Gekochte meningen, gekochte waarheid

(Door: “bozeoudeman”)

Met de oude media zoals boeken mag je jezelf rijk prijzen als je enkele tientallen, honderden of in het beste geval duizenden mensen trekt in een land als Nederland. Wereldwijd kan dat meer zijn, maar dan moet je dat wel goed kunnen brengen, bij voorkeur in het Engels. Maar ook in dat geval zal het publiek vaak minder zijn dan bij de soms lullige kleuterachtige filmpjes die op filmkanalen verschijnen. Tot in de miljoenen keren worden die filmpjes – vaak gepromoot door gespecialiseerde bedrijven of soms direct gesubsidieerd door overheden – bekeken. Zegt men. Wat kan.

Reclamemakers en PR-figuren bedenken ‘leuke’ poppetjes, fris gekleurde en snel bewegende beelden, flitsende beweging gericht op een jong publiek. Een publiek dat niet per se dom is, maar dat zich nog lang niet realiseert te worden gestuurd in die richting die de makers van deze filmpjes dat wensen.

Dit soort filmpjes zijn gevaarlijker dan geschreven artikelen of boeken. Om te lezen, moet je zelf actief iets ondernemen, een filmpje zien is veel passiever. Bij lezen kun je een zin net zo vaak teruglezen als je wilt indien je deze niet begrijpt, zonder dat dit ertoe hoeft te leiden dat je het totaalbeeld kwijtraakt.

Film is anders. Film is uitermate geschikt voor directe meningbeïnvloeding en dus propaganda. De persoon die de film brengt of die het verhaal vertelt, kan met lichaamsbewegingen en intonatie van de stem heel veel emoties bij de kijker losmaken, wat een schrijver van een boek niet zo simpel kan.

Een goede propagandist weet filmpjes zo te maken dat de kijker wordt meegesleurd en een gevoel of een mening opgespeld krijgt zonder dat de kijker zich dat zelfs ook maar bewust hoeft te zijn. Filmpjes denderen vaak door en zo komt de mening van wellicht een volkomen fout iemand je geest binnen.

Zonder je dit bewust te zijn, nestelt deze foute mening zich in je geest als waarheid. Om dit niet zo snel te laten gebeuren, moet je filmpjes eigenlijk in brokken hakken en vervolgens in fragmenten bekijken en ze keer op keer terugspoelen naar dat moment wat je niet begreep om ze objectief te bekijken.

Maar als je een filmpje in brokken hakt en die stuk voor stuk analyseert, is het niet leuk meer om te zien, dus wie doet dat? Niemand. En zo doemt de vraag op hoe je dan bij voorbaat kunt weten welke filmpjes goed en welke fout zijn. Dat kun je niet. Of liever gezegd, dat kun je niet zo heel gemakkelijk.

Zonder het in de gaten te hebben, zonder de achterliggende intentie van de maker te kennen, vormen zich groepen volgers op internet van soms de eerste de beste idioot die filmpjes leuk weet te maken en brengen. Of erger, die hiervoor genoeg geld van bijvoorbeeld de NPO (dus de overheid) krijgt.

Wie is de maker? Wat is het waarom van deze persoon die vindt dat hij/zij objectief en eerlijk is. Is dat laatste ook echt zo? Om te weten hoe iemand het bedoelt, moet je eerst weten wie de maker is, plus wie er eventueel achter de maker schuilen. Er zitten vrijwel altijd financiers achter die populaire filmpjes.

Waarom beweert iemand dat hij/zij de waarheid kent en spreekt? Dat hij/zij weet wat goed is en wat fout? Iemand die iets verder redeneert over dat ‘goed of fout’ komt snel tot de conclusie dat wat goed voor de een is volkomen fout kan zijn voor een ander en weer omgekeerd.

Door een wildgroei aan aanbod op videokanalen is vaak niet meer te achterhalen wat waarheid is. Ook  is het vaak voor de kijker niet duidelijk wie de maker financiert. Waarheden worden zo handelswaar.

Dit soort handelswaar waarheden zijn dus niet veel anders dan gekochte meningen om reclame te maken voor merken of propaganda te maken voor een overheid. Hiervoor wordt men meestal dik betaald. Denk aan een Femke Louise, die duizenden euro’s indirect van de overheid ontving.

Een door de entertainmentindustrie gemaakt idool als een Femke Louise heeft soms een forse aanhang onder jongeren en beïnvloedt hen met ‘haar’ mening: een mening waarvoor zij dus betaald werd om deze te uiten als de hare, maar in werkelijkheid dus de mening is van de overheid.

Zij is dus een soort trekpop die voor geld ‘waarheid’ spreekt. Iets wat zij zelf duidelijk maakte door die ‘waarheid’ later om te willen ruilen voor een andere ‘waarheid’, om die weer in te trekken toen haar fans haar dit niet in dank afnamen. Denkt zij ooit zelf, of is zij een lege cocon zolang zij niet is betaald?

Hoe onafhankelijk kun je dat soort meningmanipulatoren noemen die op hun beurt weer zelfbenoemde waarheid kenners baren die vaak alleen maar politiek kritische filmpjes, die niet ‘passen’ bij de politieke wind die waait, op waarheidsgehalte gaan controleren en beoordelen.

Hieruit volgen de vragen: wie stelde hen aan en wie zijn die waarheidkenners dan wel? Die figuren die heel arrogant stellen de echte en enige waarheid te kennen: een manneke van de NPO bijvoorbeeld, die hiervoor wordt betaald door die NPO? Dus eigenlijk door de overheid?

Wie zijn die nieuwe moralisten die beweren te weten wat de waarheid is? Figuren die dus soms indirect door de rijksoverheid via een omroep of universiteit als omweg worden gefinancierd om zich met een betrouwbare blik in de ogen op te werpen als ‘onafhankelijk feitenbeoordelaars’. Hoe afhankelijk kun je het hebben.

Dit alles los van het feit dat die overheid dus blijkbaar zeer bevreesd is dat haar versie van de waarheid niet als waarheid door veel burgers zal worden geslikt, waardoor men er wellicht enkele tonnen euro’s tegenaan smijt om de ‘waarheid’ te laten uiten door ‘bekende’ Nederlanders.

Waar de vraag uit volgt: “Hoe betrouwbaar zijn dat soort ‘bekende’ Nederlanders?” Als zoiets als dit in een Noord-Korea had plaatsgevonden, had de totale Nederlandse pers elkaar onder de voet gelopen om als eerste en het allerhardst te brullen hoe schandalig dit alles niet is.

Woorden als corruptie, omkoping, dictatuur, staatspers hadden lang blijven doorklinken. Nu niet, nu is het snel muisstil. Veel geld wordt wellicht ook hier in Nederland betaald om de ‘staatswaarheid’ in de geest van burgers te pompen en de pers speelt het spel mee. Soms uit pure onkunde en/of domheid.

Een voorbeeld van deze onkunde gebracht als feiten: er komt een munt ter nagedachtenis van Herman Brood. Oké, mij best, hoewel Andy Tielman en Peter Koelewijn grotere invloed op de Nederlandse rockmuziek hadden, iets dat Herman Brood, ware hij nog in leven, zelf als eerste zou toegeven.

Een stuk journalistiek dombo stelt als feit dat Herman Brood zijn carrière als pianist bij Cuby & the Blizzards startte en dat hij na het uiteenvallen van die band met Wild Romance startte,waarmee hij groot succes zou krijgen. Twee essentiële fouten in een klein stukje van een paar regels.

Ten eerste: Herman Brood was niet uit Cuby and the Blizzards gegaan, waarna die band uiteen viel, maar Herman was geloof ik op onvrijwillige vakantie bij de rijksoverheid vanwege een veroordeling inzake narcoticabezit. Cuby and the Blizzards hadden Herman niet per se nodig om door te gaan.

Ten tweede: Brood startte niet met Wild Romance, maar eerst kwam de band Vitesse in 1975, Wild Romance volgde in 1977. Toevallig ken ik een van de Wild Romance gitaristen en ik zou het hem eens kunnen vragen. Hoewel, die journalist weet het vast beter dan hij of ik.

Dit soort minkukels, die lukraak maar wat schrijven zonder hun feiten te kennen of te checken, moeten wij Nederlanders dus met het door hen brengen van echt eerlijke waarheden in bredere zin geloven en vertrouwen? Ja, doei!

Door:
“bozeoudeman”
(voor www.ejbron.wordpress.com)