Palestijnen doen inkopen op de markt in Rafah, vorige maand.
(Door: Yochanan Visser)
De ophef over de vermeende honger in Gaza neemt nu absurde vormen aan. Sommige Europese leiders weten niet waar ze over praten, maar hebben desalniettemin hun mening al klaar.
Neem bijvoorbeeld de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Lord David Cameron. Eerder deze week ontmoette Cameron Benny Gantz, die minister is in Israëls oorlogskabinet, en had het lef om hem de oren te wassen over de situatie in Gaza. Cameron vertelde Gantz dat Israël de hoeveelheid hulpgoederen die Gaza wordt binnen gereden moet verhogen vanwege “de verschrikkelijke en groeiende humanitaire crisis.” Ook eiste Cameron een onmiddellijke gevechtspauze en de reparatie van “kritieke infrastructuur”.
Lees verder>>>
(h/t José M.)
E.J. Bron 
Gaza heeft drie grenzen, eentje met Israël, eentje met Egypte, en eentje met de Middellandse zee.
Gaza kan dus gewoon via de grote grensovergang met Egypte, in Rafah, bevoorraad worden, maar dat weigeren de Egyptenaren.
Vervolgens is daar dan nog de Middellandse zee kust, wat één lang strand is, waar landingsschepen zonder enig probleem kunnen ontladen, en dan is daar, jawel, de haven van Gaza-stad zelf nog. Die laatste is weliswaar enkel geschikt voor kleine schepen, maar dat hoeft in de Middellandse zee geen enkele belemmering te wezen.
Maar nee, alle bevoorrading moet en zal via Israël komen, het land dat de Gazanen, middels een weerzinwekkende grootschalige aanslag, de oorlog verklaard hebben.
Hoe veel krommer had u het nog gehad willen hebben?
En dat brengt mij dan bij dit stukje:
“Het is niet bekend hoe Gantz reageerde, maar sommige Britse commentatoren vergeleken Camerons gedrag met dat van Ernest Bevin. Deze was namens de Britten minister van Buitenlandse Zaken na de Tweede Wereldoorlog en Bevin koos de zijde van de Arabieren om de oprichting van een Joodse staat te voorkomen. Cameron gaf al eerder blijk van zijn anti-Israëlische opvattingen, toen hij eind januari zei dat Groot-Britannië overwoog om een Palestijnse staat eenzijdig te erkennen. Dat zag hij als de juiste manier om Israël onder druk te zetten om de zogenaamde tweestatenoplossing te accepteren.”
Nadat de Britten in 1922, in opdracht van de Volkerenbond, in de voormalig door de Ottomanen bezette landstreek Palestina een TWEESTATEN OPLOSSING voor de aldaar woonachtige Joden en Arabieren gerealiseerd hadden bleek het realiseren van die nieuwe Arabische staat, Trans-Jordanië (het huidige Jordanië), geen enkel probleem. Maar het oprichten van een Joodse staat in het de Joden toegewezen deel van Palestina bleek dus WEL een probleem, en dat probleem was dat de Arabieren dwars gingen liggen.
Die Arabieren hadden dus destijds ook al macht, omdat de Britten hun vloot, waar hun hele Empire op ruste, vlak voor de eerste wereldoorlog van kolen op oliestook hadden omgebouwd.
En dit was dus destijds enkel mogelijk omdat ene zekere Churchill de levering van olie, via de Arabieren, had veilig gesteld.
De Britten hadden er dus belang bij de Arabieren te vriend te houden, en dus werd de daadwerkelijke oprichting van de staat Israël op de lange baan geschoven.
Die situatie duurde voort tot 1948, toen de Joden, na de Holocaust, en het wachten meer dan zat, besloten om dan maar het (hen toekomende) recht in eigen hand te nemen en zelf die Israëlische staat op te richten.
En toen waren dus de rapen gaar, besloot de gezamenlijke intolerante Arabische wereld het kersverse Israël te vernietigen, en kozen de Britten, tegen de hen in 1922 verschafte opdracht van de Volkerenbond in, partij voor de Arabieren, omdat de olie in de tussentijd enkel nog maar belangrijker geworden was.
Pas nadat Israël de Arabieren een paar keer klop gegeven had, en het begon door te dringen dat de Joden niet zomaar eventjes de Middellandse zee in te drijven waren, is het hele tot op de dag van vandaag voortdurende gezeik over een “twee staten oplossing” begonnen.
Maar het feit is dus gewoon dat de Palestina koek al in 1922 verdeeld is, en dat de Arabieren toen al hun deel van de koek gekregen hebben (en een royaal bemeten twee derde deel ook nog).
En nu wil men dan dus dat de Joden het hun in 1922 toegewezen deel van de koek nogmaals delen met Arabieren die in 1922 al royaal meer dan hun deel van Palestina gekregen hebben.
En daarvoor is dan dat Palestijnse fantasie volk bedacht, dat nooit bestaan heeft, en feitelijk bestaat uit Palestijnse Arabieren die in 1922 niet naar het hun toegewezen deel van Palestina opgerot zijn, en Egyptische immigranten (zoals de in Caïro geboren Arafat zelf).
Het is gewoon één grote geschiedvervalsende samenzwering tegen de Joden, en niets anders.
Het ging dus al die tijd gewoon om de olie, en niet om een “tweestaten oplossing”, dat had er niets mee te maken.
Maar dat het gewoon om Britse economische belangen ging, en dat daar de Joodse belangen, na de Holocaust nota bene, gewoon voor opgeofferd werden, dat staat niet ‘chic’ natuurlijk.
Dan kun je jezelf veel beter achter een of ander bij elkaar gefantaseerd moralistisch verhaal verschuilen, en dat dan de Joden weer eens kop van jut zijn das dan gewoon het handhaven van een oude Britse traditie…
LikeGeliked door 3 people
Ravian.Raad eens wie achter die “gestoorde” 2 staten oplossing zat.De rotschilds (nepjoden) die wisten donders goed,dat jodenhaat en het afslachten van joden verplicht is in de koran.Het land israel is al 3000 jaar van de joden.
LikeLike