(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)
Ik las gisteren in het regionale deel van de “Frankfurter Allgemeine Zeitung”: “Het Amerikaanse ministerie van Defensie maakt van het legersteunpunt in Wiesbaden het centrum van zijn militaire hulp voor de Oekraïne.” En verder: “Voor de leger standplaats in de Clay-kazerne in Wiesbaden betekenen de plannen van het Pentagon een verdere aanzienlijke opwaardering.” In het omvangrijke bericht wordt met geen woord genoemd of dit alles met de Duitse autoriteiten werd afgesproken, wat de plaatselijke bevolking daarover zegt of hoezeer deze militaire maatregelen van de hoofdstad van de deelstaat Hessen het doel van eventuele Russische militaire reacties zouden kunnen maken.
Kort daarvoor had ik het filmverslag van een grote protestmanifestatie in Gera in de deelstaat Thüringen bekeken, waarop luid “Ami, go home!” werd geroepen. Wat immers ook niet verbazingwekkend is, want de Amerikanen gelden voor veel Duitsers als hoofdverdachten voor de terreuraanslag op de gaspijpleidingen in de Oostzee. Wat zijn dus de VS voor Duitsland: vanzelfsprekende vrienden en atomair bewapende bondgenoten in de NAVO of een feitelijke bezettingsmacht, die het Duitse territorium als ideaal steunpunt voor zijn geopolitieke belangen misbruikt?
Het verloop van de Oekraïne-oorlog maakt duidelijk dat alle politieke krachten in Duitsland niet langer meer kunnen wegduiken ter beantwoording van deze conflictrijke kwestie. En de gevestigde politieke partijen, zoals CDU/CSU, SPD, FDP en al lang ook de Groenen, doen dat ook helemaal niet: zij hebben de Amerikaanse uitzonderingspositie in Duitsland met de daaruit voortkomende consequenties geaccepteerd, ook al willen ze daar meestal niet graag openlijk over praten. Zeker is ook dat de acceptatie van de bevolking voor deze uitzonderingspositie in westelijk Duitsland waarschijnlijk groter is dan in het oostelijke deel.
Dat is niet echt verwonderlijk, want de Amerikanen waren immers ettelijke decennia met hun levensstijl en hun dominante populaire cultuur een behoorlijk populaire bezettingsmacht. De meeste Duitsers wilden veel liever Amerikaanse dan Russische vazallen zijn. En waarschijnlijk willen ze dat nog steeds. Maar de Amerika-kritische geluiden in Gera en elders kondigen veranderingen in de Duits-Amerikaanse relatie aan. Het wordt namelijk steeds duidelijker welke hoge prijs Duitsland economisch, buitenlandspolitiek en vredespolitiek evenals militair voor de Amerikaanse “vriend” moet betalen.
Hoe daarmee omgegaan moet worden, is een nog niet beantwoorde vraag in de eerste plaats aan de oppositionele rechts-democratische krachten zoals de AfD, maar ook aan systeem-kritische media zoals “Junge Freiheit”, “Tichys Einblick”, “Achgut”, “Reitschuster” en ettelijke anderen. Om antwoorden daarop te vermijden of te omzeilen, is waarschijnlijk niet langer mogelijk.
Bron:
pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Wij kregen vroeger elke dag te horen dat oost Europa bezet was door de Russen en dat bij ons in het westen de Amerikanen weggegaan waren nadat ze ons bevijd hadden. Dus wij waren “vrij”.
Nu blijkt dat wij sinds 1945 een Amerikaanse kolonie zijn. Het is zelfs dermate getikt dat de Amerikanen, als wij niet braaf hun peperdure frackingas kopen maar het veel goedkopere Russische gas en daarvoor een pijpleiding bouwen van 20 miljard, dat de Amerikanen die dan mogen opblazen en dat wij daar niets over mogen zeggen.
In 1944 en 1945 heeft Stalin diverse keren van de Amerikanen geeist dat ze werk maakten van hun invasie want de Russen stonden er alleen voor tegen de Duitsers. De Amerikanen hebben lang getalmd. Stalin dreigde dat hij dan heel Europa zou innemen. Dit was zeker éen van de redenen dat de Amerikanen 2 atoombommen op Japan gooiden: op die manier wilden ze de Russen bang maken. De Russen zijn netjes gestopt op de afgesproken scheidslijn.
De Amerikanen zijn verder gegaan en hebben ook Thüringen ingenomen maar dat hebben ze weer afgegeven aan de Russen omdat ze anders waarschijnlijk naar hun deel van Berlijn konden fluiten.
LikeGeliked door 1 persoon
Duitsland heeft nog steeds geen vredesverdrag met de zegevierende mogendheden van de Tweede Wereldoorlog. Dat blijkt telkens wanneer men de Duitsers om toestemming moet vragen, maar dat niet doet omdat de
Duitsers niet autonoom zijn.
In dit specifieke geval zou de huidige regering zelfs toestemming geven als niemand erom had gevraagd. Ze voeren oorlog vanuit hun luie stoel en denken dat ze die winnen.
LikeLike
“Zijn de VS Duitslands vrienden – of niet?”
Is dat een strikvraag?
LikeLike
De Amerikanen zijn nooit weggegaan. Ze hebben overal bases opgezet en zijn een bezettingsmacht geworden van West-Europa. De ene heeft de andere bezettingsmacht verdreven . De eerste heeft Nederland opgelegd uit Nederlands-Indié te vertrekken op straffe van intrekken van alle levensbehoeften aan de NL-bevolking (Marshallhulp)op dezelfde wijze zoals de moffen dat deden met het afsnijden van de voedselvoorziening. De Amerikanen hadden hun begerige oog laten vallen op de grondstoffen en de olievelden in Nederlands-Indie en namen dat graag met chantage over. Ze zijn hier ook niet gekomen om onze belangen maar uit eigen belang om ervoor te zorgen dat de Russen niet tot de Atlantische Oceaan zouden oprukken. Hadden de laatsten de Duitsers niet bij Moskou en Stalingrad verslagen, hadden we hier nog onder het hakenkruis geleefd.
LikeGeliked door 1 persoon
Van je vrienden moet je het hebben, en ik kan wel raden wat de Duitsers kunnen krijgen.
LikeLike