F.T.: De “beste minister op Buitenlandse Zaken”

(Door: Henk V.)

Van de heer F.T. ben ik geen grote bewonderaar. Toen na de laatst gehouden landelijke verkiezingen de PvdA en de VVD nogal onverwacht besloten om – ondanks de veronderstelde ideologische verschillen – een kabinet te gaan vormen dat op een ruime meerderheid in de Tweede Kamer kon rekenen, grepen nare voorgevoelens mij bij de keel, omdat ik van tevoren de bezetting van één ministerspost met zekerheid kon noemen, die van Minister van Buitenlandse Zaken. Na de respectabele VVD-man Rosenthal zou T. die post gaan bekleden. Dat zal me wat worden, dacht ik.

Van T. waren diverse publicatie verschenen, die precies aangaven waar de man moest worden geplaatst: in het kamp van de zeer politiek correcte Gutmenschen en wij weten maar al te goed waar deze lieden staan als het gaat om het concept van de nieuwe maatschappij waar wij met donder en geweld naartoe worden gedreven, of wij daar nu voor voelen of niet.

T’s mening over de benoeming van de eerste imam bij het leger maakte al duidelijk hoe zonnig hij de toekomst van de wereld ziet, wanneer men maar vasthoudt aan de positieve doelen die politiek correct zich stelt. Vlak voor de uitzending van de Nederlandse eenheid naar Afghanistan publiceerde hij een artikel in de Volkskrant genaamd “Vertrouw niet de makelaars in angst”. Die “angst” had betrekking op de kritiek die onder meer via de PVV was geuit, omdat voorzien werd dat er een negatieve invloed via de imam zou kunnen uitgaan naar militairen met een moslim achtergrond, wat de motivatie van de soldaten te velde niet ten goede zou komen.

Islamdeskundige T. vond dat stemmingmakerij. De imam droeg immers het Nederlandse uniform met ere en voor T. stond het daarom vast dat er van het Nederlandse uniform een kalmerende invloed op de denkwereld van de geestelijke zou uitgaan; de man begaf zich in het hol van de leeuw! Ook hij liep daar evengoed gevaar en dat maakte dat men de imam eigenlijk als een zichzelf opofferende held moest zien, aldus psycholoog T.

De prognose van T. was wat te voorbarig! Eenmaal aan het woord in Afghanistan gaf de imam aan de schare gelovige militairen te kennen dat er wel degelijk iets wrong in een situatie waarin de mannen zouden kunnen komen te verkeren: moslims zouden gedwongen kunnen worden op moslims te schieten. En bij dat gegeven zette hij vraagtekens.

Hij maakte gebruik van zijn glasheldere, visionaire inzichten toen er “spontaan” grote demonstraties in diverse landen plaatsvonden, die tot gevolg hadden dat zittende machthebbers  in Tunesië, Libië en Egypte werden verdreven. Hij realiseerde zich dat de Arabische Lente was aangebroken, vooral ook toen in Egypte via verkiezingen de Moslimbroeders aan de macht kwamen. T. voorzag dat democratische krachten de gang van zaken in de drie genoemde landen verder in positieve zin zouden vormgeven. Democratie is altijd DE weg naar een betere toekomst, bedacht T. nog. [Dat heeft de verkiezingsoverwinning van Hitler in de jaren dertig destijds wel bewezen]. Hier moet T. misschien wel even geaarzeld hebben, maar hij overwon de twijfel; die verkiezing destijds in Duitsland was gewoon de uitzondering op zijn regel geweest. En aangezien de Broederschap uit echte moslims bestond, kon er in dat geval in de nieuwe democratie niets fout gaan, omdat de islam nu eenmaal geen fouten maakt, geloofde T. stellig.

Het democratische gehalte van de Moslimbroederschap viel helaas tegen, maar de fout lag uiteraard niet bij de Broederschap, want deze was ongetwijfeld van goede wil geweest . Er waren duistere elementen geweest die hadden samengespannen tegen de gekozen president Morsi . Zij brachten zijn bewind ten val. Maar als het aan T. had gelegen, zat hij nog vast in het zadel.

Welbespraakt zette de beste minister van BuZa die wij ooit hadden gehad zich vervolgens in om het zich voortslepende conflict in het Midden-Oosten, dat tussen Israël en de Palestijnen/Hamas, aan te pakken. Hij was, zoals mocht worden verwacht, een grote vriend van Israël, ja, een zeer kritische vriend van dat land, want goede vrienden behoren elkaar nu eenmaal  voortdurend  ongenadig op hun donder te geven, wist T. Hij was echter ook evenzo goed een grote vriend van de Palestijnen, maar zijn vriendschap voor die betrokkenen in het conflict vertoonde een opvallend grote blinde vlek. T. was ten opzichte van zijn Palestijnse vrienden in het geheel niet kritisch, omdat zij, zo stelde T. vast, vol goede wil waren en erg kwetsbaar en dan moet je mild zijn. Deze denkwijze is typisch voor het politiek-correcte denken en dat komt onder andere hierop neer: over de Palestijnen en Arabieren niets dan goeds, want ze zijn per slot van rekening volgelingen van een mooie ideologie.

En wij weten dat, wanneer de goeden strijden tegen de minder goeden, men ALTIJD de kant van de goeden moet kiezen. En dat heeft T. dan ook consequent gedaan. Hij bekritiseerde daarom het oppermachtige Israël dat telkens de fout inging en zich disproportioneel tegen vernietigende krachten teweer wilde stellen. Zoveel buitensporig geweld gebruiken kon natuurlijk niet. Als iemand je continu naar het leven staat, moet je gematigd van je afslaan, af en toe een berispend woordje spreken of een sporadisch tikje voor de kont geven, dacht diplomaat T. Gewoon gematigd van je afslaan en STEEDS bereid zijn tot overleg, ook terwijl de raketten op je neerdalen. Bovendien zou het af en toe prijsgeven van stukken land ook een heel positief gebaar afgeven naar de wereld. Israël moest dus gewoon inbinden en minder krachtig optreden (naar Nederlands voorbeeld dacht T. nog) en toen Israël niet naar de bezielende woorden van T. wilde luisteren, greep hij krachtig in en begon Israël op allerlei manieren te treiteren en uiteindelijk bevorderde T. de boycot van Israël; zoals een goede, kritische vriend van dat land betaamt.

Zelden hadden wij zo’n man van de daad op BuZa.

En zo dwarrelde T.voort. Als trouwe dienaar van de Europese gedachte had nu ook de Oekraïne zijn volle interesse. De EU wilde dat land er perse bij hebben, ook al moeten ook daar scheppen geld naar toe om de welvaart van het land op te krikken. De EU-burgers zullen weer flink in de buidel moeten tasten voor de bevordering van het welzijn van de aanstormende lidstaat. De EU MOET gewoon STEEDS GROTER worden. Een uitdijende EU is goed voor ons. Dat begrijpen wij allemaal, natuurlijk. Er behoeft geen economische versterking te worden beoogd. Groot worden is al een mooi doel op zich. Het ligt dan ook voor de hand dat T. aan de kant van de nieuwe lidstaat staat. Hoe meer kwetsbare landen erbij, des te beter. En nu de EU zich daarom ongevraagd in de binnenlandse aangelegenheden van dat land heeft gemengd, dienen zich spanningen met Rusland aan, want die stelt de inmenging in het buurland volstrekt niet op prijs. Rusland heeft er nooit van gehouden door andere landen ingesloten te worden, dus zeker ook niet door de EU. En nu ook veel Russen die in de Oekraïne wonen niets willen weten van een bedenkelijke overheid in Kiev die zich geheel van Rusland afwendt, is er een tijdbom aan het afgaan; vooral omdat er zich bij de nationalisten in de Oekraïne uiterst rechtse elementen hebben gevoegd. Rusland heeft te kennen gegeven in dat geval haar landgenoten in de Oekraïne niet in de steek te laten.

En dan de afschuwelijke ramp met de MH17 vlucht….. Een passagiersvliegtuig dat in het grensgebied van de Oekraïne werd neergehaald… En volgens T. was de zaak van meet af aan wel duidelijk! Aangezien de Russen toch al te kwader trouw waren, viel het niet moeilijk vast te stellen wie hier de boosdoeners waren: de Russen, of hun opstandige volksgenoten in de Oekraïne. In die stellige overtuiging hield T. een gloedvol betoog in de VN over het schandelijke gedrag van dat land en vond hij de tijd rijp voor een boycot om het te straffen….tot ons eigen nadeel. Maar nu er allerlei zaken boven komen die T’s lezing (of juister, die van de EU), stevig tegenspreken, waarbij duidelijk wordt dat hier belangrijke informatie wordt achtergehouden die het volk hoe dan ook MOET weten, omdat bijvoorbeeld het boycotwapen van de EU tegen het verkeerde land blijkt te zijn gericht, blijft het angstvallig stil in Den Haag en op BuZa.

Zie onder andere: http://joostniemoller.nl en ook https://ejbron.wordpress.com

En wat leert ons dit zo langzamerhand?

Dat ons land nog nooit zo’n incompetente minister op Buitenlandse Zaken heeft gehad en met het bovenstaande verhaal hoop ik dan ook duidelijk gemaakt te hebben dat het hoe dan ook werkelijk de hoogste tijd is geworden dat deze minister T. opstapt en met hem het hele kabinet dat hem steunt.

Door:
Henk V.
(voor www.ejbron.wordpress.com)