Brat Schut is te kinderlijk om antisemiet te zijn en durft niet met mij in debat

Brat Schut, bijgenaamd “de Fernandel van de Israëlkritiek”

(Door: Martien Pennings)

“Nu wil ik graag even ernstig worden. Hier wordt het grootste morele probleem geridiculiseerd dat de Europees-christelijke geschiedenis kent, het morele probleem dat we samenvatten onder trefwoord ´Auschwitz´. Fuck de geschiedenis, zegt kleine Bratje. Allemaal véél te moeieluk. ´History is bunk´, zei de antisemiet Henry Ford al. Elk woord in bovenstaand alineaatje ademt die stompzinnige, recalcitrante, puberale, walgelijke, argumentsloze gemakzucht die ´links´ kenmerkt. Er is alleen maar die zelfmanifestatie, die vette, domme mening en dat uit de weg gaan van elke waarachtige discussie. Het is dan ook zinloos om opnieuw het verhaal van Israël te vertellen. Types als Brat Schut weigeren er gewoon kennis van te nemen. Die blijven gewoon dezelfde vervloekte zelfgenoegzame riedel uitschreeuwen.”

Juli 2013 schreef ik een stuk getiteld “Bart Schut: het warhoofd als oprechte antisemiet”. Ik fileerde daarin een “column” van Schut die getiteld was “Flikker toch op met je antisemitisme”. Daarin etaleerde Schut een talent dat alle schrijvende antisemieten hebben, namelijk het talent om in een paar regels zoveel leugens en verzwijgingen rond Israël te stoppen dat het een Zwart Gat wordt. Ik bedoel dat kosmisch, namelijk die Zwarte Gaten van anti-materie die zich in het heelal schijnen te bevinden en waarin hele zonnestelsels spoorloos verdwijnen.

Het werd dus een lang stuk, die filering van die Zwart-Gat-column van Schut. Ik moest het lasterlijke leugengezwets van Schut inzake Israël analyseren en er vervolgens waarheid voor in de plaats stellen. Ik kwam tot de conclusie dat Schut, als hij geen bewuste antisemiet was, dan toch echt geestesziek moest zijn en dat hij waarschijnlijk leed aan  een soort objectief antisemitisme, een soort besmettelijke ziekte waaraan hij zelf misschien ook niks kon doen.

Schut reageerde op zijn facebook-pagina volstrekt puberaal. (Ja-ja! Goed geraden! Daarom noem ik Bart Schut inderdaad Brat Schut in dit stuk.) Op mijn argumenten en de wereld aan kennis rond Israël die ik voor hem opende ging hij niet in. Hij had alleen maar begrepen dat ik hem vreselijk beledigde met die veronderstelling dat hij misschien wel leed aan de virus-ziekte “objectief antisemitisme”. Hoe ik verleid was tot die veronderstelling, boeide hem blijkbaar in genen dele. Ik citeer Schut:

“Even iets van me afschrijven. Een of andere ontzettende nazi heeft net een lange rant over mij geschreven op een notoir extreemrechtse site, waarin hij mij een “GEESTEZIEKE JODENHATER” noemt.

Aanleiding? Mijn artikel op Joop waarin ik verklaar dat kritiek op Israël niet gelijk staat aan antisemitisme. Integendeel, naar mijn mening is er genoeg echt antisemitisme in Nederland om juist voorzichtig met deze term om te gaan. Ook om de nagedachtenis aan de Shoah zuiver en in ere te houden.

De lange, lange rant aan mijn adres is geschreven door een zekere “Martien Pennings”. Ik ken de beste man niet, maar stel mij iemand voor die zijn haatstukjes (zeg maar gerust stukken) schrijft tussen het downloaden van kinderporno en het spelen van GTA3 door. Naakt natuurlijk, op het slipje van zijn overleden grootmoeder na.

Dat ik nog niet zo lang geleden in een goed gelezen artikel in de Volkskrant waarschuw voor antisemitisme in de Lage Landen, meldt “Pennings” uiteraard niet. Evenals het feit dat de politieke traditie waaruit zijn denkbeelden stammen, verantwoordelijk was voor de moord op 6 miljoen onschuldige joden.

Gelukkig wordt de site waarop hij schrijft nauwelijks – en alleen in extreemrechtse kringen – gelezen. Daarom twijfel ik eraan of ik een link moet geven, maar doe het toch. Opdat men weet dat ook ik word besmeurd door het vuil uit de krochten van het racistische internetriool.”

Tot zover besmeurd Bratje in zijn gekwetste-puber-rant: Bratje die géén antisemiet is, maar slechts gaarne Israël belieglastert en heeft besloten van geen enkel feit of argument kennis te nemen dat in het voordeel van de Israëli’s spreekt.

Het bewijs dat Brat nog steeds niks heeft bijgeleerd levert hij in zijn nieuwste Zwart-Gat-stuk over Israël. Het stuk stond recentelijk op DDS en het heet “Israël een schurkenstaat?”

Ik ga dat stuk hier onder analyseren. En al ben ik een Jodenmoordende kinderporno-nazi en grootmoederonderbroeker, ik sluit geen mensen uit van het debat. Dus als Blaag op onderstaand stuk wat anders heeft te melden dan een scheldkanonnade dan is hij van harte uitgenodigd om met mij een polemiekske te voeren.

Brat Schut: history is bunk

Mijn goede vriend Roelf-Jan Wentholt heeft met Brat Schut in de Balie een keer een kort gesprek gehad over Israël & Islam. De indruk die hij daarvan overhield:

“Hij heeft dat typische ondoordringbare en kinderlijke gelijk van links. Vol heilige verontwaardiging, hoog op het morele krukje en niet in staat tot uitwisseling van argumenten. Gewoon arrogant, eigenlijk.”

Die indruk van Roelf-Jan wordt weer bevestigd in wat Schut in zijn laatste stuk contra de slechte Joden schrijft. Want die zijn er natuurlijk, slechte Joden. En Brat doet in de beste tradities van het christendom veel moeite om de ziel van die Joden te redden.

Eerst legt Brat uit hoe onberispelijk z’n geloofsbrieven inzake Israël zijn. Ik citeer Brat:

“Vriendschap met de staat Israël is mij met de paplepel ingegoten. Mijn moeder komt uit een socialistisch nest waar Golda Meir, de kibboetsen en de Arbeiderspartij (zeg maar het oude, “gezellige” Israël) heilig waren, terwijl voor de rechts-liberale familie van mijn vader de Israëli’s een welkome bondgenoot in de Koude Oorlog tegen de Russen waren. U ziet, mijn pro-Israëlische stamboom is onomstreden. Daarnaast vind ik net als ieder weldenkend mens dat de Joden recht hebben op hun staat in het Midden-Oosten en niemand ze dat kan ontzeggen. Ik ben zelfs naar de viering van 40 jaar CIDI geweest.”

Maar dan komt het! Brat is teleurgesteld in de Joden . . . . pardon . . . . in de Israëli’s.

“Dit gezegd, ben ik allang niet meer zo’n fan van Israël als mijn ouders dat waren (en zelfs zij zijn dat niet meer). De Joodse staat doet met de bezettings- en nederzettingenpolitiek zijn uiterste best de hearts and minds te verliezen van iedereen die hem ooit een warm hart toedroeg.”

Brat weet dus zeker dat het gaat om wederrechtelijke bezetting. Beter nog: dat weet hij nog stééds zeker, ook nadat ik hem uitgebreid heb uitgelegd waarom dat niet zo is. En voorts wéét hij dat het allemaal gewone pure onwil is van die verrekte bezettings-Israëli’s. Want die rechts-Joden doen hun “uiterste best” om alle sympathie te verspelen. Wat is dat toch met dat volk, zo schijnt Brat zich af te vragen. En in zijn hele stukkie blijft hij het maar herhalen.

“De keuze is inderdaad aan Israël en de Israëli’s zelf”

“( . . .) hun catastrofale bezettingspolitiek en vooral aan het criminele nederzettingenbeleid ( . . .)”

“( . . .) weerzinwekkende nederzettingenbeleid. Wat is eigenlijk Hebreeuws voor etnische zuivering?”

“( . . .) de talloze excessen, die simpelweg worden ontkend of gladgestreken ( . . .)”

Men ziet: die rechts-Joden willen gewoon het Goede niet, want voor Brat spelen de Palmaffia’s en de islamitische haat-oceaan waarmee Israël wordt omspoeld geen rol in het hele verhaal. En dan komt inderdaad dat roodhoofdige, puberale stampvoeten:

“En nee, ik ga niet in discussie over de vraag wie is begonnen in 2006, 1973, 1967, 1956, 1948 of 1929. Ook is het irrelevant welk volk welk stuk land in welk oude sprookjesboek beloofd kreeg van welke woestijngod (en niet-Joodse lezers die de Westelijke Jordaanoever Judea en Samaria noemen, kunnen ongezien de t…. krijgen). Deze vragen interesseren mij net zo weinig als de Spaanse claim op Gibraltar of dat de Argentijnen recht op de Falklands denken te hebben.”

Nu wil ik graag even ernstig worden. Hier wordt het grootste morele probleem geridiculiseerd dat de Europees-christelijke geschiedenis kent, het morele probleem dat we samenvatten onder trefwoord “Auschwitz”. Fuck de geschiedenis, zegt kleine Bratje. Allemaal véél te moeieluk. “History is bunk”, zei de antisemiet Henry Ford al. Elk woord in bovenstaand alineaatje ademt die stompzinnige, recalcitrante, puberale, walgelijke, argumentsloze gemakzucht die “links” kenmerkt. Er is alleen maar die zelfmanifestatie, die vette, domme mening en dat uit de weg gaan van elke waarachtige discussie. Het is dan ook zinloos om opnieuw het verhaal van Israël te vertellen. Types als Brat Schut weigeren er gewoon kennis van te nemen. Die blijven gewoon dezelfde vervloekte zelfgenoegzame riedel uitschreeuwen.

Het tussenzinnetje “(en niet-Joodse lezers die de Westelijke Jordaanoever Judea en Samaria noemen, kunnen ongezien de t…. krijgen)” is bedoeld voor Roelf-Jan Wentholt en voor mij. Ik heb in het stuk “Bart Schut: het warhoofd als oprechte antisemiet” verwezen naar een door Roelf en mij geschreven geschiedenis van Israël en wel op deze wijze:

“Tsja. En waaróm is Samaria-Judea geen “bezet gebied”? Er zit niks anders op. Ik moet maar wéér de samenvatting citeren van de “Korte geschiedenis van Israël” die Roelf-Jan Wentholt en ik hebben geschreven.”

Maar gelezen heeft Schut die korte geschiedenis blijkbaar niet. En gezien het feit dat hij nog steeds de mainstream-media nazwetst over “bezetting” óók niet de verwijzing die ik aldus verwoordde:

“Maar het ongelooflijke punt is dus: “de Westbank” is géén bezet gebied. Nee, ook niet volgens het “Internationaal Recht”. Het is zelfs geen “betwist gebied” zoals de Israëlische Hoge Raad meent. De “Westbank” is gewoon vestigingsgebied voor de Joden.”

Moeten we nog vermelden dat het gebied al millennia Samaria-Judea heet? Dat de Palmaffia-propaganda van de laatste 40 jaar aan Westerse mega-idioten als Schut heeft geleerd om dat gebied “de Westbank” te noemen? Dat het over minder dan 3% van de totale oppervlakte van Samaria-Judea gaat? Dat Geert Wilders ooit vroeg of iemand wel eens een oever (“bank”) van een rivier heeft gezien van 40 kilometer breed?

Hier nog een stukje fuck-history van Schut:

“Het enige dat in 2014 C.E. telt, is wat de bevolking in het gebied zelf wil. De Palestijnen (ja, dat is een volk) op de Westbank willen een onafhankelijke staat. Mazel tov ermee en zolang de Israëli’s hen met de wapens in de hand dat recht ontzeggen, zijn zij bezetters. Die bezetting zou misschien nog aanvaardbaar zijn als zij inderdaad niet meer dan wisselgeld voor veiligheidsgaranties was, maar dat geloven wij in het Westen steeds minder vanwege dat weerzinwekkende nederzettingenbeleid. Wat is eigenlijk Hebreeuws voor etnische zuivering?”

Moet ik nou wéér wijzen op het karakter van mega-gelul van zo’n alinea? Wat de Arabische bevolking van Palestina zelf wil is sinds 1922 niet meer aan de orde geweest. Toen is Amin al-Husseini – (Hitlervriend, mede-Holocaust-initiator, mede-Holocaust-voltrekker en Moefti van Jeruzalem sinds 1922) – begonnen met de Koran en de Soenna in de hand de terreur te organiseren tegen de Joden én de goedwillende Arabieren in Palestina. En nee, de “Palestijnen” zijn géén volk, maar een propagandakreet uit de hel van islamitische dictaturen plus Palmaffia’s die beiden de gewone “Palestijnen” misbruiken en hersenspoelen.

Wat is er toch mis met die Joden?

Schut schrijft:

“In de jaren dat ik met mijn rugzak door Latijns-Amerika trok, leerde ik tientallen, misschien wel honderden Israëli’s kennen. De regio is een van de weinige waar Joden onbedreigd kunnen reizen en jaarlijks maken tienduizenden jonge Israëli’s hiervan gebruik, vooral nadat zij hun diensttijd hebben volbracht. Ik heb er hechte vriendschappen aan over gehouden, maar ik schrok toen al van de enorme haat die de Joodse backpackers bijna unaniem leken te voelen tegenover de Palestijnen. Ik had tot die tijd nooit zulke openlijke racisten ontmoet (en eerlijk gezegd sindsdien ook niet).

Natuurlijk, als er een volk bestaat dat er keer op keer in slaagt zijn recht op zelfbeschikking door het toilet te spoelen, zijn het wel de Palestijnen met hun rabiate Jodenhaat, hun antidemocratische totaalcorruptie en hun voorliefde voor de islamistische doodscultus. Maar dit artikel gaat over de ziel van Israël en niet over het zwarte gat dat gaapt waar die van de Arabieren zou moeten zitten.”

Let even op dat “islamistisch” waarin het sprookje van een mogelijk gematigde islam levend wordt gehouden. Terwijl er natuurlijk geen gematigde islam bestaat. Er bestaan wel gematigde moslims, maar die bestaan ondánks de islam.

Voorts heeft Schut blijkbaar goed zicht op het nazi-karakter van Palmaffia’s en van “de Arabieren”. Desondanks blijft hij schrikken van de afkeer van “de Joodse backpackers”. Maar hoezo waren zij “openlijke racisten” die zó erg waren dat ze uniek blijven in de wereld? Althans voorzover Schut weet? Zouden Joden dan toch uniek kwaadaardig zijn? Werd dat racisme door die “Joodse backpackers” ook echt als racisme geformuleerd? Zeiden die Joden dat “Palestijnen” genetisch inferieur waren? Of zeiden ze gewoon wat feitelijk iedereen kan weten en zien: dat die hele islamitische wereld doortrokken is van een nazistische mentaliteit en dat er niks geproduceerd wordt dan terreur? Dat lijkt mij heel erg te spreken vóór de mentaliteit van die “Joodse backpackers”: dat ze willen zien en gezien willen worden. Wat bedoel ik daarmee? Daarmee bedoel ik dat ze niet hun ogen sluiten voor het Kwaad en het openlijk benoemen. Heel anders dus dan kwezeltje Schut, die daar erg van schrikt. Dat zegt-ie tenminste . . . . want hoe erg moeten die uitspraken van die “Joodse backpackers” wel geweest zijn om Schuts eigen woorden te overtroeven: de Palestijnen met hun rabiate Jodenhaat, hun antidemocratische totaalcorruptie, hun voorliefde voor de islamistische doodscultus en het zwarte gat dat gaapt waar de ziel van de Arabieren zou moeten zitten.

Schut schrijft:

“De keuze is uiteraard aan Israël en de Israëli’s zelf. Als zij coûte que coûte  blijven vasthouden aan hun catastrofale bezettingspolitiek en vooral aan het criminele nederzettingenbeleid, als zij geloven in veiligheid zonder vrede en de reactionaire religieuze partijen een onevenredig deel van de macht toestaan, is dat uiteraard hun keuze. Israël is inderdaad een democratie en niemand kan de Joden in hun eigen staat de wet voorschrijven. Maar kiest het land deze op termijn heilloze weg, kan het niet langer deel blijven uitmaken van de gemeenschap van beschaafde landen. Dan glijdt het langzaam maar zeker af naar de status van de zoveelste schurkenstaat in het Midden-Oosten. Weliswaar met meer vrijheid, welvaart en Nobelprijzen, maar uiteindelijk steeds minder lijkend op zijn Westerse vrienden en steeds meer op zijn Arabische buren. Om het einde van George Orwells Animal Farm te citeren:

‘The creatures outside looked from pig to man, and from man to pig, and from pig to man again; but already it was impossible to say which was which.’

Joden en moslims zullen mij deze voor hen vervelende, misschien zelfs beledigende metafoor vergeven. Vrienden moeten elkaar op zijn tijd de waarheid kunnen vertellen, hoe ongemakkelijk deze ook is.”

Hier hebben we het dus in extremis: Schut is géén antisemiet en een vriend van Israël,maar die verrekte rechtse Joden zijn wél verdomde Orwell-varkens. En als ze niet precies doen wat Blaag Schut wenselijk acht dan gaat hij ze persoonlijk uit die prachtige westerse beschaving sodemieteren. Dat is een westerse prachtbeschaving waarvan de heer Schut een Hoge Vertegenwoordiger is en waarin we wel eens een keertje klaar zijn met het Auschwitz-excuus en waarin we de Joden weer de christelijke maat gaan nemen.

Opnieuw staat Schut geen seconde stil bij de geschiedenis, waarvan hij klaarblijkelijk niks weet en niks wil weten. Niet van de bredere en diepere geschiedenis van christendom en islam en niet van de actuelere geschiedenis vanaf pakweg 1880 of 1922. Niet willen weten: het onderscheidende kenmerk van de krypto-antisemiet.

Schut ziet ook goede Joden in Israël

Schut schrijft:

“Deze progressieve Joodse intellectuelen en hun medestanders in Israël zelf worstelen met de vraag die misschien ook wij in West-Europa ons moeten stellen: moet je de Joodse staat naar dezelfde maatstaven beoordelen als zijn Arabische buren of mag je, moet je zelfs meer verwachten? Zelf ben ik er nog niet uit. Aan de ene kant is het paternalistisch – mogelijk zelfs racistisch – minder van Arabieren dan van Joden te verlangen. Aan de andere pretendeert de Joodse staat zelf méér te zijn: een Westerse, beschaafde democratie. Maar die pretentie kan niet alleen op woorden of historie alleen steunen, die dient door daden te worden waargemaakt.”

De goede Joden zijn dus de Joden die het met Schut eens zijn en net zo min enig benul van de realiteit hebben als Bratje zelf. Of, nee, beter gezegd: Schut heeft heel goed in de gaten door welke oceaan van dodelijke haat Israël omspoeld wordt. In zijn eigen woorden: de Palestijnen met hun rabiate Jodenhaat, hun antidemocratische totaalcorruptie, hun voorliefde voor de islamistische doodscultus en het zwarte gat dat gaapt waar de ziel van de Arabieren zou moeten zitten. Maar hij weigert er de consequenties van in te zien, namelijk dat Israël een rigoureuze veiligheidspolitiek moet voeren en dat de Israëli’s om te overleven net ietsje pittiger moeten zijn dan een D66-rechter in Nederland. Want anders eindigen ze collectief als Els Borst (D66): met ingeslagen schedel. Pardon: afgesneden strot of bommatig uit elkaar gescheurd. Schut weigert dus de consequenties uit zijn eigen inzicht in het karakter van de islamitische wereld te trekken. Waarom? Ja, dat is dus het psychologische raadsel dat hier aan de orde is, namelijk het raadsel van dit soort “objectieve antisemieten”. Dat zijn dus linkserds als Schut die voortdurend schreeuwen dat ze géén antisemiet zijn, maar wel het onderscheidende kenmerk van een antisemiet hebben: ze weigeren historische en actuele feiten inzake Israël onder ogen te zien en vertonen de vaste wil om Israël op irrationele gronden te demoniseren.

En altijd, altijd, altijd paren linkse domkoppen als Schut hun wezenloze gelul aan het morele krukje:

“Ik ben in ieder geval niet een van die Israël-fans die gemotiveerd worden door moslimhaat, laten we het de PVV-variant noemen. Daarvoor ken ik teveel Joden die gruwen van deze zuiver opportunistische liefde. Want dat Wilders en co geen echte vrienden van het Jodendom zijn blijkt wel uit het feit dat zij zonder blikken of blozen in het Europees Parlement een verbond sluiten met de antisemieten van het Front National.”

Maar natuurlijk: PVV-ers en edele gevoelens sluiten elkaar uit. Mooie emoties kunnen alleen linkse Karpaten-koppen als Brat Schut hebben. Nou, ik ben dan ook geen “PVV-er”. Wel stem ik al op de PVV zolang de PVV bestaat. Maar ik ben voortdurend kritisch op wat ze doen en zeggen. Daar weten de blinde vereerders van de Blonde Satan die op E. J. Bron reageren alles van. Ik heb meerdere malen de Europese alliantie van de PVV met het Front National bekritiseerd.

Eva Illouz

Schut roept een Goede Jodin tot zijn getuige

Het stuk dat ik schreef contra het gezwatel van Schut noemde hij, zoals u hierboven kunt zien in zijn scheldpartij, “een lange rant”. Toch houdt Brat wel van een wat langer stuk, maar dan graag als “fascinerende longread” in een kwaliteitskrant van een echte professor:

Schut schrijft:

“Terug naar Israël. Het land staat op een moreel kruispunt in zijn geschiedenis. En als u dit niet van mij wilt aannemen, lees dan kwaliteitskrant Haaretz. In een fascinerende longread beschrijft Eva Illouz, hoogleraar aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem, hoe de Israëlische samenleving uiteen drijft. ( . . .).”

Kwaliteitskrant Haaretz! Tsja, daarover verschillen de meningen. Sommigen vinden het een links leipenistenblaadje dat nog erger is dan The Guardian. In maart 2011 schreef Martin Sherman over de structurele culturele diepte-aanval die Haaretz onvermoeibaar op het Joodse karakter van Israël uitvoert. Ik laat het aan de lezer over of hij of zij bereid is te gaan lezen hoe Sherman tot de volgende conclusie komt:

“Is one of the nation’s major newspapers [Haaretz] really calling on the public not only to understand the sorrow the Arab minority feels that the genocidal attempt of its ethnic-kinfolk to obliterate the Jewish population failed, but to take far-reaching steps to accommodate this sadness? Really? How are we to assuage their melancholy at having “lost their land and national honor” in their failed Judeocidal effort?”

Nog een aanwijzing voor wat Haaretz is: kijk eens naar een recent door “Vederso” vertaald stuk op deze site dat oorspronkelijk in Commentary stond en is geschreven door Tom Wilson. In dat stuk wordt duidelijk gemaakt dat de “gematigde” Abbas nu al heeft gezorgd dat de “vredesbesprekingen” onder leiding van illusionist Kerry alweer op voorhand mislukt zijn. Tom Wilson eindigt zijn stuk met deze alinea:

“Het valt nog te bezien hoe de EU, het State Department, J Street, de boycotters, de schrijvers van Haaretz en de New York Times en inderdaad Abbas zelf erin zullen slagen om voor dit hele debacle Israël en Netanyahu verantwoordelijk te maken.” [mijn vet]

Voor Blaag Schut is dat geen probleem, want die gaat niet “in discussie over de vraag wie is begonnen in 2006, 1973, 1967, 1956, 1948 of 1929”, en dus zal het hem ook worst wezen wie van 1993 tot 2014 “het vredesproces” steeds opzettelijk lieten mislukken.

“( . . .) en zolang de Israëli’s hen met de wapens in de hand dat recht ontzeggen, zijn zij bezetters. Die bezetting zou misschien nog aanvaardbaar zijn als zij inderdaad niet meer dan wisselgeld voor veiligheidsgaranties was, maar dat geloven wij in het Westen steeds minder ( . . .)”

Ziet u, lezer? Men hoeft helemaal geen kennis te hebben van de opeenvolgende “njets” van de Palmaffia’s. Geloof in de kwade bedoelingen van Israël volstaat.

We hadden het over Haaretz en mevrouw Illouz. Schut schrijft:

“Illouz gaat zelfs zover de tweespalt [tussen links en rechts in Israël] te vergelijken met de Verenigde Staten voor de Amerikaanse burgeroorlog. Waar in Nederland de rapen al gaar zijn wanneer de bezetting van de Westelijke Jordaanoever wordt vergeleken met de Zuid-Afrikaanse Apartheid, gaat Illouz een stap verder en ziet zij overeenkomsten tussen de Palestijnse kwestie en de slavernij.”

Ik heb het stuk van Illouz gelezen en dat klopt, Illouz trekt die parallellen en Schut citeert haar om zijn eigen betoog te ondersteunen. Het is ondoenllijk om alinea voor alinea haar dik 6000 woorden tellende opstel te gaan kritiseren. Wat ik wel had kunnen doen: haar 375 woorden tellende Conclusion uiteen rafelen. Maar dan zou ik wéér bezig moeten gaan met een extensieve Zwarte-Gat-operatie, namelijk het analyseren van een korte tekst, die in een paar regels zoveel leugens en verzwijgingen bevat dat het een kosmisch Zwart Gat wordt waarin hele zonnestelsels aan waarheid verdwijnen. Ik zou drie keer zoveel woorden nodig hebben als de Conclusion zelf. Maar dit stuk is alweer lang genoeg. Bovendien: die energie zou ik nog wel kunnen opbrengen als ik het idee had dat het hielp. Maar ik heb het verhaal al tientallen keren verteld in analyses van dit soort “intellectuele” bedrog van “Israël-critici”. In feite staat alles wat het betoog van Illouz onderuit haalt ook in het stuk wat ik aan het gelul van Schut wijdde. Maar dat heeft Schut niet weerhouden om hetzelfde verhaal weer af te draaien en onverstoorbaar het verwante gezwatel van Illouz opnieuw aan te halen. Ze leren niks, die linkse gekken.

In zijn algemeenheid kan ik dit zeggen over het betoog van Illouz: een typische bestijgster van het morele krukje, die Israël van alles de schuld geeft, die de vréééselijke omstandigheden van “de Palestijnen” mateloos overdrijft, omstandigheden die, voorzover oncomfortabel, bovendien voor 100% te wijten zijn aan de Palmaffia’a en de Arabische landen, die hun eigen bevolkingen gijzelen en die deze omstandigheden veroorzaakt hebben en hardnekkig geprolongeerd, al 65 jaar lang.

In deze sleutelpassage van haar stuk, die door Schut niet wordt geciteerd, worden die “omstandigheden” door Illouz opgesomd:

“We can say conservatively and impressionistically that 70 percent of the Palestinian population live with a permanent sense of dishonor, conduct their lives without predictability and continuity, live in fear of Jewish terror and of the violence of the Israeli military power, and are afraid to have no work, shelter or family. When we put these numbers under a single coherent picture and ask sociologically what kind of life this is, we are compelled to observe that a large quantity of Palestinians live in conditions in which their freedom, honor, physical integrity, capacity to work, acquire property, marry and, more generally, plan for the future are alienated to the will and power of their Israeli masters. These conditions can only be named by their proper name: conditions of slavery.”

U ziet het: ”impressionistically” noemt mevrouw zelf haar bevindingen rond het slavenbestaan van het meest gesubsidieerde “volk” ter wereld, de “Palestijnen”. Herstel: rond het slavenbestaan van de meest gesubsidieerde maffia’s ter wereld, de Palmaffia’s, die hun eigen bevolkingen al 65 jaar terroriseren en die PLO, Fatah of Hamas heten

Weet u, lezer: ik zal de conclusie van Illouz hieronder in extenso citeren. Zonder commentaar. Misschien dat ik op een later tijdstip de energie nog een keer kan opbrengen de zelfmanifesteerderige en quasi-intellectuele kletspraatjes van deze professorette in detail te fileren.

CONCLUSION

“What does it mean for a country to have created such conditions of slavery for a people, and yet fail to register it? The question here is not only about the (im)morality of the occupation, but, more fundamentally, about the increasing difficulty of articulating a moral language to grasp the very nature of the occupation – initially the result of a military conflict and now a humanitarian disaster. If 19th-century slavery was known as slavery to all involved, the occupation has not produced its own adequate moral label.”

We do not know what the occupation is, and we do not know what it is because language itself has been colonized. By defining it in military terms, Israelis fail to see what the world sees. Israelis see terrorists and enemies, and the world sees weak, dispossessed and persecuted people. The world reacts with moral outrage at Israel’s continued domination of Palestinians, and Israel ridicules such moral outrage as an expression of double standards. The world sees Israeli tanks and military technology against Palestinian, homeless people, but Israel sees these denunciations as self-hatred or anti-Semitism. The world wants a just solution, and Israel sees the demand for justice as a threat to its existence.

In that sense, the debate dividing the Jewish people is more difficult than the debate about slavery, because there is no agreement even on how to properly name the vast enterprise of domination that has been created in the territories. If Britain at the beginning of the 19th century understood that it couldn’t keep claiming that it represented the enlightened values of freedom and humanity and engage in the barbaric commerce of slaves, Israel is more embarrassed, for in a way it doesn’t know that it’s engaged in an enterprise it cannot justify.

Israel is dangerously sailing away from the moral vocabulary of most countries of the civilized world. The fact that many readers will think that my sources are unreliable because they come from organizations that defend human rights proves this point. Israel no longer speaks the ordinary moral language of enlightened nations. But in refusing to speak that language, it is de facto dooming itself to isolation. Israel will not indefinitely have the cake of “democracy” and eat it in the occupation.”

Mijn slotvraag: hoe is Schut in staat zijn realistische inschatting van “het islamisme” en de wereld van Arabierië – (de Palestijnen met hun rabiate Jodenhaat, hun antidemocratische totaalcorruptie, hun voorliefde voor de islamistische doodscultus en het zwarte gat dat gaapt waar de ziel van de Arabieren zou moeten zitten) – voortdurend te combineren met die Biedermännische naïviteit en de eis aan de Israëlische leiders dat ze net zo dodelijk naïef moeten worden? Wat geeft zo’n kwast als Schut toch het recht om zijn zelfmoordhumanisme op te leggen aan dat Joden- landje dat omringd wordt door volken waarin de nieuwste en tegelijk oudste vorm van nazisme al 14 eeuwen aan de macht is en die openlijk uitschreeuwen dat zij de Joden willen vermoorden?

Deze foto zet Haaretz groot boven het stuk van Illouz. Het is een checkpoint van “Palestijnse” arbeiders bij Hebron. U begrijpt: die Israëli´s behandelen deze mensen als dieren, terwijl daar geen enkele reden voor is.

______________________________

Door:
Martien Pennings
(voor www.ejbron.wordpress.com)