LONGREAD: Omgaan met politieke correctheid (MUST READ!)

(Door: Petra de Geus)

Alle islamkritiek ten spijt worden de problemen allereerst niet door moslims veroorzaakt, maar door onze politici die de massa-immigratie van moslims stimuleren en niet optreden tegen de problemen die dat veroorzaakt en de falende integratie in zijn algemeenheid. Eén van de mechanismen waarop onze catastrofale leiders zich beroepen, is de politieke correctheid. In dit artikel wil ik een onderzoek doen naar de oorsprong van de politieke correctheid en enkele handvatten bieden om er mee om te gaan. Daarvoor geef ik een korte schets van de Frankfurter Schule en één van zijn invloedrijke leden, Herbert Marcuse. Daarna zal ik ingaan op het begrip politieke correctheid en wil ik mogelijkheden geven hoe daar in de praktijk mee om te gaan.

Korte geschiedenis van de Frankfurter Schule

De Frankfurter Schule werd in 1924 in Duitsland opgericht, heette officieel het Institut für Sozialforschung (IfS) en was gevestigd in Frankfurt. Men hield zich bezig met maatschappijkritiek en ontwikkelde de “kritische theorie”, die het marxisme combineerde met andere disciplines, met name de psychoanalyse van Freud. De begrippen Frankfurter Schule, Kritische Theorie en Cultureel Marxisme zijn inwisselbaar. Enkele bekende namen uit deze school zijn: Horkheimer, Benjamin, Fromm, Marcuse, Adorno, Habermas en Negt. In 1933 werd het instituut door de nazi’s gesloten en emigreerde het naar de Verenigde Staten. Aan de Columbia-universiteit werd het door Horkheimer opnieuw opgericht. Hier werd onder andere onderzoek gedaan naar  het autoritaire karakter van de Duitse samenleving, waarin de basis van het fascisme werd verondersteld. Dit resulteerde in het werk “The Authoritarian Personality” (1950). In 1950 keerden veel leden terug naar de universiteit van Frankfurt. Hier werd de school belangrijk voor de protesten van ’68. Het nationaalsocialisme en de Holocaust hebben een groot stempel op de vertegenwoordigers van deze Kritische Theorie gedrukt.

Korte samenvatting van de denkbeelden van Marcuse

Marcuse (1898 –1979) is beroemd geworden door het begrip “repressieve tolerantie”, dat wil zeggen dat onder het mom van vrijheid er sprake van onderdrukking kan zijn. Zijn boek “One-dimensional man”, waarin hij kritiek levert op het kapitalistische systeem en het lege consumentisme, werd een cultboek in de studentenbeweging. Zo werd hij een geestelijke vader van de ’68 beweging. Centraal uitgangspunt is dat we leven in een geestdodende maatschappelijke structuur van burgerlijkheid, gebrek aan sensualiteit, milieuverontreiniging, imperialisme, oorlogen en oorlogsdreigingen. Volgens Marcuse reduceerde het kapitalisme haar burgers tot simpele consumenten. De eendimensionale mens (de Amerikaanse consument) kan zich alleen de werkelijkheid voorstellen zoals die nu is en hij is niet bereid om naar verandering te streven. Tweedimensionaliteit duidt op de kritische splijting tussen wat bestaat en wat mogelijk is in termen van een betere en menswaardiger wereld. De studenten protesteerden met de drie M’s: Marx, Mao en Marcuse. Volgens Marcuse waren filosofie en de politiek niet van elkaar te scheiden. Hoewel hij onderkende dat de welvaartsmaatschappij aan de buitenkant een goed werkend systeem leek, wilde hij de massa leiden naar een opstand tegen de onderdrukking, manipulatie en indoctrinatie. Hij zag daarbij buitenparlementaire oppositie als de enige mogelijkheid om de ideologische onderdrukking te doorbreken (denk aan Groen Links).

Met het begrip “repressieve tolerantie” (1965) wordt een strategie bedoeld om niet-getolereerde ideeën te bestrijden. Men geeft een beetje toe op iets om de status quo te handhaven. Marcuse zag het kapitalisme en de democratie als totalitaire en repressieve systemen. Een vorm van repressieve tolerantie die hij noemt, is dat onder het mom van vrijheid van meningsuiting repressieve of onjuiste meningen worden getolereerd. Als domme en slecht geïnformeerde mensen hetzelfde podium krijgen als goed geïnformeerde mensen bevordert men niet de tolerantie, maar de status quo. De heersende machtsstructuren blijven dan ongemoeid.  En als in de media linkse en rechtse meningen gelijke aandacht zouden krijgen, zou dat in het voordeel van de machthebbers zijn. Wat volgens hem nodig is, is  “onderscheidende tolerantie”. Dat wil zeggen dat op de status quo gerichte personen het recht op vergadering ontzegd moet worden en dat hun spreektijd moet worden ingekort. Marcuse zegt: “Om de hegemonie van de ´tirannieke meerderheid´ te doorbreken moet men zelf radicaal, intolerant en militant optreden.” Ondemocratische middelen, zoals directe actie, kunnen tolerantie bevorderen en repressieve tolerantie doorbreken.

Een ander terugkerend begrip bij Marcuse is “vervreemding”. De mens is van zichzelf vervreemd, doordat in de maatschappij niet tegemoet wordt gekomen aan zijn wezenlijke behoefte aan zelfontplooiing, het dragen van verantwoordelijkheid en vrijheid. De prijs voor zijn welvaart is dat hij de slaaf is van een technisch en economisch systeem dat in dienst staat van de gevestigde belangen en met name die van de grote ondernemingen. De ééndimensionale mens zit zo aan zijn vervreemding vast dat hij niet in staat is zijn omgeving kritisch te bezien. Hij is daardoor zelfs bereid aan zijn eigen “repressie” mee te werken.

Nabespreking

Hoewel in de begintijd het nationaalsocialisme en de Holocaust een grote rol  speelden in de Kritische Theorie verlegde men vooral in de Amerikaanse periode de aandacht naar het kapitalisme en het consumentisme, die door de dreigende schaduw van fascisme en nationaalsocialisme in een kwaad daglicht werden gesteld. Ondanks haar evolutie heeft de Frankfurter Schule altijd aan haar marxistische wortels vastgehouden. Van het proletariaat, dat onvindbaar was, verschoof de aandacht naar onderdrukking in zijn algemeenheid. Het kapitalisme en de democratie werden als de schuldigen aangegeven en toen ook dat niet voldoende werkte, verschoof de aandacht naar de blanke als onderdrukker. Onderdrukking in zijn algemeenheid werd het centrale thema, en vooral de blanke man werd als representant van imperialisme, kolonialisme, racisme en superioriteitsgevoelens neergezet. Een ieder die daar een slachtofferschap tegenover kon zetten, kon rekenen op sympathie. Zo ontstond er een eindeloze race op victim groups die van elke verantwoordelijkheid bevrijd uit ten treure hun huilie huilie mogen doen. Een dankbare bron van eindeloos slachtofferschap zijn de gender politics, van vrouwen, homo’s en trafo’s tot alle denkbare en misschien zelfs ondenkbare varianten. Een andere fijne groep mede-slachtoffers zijn (etnische) minderheden zoals moslims. Omarmd als onderdrukten, terwijl zij het klagen zelf al uitgevonden hadden. Zieken en (psychisch) gehandicapten vormen nog een andere eindeloze bron van te exploiteren minderwaardigheid.

Dat de gemiddelde blanke man in de maatschappij ook weinig in de melk te brokkelen heeft en dat de onderdrukking door het grootkapitaal plaatsvindt, is voor Marcusianen geen excuus. “Down with their heads”, roept de Koningin in Alice in Wonderland. Als het Grootkapitaal de schuldige is van de economische uitbuiting zou het van meer lef en oprechtheid getuigen om haar verantwoordelijken ter verantwoording te roepen. Maar dat is blijkbaar te moeilijk – of het komt niet van pas – of beide.

Hoewel Marcuse door velen gezien wordt als een idealist, mag niet vergeten worden dat hij een keiharde aanpak voorstaat, waarbij geweld en leugens niet worden geschuwd. Onwelgevalligen moet het recht op vergadering ontzegd worden. Hun spreektijd moet worden bekort. Om de status quo te doorbreken is het geoorloofd radicaal, intolerant en militant op te treden. Marcuse schuwt niet om ondemocratische en buitenparlementaire middelen toe te passen. Voor zover het ooit al om idealisme ging, is er nu slechts nog sprake van totalitarisme. Met andere woorden, hij is geworden waar hij tegen zei te strijden – wat je zegt ben je zelf.

Trotski

Sommigen zien Trotski als de vader van de politieke correctheid. Deze leerde dat je de orde pas omver kunt werpen als je de tegenstander volledig in diskrediet hebt gebracht. Dat kun je doen door zijn argumenten te negeren en te overschreeuwen. De kunst van het gelijk krijgen is niet om te argumenteren, maar om aan te wrijven. Door bijvoorbeeld constant ‘Racist!’ te roepen, kleef je dit begrip aan je tegenstander, hoe onwaar het wellicht ook is. Hij is dus niet zozeer de vader van het politiek correcte denken, maar de vader van het “holle gebral”, de grootmeester van het discrediteren.

Olie en politieke correctheid

Er is evenwel nog een heel andere bron van politieke correctheid. Deze vindt zijn oorsprong in de Resolutie van Straatsburg. Na de Arabisch-Israëlische oorlog van 1973 en de daaruit voortvloeiende olieboycot wordt er een afspraak gemaakt tussen Saoedi Arabië en andere oliestaten enerzijds en de EU (toen nog EEG) anderzijds. Er werd onder meer afgesproken dat er islamitische migratie naar Europa moet plaats vinden, dat dit vergezeld moet gaan van de bouw van moskeeën en culturele centra en dat de westerse media positief moeten schrijven over de Arabische cultuur. In het kort zou je dit de olie voor islamiseringsresolutie kunnen noemen. Het ligt voor de hand dat landen als Saoedi-Arabië commissies hebben ingesteld die nauwlettend de loop van de islamisering bijhouden en die gelijk gaan dreigen met sancties als het niet gaat zoals zij willen. Het is te bizar voor woorden dat onze media aan een dergelijke leiband zijn gelegd. Politieke correctheid is daarmee een verplicht onderdeel geworden van internationale diplomatie en wereldhandel.

Politieke correctheid

Zoals ik hierboven heb willen laten zien, zijn er verschillende lijnen die naar politieke correctheid lopen: de Frankfurter Schule, Trotski en olie. Maar wat wordt er nu eigenlijk onder politieke correctheid verstaan en hoe moeten we er mee omgaan? Het wordt omschreven als het vermijden van taaluitingen of gedragingen die als beledigend of discriminerend worden beschouwd voor bepaalde als achtergesteld of gemarginaliseerd te boek staande groepen (met name minderheden). Het is een sterk tijd bepaald begrip, denk maar aan de reeks rijksgenoot, gastarbeider, etnische minderheid, medelander, allochtoon, mens m/v met een migratieachtergrond. Vanwege de bovenstaande reden (niet onnodig kwetsen) wordt het begrip door sommigen wel opgevat als “fatsoen”. Ik hoop met de introductie over de Frankfurter Schule, Marcuse, Trotski en de oliefactor voldoende aangetoond te hebben dat er achter dit schijnbare fatsoen een heel andere wereld schuilgaat, namelijk een klassenstrijd die zich heeft geëvolueerd tot een cultuurstrijd en die een kwaadaardige poging is om onze westerse cultuur in diskrediet te brengen en onze landen onmachtig te maken en uiteindelijk over te nemen.

Door rechts wordt politieke correctheid soms in pejoratieve zin opgevat, namelijk als een censuurmiddel. Door (zeldzaam, maar echt) links wordt politieke correctheid geassocieerd met de censuur die onder het communisme heerste. Hoe dan ook, de emancipatoire gedachte van het begrip politieke correctheid is versleten, het begrip wordt nu simpelweg gebruikt om onwelgevalligen de mond te snoeren – dus op de Trotski-manier.

Duhan

Politieke correctheid is niet een enkel ding, het is een containerbegrip, een complex van opvattingen, waarvan de samenhang door middel van mijn bovenstaande introductie hopelijk zichtbaar is. Duhan stelde een mooie lijst samen van veel voorkomende typisch politiek correcte waarheden die ik hier als uitgangspunt wil gebruiken om munitie voor tegengas te geven. Om het bespreken wat overzichtelijker te maken, heb ik Duhan’s lijst in een andere volgorde gezet en gethematiseerd in de westerse samenleving, minderheden en gender.

De westerse samenleving

De politiek correcte opvattingen die Duhan noemt, en die ik onder het thema de westerse of dominante samenleving heb kunnen plaatsen, zijn de volgende:

1. Het succes van het Westen is gebouwd op slavernij en kolonialisme.
2. De leden van de meerderheid dragen de historische schuld, leden van minderheden valt niets te verwijten en zijn vaak ook niet verantwoordelijkheid voor hun eigen daden.
3. De meerderheidssamenleving is homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend.
4. De meerderheidssamenleving kan men samenvatten als negatief, de minderheden als positief.
5. Alle culturen zijn gelijk en er zijn geen verschillen.
6. Een volk is maar een toevallig samenraapsel van individuen. Een volksidentiteit bestaat niet. Er bestaan alleen maar individuen en de mensheid.
7. De burgerlijke waarden zoals werk, gezin en eigendom zijn kleinburgerlijk. Alternatieve manieren van samenleving zouden geen punt van kritiek moeten zijn, maar als een gegeven beschouwd moeten worden.
8. Patriottisme staat gelijk aan fascisme.

Bespreking thema westerse samenleving

Kern van het politiek correcte denken is dat het succes van het Westen is gebouwd op slavernij en kolonialisme (punten 1 en 2), waar de leden van de meerderheid de historische schuld van dragen. Leden van minderheden valt niets te verwijten en zijn vaak ook niet verantwoordelijkheid voor hun eigen daden. Gelijk hier gaat het al mis met de Kritische Theorie. Het Westen heeft de slavernij niet uitgevonden. En hoewel het er geruime tijd zijn voordeel mee gedaan heeft, heeft het haar uit eigen beweging afgeschaft. De Kritische Theorie blijkt eenzijdig kritisch. Want de slavernij die door moslims is en nog steeds wordt bedreven, heeft over een veel langer tijdsbestek plaatsgevonden en was ook veel wreder. Ook, en dat is ook opvallend, was er blanke slavernij, waarover in de schoolboekjes echter met geen woord wordt gerept, wat toch op z´n minst gezegd vreemd is. De bewering dat het succes van het Westen op slavernij en kolonialisme is gebaseerd, is onjuist. Het succes van het Westen is gebaseerd op de Industriële Revolutie. En de laatste was tevens de reden voor de afschaffing van de slavernij.

Verder: ik ben nooit slaveneigenaar geweest en niemand van mijn tijdgenoten. Degenen die er nu hard over klagen, zijn zelf geen slaven geweest. Dus wie valt wie te verwijten? Maar niet zo vanuit linkse hoek. Volgens het door de extreemlinkse speculant Soros gefinancierde Black Lives Matter is iedere blanke een racist. Met andere woorden, het gaat om afkomst, niet om wat je hebt gedaan – er wordt een stammenstrijd van gemaakt.

In het verlengde van deze opvatting staat dat de dominante cultuur homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend is, dat zij negatief is, terwijl de minderheden per definitie als positief worden gezien (punten 3 en 4). Deze punten raken eveneens kant noch wal. Amsterdam stond voor het Marokkaanse geweld op homo’s juist bekend als de homohoofdstad van de wereld. Dus waar heb je het over? Amsterdam was evenzeer een internationale stad waar alle culturen van de wereld welkom waren en er hun voordeel konden doen. Als je het Amsterdam of Nederland van de vorige eeuw homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend wilt noemen, dan weet je niet waarover je het hebt en ben je enkel Trotskistisch aan het discrediteren.

Alle culturen zijn gelijk en er zijn geen verschillen (punt 5). Deze visie is gebaseerd op het werk van de Amerikaanse antropoloog Franz Boas met zijn stroming van het historisch particularisme. Zijn uitgangspunt is dat je culturen niet kunt vergelijken en zeggen welke cultuur beter is dan de andere, culturen moet je vanuit hun eigen perspectief en waarden bestuderen en beoordelen. Daar is veel voor te zeggen, maar hij heeft nooit gezegd dat alle culturen gelijk zijn, noch dat er geen verschillen zijn. Integendeel, hij probeerde cultuurverschillen te verklaren vanuit de specifieke historische ervaringen van groepen. De visie dat alle culturen gelijk zijn en dat er geen verschillen zijn, is een onjuiste en kwaadaardige simplificatie van zijn theorie.

Het volgende punt is dat een volk maar een toevallig samenraapsel van individuen is en dat een volksidentiteit niet bestaat (punten 5 en 6). Er bestaan alleen maar individuen en de mensheid. Dit is een punt dat door Maxima al eens in de openbaarheid is gebracht en sindsdien heeft ze niet meer in het openbaar gesproken. Deze bewering is volstrekt postmoderne lariekoek. Wat bedoeld wordt, is dat samenlevingen en culturen veranderen. Je zou je zelfs kunnen afvragen of wij Nederlanders uit de 17e eeuw, als we die op straat tegen zouden komen, als Nederlanders zouden herkennen. Het is waar dat we als land en cultuur veel zijn veranderd, maar wij zijn in alle tijden en in alle veranderingen Nederlander geweest. Wij hebben ons ontwikkeld, gevaren afgewend, kansen uitgebuit, we hebben huizen en dijken gebouwd, en zonder dat waren we niet wie we nu zijn. Het idee dat de Nederlandse cultuur niet bestaat, uitgesproken door een omhoog gevallen Argentijnse die zich als onze Koningin presenteert, getuigt van een pijnlijke kloof tussen de elite en het volk.

Vervolgens komt dit punt aan de orde: De burgerlijke waarden zoals werk, gezin en eigendom zijn kleinburgerlijk. Alternatieve manieren van samenleving zouden geen punt van kritiek moeten zijn, maar als een gegeven beschouwd moeten worden (punt 7). Wel, het kan heel goed zijn dat werk, gezin en eigendom kleinburgerlijk zijn, maar wat is het probleem? Er moet nu eenmaal gewerkt worden en we leven in gezinnen en we proberen een zekere mate van welstand en comfort op te bouwen. Nogmaals: wat is het probleem? Ja, het leven is niet altijd even boeiend, maar wie afgeeft op het leven en werken van de gewone man is blijkbaar een bevoorrechte elitist die niet zelf voor zijn geld hoeft te werken. De vraag is dan: wie betaalt jouw eten? Waar leef jij van? En totdat jij zelf voor je eigen vreten zorgt, is het behoorlijk onbehouwen om af te geven op anderen die wel voor zichzelf zorgen.

Als laatste punt in dit thema werd genoemd dat patriottisme gelijk staat aan fascisme. Deze redenering is zowel dom als gevaarlijk. Het beeld verwijst naar de Tweede Wereldoorlog, waarin zwaaiende vlaggen gelijk staan aan oorlog en aan concentratiekampen. Dit houdt impliciet een beschuldiging in van collaboratie met de Duitsers. Deze bewering is dus schandalig. Het klopt wel dat onze regering en ons Koningshuis zich in de Tweede Wereldoorlog verre van heldhaftig hebben gedragen, maar de gemiddelde Nederlander was niet voor de oorlog en ook niet voor de Duitsers. Verder is het zo dat een land dat zich niet kan verdedigen tegen wie dan ook, ten dode is opgeschreven. Een gebrek aan patriottisme is gevaarlijk. En degene die boos wordt, omdat zijn of haar mooie vaderland verkloot wordt door importparasieten heeft alle reden om zich boos te maken. Het is schandalig dat onze politici er niets aan doen. Laat je niks aanpraten als je voor je vaderland opkomt, daar is niks mis mee. Nooit!

Bespreking thema minderheden

Uitgaande van Duhan’s lijst werden er 6 punten genoemd die onder het thema minderheden zijn te classificeren:

1. Problemen met bepaalde minderheden aanwijzen staat gelijk aan racisme.
2. Elk vorm van kritiek op gedrag dat voortvloeit uit het lid zijn van een bepaalde sociale groep is racisme.
3. Mislukking en slechte eigenschappen liggen niet bij het individu zelf, maar zijn het resultaat van invloed van de maatschappij.
4. Islam is een religie van vrede. Moslims zelf zijn de slachtoffers. Islamisme heeft niets te maken met de islam.
5. Afwijzende houding tegenover massamigratie, eisen van grensbescherming en assimilatie is extremisme. Ondersteunen van onbeperkte immigratie en multiculturele segregatie is een uitdrukking van gematigdheid en politieke volwassenheid.

De eerste twee punten, dat problemen met bepaalde minderheden aanwijzen gelijkstaat aan racisme en dat elke vorm van kritiek op gedrag dat voortvloeit uit het lid zijn van een bepaalde sociale groep racisme is, zijn gelijk al een problematisch punt. De heiligverklaring van de onderdrukten is al zo ver opgevoerd dat zij enkel vanwege hun afkomst geen fouten meer kunnen begaan. Het lijkt op een sekte, waarbij het aangeven van fouten in de eigen gelederen als verraad wordt beschouwd. In zoverre is het dus ook duidelijk dat het hier niet meer gaat om een zinnige gedachtewisseling, maar om een stringente kaderdiscipline. Het argument is simpel te weerleggen. Niemand is goed of fout enkel vanwege zijn afkomst. In elk land wonen leuke en vervelende mensen, dat zou toch niemand hoeven te verbazen.

Het derde punt, dat mislukkingen en slechte eigenschappen niet bij het individu zelf liggen, maar het resultaat zijn van de invloed van de maatschappij, is een meer gecompliceerd argument. Hier gaat men er van uit dat men slachtoffer wordt door de omstandigheden. In wezen is dit een extreem paternalistisch standpunt, want men ontneemt het individu zijn persoonlijkheid. In feite is het een Procrustesbed: iedereen van een bepaalde groep is hetzelfde.  Het vraagt weinig observatievermogen om te zien dat dit niet klopt en dat er binnen elke groep grote verschillen tussen individuen zijn. Gelukkig maar. Mensen die dit soort argumenten gebruiken, maskeren hun falen achter “de maatschappij” en achter “sociale structuren”. Maar er is ook nog zoiets als agency, menselijke actie, eigen verantwoordelijkheid. Giddens heeft uitgebreid over dit onderwerp geschreven.

Uitgaande van de bovenstaande punten wordt het begrijpelijker hoe mensen tot een bevestiging kunnen komen van de zelf geclaimde opvatting dat islam een “religie is van vrede” en dat moslims zelf slachtoffers zijn (punt 4). De minderheid kan immers niks fout doen. Als je er iets van zegt, ben je een racist en als hij iets fout doet, ligt dat aan de onderdrukkende maatschappelijke omstandigheden. Tja… het is een ratjetoe van elkaar tegensprekende argumenten en bovendien totaal paternalistisch. Mensen moeten toch echt op hun eigen gedrag aangesproken worden. Wie zijn buurvrouw berooft, is een dief. Daar kun je de maatschappij niet de schuld van geven.

Het vijfde punt is dat een afwijzende houding tegenover massamigratie, eisen van grensbescherming en assimilatie extremisme is en dat het ondersteunen van onbeperkte immigratie en multiculturele segregatie een uitdrukking van gematigdheid en politieke volwassenheid is. Dit is een bijzonder gevaarlijk standpunt. Zelfs als het puur uit humanistische motieven zou voortkomen, moet er nog  rekening gehouden worden met praktische punten als betaalbaarheid, wenselijkheid en dergelijke. Ook moet de toestemming voor de massa-immigratie op een democratische wijze plaatsvinden, wat nu niet het geval is. Tenslotte; als de massa-immigratie door blijft gaan, betekent dat simpelweg het einde van de welvaartsstaat en de voorzieningen die wij hebben opgebouwd. Waarom, waarom? Waarom onze samenleving in de waagschaal stellen voor mensen waar we geen band mee hebben, die we niet kennen, die nooit iets voor ons hebben gedaan, die niet willen integreren en werken, die enkel komen profiteren van onze welvaart? Wat zijn de logica en legitimatie van deze bijstandsinvasie? Tenslotte; als ons voortbestaan in het geding is, zijn we gerechtigd onze maatregelen te nemen. Niemand heeft het recht ons te verbieden voor onszelf op te komen.

Tenslotte; de motieven van links voor de massa-immigratie zijn niet enkel humanistisch ingegeven. Men importeert stemmers, dat is bewust beleid. Immigranten zijn links stemvee voor de geplande Nieuwe Mens.

Alle argumenten uit dit thema zijn kinderlijk eenvoudig te weerleggen, omdat zij de blanke aan de top van een niet bestaande piramide zetten en er van uitgaan dat interacties enkel met blanken plaats kunnen vinden. Deze argumenten ontkennen de dynamiek tussen groepen. Alsof die niet al eeuwenlang contact met elkaar hebben. Alsof de Turken geen genocide op Armeniërs hebben gepleegd. Alsof er geen christenen worden vervolgd in islamitische landen. Nee, dit is een hopeloos simplistische visie, die geen enkel recht doet aan de loop van de geschiedenis. En het is eigenlijk een misdadige kijk op de geschiedenis, omdat alle leed die er tussen deze groepen is veroorzaakt wordt weggewuifd.

Dat brengt mij op een ander punt, namelijk de boude linkse uitspraak dat de islam “de religie van de vrede” is. Religiekritiek is goedgekeurd door links. Sterker nog, zij vindt, zoals Marx zei, religie opium van het volk. Maar haar voorliefde voor minderheden brengt haar een prachtig dilemma. Want moslims houden niet van kritiek op de islam. Links komt in een spagaat. Veel islamitische karakteristieken, zoals huiselijk geweld tegen vrouwen, eerwraak, de positie van de vrouw in het algemeen, kindhuwelijken, meisjesbesnijdenis, half erfrecht voor vrouwen en nog veel meer, botsen letterlijk op linkse verworvenheden zoals gelijkwaardigheid, humanisme en emancipatie. Dat wil men niet, dus kijkt men fijn de andere kant op. Liever houdt men vast aan het sprookje van de islam als “religie van de vrede”, wat een groteske leugen is en een klap in het gezicht van alle slachtoffers. Liever houdt men vast aan het sprookje dat aanslagen niets met de islam te maken hebben (nou, sla daar de Koran maar eens op na) en dat die veroorzaakt worden door achterstelling en discriminatie. Als je dit soort punten in een links gezelschap naar voren brengt, wordt het heel stil.

Bespreking thema gender

Het derde thema dat ik uit Duhan’s lijst kon destilleren is het gender thema. Hierbinnen noemt hij de volgende politiek correcte standpunten:

1. Een traditioneel gezin is ouderwets.
2. Mannen en vrouwen zijn gelijk en moeten gelijk zijn.
3. Men kan naar eigen wens zijn seksuele identiteit veranderen.
4. Lage geboortecijfers kunnen opgelost worden door immigratie. Immigratie is altijd gunstig.

Om met het eerste punt te beginnen: een traditioneel gezin is ouderwets. Dit geldt blijkbaar enkel voor blanken, want andere groepen, moslims bijvoorbeeld, wordt dit niet verweten. Dat is merkwaardig. Wat ook merkwaardig is, is het dedain waarmee deze uitspraak wordt geponeerd. Laat mensen alsjeblieft zelf uitmaken wat ze doen, maar als ze een traditioneel rolmodel volgen, is het ineens niet goed. Wat is er mis met een traditioneel gezin? Bovendien, hoeveel traditionele gezinnen zijn er nog? Het komt veel voor dat mensen scheiden, weer hertrouwen etc. En wat gaat het de goegemeente aan?

Het tweede punt is meer gecompliceerd, het hangt samen met het derde punt en heeft recentelijk weer een stapje richting absurdisme gezet: mannen en vrouwen zijn gelijk en moeten gelijk zijn – en men kan naar eigen wens zijn seksuele identiteit veranderen. De recente genderneutraalhausse is hier een uitwas van. Aan twee seksen heeft de linkse mens niet genoeg. De natuur biedt meer mogelijkheden, en hoewel die hoogst zelden voorkomen, moet blijkbaar de hele maatschappij hiervoor worden omgegooid. O bibber, een vrouw die zich man voelt of iets er tussenin en ineens moeten er in het hele land nieuwe wc’s komen, omdat deze persoon zich gediscrimineerd zou kunnen voelen. De NS en de gemeente Amsterdam springen in de bres voor deze nieuwkomers in huilie-land: mensen worden nu niet meer aangesproken als dames en heren, maar als reizigers of als inwoners. Alsof er geen reizigsters en inwoonsters bestonden. Maar ik ga hier nu niet te diep in op deze gendermaterie, want het heeft zo´n hoog Jiskefet-gehalte dat het moeilijk serieus valt te nemen. Al wil ik er nog wel bij opmerken dat het geen grap is van deze instanties en dat men wel degelijk van plan is de klassenstrijd door middel van genderneutrale wc’s nieuw leven in te blazen. Ik denk dat iedereen hier zelf wel munitie vindt om een discussie te voeren.

Het vierde punt uit dit thema is dat lage geboortecijfers opgelost kunnen worden door immigratie. Immigratie is altijd gunstig. Dit is een punt waarbij het gender-thema en het minderheden-thema elkaar raken. Want de tekortschietende voortplanting kan opgelost worden met de gunstige migratie. Sterker nog, immigratie is altijd gunstig! Het lijkt wel een regelrechte reclame. Als dit Kritische Theorie is, dan is zij ver afgezakt. Het argument dat hier impliciet naar voren wordt gebracht, is dat van een demografische omverwerping. Wij reproduceren niet en dus importeren wij mensen uit overbevolkte landen elders. De vragen of dat wenselijk is, of het echt een goed idee is, of er negatieve neveneffecten zijn, worden eenvoudig niet gesteld. En zo gaat het met veel van deze politiek correcte punten: ze zijn eenzijdig, ze zijn dogmatisch, er vindt geen discussie plaats en negatieve effecten worden niet benoemd. Rafelranden zijn ook eenvoudig te vinden. Waar de dominante cultuur onterecht van homofobie wordt beschuldigd, importeren de politiek correcten massa’s moslims die juist tegen homo’s zijn. Het is een omgedraaide redenering. En zo zijn er heel wat meer rafelrandjes. De PC’ers gaan er blijkbaar van uit dat iedereen problemen heeft met de blanken en dat er geen problemen zijn tussen de minderheidsgroepen onderling. Wat dacht je van de spanningen tussen Turken en Armeniërs, tussen Turken en Koerden, tussen moslims en boeddhisten, tussen Turken en Arabieren en Iraniërs, tussen Serviërs en Kosovaren, tussen Arabieren en zwarte Afrikanen … om maar eens wat te noemen. Het politiek correcte wereldbeeld is verwrongen, onjuist en historisch ongefundeerd.

En dat is waar de schoen wringt: de politiek correcten hebben niks met feiten. Lukassen haalt dit eveneens aan in zijn reflectie op Timmermans. De politiek correcten willen deugen. Feiten en waarheid doen voor hen niet ter zake. Orwell schreef het ook al, twee plus twee is vier, maar soms is het vijf en soms is het drie en soms is het dat allemaal tegelijk. In de objectieve wetenschap is het zo dat er feiten zijn. Uitspraken zijn daarmee waar of onwaar. In de kleurige wereld van de politieke correcten zijn feiten ofwel correct of ze deugen niet. Vandaar dat linkse wetenschappers weinig moeite hebben om feiten te verdraaien. De waarheid is volgens hen een constructie waar ze op deze manier graag hun steentje aan bijdragen. Denk aan Marcuse: je moet intolerant zijn om tolerantie te bevorderen, dat is een alibi om te liegen, de linkse variant van Taqiyya.

Verder, de politiek correcte standpunten hebben altijd iets klefs. Het gaat bijna steeds om het aanpraten en exploiteren van schuldgevoelens bij anderen. De tirannie van het berouw, zei Bruckner. Het gaat steeds om het vingertje dat naar anderen wijst, beschuldigend, veroordelend – zelf doet men blijkbaar nooit iets fout. Dat klopt niet.

Het is een lang verhaal geworden, ik hoop munitie aangeleverd te hebben waarmee politiek correcte discussies beïnvloed kunnen worden en misschien zelfs dat sommige politiek correcten hun standpunten zullen herzien.

Ik geloof niet dat de meeste mensen per sé politiek correct zijn, maar eerder dat zij gehersenspoeld door de media dat soort standpunten zonder veel nadenken na papegaaien. Het is belangrijk dat dit soort mensen het politiek correcte denken leert doorzien en verlaat. Belangrijk, want ons land staat op het spel. Politieke correctheid is het breekijzer voor de etnisch-religieuze reorganisatie van Nederland en West-Europa.

Wel is daar geduld voor nodig, veel geduld. Want argumenten brengen je maar tot een bepaalde hoogte. Men zal tegenstribbelen, men wordt boos op de boodschapper. Men zal je beschuldigen van van alles om er maar niet aan te hoeven. Men zal ontkennen. Hoe vaak heb ik mensen al geen linkjes gestuurd om hun opvattingen te ontkrachten. Maar die lezen ze dan niet. Daar spreek ik ze op aan. Dat vermindert hun overtuigingskracht. Ook geef ik graag de Koran aan mensen die jarig zijn. Zoals een moslimgeleerde ooit eens opmerkte: de Koran is de grootste vijand van de islam. Kunnen ze het fijn allemaal zelf lezen. Dat doen ze niet natuurlijk, dus daarna stuur ik mailtjes met verzen die ze kunnen lezen en op welke manieren die vertaald zijn. “Ja”, zei iemand laatst, “maar ik heb helemaal geen zin om daar mijn tijd aan te besteden!” Dat was weer een opmaat voor een fijn gesprek.

Door:
Petra de Geus (augustus 2017)
(voor www.ejbron.wordpress.com)