Acht goedwillende moslims in Amsterdam

(Door: Wim van Schaik)

In Amsterdam-West wordt op 2 februari in de protestantse Jeruzalemkerk een expositie geopend over hoe moslims in diverse Europese en Noord-Afrikaanse landen tijdens de Tweede Wereldoorlog hulp hebben geboden aan Joden. De tentoonstelling, ‘Het andere verhaal’, is een initiatief van rabbijn Lody van de Kamp en jongerenwerker Saïd Bensellam. Acht persoonlijke verhalen over “de moed en standvastigheid van moslims tegenover hun Joodse buren”.

Nee, ik ga er niet moeilijk over doen, dat er maar acht hulpverhalen zijn. (Was het zo moeilijk er meer te vinden?) Ik ga ook niet beweren dat hulp van moslims aan Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog een broodje aap verhaal is, zoals die multiculturele hoax die de Marokkanen een heldenrol toeschrijft bij de bevrijding van Europa.

Maar dat de tentoonstelling in de Jeruzalemkerk is bedacht en opgezet door de Engelse organisatie Faith Matters doet mij twijfelen aan de objectiviteit. Faith Matters betekent gewoon Islam Matters. Die organisatie werkt ook voor Tell Mama, dat antimoslimgeweld meet en zich drukker maakt over het relatief weinige geweld tegen moslims dan over terreur door moslims.

De betrokkenheid van rabbijn Van de Kamp geeft ook weinig vertrouwen. We kennen hem van het witwassen van islamitisch antisemitisme en als iemand die de uittocht van Joden uit Europa flauwekul noemt: “Joodse gemeenschappen zijn in beweging, zoals deze altijd in beweging zijn geweest”.  Otto Frank was dus gewoon toe aan een nieuwe uitdaging toen hij met zijn gezin Duitsland verliet.

Over het straatboefje Saïd Bensellam en de goedmenschen van de Jeruzalemkerk met hun dominee Elsbeth Gruteke (“Het probleem ligt niet bij de moslims”) zal ik het niet hebben. Ik wil het erover hebben hoe zo’n tentoonstelling als ‘Het andere verhaal’ de lelijke trekken van de islam weg probeert te moffelen achter een paar feel good stories.

Het doet er namelijk helemaal niet toe of er in de Tweede Wereldoorlog hier en daar moslims zijn geweest die Joden hebben geholpen. Net zo min dat het ertoe doet dat er aardige moslims zijn, vriendelijk voor hun buren en o zo behulpzaam, en ook minder aardige, juist botte moslimburen. En ja, het was dapper van die Joden-helpers. En nog eens ja, daarvoor mogen zij geëerd worden. Voor mijn part met een tentoonstelling. Maar we laten ons toch geen zand in de ogen strooien? Omdat  enkele dappere moslims iets goeds deden, is de islam niet ineens oké.

De islam is ook niet ineens oké en een religie van de vrede, omdat de meeste moslims gewoon rustig en in vrede willen leven. Dat wilde de massa onder Hitler, Stalin, Mao, en Pol Pot ook. Ondertussen vielen er miljoenen slachtoffers. De ‘goedwillende’ meerderheid schikt zich, legt de wreedste systemen niets in de weg of werkt gewild of ongewild mee om de onderdrukking in stand te houden. Daarom heeft het geen zin om aan te komen met de ‘goedwillende’ moslim. Niemand heeft dat beter verwoord dan Brigitte Gabriel. (video)

Sinds 2008 is er in Berlijn een Gedenkstätte voor stille helden waar de levens van in Duitsland ondergedoken Joden en hun helpers worden gedocumenteerd. Tot nu toe zijn zesduizend namen van onderduikers bekend. Niet veel. Maar voor elk individu was het van levensbelang dat er mensen (naar schatting zestigduizend) waren die hun leven waagden. Die mensen verdienen het om herinnerd te worden, omdat zij niet meegingen in een perfide systeem van uitsluiting en moord. Maar geen mens zal na bezoek aan deze Gedenkstätte tot de conclusie komen dat het nazisme wel meeviel. Al is er misschien zelfs een enkele nazi geweest die Joden heeft geholpen.

Laat ik nu zomaar het idee hebben dat het bij ‘Het andere verhaal’ er juist wel om gaat dat de argeloze bezoeker de expositie verlaat met het beeld van de ‘goedwillende’ moslim op het netvlies en tussen de oren de gedachte dat er niets mis is met de islam.

Maar er is wel degelijk heel veel mis met de islam, maar dat is het laatste wat de ‘goedwillende moslims’ zullen toegeven. Zodra er ongemakkelijke vragen gesteld worden, staat de wagen stil en blijkt ook de ‘goedwillende’, misschien zelfs in het Westen geboren moslim, een sharia-lover te zijn die niet veel opheeft met Joden en er een hele reeks minder prettige denkbeelden op nahoudt. Moslims mogen dan in het algemeen  niet naar Europa zijn gekomen om ons continent bewust te islamiseren. Dat neemt niet weg dat de ‘goedwillende’ moslim zeker niet negatief staat tegenover islamisering.

Alle moslims die zich op enige manier verbonden weten met de islam vinden het prima dat de islam zijn stempel steeds sterker op het seculiere Westen drukt. Zij zijn daar zelfs openlijk of stilletjes trots op. Ontlenen er een moslim-zelfbewustzijn aan, dat zich vaak militant manifesteert. Ook ‘goedwillende’ moslims zullen, als het erop aankomt, kiezen voor islam en het Westen waarin zij al jaren verblijven of zelfs opgroeiden, afvallen. Zo gaat dat. Ieder land ter wereld waar moslims een meerderheid werden, is geïslamiseerd.

Wereldvreemde exposities als ‘Het andere verhaal’ laten alleen maar zien hoe westerse autochtonen zonder realiteitsbesef samen met ‘goedwillende’ moslims ervoor zorgen dat de antiwesterse  islamitische ideologie zich steeds brutaler kan manifesteren.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)