ook Chinezen kunnen het in Nederland tot minister schoppen: zie Winnie Sorgdrager

Een paar jaar geleden ging Tjon in een Nederlands tv-programma een gesprekspartner te lijf. En afgelopen zomer zag ik de heer Tjon voor de camera van NOVA een medestander wegtrekken, die openlijk stond te verklaren dat hij van plan was bommen te gaan plaatsen bij de Deltawerken of op andere plekken waar Nederland infrastructureel kwetsbaar is. Eveneens afgelopen zomer toonde NOVA een café in de Amsterdamse Dapperstraat waar Surinamers samenkwamen die een politiek clubje vormden dat voornamelijk door haat jegens Nederland gedreven leek te worden. Het café heet Quality Plus en ik geloof niet dat ik een veelzeggender verwijzing zou kunnen bedenken naar de sociologische en psychologische processen die in dat kroegje aan de gang waren en middels die korte NOVA-reportage zichtbaar werden gemaakt. Tenslotte: de Bouterse-aanhang wordt door de Nederlandse justitie zéér sterk verdacht van de moord op een Surinaamse pop-groep in Rijswijk, een paar jaar geleden. Die jongens oefenden in een kamer naast ruimte waar tegenstanders van Bouterse plachten te vergaderen. De moordenaars, zo vermoedt men, hadden zich een deurtje vergist.

Menno ter Braaks portret wordt deze dagen veel te weinig gepubliceerd. Let op de edele kaaklijn.

Menno ter Braak heeft het Nationaal-Socialisme ooit bestempeld als een rancuneleer. De Sranan Koranti – uiterst nationaal en van hetzelfde soort quasi-linksigheid als het proletendom uit de jaren dertig – laat nog eens zien dat die observatie juist was. Het is een en al wraakzuchtige verong­elijktheid, een constant slachtofferig beschuldigen van, in dit geval, “Nederland” van alles wat er fout gaat in Suriname. Alleen al die jankerige naam van zo’n comité: “Handen af van Suriname”. Hetzelfde gebleven is ook het verbijsterend lage niveau van de teksten die dit soort bewegingen af­scheidt: rancune, vooral jegens intellectuelen en academici en een overweldigend gebrek aan neiging tot zelfbespiegeling.

Deze Surinaamse variant van het Nationaal Socialisme is zelf deel van het machtsapparaat dat de gruwelen in Suriname produceert, de moorden bedrijft, de willekeur, de intimidatie en de corruptie institutionaliseert. Deze Bouterse-vereerders verdedigen immers een regime dat zelf de oorzaak is van de armoede, de kapotte economie, de sociale verscheurdheid en de vernietiging van levensgeluk van tienduizenden. Dat maakt die huilerig-agressieve beschuldigingen aan het adres van “Nederland” zo onverdraaglijk.

Tenslotte wou ik het nog even hebben over het bewustzijn. Wat mij in de loop van mijn leven aan het bewustzijn is gaan opvallen, zo in het algemeen, is dit: het verschilt van persoon tot persoon. En de laatste tijd komt me vaak een stelling in gedachten van Karl Marx, die meende dat het bewustzijn sterk beïnvloed werd door het maatschappelijke zijn van een individu. Dat lijkt mij eigenlijk heel erg waar, als ik er goed over nadenk. Want neem nou iemand die in de gevangenis zit, met het vooruitzicht de volgende dag opgehangen te worden. Die zal volgens mij een bepaald soort concentratie in het eigen denken waarnemen. Dat is dan weer een heel anders soort concentratie dan die van een man die al zit in het moment waarop zijn geslachtsdelen afgesneden worden. Weer anders de moorddadige machthebber, die in een luxe omgeving met een flinke stoot cocaïne in de slijmvliezen meerdere dames tegelijk accommodeert.

En dan zit ik in mijn televisiebewustijn te kijken naar een reportage van NOVA, waarin de gevangenis van Paramaribo getoond wordt, met cellen van tien bij tien meter, waarin dertig gevangenen constant verblijven. Je had ze moeten zien, die gepakte drugs-runnertjes. Thuis aan de tering van de arremoei en dan door lager schorem van de Bouterse-maffia verlokt tot het smokke­len van een paar pond coke tegen de belofte van een paar honderd gulden. Nee hoor! Wij zijn geen narco-staat! Kijk maar: wij zetten onze drugssmokkelaars gevangen. Maar van de opbrengst van de grote, wel gelukte transporten, wordt vermoedelijk wel een fooitje afgenomen en naar de Nederlandse Bouterse-kliek gestuurd.

                                               Het uithangbord was wél weer prima

Naast een televisiebewustzijn heb ik nog een stadswijkbewustijn. En dat werd weer gevoed vlak nadat ik die zaterdagmorgen, vorig jaar zomer, de Sranan Koranti had gekocht. Want ik liep weg bij die vermeende Marokkaan op de hoek van de Van Swindenstraat en dan in de richting van de Mauritskade. Ik liep niet over de markt zelf, maar achter de stallen langs op het trottoir. Dus ik liep aan de linkerkant, zeg maar, achter de notenkraam van André. Dat is die stal met die noten en zuidvruchten. Dat is vlak bij dat ouderwetse winkeltje waar ze panty’s en ondergoed en dikke sokken verkopen. Dus daar, op de stoep, komt een jonge Surinaamse mijnheer aanrijden op een mountain-bike: lekker vaartje, ontspannen voorover geleund, kontje pront achteruit op het zadeltje. Botst-ie met zijn schouder tegen de schouder van een kortgeknipte jongen in een zwart leren jackje, die daar met een anders kortgeknipte jongen in óók een zwart leren jackje liep. De kortgeknipte jongens hadden allebei zilveren versierseltjes op de jekkies, strakke spijkerbroeken en laarsjes aan. De jonge Surinamer raakte ietsje uit zijn evenwicht en kneep in zijn remmen. Hij miste de kinderwagen en kwam nagenoeg tegen mij aan tot stilstand. Hij stapte zwiepend af. De hoge schoen aan zijn voet – zo’n gele – ging op tien centimeter langs mijn neus. Dus ik begon al te vermoeden dat hij geen veront­schuldiging ging maken. Dat had wel gekund, natuurlijk. Want hard fietsen op het trottoir, en dan zo vlak langs een dreumesje in een wandelwagentje. Nietwaar? Maar neen, hij draaide zich om naar de twee jongens en zei hartgrondig: “Fokking flikkers.”

Nu behoeft de manier waarop hij dat zei nog enige nadere toelichting dan alleen de kwalificatie “hartgrondig”, want anders krijgt u niet het goede beeld in uw bewustzijn van wat daar gebeurde. Hij zei het namelijk wel hartgrondig maar toch ook op een héél erg ontspannen manier. Ik heb het later thuis zitten oefenen. Ik heb ontdekt dat je de lippen en de wangen volledig ontspannen moet houden, alsof je stomverbaasd staat. De mond moet een beetje openhangen. Dan moet je het diep uit je keel zeggen, terwijl je een deel van de uitgestoten lucht in de wangen blaast. Het klinkt ingewikkelder dan het is. Probeer maar eens, lezer: “Fokking flikkers.” Nee, u hoeft uw gezicht niet zwart te schminken, blanken kunnen het ook.

Ik weet niet hoe het met u is, maar toen ik het een paar keer had geprobeerd, om dat zo te zeggen, kreeg ik bijna zelf ook een hekel aan flikkers. Hij had trouwens gelijk, de jonge Surinamer, want toen ik verder wandelend die twee jongens beter in het vizier kreeg, zag ik duidelijk dat ze, hoe zegt Desi Delano Bouterse dat ook alweer . . . . . oh, ja: dat ze genetisch defect waren.

Wat wil de auteur met bovenstaand artikel zeggen? Heel veel, maar met name dat hij niet verwonderd was over de toon en de inhoud van het “White Paper” dat vorige week naar buiten kwam en waarin het regime Bouterse-Wijdenbosch zijn eigen misdadigheid tracht te verbergen onder een haat- en lastercampagne tegen “Nederland”. En dat de zwarte medemens niet per definitie een gouden hartje heeft. Dat lijkt een open deur, maar dat is het in deze “politiek correcte” dagen steeds minder.

UPDATE:
Heel apart: dit is ongeveer het soort foto dat verspreid werd van de “doodgeschoten tiener” Trayvon Martin op 12-jarige leeftijd:

en dit is zoals hij er in werkelijkheid uit zag toen hij 17 was en George Zimmerman toetakelde:

________________________________________

Dit stuk is ergens rond 1998 geschreven. De foto’s en de onderschriften zijn van 2013.

Door:

Martien Pennings

(voor www.ejbron.wordpress.com)