De islamisering van Europa: Nee, ik heb geen visioenen

(Door: Michael Ley – Vertaling: E.J. Bron)

Goed bedoelende christenen prijzen de “dialoog”, goed bedoelende Groenen hun islamitische groentehandelaar. Alleen de feministes zeggen liever niks. De islamisering van Europa. Een groteske.

De orthodoxe en de radicale islam zijn een gesel van de mensheid. De historicus Egon Flaig noemt de sharia-islam “het grootste gevaar voor democratie en mensenrechten in de 21^e eeuw.” Alleen een islam zonder sharia zou verenigbaar zijn met de mensenrechten. Maar dit visioen blijft toekomstmuziek, de realiteit ziet er anders uit.

De islamisering van Europa is de meest zichtbare verandering van de meeste Europese samenlevingen. De geesten scheiden zich aan deze ontwikkeling. Terwijl liberale en ontwikkelde burgers met grote twijfel de toenemende invloed van de conservatieve en radicale islam en de toekomst van het continent eerder somber inzien, interpreteren hun zogenaamde progressieve tegenstanders de islamisering als culturele verrijking en het te boven komen van een obsoleet geworden nationale staat. De strijd van de voorbereidende denkers van een radicaal post-nationaal Europa betreft iedere nationaliteit: de autochtone Europeanen moeten blijkbaar afzien van iedere vorm van nationale, culturele, religieuze en uiteindelijk ook op een traditionele seksuele identiteit. Zelfs de meest radicale communistische intellectuelen gingen destijds niet zo ver in hun eisen. De discussies nemen bijna groteske vormen aan. De elites van de samenleving worden niet moe grote delen van de eigen bevolking van racisme en xenofobie te beschuldigen, terwijl grote delen van de bevolking al lang het vertrouwen in de zogenaamde politieke en mediale voorbereidende denkers hebben verloren.

Goed bedoelende tijdgenoten proberen een bemiddelende positie in te nemen door voorzichtig de argumenten van de elkaar bestrijdende cultuurstrijders tegen elkaar af te wegen en teleurgesteld de bestaande desintegratie van veel islamitische immigranten ter kennis te nemen, maar tegelijkertijd verwijzen naar zogenaamde historische tradities van een islam die open is naar de wereld toe, die in Europa een postmoderne Renaissance moeten ervaren. Christenen bieden een dialoog van de religies aan om bestaande vooroordelen uit de weg te ruimen en schamen zich berouwvol voor de kruistochten van een imperiaal christendom. Groenen prijzen hun islamitische groentehandelaar aan als icoon van een gelukte integratie. Feministes zwijgen liever over het mechanisme van jonge mannen met een Arabische migratieachtergrond. Gekochte bruiden en eermoorden behoren ook niet tot de lievelingsthema´s van hun maatschappijkritiek. Ontwikkelingsonderzoekers pochen er op dat op grond van meer integratiemogelijkheden het aantal afgestudeerde moslims zou toenemen, terwijl hun critici verwijzen naar het toenemend aantal criminele delicten van islamitische migranten.

De exorbitante Jodenhaat van veel moslims en de verachting van het christendom worden door de “islamverdedigers” steeds maar weer gerelativeerd met de beschuldiging van een anti-islamitisch racisme van de autochtone bevolking. De politieke en intellectuele elites staan hulpeloos tegenover de integratieproblemen en zouden de puinhoop, die zij zelf aangericht hebben, het liefst verzwijgen. Een openbaar debat over de toekomst van de Europese immigratielanden wordt door hen daarom zoveel mogelijk vermeden – een blik op de reële wereld zou namelijk de ogen kunnen openen van deze politieke dromers: Europa sprong niet in één keer vanuit de Middeleeuwen in de moderne tijd, maar ze had bemiddelende instanties en gelukkige toevallen nodig.

Zonder de aanname van het Antieke erfgoed, de ontwikkeling van de Renaissance, van de Reformatie, van het humanisme en vooral van de Verlichting in hun meest verschillende facetten zou er geen modern Europa zijn ontstaan. De religieuze, intellectuele, culturele, maatschappelijke en economische ontwikkelingen in Europa waren zeer verschillend en verliepen geenszins in een uniforme richting. De crises en catastrofes van de Europese moderne tijd in de vroege 20^e eeuw leidden bijna tot zelfvernietiging.

Er kon geen islamitische moderne tijd ontstaan, omdat al in de 10^e eeuw – dus met het doordrukken van de islamitische theologie – “de deur naar de interpretatie” van de koran grotendeels werd gesloten. In de 9^e eeuw werd er door de theologische vertegenwoordigers van de Mu´tazilla – die beïnvloed werden door de Griekse filosofen – nog gediscussieerd over de vrije wil en de verantwoordelijkheid van de mens. Daarna sloot de islam zich theologisch en intellectueel grotendeels af van de rest van de wereld, tot op de dag van vandaag. Met deze ontwikkeling sloot de islam zich volledig af voor het Europese rationalisme en “verzegelde” zijn potentiële spirituele en intellectuele ontwikkeling. Daarom kent de islam slechts een theologisch gefundeerde heilsgeschiedenis, geen seculiere wereldgeschiedenis. In het christendom maakt men sinds kerkvader Augustinus verschil tussen een goddelijke heilsgeschiedenis en een seculiere wereldgeschiedenis, die door mensen wordt gemaakt. Daardoor worden de mensen gedwongen om zelf vorm te geven aan hun maatschappelijke en politieke toekomst, modern gezegd: God geeft geen concrete aanwijzing voor politieke vormgeving.

De god van de islam regelt echter ook alle aardse: hij grijpt in het politieke gebeuren in, doodt persoonlijk de vijanden van het ware geloof en straft zondige moslims. Moslims moeten zich houden aan de religieuze richtlijnen van de islam: de strijd tegen de ongelovigen. Co-existentie is slechts tijdelijk toegestaan. De afwijzing van seculiere wetten betekent de afwijzing van de democratische rechtsstaat en van de mensenrechten. Daarmee voldoet de islam niet in het minst aan de voorwaarden van een moderne, democratische samenleving: religieus en politiek pluralisme kent de islam niet.

We maken de groteske terugkeer van de Dertigjarige Oorlog mee, die van 1618 tot 1648 in Europa woedde, alleen onder islamitische voortekenen. Het ontbreekt de islamitische wereld echter aan de reformatorische persoonlijkheden, zonder welke de Dertigjarige Oorlog niet begrepen kan worden; er bestaat historisch gezien in de islam geen Maarten Luther, geen Huldrych Zwingli of Johannes Calvijn: theologische en politieke hervormers, die op verschillende wijze de macht van de katholieke kerk en de pausen bestreden en de christelijke theologie hervormden. Het einde van de Dertigjarige Oorlog zorgde niet alleen voor een fragiele godsdienstvrede, maar leidde de modernisering van Europa in.

De vernietiging van de islamitische civilisatie kan niet op postmoderne kruistochten, neo-imperialistische of neo-kolonialistische inspanningen van het Westen worden teruggevoerd, maar de redenen moeten in de religie en de civilisatie van de islamitische samenlevingen zelf worden gezocht. De oorlogen in het Nabije oosten en in Noord-Afrika documenteren het verval van een na de Eerste Wereldoorlog kunstmatig geschapen politieke orde.

De contemporaine Dertigjarige Oorlog in de islamitische wereld vindt in globale omvang plaats tussen soennieten en sjiieten, urbane modernisten en corrupte semi-seculiere machtselites, tussen verschillende radicale islamieten en terroristen evenals tussen moslims en niet-moslims. Diegenen die op de achtergrond aan de touwtjes trekken zijn in het Nabije Oosten de regionale machten Iran, Turkije en Saoedi-Arabië, die alle drie streven naar hegemonie en met intriges bezig zijn. De islamitische doodsstrijd is echter uitgestippeld, omdat niemand een religiepolitieke exit-strategie in de zin van een hervormingsislam bezit.

De politieke perspectiefloosheid is echter de grootste motor van de radicale islam: Des te minder de reactionaire islam in staat is om een politieke en maatschappelijke oplossing te vinden, hoe sterker wordt de haat tegen het Westen. Alleen deze politieke strategie is veelbelovend: de islam kan alleen maar winnen als hij het oude Europa buit maakt, in de kolonisering van Europa heeft hij een politieke en economische toekomst. De dreigende ondergang van de beschaving dwingt tot de verovering van de ongelovigen.

Tegen deze achtergrond van een culturele en uiteindelijk maatschappelijke zelfvernietiging wordt de islamisering het grootse gevaar: de demografische verschuivingen tussen de autochtone en de islamitische immigranten zullen ertoe leiden dat de meeste Europese samenlevingen deze ontwikkelingen niet meer kunnen corrigeren. Collectieve dwalingen zoals het communisme, het fascisme of het nationaalsocialisme waren omkeerbaar: nadat ze mislukt waren, kon teruggegrepen worden op het culturele en religieuze erfgoed van Europa en kon er een nieuwe geciviliseerde, democratische gemeenschap ontstaan. Als de autochtone bevolkingen echter een minderheid worden, dan is de weg naar een regeneratie van de beschaving geblokkeerd.

De orthodoxe islam is noch met de democratie noch met de Europese beschaving te verenigen: sharia en democratische rechtsstaat, individualisme en collectivisme sluiten elkaar uit. De steeds opnieuw geuite tegenwerping dat veel moslims goed geïntegreerd zouden zijn en de voordelen van een open samenleving wel degelijk zouden waarderen, is weinig overtuigend als politiek argument. De belangrijkste islamitische instellingen zijn orthodox en meestal ondermijnd door Moslimbroeders en andere radicale groeperingen. De liberale moslims vormen institutioneel een verdwijnende minderheid binnen de islamitische samenlevingen en worden niet waargenomen door de heersende elites.

De islamisering van Europa heeft verschillende gezichten: enerzijds worden de naties niet in dezelfde mate door de islamitische migratie getroffen, anderzijds is de regionale opdeling van islamitische gemeenschappen uiterst verschillend. Mark Steyn beschrijft deze ontwikkeling treffend: “Veel van hetgeen dat wij vaag de westerse wereld noemen, zal deze eeuw niet overleven. Vermoedelijk zal er op de landkaarten nog een regio staan die Italië of Duitsland wordt genoemd, zoals er in Istanbul nog steeds een gebouw bestaat dat de Sint Sophia kathedraal heet. Nu is het echter geen kathedraal meer, maar gewoon een stuk onroerend goed. Net zo zullen Italië en Duitsland namen van onroerende goederen zijn.”

Italië en Duitsland zullen als gedeelde naties voortbestaan: behalve de autochtone bevolking zal er sprake zijn van een groot islamitisch aandeel, dat uiteraard noch etnisch noch religieus homogeen zal zijn. Dat betekent echter dat veel religies geen zuiver seculier rechtssysteem meer zullen hebben, maar een gemengd. Waar een meerderheid van islamitische burgers bestaat, kan sprake zijn van de invoering van delen van het sharia-recht in de grondwet en de wetgeving.

Moderne radicale islamieten zoals Tariq Ramadan eisen daarom een Europees sharia-recht, dat rekening houdt met de Europese omstandigheden. Anders gezegd: de islamisering wordt bespoedigd met een “hervormingsislam”, die stapsgewijs het seculiere recht door het goddelijke recht vervangt. De grootte van de islamisering van de rechtssystemen kan in verschillende omvang plaatsvinden; deze ontwikkelingen zullen echter onomkeerbaar zijn, omdat ze, zoals gezegd, op grond van de demografische veranderingen niet teruggedraaid kunnen worden.

De multiculturele utopie zal hoogstwaarschijnlijk een religiepolitieke nachtmerrie worden: homoseksuelen en transseksuelen zullen, net zoals genderisten, uit beeld verdwijnen en vluchten in religies die zich verdedigen tegen een dreigend kalifaat. Dit lot zal vele Zuid-, West- en Noord-Europese landen ten deel vallen: er zullen in principe binationale staten ontstaan, die opgedeeld zijn in overwegend islamitische en overwegend niet-islamitisch geregeerde regio´s.

Staatsregeringen zullen heel zwak zijn en daarom zijn regerings- en coalitiewisselingen aan de orde van de dag. Met de toenemende verscherping van de veelzijdige conflicten dreigt het gevaar van de “failed state”, van het staatsverval. Als voorbeelden van deze processen kunnen Libanon, het voormalige Joegoslavië, de huidige landen in het Nabije Oosten en delen van Afrika worden aangevoerd. Deze samenlevingen waren en zijn niet in staat om multireligieus in democratische culturen samen te leven. als gevolg daarvan zal de burgeroorlog een latent duurzaam fenomeen worden. op de lange termijn kunnen deze multireligieuze samenlevingen niet bestaan en verzinken ze in een doodstrijd.

In regio´s, waarin een islamitische meerderheid bestaat, zal de eis naar politieke en culturele autonomie opkomen. Deze islamitisch beheerste gebieden houden echter zoals het er nu naar uitziet vast aan een totaalstaat, omdat ze economisch de mindere zullen zijn. Veel autochtone Europeanen zullen de ervaring opdoen dat zij op eigen grondgebied een minderheid zijn geworden.

Voorstelbaar zijn ook opdelingen van staten, dus territoriale afsplitsingen van complete regio´s, en het ontstaan van nieuwe staatseenheden volgens religieusetnische grenzen. Deze aspiraties zullen veelmeer van de autochtone bevolkingen uitgaan, om zodoende hun eigen cultuur en hun levensstandaard te behouden. Mochten deze ontwikkelingen in grotere omvang plaatsvinden, dan zou een Europa van nationale staten zich terug kunnen ontwikkelen tot een Europa van allemaal kleine landjes. Dat zou de consequentie van een Europese Balkanisering zijn, een politiek vervallend continent, dat niet alleen zijn interne samenhang zou verliezen, maar ook een politieke speelbal zou worden. De Europese culturen zouden tot bepaalde grenzen beperkt zijn en zouden door de voortschrijdende islamisering in toenemende mate bedreigd worden.

Het antwoord op de beschavingscrash kan daarom alleen maar liggen in de herbezinning op de fundamenten van de Europese culturen: de nationale, etnische, religieuze en culturele verscheidenheid en de Europese waarden van het humanisme en de Verlichting. De toekomst mag er dan duister uitzien: Europa staat voor de keuze van een Reconquista – een herovering van haar civilisatie – en haar zelfmoord.

Bron:
http://diepresse.com
Auteur: Michael Ley

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)