Oriana Fallaci vraagt zich af of de islamitische immigratie naar Europa een samenzwering is

(Inleiding door: Henk V.)

Het is nu zeven jaar geleden dat onderstaand commentaar op het boek “The Force of Reason” (“De Kracht van de Rede”) van Oriana Fallaci werd geschreven.

In tijden van grote duisternis hebben we een dringende behoefte aan mensen die goed kunnen waarnemen, mensen die kunnen ZIEN. Zieners die tot lichtbakens dienen voor mensen die de weg niet willen kwijtraken en die op koers willen blijven. Zo had het Westen in de oorlogstijd Winston Churchill nodig en zien wij nu Melanie Phillips, Bat Ye’or, Udo Ulfkotte en vele anderen die rol overnemen. In ons land vervulde Pim Fortuyn helaas te kort die rol, ook Wilders heeft velen de ogen geopend.

Op deze site hebben wij ook zo iemand, een ziener met een groot hart, een zeer scherpe visie en een vlijmscherpe pen. Ja Martien, jij mag bij ons de rij aanvullen.

Maar dan ORIANA FALLACI!  Zij leidde een gekweld bestaan en stierf te vroeg. Maar wie haar boeken leest, ervaart haar intense betrokkenheid bij het wereldgebeuren, haar ontembare moed, haar onwaarschijnlijk scherpe geest, zo scherp alsof zij op vele momenten tot pure profetie geraakte.

Haar analyses reiken namelijk tot ver voorbij onze tijd en haar woorden blijven volop actueel.

Daarom beveel ik het onderstaande stuk, waarin zij haar visie met ons deelt, vooral bij die lezers aan die niet regelmatig op de site van E.J. Bron verschijnen en ik hoop dat het iedereen duidelijk zal zijn geworden waarom wij ons nooit zullen kunnen neerleggen bij de ontwikkelingen die ons nu al decennia teisteren.

En met deze woorden richt ik voor haar een zeer gemeend standbeeld op!  Grazie, Oriana Fallaci!

Henk V.

________________________________________________________________

In ‘The Force of Reason’ [De Kracht van de Rede] belicht de controversiële Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci een van de centrale raadsels van onze tijd. Hoe is het mogelijk dat Europa in slechts drie decennia de thuisbasis is geworden van naar schatting 20 miljoen moslims?

Hoe heeft de islam het klaargespeeld dat die van een feitelijke non-factor opgeklommen is tot een religie die de superioriteit van het christendom op het vasteland bedreigt? Hoe is het mogelijk dat de meest populaire jongensnaam voor een baby in Brussel Mohammed is geworden? Kan het echt waar zijn dat de moslims van plan zijn om een moskee in Londen te bouwen, die plaats biedt aan 40.000 mensen? Dat het niet lang meer zal duren voordat Nederlandse steden als Amsterdam en Rotterdam een islamitische meerderheid hebben? Hoe werd Europa, dat in de wereldoorlogen I en II door de VS gered werd en waarvan de Bosnische moslims pas geleden in 1999 door de VS werden gered, veranderd in een plek waar, zoals Fallaci het stelt, het zo is dat: “Als ik Amerikanen haat, ik naar de hemel ga en als ik moslims haat, ik naar de hel ga?”

In een poging om deze vragen te beantwoorden heeft de auteur, die door kanker is getroffen en door doodsbedreigingen en aanklachten van ‘islamofobie’ (zij moet in juni in Frankrijk voor het gerecht verschijnen) is opgejaagd, geschiedenis gecombineerd met flarden spectaculaire verslaggeving uit de eerste hand, in een vorm die leest als een uit het leven gegrepen complotthriller.

Als van ‘The Force of Reason’ veel exemplaren worden verkocht, wat bijna zeker gaat gebeuren (800.000 werden er alleen al in Italië verkocht en het boek staat in de top 100 van best verkochte boeken op Amazon), dan zal het niet alleen vanwege het vuur zijn dat haar onderwerp oproept, maar ook omdat Fallaci zich richt tot de gewone lezer. Er is niemand die zij meer veracht dan de intellectuele ‘krekels’, zoals zij hen noemt – “Je ziet hen elke dag op de televisie, je leest elke dag over hen in de kranten” – die ontkennen dat ze midden in een culturele, politieke en existentiële oorlog met de islam zijn, waarvan het terrorisme de opvallendste, maar uiteindelijk de minst belangrijke component is. Niettemin, om de lezer een voorproefje te  geven van wat islamitische veroveringen door de islam kunnen inhouden, zorgt Fallaci in haar eerste hoofdstuk voor een korte rondleiding door de bloedigste, heerszuchtigste periodes van die religie en later in haar boek ontmaskert zij op een amusante manier  een aantal van de nogal overdreven aanspraken op culturele en wetenschappelijke grootheid.

Het boek wordt ook verlevendigd door de vrees van deze journaliste van wereldklasse dat zij, zolang ze dit werk heeft gedaan, misschien het verhaal van haar leven zou missen. In de jaren (19) ’60 en ’70, toen ze verslaggeefster was van de oorlog in Vietnam en een legendarisch felle interviewster – en rechtstreeks in debat ging met mensen als Henry Kissinger en Yasser Arafat, was Fallaci gewoon te druk bezig met de gebeurtenissen van dat ogenblik om in te zien dat een heel ander verhaal snel vorm begon te krijgen – namelijk de transformatie van het Westen. Er waren destijds zeker aanwijzingen. Zoals toen zij in 1972 de Palestijnse terrorist George Habash interviewde, die haar vertelde (terwijl een bodyguard een machinepistool op haar hoofd gericht hield) dat het Palestijnse probleem over veel meer ging dan over Israël. Het Arabische doel, verklaarde Habash, was om oorlog te voeren ‘tegen Europa en Amerika’ en om ervoor te zorgen dat er voortaan ‘geen vrede zou zijn voor het Westen’. De Arabieren, deelde hij haar mee, zouden “stap voor stap vorderingen maken. Millimeter na millimeter. Jaar na jaar. Decennium na decennium. Vastbesloten, koppig, geduldig. Dit is onze strategie. Een strategie die we zullen uitbreiden over de hele planeet”.

Fallaci dacht dat hij alleen maar naar het terrorisme verwees. Pas later besefte zij dat hij ook ‘de culturele oorlog bedoelde, de demografische oorlog, de religieuze oorlog, die gevoerd werd door op slinkse wijze een land van zijn burgers te stelen’… Kortom, de strijd die gevoerd wordt door immigratie, vruchtbaarheid, verondersteld multiculturalisme. Het is een laag-actieve oorlog, die niettemin dodelijk is en die zich uitstrekt over de hele planeet, zoals elke krantenlezer kan inzien.

Fallaci is niet de eerste persoon die nadenkt over de snelheid van de voortgaande islamitische transformatie van Europa. Zoals de Engels schrijver van reisverhalen, Jonathan Raban, schreef in ‘Arabië: Een reis door het Labyrint’ (1979); in het midden van de jaren (19) ’70 leek het alsof de Arabieren zomaar, ineens, in Londen waren aangekomen. “De ene dag waren Arabieren mensen die ver van ons verwijderd waren … die in tenten kampeerden en kamelen hadden … en de volgende dag waren zij buren”.  In de straten van West-Londen verschenen zwart geklede vrouwen, getooid met snavelvormige maskers die hen deden lijken op ‘valken die met een kapje waren bedekt’. Gekleed voor de woestijn (en precies vier stappen voor de vrouwen uitlopend), stapten Arabische mannen over de trottoirs “als een groep ontsnapte figuranten uit een film, hun hoofdtooien wervelend op de wind van uitlaatgassen”.

Schrijvers die veel beter bekend zijn met de islamitische wereld dan Raban zijn net zo verward en beduusd. In 1995 vertelde de overleden Amerikaanse schrijver Paul Bowles, een oude inwoner van Tanger, mij dat hij niet kon begrijpen waarom de Fransen ​​miljoenen Noord-Afrikaanse moslims in hun land hadden toegelaten. Bowles had ervoor gekozen om het grootste deel van zijn leven onder de moslims te leven, maar hij vond het blijkbaar zeer onwaarschijnlijk dat zo’n groot aantal succesvol zou kunnen integreren in een moderne, seculiere Europese staat.

Misschien zou Bowles geïnteresseerd zijn geweest in deze passage uit het boek van Fallaci: “In 1974 sprak de [Algerijnse president] Boumedienne, de man die Ben Bella drie jaar na de onafhankelijkheid van Algerije had opgevolgd, voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. En zonder omhaal van woorden zei hij: ‘Op een dag zullen miljoenen mensen het zuidelijk halfrond van de planeet verlaten om binnen te vallen in het noordelijk halfrond. Maar niet als vrienden. Omdat zij zullen binnenvallen om het te veroveren en zij zullen het veroveren door het te bevolken met hun kinderen. Wij zullen de overwinning behalen via de baarmoeder van onze vrouwen’.”

Zo’n nuchtere intentieverklaring door de president van een land voor een internationaal forum lijkt ongelooflijk. Maar zelfs in  ‘A Heart Turned East’ (1997) van de Britse journalist Adam LeBor, een werk met een onpeilbare, bijna lethargische sympathie voor de benarde situatie van de islamitische immigranten in het Westen, wordt een moellah die in Londen woont als volgt geciteerd: “We kunnen deze mensen niet veroveren met tanks en troepen, dus moeten we hen overwinnen door de kracht van het getal”. In feite zijn dergelijke opmerkingen schering en inslag. Juist deze week deelde Moellah Krekar, een moslimracist die in Oslo woont, de Noorse krant ‘Aftenposten’ mee dat de moslims Noorwegen zullen veranderen en niet andersom. “Let op de ontwikkeling die we binnen Europa zien, waar het aantal moslims groeit als muggen,” zei hij. “In 2050 zal 30 procent van de bevolking in Europa moslim zijn”.

Met andere woorden, Europa zal worden overwonnen doordat het zal worden veranderd in ‘Eurabia’ en volgens Fallaci staat deze verandering spoedig te gebeuren. Zwaar leunend op de onderzoeken van Bat Ye’or, de auteur van ‘Eurabia: The Euro-Arab Axis’, vermeldt Fallaci uitvoerig, met fascinerende details, de werkelijke oorsprong van het woord ‘Eurabia’ , dat nu ook voorkomt in het algemene vocabulaire. Het werd voor het eerst gebruikt, zo blijkt, in het midden van de jaren 1970, toen een tijdschrift van die naam werd gedrukt in Parijs (uiteraard), geschreven in het Frans (vanzelfsprekend) en bewerkt door een zekere Lucien Bitterlin, de toenmalige president van de ‘Association of Franco-Arab Solidarity’ en momenteel de voorzitter van de ‘French-Syrian Friendship Association’.  ‘Eurabia’  werd gezamenlijk uitgegeven door ‘Middle East International’ (Londen), France-Pays Arabes (Parijs), de Groupe d’Etudes sur le Moyen-Orient (Genève) en de ‘European Coordinating Committee of the Associations for Friendship with the Arab World’, die Fallaci beschrijft als  zijtakken van wat toen de ‘Europese Economische Gemeenschap’ was, nu de ‘Europese Unie’. Deze instanties, zegt Fallaci, die het heel duidelijk stelde, waren de officiële daders ‘van de grootste samenzwering die in de moderne geschiedenis is opgezet’ en ‘Eurabia’ was hun huisorgaan.

Kort gezegd, het  vermeende complot was een overeenkomst tussen de Europese en Arabische regeringen, volgens welke de Europeanen, die nog aan het bijkomen waren van de eerste acties van het PLO terrorisme en die verlangend uitzagen naar de kostbare Arabische olie, die aanzienlijk meer waard was geworden door de OPEC crisis van 1973. De Europese  en  de Arabische regeringen kwamen overeen om Arabische “mankracht ” (dat wil zeggen, immigranten)te accepteren, samen met de olie. Zij kwamen ook overeen om propaganda te verspreiden over de luister van de islamitische beschaving, om de Arabische staten te voorzien van wapens, zij aan zij met elkaar tegen Israël op te trekken en in het algemeen de Arabische lijn voor wat betreft alle politieke en culturele aangelegenheden aan te houden. Honderden vergaderingen en seminars werden gehouden als onderdeel van de “Euro-Arabische Dialoog” en die werden, volgens de auteur, gekenmerkt door een berustende Europese houding met betrekking tot  de Arabische verzoeken. Fallaci vertelt over een seminar in Venetië in 1977, dat werd bijgewoond door afgevaardigden uit tien Arabische en acht Europese landen en dat werd afgesloten met een unanieme resolutie die opriep tot ‘de verspreiding van de Arabische taal’ en dat ‘de superioriteit van de Arabische cultuur’ bevestigde.

Terwijl de Arabieren eisten dat de Europeanen de religieuze, politieke en mensenrechten van de Arabieren in het Westen zouden respecteren, werd er door de Europeanen met geen woord gesproken over de afwezigheid van vrijheid in de Arabische wereld, om niet te spreken over de afschuwelijke behandeling van vrouwen en andere minderheden in landen als Saoedi-Arabië. Er werd niet geëist dat de moslims kennis zouden moeten nemen van de luister van de Westerse beschaving, zoals van Europeanen werd en wordt verwacht dat zij zich verdiepen in de grootheid van de islamitische beschaving. Met andere woorden, er werd, volgens Fallaci, een aanzienlijk deel van de culturele en politieke onafhankelijkheid van Europa verkocht door een coalitie van ex-communisten en socialistische politici. Zijn we verbaasd? Fallaci niet. In 1979 merkt ze op dat “Italiaans, of beter gezegd Europees Links, verliefd was geworden op Khomeini, net zoals het nu verliefd is geworden op Bin Laden, op Saddam Hoessein en op Arafat”.

‘The Force of Reason’ is aanzienlijk minder heftig dan haar laatste boek over het onderwerp van de radicale islam, het explosief verbolgen ‘The Rage and the Pride’ [De Woede en de Trots]. ‘The Force of Reason’ is wanhopig, maar vaak verrassend grappig. (“De Woede en de Trots zijn getrouwd en hebben een stevige zoon voortgebracht: de minachting,” schrijft ze met haar karakteristieke humor). En omdat Fallaci is wie zij is, zijn haar reacties af en toe wat overtrokken en zullen die ongetwijfeld diep beledigend zijn voor velen, in het bijzonder wanneer zij, in een postscriptum dat beter niet in het boek had kunnen staan (volgens de schrijver van dit artikel), beweert dat er niet zoiets bestaat als een gematigde islam. Niettemin, de stem en de warmte en de humor van de auteur laten de pagina’s in het boek oplichten, in het bijzonder wanneer ze een pagina uit ‘Herzog’ van Saul Bellow  neemt en daarmee gepassioneerde brieven afvuurt naar zowel levende als dode beroemdheden. Ze is woedend op links, op de ´vredes’ beweging (de oorlog is een fundamenteel, hoewel betreurenswaardig deel van het  leven, beweert zij), de katholieke kerk, de media en, natuurlijk, de islam zelf, die zij beschouwt als een totalitarisme dat op godsdienstige leest is geschoeid en als een dodelijke bedreiging voor de wereld. Ze is veel optimistischer over Amerika dan over Europa, waarbij zij verwijst naar de moed van de New Yorkers die oudejaarsavond op Times Square vieren, ondanks de  terroristische dreigingen die op grote schaal  bekend zijn gemaakt, maar hier is het duidelijk dat zij zich aan een strohalm vastklemt. Hoewel Fallaci nu in New York woont, is de goede verstandhouding met haar collega’s sinds de publicatie van ‘The Rage en the Pride’ in de periode na 9/11, er niet beter op geworden en ze blijft bijna dezelfde paria van de media hier (in de USA) als in Europa. Het grote verschil is dat we haar niet voor het gerecht brengen.

Zoals de Noorse moellah tegen “Aftenposten” zei: “Onze manier van denken … zal krachtiger blijken te zijn dan jullie manier van denken”. Het is te hopen dat hij ongelijk heeft, maar als dat zo is dan zullen het gewone Amerikanen en Europeanen zijn, met inbegrip van moedige Amerikanen die oorspronkelijk uit Arabië komen, zoals Wafa Sultan, inwoonster van L.A., en de in Somalië geboren Nederlandse politica Ayaan Hirsi Ali (twee vrouwen die openlijk de islamitische overheersingsdrang uitdagen), die bewijzen dat hij ongelijk heeft, en onze intellectuele klasses (kunstenaars, geleerden, filmmakers, acteurs, schrijvers, …) zullen dat niet doen. Velen van de laatsten, die verteerd worden door hun haat voor Bush en hun culturele zelfhaat, zijn er gevaarlijk dicht bij om het hedendaagse equivalent te worden van de grote Noorse schrijver Knut Hamsun, die het Britse Rijk zo haatte, dat hij, tot zijn eeuwige schaamte, de kant van de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog koos.

‘The Force of Reason’  is op zijn minst een welkom en noodzakelijk tegengif tegen de heersende intellectuele atmosfeer.

Bron:

http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1597589/posts

Door: Brendan Bernhard

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres

(voor www.ejbron.wordpress.com)