Open brief van een verontruste Nederlandse Realist aan het Nederlands Parlement (voor zover het die naam verdient)

Khadija Arib (PvdA)

(Door: Theresa Geissler)

Dames en heren,

Sinds woensdagavond 13 januari 2016 heeft de Nederlandse Tweede Kamer een nieuwe voorzitter: Khadija Arib. Het had nogal wat voeten in de aarde voor het zover was: een avondvullende bezigheid met drie stemrondes. En niet zonder reden:

– Mevrouw werd naar voren geschoven door de PvdA, een partij die momenteel in de peilingen slechts een gering deel van de Nederlandse kiezers ‘vertegenwoordigt’;
– Ze is in het bezit van twee paspoorten, waardoor exclusieve loyaliteit aan de Nederlandse Staat in haar geval in twijfel getrokken kan worden;
– Zij kwam op tienerleeftijd naar Nederland, wat te merken is aan haar kennis van de Nederlandse taal, die, diplomatiek uitgedrukt, niet vlekkeloos genoemd kan worden;
– Ook in het verleden bestonden al twijfels aan haar geschiktheid voor deze functie, waardoor zij drie jaar geleden de strijd om het voorzitterschap nog verloor van Anouschka van Miltenburg;
– Zij heeft zich recentelijk nog bezondigd aan uitspraken, die aan haar onpartijdigheid – een ‘must’ voor deze functie – doen twijfelen.

Kortom, zij is níet de aangewezen persoon. En U allen wéét dat. De opvallend lange tijd die deze stemming in beslag nam, spreekt wat dat betreft boekdelen. Toch werd zij het. En werden alle bedenkingen, die een week geleden nog hier en daar openlijk werden uitgesproken, consequent ingeslikt. En waarom? Wel, de reden daarvoor ligt er zó duimendik bovenop dat de eerste de beste leek die kan vaststellen:

Zo’n dag of vier geleden besloot de heer Martin Bosma, afgevaardigde van de PVV, zich eveneens kandidaat te stellen. Nee, natúúrlijk had hij geen kans om het te worden, hoewel hij over uitstekende papieren beschikt en momenteel al ondervoorzitter van de Kamer ís, maar ja, dat PVV-lidmaatschap, hè…..Nee, geen kijk op dat HIJ het zou worden; dat was ons, Realisten, ook wel duidelijk.

Zijn vermetelheid om zich kandidaat te stellen deed U allen echter een lampje opgaan: U herinnerde zich opeens weer waarop U allen, de PVV uitgezonderd, zo kinderlijk trots bent, namelijk: Op het beeld van Nederland als land waar “alles kan en mag.” Waar iedereen zonder meer maar kan binnenlopen, waar aan geen énkele nieuwkomer ook maar een minimum aan eisen wordt gesteld, waar níemand hoeft te integreren als hij dat niet wil en ook: waar níemand wordt ‘weggezet.’ En het spreekt vanzelf dat in dat kader óók politici met twéé paspoorten thuishoren, die zonder probleem álle functies kunnen krijgen. We hebben er inmiddels al één op de burgemeesterspost van Rotterdam, als eerste in Europa, en oh, wat zijn we daar trots op!

En wie bij dit jongehonden gedoe zijn weldoordachte kanttekeningen zet, die zetten we gewoon apart, net als op het schoolplein. In dit geval dus de PVV. Dus op het moment dat dit alles U opeens weer helder voor ogen stond bij het aantreden van een PVV-kandidaat wist U opeens weer waar uw kinderlijke prioriteiten lagen, oftewel: wíe om prestigeredenen de voet moest worden dwars gezet: de PVV. En louter om díe reden ging U over tot het stemmen op een kandidaat tegen wie de meesten onder U zelf hun bedenkingen hadden en die het anders, op grond van nuchtere afwegingen, niet geworden zou zijn. Met andere woorden, louter ter instandhouding van een plaatje dat níet door een hinderlijke, realistische ‘dwarsligger’ mocht worden verstoord – zoals U zich nu opeens herinnerde. En dát wil doorgaan voor een parlement dat de belangen van het Nederlandse volk vertegenwoordigt?

Dames en heren, het spijt me dat ik het zo onomwonden zeggen moet, maar U gedraagt zich eerder als een onverantwoordelijke groep pubers, die blind is voor de verantwoordelijkheid die hij als volksvertegenwoordiging gezamenlijk te dragen heeft. Voor wie alleen de buitenkant telt – beter gezegd: hoe hij wil dat die buitenkant eruit ziet en die daarvoor bereid is zijn eigen bedenkingen in te slikken, omdat hij die niet eens meer naar voren dúrft te brengen. Een dergelijke onvolwassen houding verdient maar één stempel: incompetentie!

Het ware beter dat U als geheel uw ontslag aanbood, dit land verliet, en ergens in de Stille Oceaan een onbewoond eiland zou opzoeken teneinde uw eigen ‘Neverland’ te creëren zonder ooit nog volwassen te hoeven worden of de échte verantwoordelijkheid voor een natie te hoeven dragen. Want dat gaat, zoals nu definitief gebleken is, uw vermogen te boven. Trek, kortom, uw conclusies en ga buiten spelen….Nepparlement!

Een verontruste Nederlandse Realist.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)