“Open brief” – afsluiting

(Door: “D.G. Neree”)

Geachte lezers van E. J. Bron,

verleden week plaatste ik hier een open brief aan de hoofdredacteur van Fenixx. Hoewel ik in mijn schrijven wel eens uitga van een persoonlijke situatie, die ik dan probeer te relateren aan ‘grotere’ thema’s, is het niet mijn streven om mijzelf tot onderwerp van mijn teksten te maken. Ik had echter niet veel keus, aangezien me op Fenixx effectief de mond is gesnoerd. Ik vroeg in het artikel wat het verschil is tussen een politicus die vervolgd wordt wegens belediging en een redactielid dat wegens een irritatie op straat wordt gezet. Wel, het enige verschil is dat de politicus in de gelegenheid wordt gesteld om weerwoord te plegen en zijn kant van de zaak voor het voetlicht te brengen. Mij werd dat recht niet gegeven. Ik werd naast mijn positie ook van mijn stem ontdaan en ik ben blij dat ik hier mijn hart heb kunnen luchten, want als iemand niet meer kan zeggen wat hem dwarszit, dan komen frustraties op een minder positieve manier naar buiten.

Nu had ik het bij deze open brief kunnen laten, maar aangezien andere mensen nu kennis hebben genomen van de gebeurtenissen, is het verhaal niet af en het ergste dat ik kan doen, is een verhaal in het luchtledige te laten hangen. Ik wil dit tweede artikel er dus als besluit aan toevoegen, zodat er geen losse eindjes blijven hangen. Ik zal de reactie van Fenixx bespreken en daar een aantal daarvan afgeleide beschouwingen aan wijden, maar ik wil beginnen met ingaan op enkele reacties.

Mocht dit onderwerp u trouwens niet interesseren, dan hoeft u het niet te lezen. Op “E.J. Bron” verschijnen genoeg andere, meer urgente artikelen en verwijzingen naar andere sites, (waaronder geregeld naar Fenixx).

Een aantal van u merkte op dat een discussie als deze het front tegen de huidige ontwikkelingen verdeelt en splijt. Tegen u wil ik zeggen dat u de boodschapper wilt offeren, omdat de boodschap niet zo gunstig is. Waar ken ik dat toch van? U bent in de val gelopen van de post-modernisten door oorzaak en gevolg om te draaien. Niet de vermelding/openbaarmaking van een onrechtmatige daad splijt de eenheid, maar de onrechtmatige, verraderlijke daad zelf. Het is hetzelfde als zeggen dat de islamitische aanslagen veroorzaakt worden door de woorden van Wilders, of een naar zijn mening onterecht  gearresteerde gevangene verwijten dat hij een advocaat neemt om zijn zaak te verdedigen. Hetzelfde geldt voor het verwijt dat de heer Bron mijn brief plaatste, waar ik hierboven al iets over gezegd heb. Zoals hij zelf al aangaf, zal hij ook een eventueel antwoord erop plaatsen, wat me op het volgende punt brengt: het antwoord.

Het antwoord van Fenixx op het gebeurde en mijn open brief kan ik in één woord samenvatten: niets. (niemendal, nichts, nada , nothing, niente, etcetera). Geen reactie hier of daar, geen mail, geen tweets (DM). Reacties op Fenixx verdwijnen in de prullenbak en sterker nog: IEDERE referentie naar mij of de open brief in de reactiepanelen verdwijnt ook in de prullenbak. Ik ben een ausgeradiert figuur geworden daar. Wat is dit? Noord-Korea? Van één mede-schrijver kreeg ik wel antwoord. Hij meldde dat X en ik het onderling moesten uitpraten. Dat er een ‘mediastilte’ heerste en dat ik niets kon uitpraten doordat ik niet meer in de redactiekroeg kon komen, heb ik hem niet nog een keer uitgelegd, maar hem in niet mis te verstane woorden, die ik hier niet zal herhalen, gezegd wat ik over hem en zijn houding dacht.

Tja…. wat zal ik er dan nog verder over zeggen? Ik zou verdrietig kunnen worden of kwaad of gefrustreerd, maar dat laatste is over zodra ik dit verhaal afgemaakt heb. Eigenlijk overheerst alleen maar een gevoel van verwondering. Dat komt doordat ik totaal niet weet wat hier achter zit. Aangezien ik dat niet weet, kan ik alleen maar speculeren en het enige concrete wat ik kan bedenken, is dat de hoofdredacteur bang was om een productief schrijver kwijt te raken als hij mijn status had hersteld, al was het tijdelijk om mijn zegje te kunnen doen in de redactiekroeg. Bang dus ook voor wat ik zou gaan zeggen of het effect van mijn woorden. Toen de hoofdredacteur de kant van X  koos, moesten de andere schrijvers zich wel (weer uit angst, nu voor hun positie) solidair betonen met “de partijlijn”. Iets anders kan ik er niet van maken, anders kom ik in complottheorieën terecht.

Ben ik nu teleurgesteld? Verdrietig? Een beetje, maar niet zozeer om de afsluiting van Fenixx, maar meer om het niet al te prettige inkijkje dat ik weer eens kreeg in de menselijke natuur, van mensen die ik als companen en zelfs vrienden beschouwde en die ik waardeerde om hun inzichten en teksten. Dat heeft wel weer een gevoelige knauw gegeven. Verder zoeken ze het maar uit. Afgesloten hoofdstuk.

Ik wil dit toch al te lange epistel besluiten met een waarschuwing en een raad voor 2017.

Wat er op Fenixx gebeurde, zien we op dit moment overal in Nederland gebeuren, in alle geledingen. Het gebeurde bij de oprichting van Artikel 7 op exact dezelfde manier. Het gebeurt in de politiek met zijn idiote afscheidingen en versplinteringen, gebouwd op niets meer dan de ego’s van de partij*kuch*kaders. De ego’s komen met elkaar in botsing over niets en goede vrienden maken elkaar opeens voor rotte vis uit, zoals de beide Jannen. Mensen worden al of niet onder druk uit partijen gezet en beginnen voor zichzelf, anderen vertrekken uit eigen beweging om volstrekt schimmige redenen en doen hetzelfde. Gelegenheidscoalities ontstaan en spatten weer uit elkaar. Ego’s. Haantjesgedrag. Zelfbevestiging, macht, trots…. Raffie Chohan wordt aan de kant gezet.

Vooral op rechts is er geen enkele eenheid te bespeuren. Dat is een recept voor verlies. In Brussel zijn ze gemotiveerd en geschaard rond één idee. Om van de moslims maar niet te spreken.

Ik zou kunnen roepen: zet jezelf en je trots even opzij en probeer weer gezamenlijke waarden te vinden in plaats van alleen op de vijand te reageren, want hierdoor blijven we alleen maar in de verdediging. En als we dan ook nog eens de eigen mensen gaan offeren, is het pleit al beslecht, de strijd verloren.

Als laatste wil ik waarschuwen voor fanatisme. Het is goed om eens ergens fanatiek voor of tegen te zijn, maar als het ‘a way of life’ wordt, dan ontstaat fanatisme en wordt al het andere buitengesloten. Dat kan gunstig zijn. Woede geeft energie om dingen helder te verklaren en in een oorlogssituatie is het zelfs een levensvoorwaarde. Maar als er geen gezamenlijke basis is waaraan wordt vastgehouden, dan keert het fanatisme zich net zo makkelijk tegen zichzelf als tegen de vijand.  Fanatisme, van welke kant het ook komt, is de dood van de relativering en daarmee ook de humor. Er kan geen afstand meer worden genomen van de eigen bubbel en iedere twijfel aan de juistheid wordt als verraad gezien. Fanatisme heeft als motto “het doel heiligt de middelen” en fanatisme duldt geen tegenspraak of tegenwerking.

Het belangrijkste is echter dat, om een corrupt moreel systeem te bestrijden, men zelf de ethiek en de moraal hoog zal moeten houden. Vertrouwen, rechtvaardigheid betrachten en geen rattenstreken uithalen. Een rits van principes. Gooit men de eigen en gedeelde principes overboord in de strijd, dan bestaat het gevaar dat het onduidelijk wordt wat of wie er nu tegen wat of wie strijdt en dat wie er ook wint, de winnaar altijd moreel de verliezer zal zijn. Alleen met gedeelde waarden die nagekomen worden is een strijd te winnen, anders niet. Ik wil daarvoor waarschuwen. Laat het niet je leven gaan beheersen en je oordeelsvermogen vertroebelen. Na het verlies van relativering, afstand, humor, is de waarheid aan de beurt en als het zover is, zal men donders goed moeten weten in welk kamp men zich bevindt, want anders is men geen partij voor de vloedgolf die er dreigt aan te komen. Hopelijk eet de komende revolutie niet zijn eigen kinderen op of voert ze aan de vijand.

Voor wat het waard is deze gedachten. Als het onzin is, zegt u het maar. We leven in een vr… sorry, we schrijven op een vrij blog.

Dan als aller- allerlaatste: E. J. Bron heeft altijd een uitstekende relatie gehad met zowel Amsterdam Post, De Vrije Chroniqueurs en Fenixx. Dit was vice versa. Dat deze twee artikelen van mijn hand hier verschijnen, wil in de verste verte niet zeggen dat wat ik hier geschreven heb ook de standpunten van de webmaster zijn. Staat ergens op de site ook meen ik. De webmaster heeft me alleen een podium gegeven vanwege het feit dat ik op mijn eigen site mijn woordje niet meer kon doen en mijn epistel redelijk was zonder “een onvertogen woord” zoals hij schreef. Ik zou dan ook willen dat men op Fenixx de heer Bron hier niet op aankijkt. Eist de gezamenlijke strijd voor het vrije woord niet dat er dialoog en samenwerking plaatsvindt? Voor mij is de zaak klaar. Hopelijk is dat ook zo voor de mensen achter de opgetrokken verdedigingsmuur. De vijand is niet hier, maar elders.

Ik sluit af met u allen een voorspoedig, gezond en gelukkig 2017 te wensen met de hoop dat mensen weer een gezamenlijk front (bij gebrek aan een beter woord) kunnen vormen. De gevaren die voor de deur staan (letterlijk) zijn te groot om je te verliezen in kinderachtige machts- en egospelletjes. En houd de humor erin. Zolang men nog (ook om zichzelf) kan lachen, is de strijd nooit verloren.

Met dank voor de aandacht (in de hoop u niet al te zeer verveeld te hebben) en een allerhartelijkste groet,

“D.G. Neree”